Alle inzendingen over droef

te armoedig ben ik zonder mijn verhalen ik schrijf ze niet meer, mijn vertelsels, want ze hebben geen blijmoedig slot geen opgetogen verzen meer met monter opgeheven woorden, glundere teksten stokken en verworden langzaam tot rapport liefdeslied'ren, die zo zalig dicht mijn hart benaderen maken toch alleen maar droef ze raken niet meer…

de rook dringt binnen als een warme mist die het leven laat varen in een lage list die vervloekte in het heden zoekt en als de droeve dronkaard in het donker doet…

tranen hangen aan de takken nu de hemel onophoudelijk huilt kijk haar lopen op hoge hakken hoe de fietser onder een galerij schuilt kindervoetjes vinden plassen om in te stampen bovendien loopt hij harder met hond en plu de vrijdag is droef begonnen zo te zien…

We bouwen aan trappen die naar de hemel stijgen hoog prikt het skelet door de blauwe aanblik die zich met diademen van sterren verlicht, rijzen tekenen van twijfel, ontmoediging en frictie aan gene zijde van onze horizon. De taal verenigt, de arbeid verbroedert, en onze zonden en makkes…

Een droeve dompteur uit Almere Moet positief denken aanleren Het lijkt dan wel sterk Maar laatst op zijn werk Zag hij enkel leeuwen en beren…

De dagen lengen maar het weer zit tegen De sprokkelmaand blijkt veel en veel te nat Het voetpad zijpt en zompt, doorsijperd zat ’t Is droef, net Bloems ‘November’ door die regen Droef ook door wat ik hier níét in ons land zie: De krokussen zijn dit keer op vakantie…

Droef zo droef breekt soms de maan door het zilverig wolkenvlies, dat ik u verloren waan, eer ik u verlies.…

gevlochten klanken dwarrelen droef en donswit de zon tegemoet…

Geef mij de blues ik ben zo down zing ze dan aan die oude rivier laat ze klinken door “Old City-town” over de velden en ook hier zing droef, kom zing de blues. Laat horen overal die song van arbeid en van dwang ieder die zijn verdriet uit zong over dagen zwaar en lang zing droef, kom zing de blues.…

Zelfs de regenboog maakte me zo bang dat ik mijn hoofd boog Het was te mooi wat ik daar zag en dat verdrietelijkte mijn dag want ik voelde namelijk geen ontzag Waar vind ik de Verwondering, Bewondering Waar heb ik het toch gelaten......…

hij houdt de ene hand met de andere vast tracht het trillen te bedaren zijn verleden verscheurd tot op de draad versleten het slaan van de golven het krijsen van meeuwen het wordt hem droef te moede zijn gesloten roodomrande ogen verdrinken in een peilloze diepte…

Ach, mijn liefste zo droef klinkt mijn lied in de nacht dat het misschien verliest aan schoonheid, aan ritme, aan praal en pracht, maar droef blijft mijn lied - tenzij ik veinzen moet - en dan vraag ik me af hoe je vrolijk zingen kan als je hele wezen baadt in smart, als het verleden je tart, hoe kan je vrolijk zingen als zelfs…

Een dag kan somber zijn en een nacht zo droef gekweld door angst en pijn herinnering die men begroef. Niet alleen schijn die bleef van vreugde en geluk maar ook woorden die je schreef maakten zoveel stuk. Ook niet de dag dat je heenging ligt voor mij moeilijk en droef ’t is die ene herinnering dat jij voorgoed m’n naam begroef.…

juli jubelend breekt bij mij in merel en licht & congo die ogen van dat meisje nog altijd droef…

Ben ik traag omdat ik droef ben, Alles vergeefs vind en veil Op aarde geen hogere behoefte ken Dan wat schaduw onder een zonnezeil?…

Gaat niet droef bij over-lijden De huid past stroef -in hemelsnaam- de ruches aan een klam geweten Verpakt tot zondaar’s lentegoed…

de dag komt in gezongen woorden die een klacht in klank verstoorde met een droef en dralend lied dat men klinkend in de verten ziet…

'k Ben droef, en 'k hoor haar stille voeten gaan, en haar zacht neuren, in de tuin, beneden.…

'k Ben droef, en 'k hoor haar stille voeten gaan, en haar zacht neuren, in de tuin, beneden.…

O wees mij goed, gij die mijn vrienden zijt of simpel mensen, die de mensen mint; ik ben zo zwak, zo droef, zo lafgezind, zo zonder veerkracht in de mannenstrijd.…

Zo vaak ben ik kalm en rustig En word plotseling droef te moe; Tranen rijzen in mijn ogen, ‘k Word in ’t diepst der ziel bewogen En weet zelf waarom noch hoe.…

bloedkoralen letters uitgevlakt tegen de mozaïeken wanden door gesloten verten over rillingen in steen gaan diep uitgekerfde vingers ze krassen kringen van geween maar vinden slechts verdwijnen in die nacht toen ook de maan verscheen…

ZO stil, als lang nog na een onweersbui het laatste vocht zijgt van de zomertakken, de avond valt, maar in het ronde drupt het zo gul, zo stil: Zo stil zinkt weemoed neder in mijn ziel, gedachten, die een zacht verdriet meebrengen, druppelen neer en vloeien effen uit zo droef, zo stil.…

Eens deelde ik in hun vreugde en mocht ik leven om mijn schaduw te brengen op hen die nu mij verwonden door met een snede mijn stronk te doorklieven behartig ik de dood zonder razernij want ik weet, ik ben slechts boom die zonder hart doch met aderen de hemel spreekt bij nacht, die mijn wake was wanneer ik schreide om de wind die zonder…

En elke dag opnieuw, bij het ontwaken, Keert hij zich droevig in zijn bedde om, Terwijl zijn handen, in nerveus gefrom, Spelen over ’t weggewoelde linnen laken. Hij fronselt tegen ’t licht dat door de blinden, Ten kier gelaten, bleek zijn bed beschijnt, Zijn tengere gestalte teer omlijnt, En zoekt zijn mond ten koele kus te vinden. Hij…

En sinds: ik vond niet wat ik zo behoef, En zo mijn woorden luid soms blijheid veinzen, Mijn ziel is stil en vol verlangst en droef.…

Van zorgen kan ik deze nacht niet slapen. Ik staar door 't venster doelloos voor mij uit... Werd zó de wereld van eerstaf geschapen Met maan en wolken, zonder een geluid En zonder licht? Waar ik vanmorgen zag De bomen met hun gele en groene verven Raad ik het ziekenhuis, waar dag aan dag Gemartelden in duizend angsten sterven. 't…

O klamme koude, die me 't krimpend herte beklemt, en 't àl ontzielt en mijn gedachten, als bloemen, dor voor ze in de zonne lachten, doet nederbuigen onder 't lood der smerte, - doet nederbuigen in wanhopig smachten, zo droef, ach, o zo droef, tot haar verterte de tred des wandlaars, onbewust hoe 't herte toch pijnlijk krimpen kàn om al…

En ik word droef. Want derft mijn ziel de tover Dier lieve stem die 't wrangst gemis verzoet Dan welkt mijn trots en ben ik naakt en pover, Alleen verschroeid door felle hartstochtgloed.…

het stemt niet te stelpen zo diep droef dat groene blaadjes in de lente uitbotten om in de herfst te vallen en weg te rotten voor hetzelfde geld waren ze waterproof…