Alle inzendingen over dunne deken

de dagen zijn dun dag na dag wringt van vandaag naar morgen weinig om het lijf [zet ik het venster open] de dagen zijn dun en weinig tekent zich af alleen in het venster van de nacht persisteert een weinig hapert en blijft hangen in het lijf een wind steekt op [doe het venster dicht] ik slaap verder worstelend met het bestaan…

Je trok wat dunne afscheidswoorden aan en ging -- rillend de deur uit.…

Het zijn zoals bekend altijd die wetten Wij mogen blij zijn met het vrije woord Soms als ravijndans, op het dunne koord Bewegingsvrijheid die ze ons beletten In denken zijn de dromen minder vrij In dromen komen daden dichterbij…

Het is windstil Plastic water in het kanaal Ik eet bij mijn moeder Onderweg naar huis talm ik op het kruispunt Mijn kamers zijn zo leeg en jij woont hier vlakbij Ik kan naar je toegaan en toch kan dat niet Achter de dunne gordijnen leeft de straat, de stad Niemand ziet mij Ik zou liefdesbrieven willen lezen van jou, ontboezemingen…

ik kam je haren kam je haren zo rustgevend, geen gedoe ik droog je tranen tuurlijk droog ik al je tranen jouw ogen voelen moe waar is jouw deken hier is de deken dek je met al mijn liefde toe…

Er was eens een deken te Reken Die daar voor een non was bezweken Men sprak in de kerk: Het is duivelswerk Straks ligt die non onder die deken…

hij herstelt mijn hart met naald en dunne draden verstel ik zijn jas…

Mijn buren vrijen, o, wat schandalig goedkoop -- die dunne muren!…

Kille noordenwind Druppels langs dunne stengels Verwaaide rozen…

De kat spiedt, aarzelt, waagt zich op het dunne ijs, jaagt op die meeuwen.…

mijn waardste DEKEN! gij.…

Britse hotelgasten worden verwend Waar zij niet van hadden durven dromen De koude in bed wordt weggenomen De bedstee verwarmd door een warme vent Zouden de Britten echt niet weten Van het bestaan van een elektrische deken?…

Ik weet dat gij mij nog verschijnen zult, Zo zeker als de bloemen wederkomen: Der dingen dove dek hebt gij genomen, Het donkre leven dat de steden vult, De winterwind die klaagt door dorre bomen, Ten sluier die uw eeuwge glimlach hult... Ik zou gelukkig zijn, als slechts geduld De slaap kon vinden om van u te dromen.…

Alle hens aan dek.…

niet meer hier woont de liefde nu met de tijd weg gegaan jij bent oneerlijk voelt het koud dit lege huis waarin niet jouw liefde mij warm omhelst onze liefde immers het doen of het laten huisde in samen zijn met en voor elkaar mij regent nu herinnering die uit de dikke tranen de warme dekens breit die jou weer om mij slaan…

de façade belooft heel wat oppervlakkig gezien lijkt dat als bescherming nog niet zo gek maar met kracht heeft het niets te maken diepe gekwetstheid en bange vragen hokken samen onder vliesdun dek en gluren door gleeën in dit laken of ze zich wellicht toch buiten gaan wagen toch denken ze er niet aan in hun te zeer gekrenkte bestaan zich…

als ik aan je denk sla ik de deken om je heen…

Ik wentel me nog even in je armen die mij als een zachte deken verwarmen dan ga ik slapen en dek mij toe met herinneringen aan jou en laat ze tot leven komen in m'n dromen omdat ik nog steeds van je hou…

De deur staat op een kier; terwijl honden blaffen loop ik voorzichtig over dunne streepjes licht.…

uitdijend liposuctie in vulling van mijn dunne lippen zo vet verkeerde plekken te klein, besmet ik wil verrekken…

Boosaardig trap ik kokkels stuk en dunne nonnetjes. Het gruis van lege hulzen, het knerpt nog achter mij.…

vers besneeuwde laagjes op dunne tere takjes hij raakt niets aan de sperwer geen vlokje valt van een twijg…

voor Jan Arends ook ik heb destijds nog wel eens dunne gedichten geschreven maar ik heb geen flauw idee waar ze zijn gebleven...…

(voor Jan Arends ter nagedachtenis) opdat hij de mensen zou horen lachen bij zijn graf opdat er bloemen bloeien uit de bloemen van gisteren opdat zijn handen eindelijk... eindelijk zijn lege handen nooit meer spaarzaam zullen zijn…

Magere gedichten die Als dunne bomen met Kraakheldere takken Het heelal aftasten Op zoek naar de enige Waarheid die hem verder Helpen kan, Deze bomen zijn het Die - vroeg of laat - Hem begeleiden op Zijn zoektocht Op weg naar de kennis Van goed en kwaad…

tot mijzelf gekomen in kilte ontdek ik dat ik vandaag weer eens ben wie ik ben als sneeuwvlok die smelt op warme handen ondanks welzijn verbaas ik mij dat ik in zachte klei door zout en keihard water ben verdroogd door wrede adem via sluipweg van lucht en zon als zandkorrel weggeblazen rul vooruit vliegend op de wind die in mijn ogen…

om in te schuilen zei je zacht als vertrekkende zomers zich niets aantrekken van naderende depressies als ze je in de kou laten staan en nachten niet meer hoopvol gluren naar de dageraad voor al die kille uren dat je de seconden telt zonder dat de slaap je raakt jij raakte me met dekens vol liefde maar waar schuil ik nu het…

Sneeuwwitte stilte stopt het slapende land toe winter droomt zich warm…

gehore, verzoen mij niet met de nacht, doe wat ik doe, dek me toe. --------------------------------- uit: 'Welcome hygiene', 1996.…

Ik slijp haar gratie in mijn hart van steen, ik ween haar naam in hout en de taal om die in haar geest voort te laten gaan tegen mijn beter weten in, ik spreek haar aan in een teloorgang, een plek waar hoop en in haar beeld volmaakt gedijt, zich als warme deken over ziel en aarde spreidt. Http://www.pamapoems.nl…