Alle inzendingen over eikels

comtoise naar gestolen tijd monotone tikken brengen adem noch uren dichterbij helder wordt plotsklaps het laatste beeld alras schimmig vervagen ooit gesproken zinnen donderslagen komen in de donkere uren veel later het verlangen naar de herfst schiet door haar heen als hete bliksem, daar op dat ene bospad waar zij de eikels…

In 't oude eikenbomenbos zoeken prachtige herten onder droef bewolkte luchten, mistige verten naar wat ingedroogde vruchten, eikels, noten alles wat eetbaar is, en niet in droom gegoten nu honger zo noodlottig kan zijn, kou is ingetreden zonneschijn een groot gemis, ‘t winterlicht verschenen in ’t oude bos van schimgezichten en bosgeesten eten…

Vagijntjes met een ring versierd, de navels door een edelsteen en eikels -schrijnt dat niet gemeen?- waaruit een glanzend knopje kiert. Ik heb geen sieraad op die plek en val een beetje uit de toon, dus daarom open ik mijn bek en toon vol trots mijn gouden kroon.…

zijn dorre vrouw kon alles zien en horen de eikel vroeg; wat kost een nachtje minnen? Het hoertje wenkte haar en vroeg toen zacht, een trio? Oh, mijn naam is natte Nel. het was al laat, toch ruim na middernacht dat Nellie bijkwam in een koude cel.…

luisteren naar wat men niet kan horen zelfs niet met wijd openstaande oren ik kijk met mijn ogen en zie niet wat ik ervaar het is de herkenning die ik van binnen bewaar hoe schilder ik intiem ontwaken het dansen van nevel over een meer of het knisperen van gevallen bladeren als ik ze met mijn voeten bezeer waar ook nog het herfstfruit in eikels…

prachtig geweven web met bewoner de eeuwige laatbloeier vlinders die nog vlinderen wilden regenboog met aan 't eind de pot vol goud prikkelbare kastanjes eikels die me om de oren vlogen paddenstoelen in alle soorten en maten rode bladeren zij fluisterden over de wind die toenemen zou zwaluwen die voor even hun heil zochten in de schoonheid…

de handen weer gereikt in saamhorigheid ogen op verkenning naar details het anders zijn dan in herinnering stemmen in herkenning elkaar ontmoeten met een lach is de bestemming van de dag samen weer op pad als heksen op een bezemsteel met magisch vier vijf is te veel kabouters van de paddenstoelen vegen die eikels en kastanjes…

De regen die nu valt Laat je voelen met haar tranen Waarbij de geurende wind Bladeren laat vallen Waarin het een teken Van moed en passie geeft Waarbij de natuur krachtig Laat voelen wat vallen en opstaan is Die eikels uit bomen gooit En bladeren weer omhoog spuwt Voor een lichte straal Van een warm stralend zonnetje Want de zucht…

zouden gaan bekogelen Maar plotsklaps anders dan in mensenpolitiek Bedacht hij zelf met een glimlach speels repliek Door eikels werpen in de ronde ver van hem vandaan Kan ook wel eens een bossig nageslacht ontstaan…

Ik vloek, ik roep nog "eikel", maar te laat, Hij is al ver weg in de mist vertrokken. Mijn foto’s vallen op de natte straat. Mijn hartelieve kan de stront in zakken. Ik ga de kroeg in, lekker biertje pakken.…

morgen valt de sneeuw in de zomer is de ochtend het laatste moment voor ik ga slapen de wereld draait door en verder zelfs op zijn kop lijkt alles dichtbij door perspectief vertekend braakt de uil haar maaginhoud in chaos sneller dan ik denken kan volgt de dag de nacht de nacht de dag wordt eikel boom waaronder kinderen nietsvermoedend blindemannetje…

schouders hangt met in de zakken vergeten briefjes draag je dan ook de aangereikte rugzak met alle zorgen van dien onzichtbaar maar duidelijk aanwezig zodat ik even op de schommel plaats kan nemen die mij laat wiegen in de wind, opdat zon mijn gezicht kan strelen, bladeren pirouetten zullen dansen aangemoedigd door de herfst, vinden ook eikels…

Het diertje klimt, wil ijverig speuren naar eikels en noten voor wintervoorraad, daalt weer, waagt zich op plein en wandelstraat, proeft kabouterkookkunst naast eethuisdeuren. Tijdens het koude, witte jaargetij verorbert hij zijn vruchtenverzameling, toeft in boomhol of nest, van werken vrij.…

De herfst, hoeveel is er al over geschreven Hoeveel is er al over te doen De kleuren die door jouw worden gegeven Zijn die van één en een miljoen De herfst met vallende blaren Eikels en kastanjes beukennootjes Alsof het er niet voldoende waren Liggen op de grond, worden vertrapt tot mootjes De herfst met regen en harde wind Soms stormen…

als jij nog bij mij was wat zou ik dan dingen anders doen ik heb veel fout gedaan en dat draai ik niet meer terug jij was mijn eerste echte liefde die er altijd voor mij was wat ben ik toch een eikel dat ik dat toen niet zag jij gaf me alles wat ik nodig had toch ging het niet perfect lag het aan jou, lag het aan mij over is het toch…

toen ik als kind een eikel vond heb ik die meegenomen omdat ik wist dat uit zo'n vrucht een eikenboom kon komen ik plantte en verzorgde hem waardoor hij goed ging groeien doch toen mijn eik wat groter werd vergat ik hem te snoeien zodat mijn boompje ongeremd snel hoger wist te komen en hoger groeide dan mijn huis en alle andere bomen…

ook ik ben vroeger jong geweest, m’n zoon en schopte tegen keurslijf, tegen wetten die mij beklemden –bijna als sonnetten- drang naar vrijheid voerde steeds de boventoon gezag kon steevast rekenen op hoon wanneer zo’n ouwe lul mij wou beletten dan maakte ik met hem de kortste metten en kreeg die eikel z’n verdiende loon ik voelde mij een…

Stukjes houtskool liggen door het bos verspreid: vergane eikels!…

(Op het gazon de dauw doorschoten eikels. In de vazen de rozen nu. Hun luchtjes Tergend in tapijten, dekens en gordijnen.)…

Dus hou uw mond, tenzij u eikels vreten wou; ze vallen straks na eerste kou. Mijn jas? Ik zou beschaamd zijn u zo ruig doorgroeid te zien, vol mos. En blijf ook af van al dat tere schemerweefsel ondergronds, het treurt nog om Dodona waar ik op rotsen stond en ruisend met mijn doorwaaid blad uw god het woord gaf.…

De tijd baart rozen, zeggen ze, verstekeling klimt aan boord, container vol relieken, taal en nog eens taal, een ansichtkaart, een brief, een boek, muziek - mazurka van Chopin, die mis van Haydn, strakke Bach op achterplaats in Calzadillo - ook veel verzameld daar: eikels, kastanjes, allemaal bermspullen, een stoel en nog een stoel, een stugge…

ze liggen in melk en puur neven mekaar, achter glas op een dun papierke tussen eikels en kastanjes het volk kijkt en peinst, wijst mee open mond naar het zoet, trekt een grimas en stiefelt stillekes binnen dag meneer, dag madam wilt ge eens proeven misschien ’t is gezegd, ze zijn smakelijk gevuld mee witte crème op een koekske, hapt…

De tijd baart rozen, zeggen ze, verstekeling klimt aan boord, container vol relieken, taal en nog eens taal, een ansichtkaart, een brief, een boek, muziek - mazurka van Chopin, die mis van Haydn, strakke Bach op de achterplaats in Calzadillo - ook veel verzameld daar: eikels, kastanjes, allemaal bermspullen, een stoel en nog een stoel, een…

tweede van de kleine bonte specht die meer doet dan percussie lacht eerst “klie-klie-klie-klie” gaat dan aan de roffel mekkert nog wat na hoort men enkel schel “tiep” dan was het de grote die riep iets wat men niet zo maar ziet is de vrij gevlogen halsbandparkiet die jaagt de grote bonte specht de huiselijke spechtensmidse uit met eikel…

Eikel! trut! toen nu haar hem...…

Het gevallen blad bedekt een teer kiempje: vergane eikel. 't Is zacht winterweer; dat veld heeft witte vlokken. Kijk, madeliefjes!…

En kwam augustus in het jaar dan had de eik het extra zwaar want al dat geurig sappig fruit stak hem de droge eikels uit.…

op het gras, nog nat van dauw dwarrelt, uit de geleide groene kruin als stervende zwaan, wel roestig bruin een eerste blad van de plataan zwermen spreeuwen, als èèn grote zucht storten zich met z,n allen in de vlier eten zich rond, kwetterend van plezier dan trekken zij weg, hoog door de lucht eikels in de dop, een wilde framboos fel gekleurd…

uren hier een inktlijn bereikt een nieuw hokje op papier buiten ligt het schoolplein kaal van bladeren die in dorre slingers tegen de zijmuur samenhokken in het zand kleine kuilen waarin knikkers goed gemikt willen rond tollen na de gang met natte jassen heeft de wind op ons vat snel gedragen zwaaiend over het sprei gevallen eikels…

het bot uitgevlochten het sap bleef maar stromen misschien waren het je toppen waar je altijd de terugweg nam later begon ik je af te zagen meer en meer takken om mezelf te tooien boven wat struikgewas te verheffen nu ik zelf zaailingen heb wordt het reiken me teveel het sap draait rond mijn voeten mijn kruin dekt niet verder dan wat eikels…