Alle inzendingen over getij

De tijd likt zijn wonden op de vleugels van het getij hopend op een wonder.…

Aum op rustige zee getij ik ontstijg de diepte indigo, indigo! alleen daar bereik ik los van land en zand hand en tand transparant in de lucht, indigo! slechts een gedachte creëert neem mij op mee Yo Pradodayat ik schitter schenk licht ben licht Tat Aum…

Tussen strandpaal twee en zeven lagen omringd door mijmeringen, wrakhout en wier, de restanten van een zomerzot getij. Aan de hals van glas, gebarsten en door zoute dampen nog omfloerst en aangetast, een stuk papier, een vaag verbleekte konde. De boodschap sloeg me van mijn ankers: Woont er.... Woont er in jou nog iets dat liefde heet?…

mijn golven beuken tegen weerbarstige rots keer op keer probeer ik haar te bewegen een baken in zee dat branding ontlokt aan het stromend getij zij is alleen durft eenzaam te zijn zonder pijn geen aanbidders of vrienden die enkel zichzelf bedienen van haar aanwezigheid jij hoeft niet te breken wil je alleen laten weten…

Zo balanceerden zij het getij, en kon alles geruisloos verder gaan, lieten zij zich temmen door de stand van de zon en de maan.…

. '- En een waterstand is een getij,' zei de non nog wat later. 'Een sculptuur is een beeld,' zei d' abdis. '- Of een standbeeld, als 'k mij niet vergis,' '- En een waterstandbeeld,' werd nog medegedeeld, 'staat in Brussel: 't heet Manneken Pis.'…

zij die ik niet ben kijkt me aan ze kust me niet noch de kinderen in mijn open buik en hoe meer ik verander, mijn gebeden in de rivier verdrink, eerdere gedachten aan ontwortelde bomen bind de schemer vasthoud alsof ik daardoor de terugkeer kan vermijden ze is slechts een getij aangespoeld door de zon ik kijk haar aan het meisje…

Het dagelijks getij, eb en vloed, van een grootstad in volle gloed. Torens krijgen opnieuw voeling met het aards paradijs van heden. Wagenkaravanen schoorvoeten op bedevaart naar het drukke hart van de stad, lichtend dag en nacht.…

Verlaten hangt het oude steigertje tegen de oever terwijl de milde trage najaarsrivier het afkoelende water tegen haar kuiten fluistert het getij keert droef; er ruist een regen in het riet die voor nu en later de zomer van de dagen sproeit in de geel verkleurende verte loeit nog éénmaal een laatste koe het vertrapte gras en ook de zomer…

alsof ze ooit schitterden de dromen van een dronken dichter de eerste roos of een vroeg getij naar wat hij zag of hoorde in resten vrouw en kind weggevaagd langs vlakke zeeën maakt het nog wat uit dat niets meer naar hem toekomt zo dwaas zijn levend, zwervend lijf de winter wit met kamerwandgezichten wanneer hij in zijn dichte aders…

Rand van het getij, vrijheid in zeeën van azuur, uit flarden nevel. Foto : Pama, Paniche (PT)…

Ik houd van je loop en je ronding, in je armen is het een en al pracht Het is dáárom dat ik je zo toezing van 's ochtends tot diep in de nacht Al loop je beduidend gebogen waar je gaat, ga je o zo gracieus Beweeg je dan raak ik zo bewogen je maakt me volmaakt amoureus - ik wil ieder getij wel bij jóu zijn jij stroomt... door me heen...…

Wat zij ziet is een groene zee, vissers die vrouwen verleiden. Vis die kuit schiet. Vereelte handen in klei - Ondergelopen land. Veerboten heen en weer tussen wat gezocht wordt, gezonken blijft - Bodem die bij eb boven ligt: de ongevormde, de diepste laag De oorsprong. Slijk. -------------------------------------------------- uit…

Eindeloos verzonken in de diepte van het zijn, golvend op het getij van gisteren, nu, morgen: vredig, rustig voelt elke vezel van mijn wezen Het willen blijven staan het niet verder willen gaan vasthoudend die diepe rust van een innig samen zijn... En toch...…

als jij mijn roos was dan zou ik jouw zon zijn jou regenbogen schilderen wanneer het regenen gaat als jij mijn wereld was zou ik jouw maan zijn als stille beschermer de nachtlamp in het duister als jij mijn eiland was dan zou ik de zee zijn die het strand streelt bij elke wisseling van getij omdat jij mijn liefde bent ben ik jouw…

Door mijn kleren heen voel ik het wuiven in mijn longen de halmen achter het riet en ik huiver met de zeeën en het gras het ontoegankelijke moeras Flarden meeuw en wij stemmen van het lied van de aarde, adem van haar getij echo van haar zang wij geschutte havens osmotische enclaves personerende huid Kadootjes geluid in en uit…

een handvol verzen, niet langer dan de wind het vallend lover draagt en het getij hen als dood blad voorbij sleurt en laat verrotten in vergetelheid; en in het hart van ene die mij nu nog liefheeft, een droefheid, die zij overleeft.…

jij neemt al afstand van het beeld dat ik van je heb je bent geen prinses de dromen van zand zon en zee neemt het getij altijd mee ik voel me nog prins maar in het slot waar jij woont is alleen zijn te gast toch sta ik vaak bij de gracht en wacht tot de brug langzaam daalt dan vieren beelden stormachtig hun feest tot het…

Zoals in het herfstgetij moet ik wachten ligt onder ’t bladgoud nog hoop voor mij en na een herfst en winter trachten te ontwaken in een nieuw getij.…

Ze hielden zich lang verscholen maar hebben steeds minder angst ze durven steeds meer rond te dolen en de vraag is wie is nu het bangst zij die blijven hopen dat het niet zo vaart zal lopen zij die menen dat het getij nu anders moet verlopen steeds vaker kruipen ze een voor een uit de riolen de vieze bruine ratten wie stopt ze…

Je zit wat onderuitgezakt op een bankje in de duinen waar je uitkijkt over zee de vergane glorie straalt van het matte in je haren waar het goud van ooit nu grijze strengen strooit je hand streelt oud fluweel dat plooit rondom je dijen hun schoonheid lang passé je blikken staren wrang over het ebbende getij en in het doffe van je ogen…

De dichter wandelt dromend door de stad Hij kijkt met ogen licht en transparant hoe het leven zich voltrekt Dag en nacht is alles in beweging en staat nimmer stil Getijen vloeien in elkaar stormen razen harten jong golven beuken ouderdom liefdes staren blind de nacht muziek vergeet de jammerklacht De dichter wandelt dromend…

door een flinke windhoos Op Gods wil aangewezen En op die van de matroos Dit schouwspel duurt al jaren voort Varend in turbulente stormen Ofschoon licht aan de horizon gloort Schuimen golven in talrijke vormen Buiten dit tafereel hoort men getik Van grootmoeders antieke breigerei De zeebries geeft haar geen schrik Zij vertrouwt op het getij…

Langzaam schept de herfst doorzichtige velden met bruinrode schaduwen lijken op slagvelden van verslagen ridders, verminkt onder verloren licht waar stormachtige bladeren knielen naast naakte winterbomen, huiverend zonder zomergewaden bidt de priester tussen stervenskoude en beroofde lichamen, ontdaan van al het bladergoud…

Als jij tegen de lamp loopt Neem jij steeds een beetje licht mee Neem jij je zelf groot en vragend voor Kan deze kleding er wellicht mee door Binnenkort gaat het vriezen. Haal je ijzers maar uit het vet Lang nadien flonkert nu wellicht iets In ogen na op een vervreemd domein Heeft deze dag gelag betaald licht ontmoet Nu alles taalt, ware…

Triest decemberweer; boerenwormkruid wiegt geurend als in de zomer. De vrouw krijgt weeën: kadetjes kauwen doet haar plezierig lijden. Het meer brult, schuimt woest: zeilen, wimpel en vlag slaan één trillende maat. Voor het zwarte raam staat een elektrische kaars, gloeit sierlijk schokkend. In de winterwei liggen schapen knus bijeen…

Stijf zeewier steekt recht omhoog uit de golven _ als een drenkelingshand Oudejaarsmorgen: ik wacht maar _ in kamerjas; de dag mag lang zijn. Paarse dophei bloeit, krijgt méér wonderbare pracht onder verse rijp. De rijp glimt en kraakt, doet verlangen naar wat ouds: bepoederd gebak. In de nieuwjaarsnacht spat vuur uit een kinderhand…

De kerstavond valt; een lieverheersbeestje wacht eenzaam bij de deur. Die eenzame ster, door stapelwolken omhuld, straalt onverstoorbaar. Ik veeg het schuurtje: bonte snippers stuiven op: eens een dagpauwoog... Luide vogelzang vult de vochtige leegte van het maartse bos. Tussen dor lover flonkert het frisse groen van bosbessenstruikjes…

Uit de eikenstomp ontspruit nieuw en teer leven: een berkenboompje. De dode boomstam is vol levendige galm: het spechtennest roept. De maïs bloeit hoog, ofschoon vast omslingerd door dichte haagwinde. De kale akker is vol damp, die zacht voort schuift naar natte bomen. De kastanje valt... Zal hij wintervoorraad zijn of een nieuwe…

. ------------------------------- uit: 'Omtrent het getij', 1985.…