Alle inzendingen over gezwollen

Het rood gezwollen gezicht, in het zweet des aanschijns de woeste gronden met de hoop waren zogenaamde kwelogen de handen ruw en afgewerkt op de natuurlijke noordelijke velden, een reliëf...van hoge zandgronden brak liggende volle akkers der natuur de akkervelden en weiden veranderd naar het groene idee heidevelden met schapen van…

Zwarte kraaien vullen het mistige weiland met overwinningskreten over de voorbije winter waarin dagelijks zoeken naar het weinige voedsel of weerloze prooi lang en moeizaam speuren was hun schor gekras weergalmt in kale bomen slaat stram gebeeldhouwde takken is ondanks ruwe schreeuw bemoedigende zang wekt gezwollen bladknoppen uit een…

stroomsprong uit trotse bron tot woest geweld gezwollen waarin licht een kind bezwijkt in tegendraads verlangen stroomopwaarts naar de wel waar het alles ooit begon te zwak in benen en in armen wanneer de vloed te sterk blijkt het onmacht aanvaarden moet versopt verrimpeld beurs geslagen en bemind wentelt als hulploos wrakhout het…

Ooit in een ondenkbaar ver infinitum onder gaia's taiga in galactica dwarrelden microscopische nonspecies van darwin en crusoë in de wereldzeeën wortelden zich als outcast vast in miljardenvoudige neuronen in de spermatozoïdenrijke tussenwervelschijven der gigantomammo's, in het mineralenrijk der algen in ongenaakbare toppen der…

meegesleurd door het intense bittere gevoel dat haast afstandelijk de buitenwereld omheint in hooploze berusting op aarde koud van ledige woorden leg ik mijn hoofd en gebreken verder omlaag, lager dan mijn geschramde knieën in bedorven waan met gezwollen buik van zwarte angsten schuurt mijn ziel het laatste uur langs rode vruchten…

Een gezwollen ader leek op springen te staan. De rimpelhuid boven zijn sok had een vreemde kleur wit. Er was toen iets mis met zijn kunstgebit. Nu ik onkruidbestrijdingsmiddel spuit moet ik opeens aan hem denken, mijn vader. ------------------------------------- uit: 'Groeiringen', 2002.…

koud spillebeenden voeten over de striemen van gezwollen tepels naar de kille handen waarin ik heb gewoond met een handgebaar en enkel ogen schopten schoenen naar zeepbellen; leeg geblazen op ongehoorde windvlagen woorden werden gescalpeerd en tranen beschilderd met oorlogskleuren die in langgerekte jaren het knikken deden beven…

leugens reis melaats zoals de nacht die tot waanzin groeit in schrale wind en een niet meer te dragen stem verf de aarde zwart wanneer mijn mager lijf naast donkere randen valt en vroege dromen verliest in jou en in de vreemdeling, dicht tegen de dood van mijn ziel waarin alles heeft bewogen tot ik schaduw werd in jouw gezwollen…

ik sluit mijn gezwollen symboolzoekers terwijl aan mijn mond het druppelen begint -------------------- uit: 'Waterloper'.…

Ik ben gezwollen van 's levens wee.... Loom drijf ik heen, naar de zon, de zon, over berg en bos, over stroom en zee, naar de zon, de zon! Gij zijt de zon! Met gouden zomen omkleedt Gij mij; uw zachte glans omvaâmt mijn wee, doordringt het gans tot al mijn tranen nederstromen.... O Levenswee! O Wenenswonne!…

Ze huilt nog wat zachtjes niet om een eenzaamheid maar om het geluk van een hard leven het maakt haar staren naar de eindigheid wat zachter ze vouwt de handen om haar gezwollen knieën duwt haar rug wat dieper in de genade van de zetel en glimlacht niet om een verdriet maar om een trots van het alleen gaan en de pijn die eindelijk…

. _________________________________ Een heilwens, amper voor vier eeuwen tijd van stille schuit in trekvaart Was als lucht in bruiloftstaart gezwollen taal die me doet geeuwen De Oost was ver - dichtbij De Steeg geen diligence noch een fiets Een kar, een postkoets - verder niets Het land van Rembrandt was nog leeg…

(fruit op school) Ach ... arme beugelbekkies, kogelrond gezwollen door het overdadig eten het junkfood, daar wordt gretig in gebeten als triest gevolg verschijnt zo’n dikke ...…

Samen kijken we naar de lucht, de zee, de vogels golven beuken op ons in voeten worden nat de wind blaast jouw sjaaltje op Het zand zo heet onder ons de zetel uitgeplooid de parasol open gevouwen boven jouw hoofd Ogen vallen dicht armen voelen licht benen gevlekt voeten gezwollen uitkijkend naar elke straal De goden zijn met ons vandaag…

In zonlicht juicht de breed-gezwollen stroom. Nu zijn der mensen ogen blij en vroom Bij 't voelen van een lieflijker getij. De zuiderzoelte kust de leden loom. O, zaligheid van de avond, als gevlei Van rozengeur geloven in ons lei Aan de eeuwge schoonheid van een liefdedroom. O, wrede lente, o, zware kruisiging!…

in het rijke roomse land stroomden gezwollen rivieren uit dikke brevieren kermden biechtstoelen penitenties vol tranen in amechtig berouw want het gegeven geld voor de verbetering van de afvoeren was met de collecte voor de kerk trouw in het onderhouds- programma van de kathedraal beland waar meneer pastoor de goede gevers op grote…

De ballast, de harde beklemming stinkt als een gezwollen lijk in de brede stroom, ver van de zerken.…

ik lig wezenloos moe als een uitgespreide deken op het bed van depressie alle gedachten spuugzat het laken in zweet gedrenkt van lui geworden plannen en gekheid op een stokje elk gevoel hopeloos mat kussen volgestort van tranen gezwollen leed en zelfbeklag kringen die naar drank ruiken doorgerookte Javaanse Jongens het matras biedt…

gij gekend Gij slaagt erin mij frank en vrij Extatisch te vervoeren Uw beetjes, kreetjes oh mijn lief Kunnen mij diep ontroeren Uw zwaar orgastisch steunen, kreunen Klinkt mij als een symphonie Zet dat maar eens naast La Bohème Dan is dat haast een parodie Welnu mijn lief ‘k kan haast niet wachten Tot u zich weer ontfermt Over mijn gezwollen…

kunnen praten terwijl ik er morgen niet meer ben; vreemd, dat ik in jullie herinnering zal blijven maar er voor mij geen herinnering meer zal zijn doe nog ‘n keer die film die je maakte over onze vriendschap van zo’n vijftig jaar, al die feestjes, al die reizen, nog één keer voordat de dokter er zal zijn Nog altijd dat studentikoze je kop gezwollen…

van een mens, deze mens het raakt je niet het ontwijkt die bevroren wens je ogen staan flets , zien glazig langs me heen een bespiegeling van verleden in het heden gebet in pijnlijke mist, gebarsten krachten, als versplinterd geboortelicht uit een redeloze reden je voeten nog wel geaard steunen zwevend jouw gedachtenlijf: gezwollen…

Moment de l'amour Euforisch genot brandend vuur Zachte handen vingervlugge verleiding Strelingen sidderen hitte in hete rust Gepassioneerde lijven verlangen Jouw geur bedwelmt en hypnotiseert Lippen verkleefd in bloedrood Warme versmelting en versnelling Zweet gutst als een goedkoop parfum vervlochten tongen hongerig en nat Borsten gezwollen…

zie hoe de bloemen zich opmaken tot barstens toe onder het gezwollen blauw rondom het middenrif van de zon gespannen met hun kleurige baarden rond de wangen de monden druipend van fortuin en bijen die uit hun bekers drinken innig gouden was in de botten gieten wijl de kwieke vogels het keukenraam van moeder zon afspieden zich tersluiks…

't Was bladstil, en een lauwe loomheid lag En woog op beemd en dorre wei, die dorstten; Zwaar zeeg en zonder licht een vale dag Uit wolken, die gezwollen onweer torsten. Toen is het zwijgend zwerk uit-een-geborsten, En knetterende donders, slag op slag, Verrommelden en gromden.…

De donkre wolk, welks regen de storm teugde, hangt zwaar, en gaat diep in gezwollen lijn, terwijl de doffe stad dromende leit.…

Weghelften weg, begroeide grond verschoven, meren gezwollen, als bij wie ver, met tijdelijke namen, in de slaap verrast. Die wachtte dacht een strand, had zich in zand verpakt, nat zand dat plakte, hoofd eruit, een hand om plat te slaan, dat elke vrouw beschreven in een mal. Pak dit maar uit. Stel maar die vraag. Een mal?…

Haar blauwe kleed ligt losjes om de ranke schouders, de witte kousen glijden langzaam van haar af, jarretels bungelen als een tochtgordijn in de deuropening van haar natte, gezwollen vulva. Elegant beweegt ze met haar slanke benen, brede heupen, losse haren, naar de oever van het gele water (Oeps!, een plasje zeker!).…

Ik sta hier de buik pijnlijk gezwollen zwanger van de dood te zijn handen in mijn zij zacht wiegend vanuit de heupen kijk ik hem aan wanneer ben ik uitgerekend? vraag ik of ben ik al over tijd?…

We streden om de zeven heuvelen We zagen kameraden sneuvelen De aarde kleurde vermiljoen We zakten door gezwollen benen We zogen vaak op kiezelstenen Bij gebrek aan dagrantsoen Geen kou, geen hitte kon ons deren Geen geweervuur deed ons keren Twaalf maanden jachtseizoen Ons wapen glom van poetskatoen We…

liefkoost de rozenblaadjes zacht de hand strelend door het spinnenhaar scheidend de huid met zijn peinsplooien die zij voortbrengt De streling verveelt nooit mits gedachtenloos smorend de wortels rood verdwijnend trekkebenend in de zee van grijs wijs geslagen onbekommerd alomvattend spat de honingzachte gedachte uiteen Als een zeepbel gezwollen…