Alle inzendingen over gloed

of van jongelui die in overmoed tegen de pui, verlicht door een gloed, de oude geesten verjagen van de vergane dagen.…

Om strakjes weer te ontwaken, in lente zonnestralen gloed, nieuw leven zal zich ontluiken, nieuwe keuzes met volle moed. (De herfst, periode van bezinning tijd om dingen los te laten, ware nostalgie van de herfstsfeer.) illustratie : Bert Waber…

De felle gloed bij het vertrekken van de dag na stralend in mijn hoofd. In een blinkend meanderend spoor trekt ze door dit groene landschap Levensbron, en schependrager getemd door rotsige oevers begroeid met wilg en vlier.…

Geen dageraad zal blijde uw blinde ruit berijzen; geen zonne die, van vrede-wijdende' avond-gloed, de moede wingerd om uw drempel blij door-bloedt; en zelfs geen vriend staakt aan uw open deur zijn reize... - De hele dag is rein waar gíj zijn wentlen doopt.…

Neen, ik voel de gloed in allen.…

Maar nauw gevoelt het bladervolk, het slappe, natbetraande, Verloren volk de warmte van de gouden zonnegroet, Of knisperend en knetterend begint het doodgewaande Te leven en te krullen in den koesterende gloed.…

hervertelling van ons lot Waar Jupiter de oppergod diens Saturnalia ten hemel spreidt met donderend geweld en bliksems schicht uit het gewelf Achter een horizon van tijd keert Iris van haar regenboog als Dionysos' bosverrassing waar zijn hospikken nooit zwijgen Met vader tijd als gunfactor voor engelen in Maerlants wereld verschijnt een gloed…

Bij zonsopgang reikt de slaaf naar de gloed van zijn huid en wekt hem…fluistert een sprookje over een ander rijk, de belofte van een bruid.…

zijn geest reist mee in de wind richting een iglo kilometers verder waar zijn broer bloedig gewond door de beet van een ijsbeer ligt te sterven van kleins af aan was hij anders dan de rest werd opgeleid als heelmeester maakt nu zieken genezend hun pijnen steeds weer opnemend kruipend in hun ziel bevechtend hun koorts ontneemt hij hun gloed…

En sla 'k, zo liggend, dan mijn oog Naar 't helderblaauw van 's hemels boog, Om 't koestrend zonlicht in te drinken, Dan is 't, of in die zee van gloed Mijn ziel wil zinken en verzinken, Tot ze in de Hemel landen moet.…

Gans in gloed staat 't heelal, Doodsgebrul, angstgeschal, Klinkt overal! De zon alleen, die hemelsalamander Vonkelt tevreên op mijn vreeslijke val. Uilgekras, slanggesis mij begroet, 't Spuwt naar mij, al wat kruipt, al wat wroet: En de nietige mensen verwensen mijn pogen. Brak ik stout slavernij 'Sla hem dood!'…

Er draven massa’s merries door de nacht hun hoeven overstemmen lijkwitte kelken welke de akkers bedekken onder rode gloed van de huidig blijvende oorzaak het is alsof de paarden spreken: wij bewaken het gebeente van de rustende gestorvenen want onder de drukte heerst het meest stille der stilte witte kelken vangen het geluid van ons draven…

De zomer moet nog breken, in volle gloed, in gulpen. We moeten onze huiden branden in de middagzon, dringend drinken, ons bezatten in het rode avondvallen. Onze strijdliederen moeten nog rollen over het stof van nevelwegen vol valse noten. In oktober mag het sneeuwen.…

Als dan de avond dringt de zon goud geel in de Noordzee zinkt zee en land verkleuren in een gouden gloed besef ik, hier te vertoeven dat is goed.…

Hoe straalt gij zo, met heldre gloed, Door 't loof dier appelbomen, Waar eens uw vriend zo welgemoed, Zich droomde zoete dromen? Omsluier uwe zilverglans, En blik gelijk gij blikkert, Wanneer gij op de dodenkrans, Van 't jeugdig meisje flikkert! Vergeefs ziet gij zo rein en klaar, In dit priëeltje neder; Ach!…

Langgerekte schaduwen en de mensenschuwe straat verdwijnt voorbij de duinenrij, het naaldbos ginds maar keert via slinkse omwegen toch weer midden tussen de huizen terug in een verzonnen of net even te hardop gedroomde werkelijkheid valt een wonderlijke gloed over alles, de tijd moet de tegengestelde richting zijn ingeslagen om op deze vroegere…

Een groot onschuldig bed leeg, alleen gelaten, maar vol warmte nog van innigheid, intimiteit, diffuus het zonlicht door gouden gloed van gordijnen.…

Hoe straalt gij zo, met heldre gloed, Door 't loof dier appelbomen, Waar eens uw vriend zo welgemoed, Zich droomde zoete dromen? Omsluier uwe zilverglans, En blik gelijk gij blikkert, Wanneer gij op de dodenkrans, Van 't jeugdig meisje flikkert! Vergeefs ziet gij zo rein en klaar, In dit priëeltje neder; Ach!…

de hemel kleurt straks geen lazuli waar Portugal speelt tegen Spanje; de zomer sluimert in Tasjkent in Sotsji, Moskou, Novgorod, want aan de gloed van 't firmament ontbreekt de zonnegod... Oranje…

zaligheid, bonheur Bij wie stijgt niet het schaamrood naar de kaken In zijn nieuwsgierigheid hoe die sinjeur Het directoire verwijdert tussen 't laken, Als een Don Juan, van haar posterieur Dan spiedt hij stiekem door hun kamermuur Of zijn chiquita onder 't baldakijn Ook 's nachts geniet van geur en maneschijn Tot aan de lichte gloed…

Terwijl ik dit schrijf voel ik opnieuw je handen die strijken langs mijn lichaam, variërend in snelheid Met een vinger steek je de waakvlam van de tederheid aan Haar warme gloed verspreidt zich tot zij het breekbaar hartje raakt.…

De zon zakt in vurig rode gloed achter de huizen. Terwijl een merel uitbundig zingt, op de punt van het dak. Sinister zwart tekent hij zich af, tegen het rood van de avondlucht. Zo stil is het, na de hitte van de dag. De blauwe regen voor mijn venster, staat daar roerloos groen te zijn.…

doen dan wel gaat de natuur de eigen gang in 't verlengde van mijn karakter ik voel me daarin thuis nimmer gewetensbezwaren dienaangaande gekend enfin, thans verspreidt een lichte douche mijn landgoed die een beschermende laag legt op mijn ziel het is als kijken zonder brillenglazen alles oogt mooier, soms mysterieus, soms een innerlijke gloed…

Voor Jean De straatstenen van Ernhems achterbuurten betoveren mij met gouden gloed omdat jij hier hebt gelopen zit liefde voortaan in m'n bloed voor het Ernhems Goud Het harde leven van de straat schiep jou zoals je bent geworden in ruw ongepolijste staat zing je de blues tot rauwe rock ballads, klagend zacht verwoordend dat het…

't Verkoelen Gevoelen Van d'onreine gloed! 't Ontspringen Bedwingen Van 't driftigtiger bloed! Met vrezen en beven In waarheid herleven Voor 't Eeuwige goed!…

't Verkoelen Gevoelen Van d'onreine gloed! 't Ontspringen Bedwingen Van 't driftiger bloed! Met vrezen en beven In waarheid herleven Voor 't Eeuwige goed!…

Luister naar het verzoek van mijn bloed: Spoel mijn gehemelte met jouw gloed.…

het meisje dat stralend de dagen begroette met de dromen en het hart vol jeugdige gloed werd een bloeiende jongedame, sterk en vrij die nu een vrouw, moeder en oma vol liefde is als moeder ben en blijf je een eindeloze bron die op alles een antwoord en oplossing heeft als oma ben jij het hart van ons mooie gezin met aandacht voor de kinderen…

"Ik die bij sterren sliep en 't haar der ruimten droeg als zilveren gewei, en 't stuifmeel der planeten over de melkweg blies en in de maan gezeten langs 't grondeloze blauw der zomernachten voer, ik ben beroofd en leeg, mijn schepen zijn verbrand, mijn stem verloor haar gloed en vindt geen weerklank meer in 't dode firmament, niets dan…

Dat zonnetje, nu zo ver weg Ondergaand aan de andere kant Van het wateroppervlak, daar Waar haar gouden gloed de hemel kleurt Doch het licht steeds zwakker brandt Haar liefde leeft voort Nu ver bij mij vandaan Door een ander hart beantwoord...…