Alle inzendingen over gloed

een geest, tot mij gedaald, Door Vatikaanse hofgewelven Zal voeren, en mij aan mijzelve Ontscheuren, door uw gloed bestraald! Daar zal ik, Schepper!…

En over 't hooiland, waar een wagen stond Met vers-groen gras te geuren in de zon, En verder waar het drachtig korenblond Met brede golving boog ten horizon, Tot waar een scheem'rend bos zich flauw verhief, De wereld wegsmolt in der hemelen gloed, Dreef mijn gedacht, hoe schoon de dag was, lief Uw schone ziel verlangend tegemoet.…

Ze plaatst het in een warme gloed, omringd met sprankelend wit licht, nog voor het wegvloeit uit haar schoot waar vruchtwater het veilig warm omsloot. Ze murmelt met onhoorbare klanken: "Klein lief lichtekind, ontloken uit geweld, ik moet je stillekes laten gaan".…

Dat van de gloed der liefde Ons hart bestendig dus brandt; Wij drinken met jenever Het welzijn van 't vaderland!…

God is het rondend ruim, de horizon, Die altijd verder trekt waarheen ge treedt, Hij is het waterdek, hij is het kleed Dat op de aarde ligt, de schemering is hij, Een man in weifeling, in mijmerij, God is een doodslag, wreedheid en de list, God is de werkelijkheid, die zich vergist, De beving van het komende gebeuren, De lichte laaie gloed…

Eenzame man scheurt de nevel uiteen, als hij troost zoekt in het warme rode duivelse licht, hij verdwijnt in schelle gloed. IJzeren beest passeert de brug, uitbraken 100 mensen, vast in hun ritme van de nieuwe dag, verdwijnen net zo snel in gedachten als ze passeren.…

sfeerverlichting aan Mijn huis is leeg, ieder is gegaan Rendieren, sneeuwpoppen kijken me treurig aan De kou die snijdt echt als een mes door mijn huid een harde les wat dat hop en gist kan doen Maar daar dacht ik niet aan toen Vaarwel gezin Ik hoop maar dat het kerstmaal smaken zal Ik sjok pas voor pas weer verder door de stad De gele gloed…

Kleine smaragd in de kring van de edele stenen, die blinkend Sieren de golvende plooien van 't kleed der Aigaiïsche waatren, Ligt er het groenende Melos, het vuurontsprotene eiland, Waar zich de gloed van Hefaistos in spleten en dampende bronnen Toont, en dat gips en aluin en de zwavel en 't hout in zijn schoot draagt.…

En over 't hooiland, waar een wagen stond Met vers-groen gras te geuren in de zon, En verder waar het drachtig korenblond Met brede golving boog ten horizon, Tot waar een scheem'rend bos zich flauw verhief, De wereld wegsmolt in der hemelen gloed, Dreef mijn gedacht, hoe schoon de dag was, lief Uw schone ziel verlangend tegemoet.…

In de wangen nog wat bloeds, In deze ogen nog wat gloeds, In de boezem nog wat moeds, ’t Hoofd nog „fix und fertig.” ’k Dank dit hoogstgelukkig lot Aan mijn God; ’k Dank het u daarneven, Die mij jong houdt en verblijdt, Die mijn kroon en sieraad zijt, En mij nog een lange tijd Wensen doet te leven. NASCHRIFT.…

Ik zie de zon staan op het strand de horizon bloedt waar de zilte zee rollend het hete zand bespoelt en bekoelt wiegend in de gloed hoop ik en weet het verschil tussen hopen en weten is het grote verdriet waarom weet jij nog niet ik laat me omarmen in zonnestralen en laat na het warmen diep adem halen en adembenemend wiegen in de…

niet bestaat op dat hemelse plein de weg slechts versperd door een moedig mens wantrouw de president die twitterend sneert die berichten in kranten zijn slechts schone schijn daarom versterkt hij met malle muren zijn grens bestrijd die laaghartige loochende lieden over kampen waar kinderen Davids bloed offerden in felle fascistische gloed…

Geen zin nu af te reizen naar verre landen die gouden gloed elders te ervaren daar rond zwerven en verlangen derven. Bloemen zelfs de blauwe regen hier staan uren gebogen er niet echt opgetogen bij maar er gebeuren wel ergere dingen.…

Zo boos op jou Ik voel mijn buik samentrekken Mijn hart klopt als een gek Wat haat ik jou Ik hoef jou niet Ga weg, schreeuw ik Ik wil dit niet Ik wil jou niet Ik wil het allemaal niet voelen Geef er aan toe Voel ik in mijn lijf Het doet pijn, wat is dat lastig Ik wil het niet, rot op Ik haal diep adem En voel hoe een warme gloed…

Terwijl ik dit schrijf voel ik opnieuw je handen die strijken langs mijn lichaam, variërend in snelheid Met een vinger steek je de waakvlam van de tederheid aan Haar warme gloed verspreidt zich tot zij het breekbaar hartje raakt.…

een monnik in een asgrauwe pij komt dan plichtsgetrouw langs om met wasbleke vingers in het werklijf te roeren : het is tijd voor de bus. ik is het lam in de gloed van een ander, jij bent te laat en vergruizelt, hij en zij worden geslacht. het zet nog wat eelt op het beeld, verweeft het geheel, vergrendelt het bederf . exit.…

‘Uw vluchtge gaven zullen Mijns harten wonderschrijn Weer met de gloed vervullen Van nieuwer schoonheid schijn; Die zal mij nooit ontzinken, Want eeuwig in mijn hart Blijft al wat schoon is blinken, Tot vast kleinood verstard.…

Zoals iedereen het zag, zoals iedereen het hoorde En zoals ook iedereen zal vergaan Naargelang de afstand naar de verte, de gloed Doorheen de schaduwspelen van mijn schaduw. Als een verwante versteen ik met de geur van de vrouw En het verkrimpen van de kevers op het dodelijke mos.…

Wanneer een nieuwe avond in alle rust kleedt verdrinkt mijn blik nog even in mooie gouden gloed Laat me dragen en voeden door deze ongeziene helderheid Een warm aanvoelende cocon voorzien van een zijdezachte glans.…

In de vroege morgen ontwaakt hier zon die met glooiend licht en prille warmte begint te klimmen naar kruishoogte om de hemel te kussen tot een ongekend hoogtepunt Ze daalt, maar vooral geniet ik elke keer weer van haar uniek verspreid liggende gloed.…

Nu is zij wedergekomen, Zoals zij vroeger placht, Met haar donkere ogen vol dromen, En met haar zonnige lach Met dat ongenaakbaar hoge, Dat over haar wezen ligt, Met die reine gloed in haar ogen, En dat dwepende aangezicht, Met die krans van lichte lokken, Om dat edele, bleke gelaat, Met de lichtend gouden gordel, Om…

Die volledig, tot de haarwrong naakt, Elkaar vonden, eenzaam in haar zonde, Kunnen wij eer niet bij elkander komen Dan verwijderd en vervreemd voorgoed; Dàn, vernederd en met macht genomen, Ons ontrukkend, wadende door ’t bloed Onzer vele ineengevloeide dromen, Door een verte die te felle gloed Dooft, wordt onze omhelzing ééns volkomen.…

De opkomst van de sneeuw brengt onrust In ’t hoofd een zwaar gevoel Oude lidtekens gaan spelen De een die klaagt, mij geeft het rust De kleintjes juichen Stramme spieren kweken zorgen Hoe blijf ik heelhuids op de been In mij de lome gloed Zoals alleen de sneeuw mij voelen doet.…

Als de avond daalde van de bergen, Zag zijn hunkerend hoofd de gloed van het leven, Dat rijst op de wereld - dat verging in zijn boezem, En zijn stem vroeg de sterren genezing - En stierf ver weg in de bergen - Toen is hij gestorven! Maar onze strijd stuurt zijn echo's aan bergen en dalen!…

Zend Gij uw Geest naar al uw mensen, stort in hun hart een gloed van vuur, dan kunnen wij uw eigen wensen vervullen gaan, o Heer, dit uur. Dan zal uw vrede overstromen en heilzaam zijn voor al wat leeft, dan zullen ook de oude dromen weer leven gaan, en deelt wie heeft.…

lot bezocht Een leven in teken van de waan Ziekte, dood, een stille tocht 't Gevoel machteloos te staan Een kans sidderend van ongeduld De uitdaging zoekend, opgetogen Het idee, in goud gehuld 't Gevoel te mogen Een ander in de steek gelaten je bent gewogen en gemeten het oordeel niet goed te praten 't Gevoel te hebben vergeten De gloed…

Maar niet als in de wondre gloed der jeugd, maar met der rijpheid traag en vast gespin, spint zich het net der draden die ons in het leven wikklen, met zijn smart en vreugd, dat voor ons wezen tot een eenheid smelt, die onze wereld is en heel de wereld geldt.…

Groot schreed hij voort, het lokkig hoofd omblonken Van ronde gloed en geluw-glanzend goud, Gelijk een god, in mijmerij verzonken. Hoog, van de schoudren opwaarts, rees zijn leest De schaar te boven, die, van vreugde dronken, Bijeengevloeid was tot zijn heugnisfeest.…

Ik voel het, ‘k ben voor u verdwenen, Maar toch mijn harte zal niet wenen: Een kindje ligt op uwe schoot, Dat gij met feller gloed zult minnen Dan ‘t woest gestorm der hete zinnen, Dat u de mannenliefde bood.…

Wanneer gij lacht, dan tintelen uw ogen Van zachte gloed, die koestert en verheugt; En, lieflijk beeld der onbezorgde jeugd! Bij wie u ziet zijn zorg en leed vervlogen. Maar wijkt van u die glimlach van geneugt', (Gij zijt een mens, en zou hij duurzaam wezen?)…