Alle inzendingen over hemelhoog

In wolkenland valt er heel wat te beleven, Je voelt je er werkelijk heel verheven Je kan glimlachen op een regenboog, Dansen met dauwdruppels, hemelhoog Drijven op blauwe kristallen door waterdamp omgeven, Op zilveren luchtbellen sierlijke nevelkleden weven Vliegen op de vleugels van de horizon, Van de vrijheid genieten zoals…

Of zou je me verrassen bij het zoenen me zeggen "in jouw favoriete kleur blauw speciaal voor jou, een knop waardoor jij je een vreemde voelt" Jij hebt mijn hart gestolen en mijn ziel blijft ongerept Wij zijn en het groeit in mij hemelhoog en duivels diep…

daarboven de rollende storm en bomen gerooid takken met armen te mager om te loven Van wie het helste kwaad ontmoet die bijna zijn vergaan in het weerlicht zien we ze staan rondom schaduwen en donkere wolken ach hoe getergd zijn de volken Het schreien en zuchten bliksemend onder donkere luchten die onze wateren doorkruisen hemelhoog…

oplaaiend vurig verlangen in steelse smeulende blikken hete dromen en dan kille spot een duist’re geest vol verterende zwarte haat voor de uitverkorene de nachthemel kleurt vaalrood trage rook torent hemelhoog verduistert de stille maan het vuur van haat is geblust opbloeiend geluk is verteerd door vlammen van hete jaloezie in maanloze…

daar kan men op de schommel aan de haal zweef niet hemelhoog anders valt u dood gek dat men dol is op vreemde vragen sommigen worden er ook vrolijk van die men afvuurt op hitsige dagen denken meteen aan Jan en alleman die erop steunen en vooral klagen maar liever niet via een beeldroman!…

En mogen ook wij zo ons eigen leven zijn door- gevlogen, aan groot gefladder opgestegen om hemelhoog te gaan lallen en te vallen zoals meeuwen nu eenmaal vliegen, en te worden verzwegen? Nacht valt. Het grote over het kleine.…

In de namiddag komen vele mensen bijeen om aangenaam te huiveren bij brullende golven hemelhoog spattend schuim die op de Zeeuwse kust beuken en spoelen 's avonds davert het woeste wind- en zeeorkest rondom geborgen leven in schijnbaar veilige huizen is een nietig voorspel van komend nachtgebeuren omkneld door grimmig duister rollen…

Met ziedende hand sloeg de hemel de nieuwe stad en de enorme toren uiteen, de Hangende Tuinen vlogen Vertrekken werden vliegtuigen en tapijten met gedekte tafels landden ver weg in de lange zee Een zware regen van kamers vormde met een plons een hemelhoge bergrug De mensen uit de Toren verspreiden zich in vijftig talen en vochten om…

sluit een ontdooiende gestalte knielt met ootmoed bij de laatste winterranden waarlangs het vroege fluitenkruid zacht vertolkt wat het lentehart bezielt Een bede zonder woord of vaag geluid geen gehoor of spoor van grotesk gebaar geen richting nog, geen opzij of al vooruit een samen stil, massaal, alleen, of in een paar In eerbied stijgt hemelhoog…

dit eens zo ruige primitieve land met de geurige sneeuw van amandelbloesem grijsgroene rust van stugge olijfbomen de bedwelmende geur van citrusbloesem de zuidelijke geest van ooit rustig gerijpt in vele eeuwen zo sluipend ruw verstoord langs de blauwe kalme oceaan met grillige roze kathedralen staan hemelhoge dure bouwsels boven de…

vastgelopen leefpatronen onmacht tot betonen van respect waardering is genekt door angst zich zelve te verliezen niet te kunnen kiezen voor het vanouds gekende groepen wenden krachten aan om als sterkste voor te gaan en anderen te mijden het blijken tijden van verharde strijd wanneer grenzen sterk vervagen vragen rijzen hemelhoog de…

opengaat Want daarvoor hebben de doden geleefd en gevochten, daarvoor hebben ze gewonnen van de oorlogsgod hebben ze de stad veroverd, met de bron die uit de aarde breekt Jeruzalem, waar ik lijd aan verdeelde saamhorigheid Zullen kinderen van mijn kleinkinderen hun botten verzamelen, hen eren en hier weer olijven laten groeien met hemelhoge…

Hemelhoog Zijn oogopslag. 'Ik vind je lief,' zegt Jongetje -Dicht tegen me aan - Mijn hart maakt een vief sprongetje Tot aan de zilveren maan. En verder, verder, verder… Veel verder dan, Mijn beeldspraak Duiden kan. 'Koffie is klaar,' Bericht Schat van beneden.…

lezen en men beseft het vaak niet zie ze radeloos – het niet meer weten ook zij die ’s werelds hart met hoop verwarmen en blijven omarmen zie sommigen het niet begrijpen en accepteren van onze levensloop menig ogen vol van berouw die wensten iets niet gedaan te hebben en dat het weer als vanouds blijven zou en enkelen die me meenemen hemelhoog…

Maar al waar ik keek, mijn ogen bleven leeg Mijn handen reikten tot wanhoop gedreven, hemelhoog, in een poging de regenboog te omhelzen Mijn voeten, zwaar in de klei, bewogen al lang niet meer, die waren vastgezogen in Moeder aarde ’s zwartste grond, besefte ik. Waar was ik in de tijd verzeild geraakt?…

Kon ik maar de mooist opgemaakte taart voor je bereiden met hemelhoge kaarsen, het verlicht de wereld met duizend ogen dan je ben meester over onafgemaakte dingen, niet bevreesd hun kwetsbaarheid te verklaren, voetstappen vullen zichzelf in het natste mos in de opgestoken mist wordt lief en leed betwist schaduwen van de silhouetten worden gewogen…

Het volk was net een champagnefles die lang was geschudt alvoor de kurk er afvloog maar toen de kurk er eenmaal afschoot knalde de opgekropte woede hemelhoog Bij het zien van dat hoge standbeeld en al die menigte er omheen die het beeld wilden laten vallen Ging er heel wat door mij heen Laten we alsjeblieft maar hopen Dat deze veelbesproken…

Onvermoeibaar kuiert de landweg, wegen binnendoor, staat onverwacht een ladder, glimmend, hemelhoog. Scheert een flits van een signaal ­ dat er iets is, langzaam voortduurt, en alles nog te gaan. ------------------------------------------------------------------- Uit: 'De trein loopt prachtig binnen', 2003 van Frans Budé…

Ik wil het zelf ook niet geloven zachtjes strijk ik door je haar dwars door duizend-één beloftes we hebben beiden geen bezwaar In de nachtelijke ochtend staat een hemelhoge ster 'k zou 'm voor je willen plukken maar de waarheid ligt te ver 'Nooit meer' is voorgoed verleden wat gebeurd is is 't bewijs er glimmen tranen in je ogen…

Zij is het zilveren zwevende het tere licht blozende gevende licht, dat hemelhoog is, goudeeuwig als 't herrefst is. Haar ogen gaan wijd en zijd boven mijn starend hoofd uit, gouden en zilveren lichten brengt ze op mensengezichten.…

Op de grote, stille heide werd de liefde ingeluid, toen de twee elkaar verblijdden met hun onbedekte huid en de zon bleef maar schijnen, hemelhoog. 't Was genegenheid die er niet om loog: ze vrijden op de heide. Ze vrijden op de heide, de hei-eide.…

dan ontvouwt zich een wonderlijk schouwspel, waterspetters vliegen als zilveren snippers hoog uit een kloof, dansend in de ijle lucht adembenemend mooi, de zon schijn hel bergen bekleed met mossengroen en boom vergezichten van watersblauw in diepe diepte hemelhoog is de lucht als een spiegelwand het is mooier dan de mooiste droom en met een…

Hemelhoog mag jij voortaan zweven stralender dan zonneschijn, alle vreugd is jou gegeven. Egidius, ach waar ben jij gebleven? Beste vriend mijn hart doet nu zo'n pijn, jouw dood heeft ons uiteengedreven.…

Is zij het zilveren zwevende, het teere licht blozende gevende licht, dat hemelhoog is, goudeeuwig als 't herrefst is?…

Hemelhoog Aan het blauwe gewelf De Draak is weer gaan rusten Reageert niet meer fel De macht leeft zonder liefde Tot een eind komt aan dit spel 't Was echte liefde Oprecht en recht uit mijn hart En verdriet.…

wel en ze valt niet zacht door de romige wolken maar snel - hard en meedogenloos stuitert ze over rotsige wanden glijdt langs gulden middenweg en landt tenslotte in de diepte waar zij wil zijn komt zij niet maar pijnlijk ver daaronder in het uiterste ondermaanse leeft zij buiten bewustzijn na een lange droomtijd weet ze - tussen hemelhoog…

waren je makker ik zie de ruiter als mijn vaste vriend zijn splinters in mijn ruwe handen de geur van ’t hok van hout en hooi is vers in mijn geheugen blijven hangen het verlangen naar wat vroeger was vreet nu vaker aan mijn akkerziel ik zie ze staan, een traan maakt nat de molm, wurmt zich in het hout we zoeken samen een verdwijnpunt hemelhoog…

Maar hij deed het niet mijn telefoon Alle buren ineens op straat de één in onderbroek en ik op blote voeten buurman in die onderbroek was accuraat en trachtte te blussen met zijn tuinslangapparaat Vlammen rezen heel erg hoog De wind joeg ze naar boven Ze rezen werklijk hemelhoog en blikken verf knalden uitelkaar Het leek nu net een oven…

Wat ging er in de hoofden om van al die mensen in de lucht vouwden zij wellicht de handen in de laatste stonden van hun vlucht Wat gaat er door ons hoofd dan heen als wij de puinhopen aanschouwen je herkent de plaats niet eens van de hemelhoge WTC gebouwen Wat gaat er door ons hoofd dan heen willen wij op God vertrouwen of zijn wij misschien…

Dit is een nachtvlucht zoals toen, in vuur en vlam en hemelhoog - en weer opnieuw lijkt het op toen: stormpas over de regenboog ... maar ik zing niet meer zoals toen - er klinkt in mij een ander lied... 'k zal nooit meer zingen zoals toen, vandaag zing ik een ander lied!…