Alle inzendingen over het beeld van toen k

'k Ben gestopt met vlees eten smaken deed dat toch al niet en wanneer de beelden komen sla 'k mijn handen voor de ogen: Omdat ik die ellende niet graag zie.…

'k Hoorde toen je stem, je riep naar mij, nam mij mee, we vlogen weg. Een ogenblik dacht ik te weten wie je bent, maar toen was ook je beeld weer weg. 'k Stond midden in het land, alleen. 'k Stond midden in het land, ik was alleen, ik was om mij heen, ik was zo stil. De wereld was zo ver en alles wit.…

Krokante kuikens, kip Kaneelbestoven Kalkoen, kamelenoog, Komkommersla Koek bij kamillethee, zo kant-en-Klaar Kokkin met kikkerbillen, Kaalgekloven Kaag kookt coquilles in het Koeterwaals Kieskeurig in 't kwadraat, iets Kolossaals…

gravend naar pijnen uit een ver verleden struikel ik onvoorzien over mijn eigen graf dat me even stil doet staan, stamp 't nogmaals aan daar deze gevoelens zorgvuldig leken weggeborgen en nu veel te dichtbij willen komen grijpt het mij onverhoeds naar de keel waardoor mijn schreeuw wordt gesmoord evenals al die anderen die schreeuwen…

knuffelbeer, wil jij over me waken als de vleierige vlinders slapen in de rozenhagen wil jij mij dragen als de nacht zich schikt om de zilverberken… knuffelkind, mag ik de bloesems ruiken mijn neus in jouw gezicht troetelen in het morgenlicht mag ik dicht bij jou blijven op een waterval van liefde de dag in drijven……

‘k zou zo graag over iets anders schrijven iets van tijden geleden toen we onbezonnen deden zomaar handen schudden kennis maken, in liefde aanraken ‘k zou zo graag het woord niet kennen de beelden evenmin ‘k heb zo’n onbedwingbaar zin om net te doen als toen je zomaar om je hals te vliegen ‘t zou toch zomaar kunnen...…

Naast mij een levensvorm die zich uitstrekt wanneer ik naast haar lig en de perfectie bemin van een repeterend beeld wat zich op het netvlies voortbewoog in een caleidoscoop zich steeds herschikt waarin de wereld werd gewogen naar ziel, zin en norm, geschapen alleen voor een oog dat het wil zien de precieusheid rekt de nacht naar…

Ik hoop dat het nog lang zal duren lang zal duren voor ik ook stilte voor haar word. Het verstand gunt ons vast die vele liefdevolle uren maar met woorden van troost schiet ik nu te kort. Al vindt ook zij nog steeds liefde en ook geluk in dingen zijn wij niet de enigen die wakker zijn in de rozentuin, ik zou nu over die broze bloemen en sneeuw…

Hoe een huis overeind kan blijven nu die akelige ziekte ook daar wil beklijven, haar geest nu wellicht ook een ster wil zijn rest hier opnieuw al weer intens zielenpijn. Die dag dat ze niet meer zal ontwaken geen gesprekken of reünie mee zal maken, blijf het vast even roerloos op die hemeltrap kraakt hij al maanden genoeg bij menig stap.…

O, jeugdig beeld, verheerlijkt beeld eens doden, Zo vaak aanschouwd in zaalge weemoedsdromen, U blijf ik trouw, hoewel de jaren vloden, De vluggewiekte, die niet wederkomen. Nog voel 'k een tranenvloed mijn ziel doorstromen, Wanneer ik peins aan u, en hoe de goden U, ach!…

Je verzorgt een, het graf een marmeren steen de zomerse plantjes de vaas met bloemen je pimpt het op niet de lijk-kist niet het lichaams-lijk dat is afgelegd dat is begraven dat vergaat maar je borgt de overledene de herinnering aan jullie leven aan zijn of haar geest aan fysiek met hem, haar aan de mens die je liefhad of heel erg…

Mijn lijf is als een instrument dat bespeeld wil door een musicus of een leerling, iemand die er de juiste klanken uit probeert of weet te halen. Het hoeft geen bladmuziek, maar eigen composities. Wanneer hij één is met zijn klankbord is er alleen maar melodie, trillen de kamer en de planten Daarna kan mijn lijf weer andere dingen doen…

'k Beeld nu al jaren, — En 't laatst wel 't meest en nooit zo ongestoord - In rijm, onrijm, met 't uitgezochtste woord De stemmingen, die door mij henen varen; En al de beelden grijp ik bij de haren, Die 'k kan verpraaien van mijn kapersboord, En ook begint — onlangs heb ik 't gehoord — Mijn duistre Stijl, goddank!…

'k Beeld nu al jaren, — En 't laatst wel 't meest en nooit zo ongestoord — In rijm, onrijm, met 't uitgezochtste woord De stemmingen, die door mij henen varen; En al de beelden grijp ik bij de haren, Die 'k kan verpraaien van mijn kapersboord, En ook begint — onlangs heb ik 't gehoord — Mijn duistre Stijl, goddank! wat op te klaren.…

De zee heb 'k niet gehuurd, enkel maar het beeld van oneindigheid en groot verlangen; wat daarna ervan bleef hangen is stilte en heimwee. De zee, de grote zee.…

het beeld spreekt geeft inzicht prest tot overdenken verder te gaan een grote stap niet meer stilstaan er is immers nog de open mond, verbazing ja, de bevlogenheid naar levensechte dromen de schoonheid onderweg symbolen van licht dat zelfs in donkerte tot helderheid kan komen…

avondronde de dokter komt hij glimlacht en vlindert met zijn hand over haar brandende huid zij knikt, uitgeput, uitgedund door woorden die achtergebleven zijn zij zwijgen samen een dialoog net zolang totdat zij nog een paar keer wakker schrikt…

Ooit komt die ene dag, die ene waarop haar ochtend niet meer aanbreekt, de dag waarop men wellicht niet schrijft waar jij of zij op dat moment verblijft. Laat de hemel dan alstublieft staalblauw kleuren, de lavendel en de seringen die dag extra geuren. Ik weet echter zeker dat je dan nog ergens elders bent juist die dag je moed en kracht voor…

Wij kennen al jaren van die dagen de korrels aan het strand, de schelpen het schuim op het water dat af en aan als golven wederkerend het strand aandoet, het koude dat je in winters laat huiveren. De nacht telde deze keer minuten lang uren. Vandaag is huiverig, ik zoek niets en ben thuis de dag is kil niet vrolijk, de sfeer is gelaten, regels…

Wie of wat is toch een held? Die verricht een daad die telt, groots en zonder zelfzucht. Die slaat niet op de vlucht als angst het hart verlamt, maar moed in hem ontvlamt. Een held hijsen we op het schild, door bewonderaars hoog getild. Maar wie zijn toch die kleine lieden die dagelijks in hun vakgebieden zonder zeuren zware, saaie taken…

ik verlang naar de tijd toen geld anders voelde het was meer waardevol ik leefde op water en brood maar ik word nostalgisch als ik terugdenk aan die zeldzame dagen van gebraden kip en rode wijn ik voel een diep geluk als ik een keer in de zoveel tijd kon eten en drinken zoals iedereen niets smaakte lekkerder het leven was goed…

Het landschap is van craquelé oud, bruine bomen kruimelen stofgoud. In een diepe toonaard schept een weg traag warm licht op de avond. Een reiziger gaat in vormloze jas, op de schouder een zwaar pak. Hij wenst aan het eind van de reis zich van het gewicht te ontlasten. Het is al laat. Zonder verandering voeren bomen naar een hoog huis,…

‘k ben thuis tussen het gisteren en vandaag daar waar de grenzen raken waar woord en beeld versmelt en verte met nabijheid paart ben ‘k thuis tussen de wortels en de aarde waar voren steeds het zaad bewaren en waar er steun gegeven in een streven omhoog, de nieuwe bloei een oogst belooft is een olijfboom mij het liefst zal ‘k hem verzorgen…

Soms zie ik voor mijn ogen mijn leven als een film voorbij gaan en wil ik op bepaalde momenten de beelden eventjes stil laten staan Bijvoorbeeld toen ik op mijn zevende een eigen melktand heb uitgetrokken of voor het eerst op de dansvloer met m'n zelf geverfde rode lokken Maar 'k zie ook zoveel droevige beelden die ik versneld voorbij wil…

Tsjik tsjik, de sproeiers vormen vliesdunne nevels – met een regenboog.…

Voedsel voor de lezer... Maar honger als een paard Gevangene in Troje Was dat de moeite waard? Zoals het spreekwoord zegt Vertrouw die Grieken niet Nog minder hun geschenken Verslind wat je vergaart!…

Wanneer de taal uit het zicht Verdwenen is, betekenisloze Letters opgaan in woorden Die vervliegen in de wind, Die geen aandacht meer wekken, Omdat ze amper koud zijn in de lucht Als ze zijn uitgesproken En dan al onvindbaar zijn Voor hen die ze koortsachtig zoeken - Zijn het de beelden nog Die voor eeuwig op ons netvlies staan…

vertrouwd, teder, zachtaardig beantwoordt hij mijn vragen zonder verbazing; terughoudend voorzichtig met zijn poëzie kleedt hij mij in zijden georgette wikkelt mijn verlangen in een jas van zacht soepele kasjmier hier is alleen het mooiste goed geen moeite om mij mee te delen dat het goed is wat ik doe ik ben zijn open boek hij prijst…

Jouw ogen vingeren huidvluchtig door de stille ruimte. Je raakt ontroert vervoert haar als een gevleugelde engel in een snuifje Jasmijn van winter tot lente in Mei. Een stiekem vleugje Parfum vlindert zinnenprikkelend doelvrij. Als in een droom vervaag je stervend op haar huid. Te luchtig in hunkering het moment voorbij...!…

Een sirene samen reizen op het water je lieflijk gezang Hoe mooi het is dat getinte wolken voorbijkomen en weerspiegelen in het gerimpeld water waar kalmerende ontspannende golven me meevoeren naar een bestemming van waar einde nog niet is geschreven of gesproken. Bovendien word ik begeleid door nooit eerder gehoorde geluiden van waar…