Alle inzendingen over horizon

…: zang die zwanen, volgens sommigen, voor hun dood zingen... Subtitel: Hematopoiesis omvat het aanmaakproces van bloed Poiesis is Grieks voor poëzie Het mooie retailertitelwoord Omvat het aanmaakproces van bloed Dat stroomt door regels, ongestoord Door bloed en zweet geschreven gedicht Dat een tipje van de sluier licht Schromelijk echt…

Veronderstel geheel de omtrek, van diepte en hoogte, van engte en breedte, horizon voor horizon, omtrek voor omtrek, diepte voor diepte, hoogte voor hoogte, engte voor engte, breedte voor breedte, Horizon voor horizon.…

Voorbij de horizon, begint de horizin.…

Als er hoop gloort aan de horizon gloorde die dan niet vandaag? Dat wilde ik even weten dus stel ik deze vraag. Maar de horizon is zo ver weg, dus wil ik dat men me zegt dat de horizon helemaal zover niet is. Want als ik hem zo grijpen kan is de hoop nabij.. Niet dan?…

Ik staar verwonderd naar de horizon. Voorbij de horizon leeft de liefde. Daar is de bron te vinden. Daar eindigt ons onbegrepen leven. Daar, waar het ooit begon.…

gerafeld verlangen gevangen laat jij mij leven door jouw warme lach Donker is jouw huid, naakt en onbevreesd kijk jij mij mooi, nog steeds kan ik jouw voetsporen niet gaan Als ik mij in verdwaalde geesten dreig te verliezen halen jouw zinnen mij in en lopen mijn pad naar het heden en de toekomst langs geleefd verleden, warm en teder richting horizon…

harten één en blijkt voor eeuwig Dat voor onze liefde geen horizon bestaat.…

bedaard klimt uit de horizon een goudgekleurde morgenzon en werpt haar eerste stralen om alles dat de donk're nacht in grijze tinten heeft gebracht weer kleurig op te halen de nevel die het veld bedekt wordt als het ware uitgerekt gaat langzaam aan verdwijnen tot slechts de resten in het gras op bladeren van het struikgewas als parels…

Je lippen trilden toen de zee zich terugtrok van de kust waar het verlaten strand jouw eenzaamheid vergrootte zoekend keek je rond en vond haar naam verweven in de einder en ik zag je blik verdrinken in de branding…

Er is een tijd van komen er is een tijd van gaan die tijd is nu gekomen en laten we een traan het pad is gelopen de horizon bereikt je ziel meegenomen op de vleugels van de wind Lieve Dora, moge je ziel in vrede leven en rust zacht want de herinnering aan jou blijft bij ons dag en nacht in memoriam Dora van Kampen 28 april 2008…

En je weet, donderwolk we horen jouw stem nog tijdens nagelbijten van tijd die jou geen dode ziel verwijt trouw strelen trillende snaren dragen tussen benen geen beelden of onder zwijgzame metaforen tillen handen doorzichtig zand een nooit vergeten tastbaar ooit in het afleiden, heen dragen van herinneren de zee vragen, tijdens het bos…

Wie dacht dat hij de waarheid kon ontvluchten Het leven naar zijn handen zetten kon Wie dacht dat na een dag met straaltjes zon Een fase kwam met louter blauwe luchten Wie dacht ik heb echt geen gevaar te duchten En als ik dorst heb vind ik steeds een bron Wie dacht ik reis voorbij de horizon Waar ik niet hoef te klagen of te zuchten Die…

Terug naar de klus alles wat maar blust een touw zonder lus Maar vrij om te gaan zonder reden in dit bestaan de weg komt hij komt er aan Eigenlijk in limburg geboren in het zuiden leerde ik al deze woorden uit het oneindige niets geboren Wij zijn de nachtwachters hun die waken in het roestige woud geen goud voor ons aleen een ons…

het staren boeit hem hoe het door straten wandelt en herbegint als een licht geroezemoes de reis die hij alleen moet maken, verdonkert in een eindeloze vlakte met zijn denken er tegenover en waar alles zo ontzettend groot is, dreigt uiteen te vallen tot het herbegint zich langzaam weer inlijft met spoorzoekers en vleugels…

Naakte waarheid in een zachte adem longen proeven zilte lucht langs oude lanen en wegen in de mystiek van mijn eenvoud witte meeuwen in hun vlucht zoekend naar de juiste winden ontdaan van alle oude kwalen vragend aan mijn lieve vrienden waar alle sterren zijn gebleven in de verre weidse luchten wat is er waar van de geruchten het…

verloren mond haar nog verhoren kan, alsdan, dat ik droom dat zij haar aangeboren schroom verlaten kan, alsdan, zij onze tranen weegt, mijn wind die van haar spiegels veegt, alsdan, planeten in elkaar verstrengeld raken tot regenbogen in de ochtendstond alsdan, kleurig als het avondrood, waar geen klaproos aan kan tippen, de horizon…

naar een mooie warme horizon waar onze liefde ooit begon.....…

Met een spons wiste je mijn horizon en tekende een nieuwe, met een kwast. Zo was het, dat het mooie voor mij begon en ik, elke dag weer, keer op keer werd verrast.…

We zitten niet meer op dezelfde golflengte de horizon wordt vaag eenzaamheid lijkt dwangmatig herhaalt zich in het handelen zoals bij eb en vloed de zee ik ben een land zonder vader in een man zonder minnaars waar jouw boom begint te groeien jij geeft mij de woorden terug.…

De beginselen begreep ik uit wat voor handen was in stilte een muze zonder droomgeluiden een vleugelworp in verre leegte zwijgen in maagdelijke klanken noten zonder woorden of ratio in het gebaar ergens waar geen afstand was alles voelbaar in gedachten in een zwijgtaal zonder horizon.…

het water stroomt nog slechts door kanalen van het internet het is te veel en je kan niet meer zelfs niet meer zonder het met je ogen open voel je de zomer echter je surft verder op het net maar je voelt de warmte van de zon voorbij je vierkante horizon maar dan laat je het gebeuren uit vage beelden zie je het landschap kleuren waarbij…

dat het enigma was verschenen tussen mystiek en jouw intellect en dat we niet samen waren uit eenzaamheid of behoefte maar door toeval en de zon ik geloofde het zicht van jouw ogen voelde jouw voetstap in mijn benen hoorde jouw hartklop in mijn hart maar het antwoord bleef een raadsel wat je bij me zocht vroeg ik me af terwijl de horizon…

Altijd met zijn eenzaamheid dat hij eenzaam zwerven zal door onderhuidse spanningen nabij de zee van blauwe gedachten   tussen de overblijfselen van onzichtbare gordijnen der liefde als een nooit voltooid schilderij aan een muur van groene gevoelens op weg naar stille horizon met niets anders te verliezen dan zijn droeve eenzaamheid in…

verzoop zongen zigeuners heimweeliederen over alles wat ik de maatschappij had achtergelaten er was een melodie een muziekinstrument een kampvuur en vier onbestemde beelden die in mijn hoofd vervaagden bleven de rest van mijn leven bij mij, zonder jou, verweven in de ether van mijn geweten seinde ik een bericht naar de stad aan de horizon…

Wat hoort een mens, wanneer zijn oren luisteren? Wat ziet een mens, wanneer hij zijn ogen sluit? Waarnaar verlangt een mens, wanneer hij alleen maar vraagt, maar nergens antwoord vindt? Tegen beter weten in verlang ik, naar een oud schip en naar de zee. Naar golven, hoge wolken en de wind.…

strak gelid, gaf ik ze de sporen van tegenstrijdigheid, ruimte om te smoren in een tijdstraf van ruimhartigheid bestijg ik opnieuw de beugels van een nieuwe dagenraad de hindernissen van het nieuwe jaar bepaalt mijn draf tot hoever ik uit kan rijden in een potentiële rit, ik weet niet wat ik het meest zal missen en op welke horizon…

Ik wil soms ver voorbij de horizon verlaat geijkte wegen het lijkt onbezonnen dom maar ik wil weten wat er achter ligt Zo ook achter bijna elk gedicht zit een gedachte niet te bevroeden ook al is hij klaarblijkelijk nog zo licht vaak blijft het bij vermoeden de horizon zul je nooit bereiken altijd blijft het bij respectvol in of opgetogen…

Zintuig, geef mij je woorden terug, kwetsbare huid van perkament, een lege windbuil op de rug, om inzichtelijk in te lijven op de blindheid van papier, het is me aangepraat misschien, geblinddoekt tot de laatste strofe, streven naar de inhoud waarvan ik de essentie nog niet doorzie, te veel op de private tekst verlaat, het ene verdicht…

vroeg of laat wijzigt het wolkenlandschap waarmee de boom zijn lucht ontneemt, doorzichtig van aard waarvan al sprake was bij naderend vertrek gezien de verte van de akker als boegbeeld van een horizon nadat een voornemen in vroegte en het late uur zodra wij verstommen in taal verzinken, het herhalen verzaken ieder zijns weegs en…

We zitten niet meer op dezelfde golflengte de horizon wordt vaag een schim uit het verleden een dwaze droom in het heden we spreken niet dezelfde taal jouw stem klinkt in het duister je doet net of ik niet luister alle geluiden klinken traag ik probeer je te vergeten in dit uitheemse niemandsland op het kerkhof van Chaos er is geen…