1389 resultaten.
Gemis
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 405 Ik blijf maar aan het malen,
want haar ben ik voor altijd kwijt:
ze scheldt me uit voor kale.…
Tegenbeeld
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen 458 Twee futen weten al de lente
zij keken in de glazen bol
van de verwachting
de reiger scheert over het vrieswitte water
onder een lucht van ijskoud blauw
desolaat als lege winkelpanden
schotsen de oude kale bomen
tak aan tak langs de waterkant
het daglicht is te schaars
kraakt de een tegen de ander
mijn wortels verliezen de grip
op…
Lente in de lucht
netgedicht
3.0 met 7 stemmen 1.136 Lente in de lucht die ik ruik
vol verse sneeuw die ik krakend laat klinken
omdat ik dat ene speciale biertje ga drinken
op de nog verlangend kale vlinderstruik
Lente in de lucht die ik dans
onder bomen die alleen nog maar dromen
van het ontluikend in bloesem komen
en de onschuldig frisgroene nieuwe kans
Lente in de lucht lente in de lucht…
maaidorser
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 455 haspel tolt en voert ze naar de vijzel
de dorstrommel scheidt zaad van stro
op een rooster ligt het kaf, de ongedorste aren
de korrels rollen door de gaten van een dubbele zeef
naar de opslagtank in zijn buik
hij liet een breed spoor van stoppels achter
het laatste teken dat ik van mijn kater vond
was een hoektand in de voren van een kale…
Geschoten goudplevier
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 491 Een mysterie fluistert door de duinen
op wiekslag en verpakt in glinsterend zand
over kale rotsen, langs weelderige tuinen
vast gestuurd door een onzichtbare hand
Dromerig glijdend door de lage delta
verlaat de vlucht de zware wolken
aangezogen door zee en laaglandflora
komt de plevier de pier bevolken
Het gepolijste glas op een verlaten…
Guur schraalt de wind
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 435 ik streep lucht
heb genoeg van het
vluchtige wolkenspel
schaapjes die zeilen in
een grazige blauwe weide
de tijd is voorbij
dat blaadjes romantisch
ruizelen in machtige eiken
het nu geel bruine loof
begint in snel tempo te wijken
na storm en regen is
kale strakte overgebleven
guur schraalt de wind
door takken en sprieten
voordat het…
Moeder
netgedicht
2.0 met 6 stemmen 1.411 Op diepe afstand lantaarnlicht en kale bomen,
Auto’s, wandelaars, schoolgaande kinderen die gaan en komen.
Voor het einde vreesde zij het meest
En ging zij; het is mooi geweest.…
Zou je
hartenkreet
4.0 met 18 stemmen 1.663 Kijk je raar op als je ziet dat ik een kale plek heb op de muur?
Dat er geen familieportret hangt maar enkele eenzame foto’s van nu?
Zou je tijd en geduld hebben om te weten wie er achter dit masker schuilt?
Me weten te troosten, de tranen op te vangen als ik huil?
Zou je de eenzaamheid willen zijn als ik me alleen voel?…
Eiland
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen 365 We schreeuwden nog wat naar elkaar
vanuit twee nieuwe kale eilandjes,
ontstaan in het water aldaar.
We hadden beter kunnen zwijgen,
misschien hadden we dan nog
één mooi eiland kunnen krijgen.…
Wit krijt
hartenkreet
3.0 met 53 stemmen 3.956 van verwijt
blouse op onkreukbaar schort
omlijst gezicht als krijt
de mond zich opent en woorden
gedoopt in bitterheid
de kleurloosheid ten top
somberheid bleekt witter
beperkt zich niet tot de vingertop
een schoolse jufferfrik,
saai, sober en formeel, maakt
de eerste jaren top of strop
aangesteld als kraaienschrik
gezaaid in geploegde kale…
the seven bridges
netgedicht
4.0 met 17 stemmen 393 misschien doet het antwoord sterven
en zijn de vele verloren woorden het alibi;
de rivier naar zee
die onder de zeven bruggen van waarheid
gezichten onherkenbaar maakt tot hongerige dromen
en waar het zout de horizon verschroeit
tot een kale vlakte, verdeeld over ramen, waanzin
en schuld
aan beide kanten van
gisteren;
het halfdonker…
Geluk is levenskunst
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 335 leven is een tijdreis
op het ‘ruimteschip Aarde’
met weekeinden als
levensritme bepalende baken
in een zee van tijd
voor ouderen hebben
alle dagen hetzelfde gezicht
verliezen soms de
oriënterende grip op ‘t leven
gevaar van sleur
onbewust bestaan in ‘n flow
ligt op de loer op
wegen zonder pleisterplaats
van vermaak
de kale…
lof der traagheid (voor H.H.)
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 296 rode raamluiken schemeren door de kale bomen
een hond blaft achter de deur
door de hoge ramen valt het licht
op twee rode uien en een kruik
met een mesje krabt hij een laagje van de verf weg
de poes op een keukenstoel tilt traag één ooglid op
hij struint wat door de tuin en kijkt
naar een boom, de gevel, de lucht
de zintuigen geopend…
De ruggen rechten
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 100 Dichters worden regelmatig omhuld
door onbetamelijkheid van emoties
en onbegrip, als ze worden getooid
door kaal geplukte lauwerkransen
van onwetendheid wat afdaalt tot
het niveau van een koperen haan, die
draalt en keert, waar een onvoorspelde
wind hem ongedeerd z’n gemeten ruimte
laat meten, alleen daar rust geen
embargo op.…
zonnebloemde kleur
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 440 je streelt met licht
als koude mist
het strand vangt
met een klamme hand
ik vlucht en zoek
je warmte op het land
je brandde
in het glooiend geel
van franse heuvels
zonnebloemde kleur
verliet me in de onweersgeur
van pasgevallen regen
je straalde opwaarts
in het gletserwit
helderde de kale wand
sloeg onverwachts toe
met lawines…
Moët & Chandon
gedicht
3.0 met 7 stemmen 5.612 je radio
dat kale frame
alleen wat lampen en verlichte zenderschaal
Tombe la neige van Adamo
dat ene paar dure schoenen
dat je van die oude zwetser had gekregen
ik ging met je
naar je katholieke kerk
dankte God
als het orgel de einddreun inzette
jong en stom was ik
al dertig jaar
ben je dood
maar dat verdomde merk
Moët & Chandon
brengt…
OMA, IK ZAL JE MISSEN
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 1.321 kon er niet over praten
vertellen kon ze het zeker niet
eerst moest ze het zelf verwerken
na haar eerste chemokuur
was ze zo ziek, dat ze niet meer verder wilde
zij wees zichzelf op haar verantwoordelijkheden
haar kinderen, kleinkinderen en haar man
zij hadden niets gemerkt, daardoor drukten de feiten nu zwaar
zij werd gedwongen, haar kale…
Tussen
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 68 Tussen bermen fluitenkruid
en klok geluid
tussen kale kastanjebomen
die zoals de kerken
naar de hemel grijpen
langs de gracht,
tussen honden en hun bazen,
tussen hardlopers
loop ik zondagsmorgens
naar de film,
verboden vroeger in mijn jonge jaren
De film was Green Borders
over vluchtelingen tussen
Wit-Rusland - Polen heen…
Ook in het paradijs
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 193 schenen ligt nu loos en
gesteven in wolkenzweet
de afgeworpen zomermode
een hoogzomerse heerlijkheid vergaat
in de stilte van het bevroren seizoen
dat pas bij het verlaten weer water achterlaat
opkijkend hoort hij
tegen een restje hemelblauw
de ijle twijgen zwijgen
z'n prevelwoorden rijzen met zijn blik mee
'ook in het paradijs staan kale…
Laatste ballast
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 100 Koffer in de hand
Met daarin alles
Wat hij nog bezat,
Druilerige dinsdag in
November, het regent
Eenzaamheid en verdriet,
Kale bomen langs de gracht
Steken als magere antennes
Omhoog zonder ooit met welk leven
Dan ook contact te maken,
Al helemaal niet
Met die man hieronder
Die zich de laatste mens
Op de wereld waant -…
krocht
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 91 Met beverige vingers tast hij
langs kale muren naar
enig houvast,
een illusie van herinnering
misschien,
die de voosheid van zijn leven
een zweem van zin geeft
Soms hoort hij voetstappen
of stemmen
die hol galmen in de verte.
Maar niemand komt
hij is een afgeschreven mens:
zelfs de dood is hem vergeten…
Het hijgend hert
hartenkreet
3.0 met 3 stemmen 387 Verdriet en droefenis is niet aan te ontkomen,
melancholie druipt uit de kale bomen.
Slechts één ding doet me goed:
Het lezen van dat hijgend hert
dat schittert in de zonnegloed.
Maar zie daarna, met ogen wijd gesperd,
de zwijnen, ook aan de jacht ontkomen,
een einde maken aan mijn moestuin dromen.…
's nachts
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 105 op deze koude aarde
ligt het water onder vorst
de bomen hebben zich teruggetrokken
in hun schaduw, met schorsen als
een harde korst op eeuwenoude
wonden
maar daaronder kruipt het leven
zevenspikkelig omhoog
gevangen door een wrange winter
blijft het, tot diens zware epiloog
het laatste woord mag geven
warm en droog
spint op een kale…
over leven
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 148 voor hun gang naar de dodenweg
trekt een aangeslagen vader traag
de schoenen uit van zijn kleine zoon
scheert een ander in schamele tijd
de meisjes en de vrouwen kaal
op de grond buiten ziet hij
het groene jasje van Tamara
-mama had het nog vermaakt-
de blauw-wit gestreepte rok
van Itta ligt er verloren naast
het versperde hart laat geen…
bronsgroen eikenhout
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 98 op de landweer prijken bomen, ze
komen uit een tijd vol kracht
hun blad verliest nooit meer de glans
die aangebracht door sterke handen
alle tanden van de tijd trotseert
daar liep de Peelman, immer trots
geen dassenburcht, geen hol
waar vossen schuilen, is er ooit ontsnapt
aan de stoere aandacht
van dit mooie mens
een gouden blad, een kale…
Inwoner
gedicht
2.0 met 4 stemmen 5.652 Begint hij je te pesten
(bril, kaal, reuma, tiaatje),
laat hem zijn gang maar gaan,
bind vooral de strijd niet aan.
Krijgt hij genoeg van je,
heb je dat ook weer gehad.
----------------------------------------------------------
uit: 'Het leven deugt. Althans op onderdelen', 2017.…
Nachtdier Ryanne van Dorst
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 92 televisie
een nachtdier met allure
met pit, durf en vooral
belangstellend en invoelend
laat degelijk ook haar zachte kant zien
en ‘en profil’, wat een lief gezicht
ze heeft het Rotterdamse lef
‘ech wel’, ‘ja toch’, ‘pleurt op’
raakt veelal de kern van de zaak
slaat nachtvissen aan de haak
in haar nachten, die lege nachten
die donkere kale…
Die Bloem
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 61 men beweerde
alles werd mij klaarder toen ik dat deed
en toch was het de mystiek
die verdween en langzaam
voor mijn ogen verteerde
soms moet je iets
laten zijn wat het is
en alleen genieten
van haar pracht en praal
aan iedereen is wel wat mis
en niets niets is minder waar
want toen ze voor me lag
zo open zo bloot en zo kwetsbaar kaal…
Cahaya baru
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 54 De nacht hangt groot en wijds en onbestemd
in eukalypta's duisternis verborgen
zwijgend houdt de achterkant der maan
als nachtwacht moeder aarde in haar greep
als langs de zeeën tot de verre kim
er vonken gloeien bij de oosterpoort
die kale rotsen van takla makan
in lichterlaaie zetten, woeste hoogten
van lhasa, tibet en de himalaya's…
Melancholie
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 1.378 Woorden galmden tegen lege muren
zo kaal en grauw en koud en rauw
enkel nog de echo die blijft maar duren
verdwaasd bleef ik achter in mijn rouw.
Stap voor stap verloor ik de gewaden
van het leven zelf totdat ik, wegzonk
in het gevoel van het naakte waden
en in de poel van zelfbeklag verdronk.…