Alle inzendingen over keurslijf

Ik maak mij sterk, ik buig voor 't heden en bid stil dat mijn keurslijf snel vervelt.…

In de sportschool heb je rekkelijken en preciezen Normaliseerders en optimaliseerders Kortom vetkleppen en juggernauts Het postmoderne heeft geen plek waar De lijven het ijzer nog voelen spiegels exact en bepalend Keurslijf en houding bewaken Men gaat af en aan sleurt de kar Een rondje en wankelt naar huis toe Om te eten te slapen genezen…

ik barstte uit het keurslijf van sonnetten de lettergrepen waren eensklaps vrij en dansten vrolijk in een woordenbrij verlost van alle regeltjes en wetten geen veertien zoutpilaren op een rij geen metrum dat mij ooit nog zou beletten mijn woorden en mijn zinnen te verzetten ik voelde mij een veulen in de wei de volta ging verloren in de…

na jouw doodsdrift waar vlinders ademen in de wind en ik luister naar jouw woorden in de stille bossen van mijn dromenland heeft ieder geschreven woord die speciale klank van ontheemde kinderen die naar vrijheid snakken ik lees de zinnen voorzichtig met mijn snikkende stemgeluid weg van het vluchteling zijn, weer mee tellen geen keurslijf…

soms zou ik naïef uit dit keurslijf willen treden even weg van dit heden waarin geen vreugde leeft ver van de beslommeringen het voortdurend dringen opgaan in een lichter bestaan voorzien van heuse keuzes geen dwaze eisen voor een baan en druk om te presteren geen gevechten voor erkenning een volwaardig mens te zijn begiftigd weten…

Op stramme poten had de morgenspin ons in nachten ongemerkt besprongen en met listige draden ingesponnen verstilde lijnen van geronnen uren verzonnen in een nauw gemeten tijd bleef het ongeduld aan ons kleven, in een keurslijf wat de toekomst bleef verzuren en waar het bloed niet vrij kon stromen.…

Ik wou dat ik het kon. Gewonde letters oogsten. Reddeloze woorden redden. Mooie gedichten schrijven, die niet verloren gaan. Ik wou dat ik het waar kon maken, wat geslaagde dichters durven doen. Kreupel rijm bevrijden, uit onzinnig zinsverband. Ik wil wat geslaagde dichters durven. Turing smeken om erkenning. En daarna? Verschijnen in…

klets me niet van al die kleuren zie mij liever zoals ik ben loop mij niet aan mijn kop te zeuren of hoe ik jou met mezelf verwen laat mij opgaan in het leven wegen ontdekken vrij en blij nieuwe avonturen laten beleven dat is het beste vooral voor mij je moet mij niet willen bedwingen mij in 'n keurslijf willen proppen ik zal vechten om…

naakt mag dansen onder de zomermaan zwoel in de nacht de waanzin van de donkere nacht is de waanzin van de eeuw geworden in een land waar ze je niet stenigen om het geluid van jouw geaardheid antwoordt mijn stem om alle bewondering te uiten wat jij laat zien, speels uitdagend en avontuurlijk gooit alle teugels los weg van het keurslijf…

vinkenogen ze moesten naar de burcht van Bloem en Perk ze droegen stil hun last, ze waren sterk maar rug en schouders werden al gebogen door jaren van niets kunnen en niets mogen ze konden kiezen: molensteen of zerk twee jonge vogels met een lamme vlerk zijn, botsend, toch hun kooien uitgevlogen in vrijheid kiezen zij weloverwogen voor ’t keurslijf…

jouw huis in zand geklommen van geleende korrels, duimtoppen hoog zoemt in mijn oren droom mij jou in een land van fris lentegroen en mijn gedroomde huis op kousenvoeten van slapeloze nacht is een stad zonder keurslijf de zon trekt jouw zwarte maan denken eruit stort ik volle zinnen met dauwdruppels uit totdat alles in jou glinstert leg…

Met z'n poten had de morgenspin me in de nacht besprongen met haar tranen ingesponnen verstilde lijnen van geronnen uren, verzonnen in krap gemeten tijd,ongeduld bleef aan me kleven, een keurslijf wat de toekomst bleef verzuren waarin het bloed niet wilde stromen om het gewicht te wegen, verder dan de vaste pijn, verleidt tot eerder…

Het opgedrongen keurslijf tot in het ultieme doorgedreven levert slechts zinnen die niet makkelijk zijn te lijmen. Was je maar vrij, ik kende al je hartsgeheimen zonder die wetmatigheden vrijelijk aan mij blootgegeven. Geen regels en geen rijm, een duidelijk statement afgegeven, het is het thema dat telt, niet het kreupelrijmen.…

Vandaag dragen wij jou ten grave Een omstreden strijder voor het geweten Jij schopte tegen de heiligen en het brave Nooit liet jij je een keurslijf aanmeten Nederland zal nooit meer dezelfde zijn Verscheurt is Nederlands trots Het gedogen heeft geleid tot pijn Terreur brak de poldermodel rots Zoals we de dagen nu moeten passeren Vervuld…

bank , starend naar de tv Ik kijk maar zie niets Een film word afgespeeld in mijn hoofd Wil jij nog een kop thee Zittend achter het stuur , starend naar het stoplicht Waarom zijn er maar drie kleuren Auto’s schieten voorbij Nee dit word geen heldendicht Een jaar een jaar een dag een dag Van alles veel hetzelfde Geperst in een keurslijf…

Sonnettenbakker lijkt een prachtig vak het keurslijf zit alleen zo donders strak.…

ook ik ben vroeger jong geweest, m’n zoon en schopte tegen keurslijf, tegen wetten die mij beklemden –bijna als sonnetten- drang naar vrijheid voerde steeds de boventoon gezag kon steevast rekenen op hoon wanneer zo’n ouwe lul mij wou beletten dan maakte ik met hem de kortste metten en kreeg die eikel z’n verdiende loon ik voelde mij een…

deze naam benepen – die een wending moeten kunnen onderstrepen waarmee de kern van het gedicht wordt neergezet bekijk tot slot heel goed de klemtoon van elk woord tot u het monotone tjoeke- tjoeke hoort deze cadans klinkt door de klanken als een trein ontneemt de vorm uw vrijheid, dan geen dichtersnood laat strenge Ronsard regels niet een keurslijf…

nauwelijks dat ik lijd maar wil ik vrolijk zijn, grenst zij mij in beroert mij bijna teder fijn slechts als een zweem te merken ik tast blind stap na stap bemerk al snel - na iedere trap omhoog - de ketens die mij houden: eenzaam verlangen en een doffe pijn de zijde weeft zich nauw en vast tot zij mij duwend dwingt en past een keurslijf…

Je ziet die jongens weeklijks in keurslijf de velden betreden op wankele benen hun neuzen wijzen al naar hun tenen hoogste tijd dat ik nu de Beurs schrijf U die Ajax in delen splitste en heeft genoteerd kijk toch - de handel zo gaat naar de knoppen beweegt er één je ziet al zijn maten stoppen bij samenspel zijn de acties tegen elkaar gekeerd…

uitzichtloos is ingestort de koperen koepel die hem kroonde weggebliksemd door hevig hemelvuur, woeste storm- en hagelbuien vlammende tongen verkruimelen de wankele muren van mijn zekerheden ik ben herboren, uit chaos en verwoesting in felle barenskramp gestoten uit de knusse schoot van geborgenheid bevrijd uit het prangend keurslijf…

Het duister van de zomer vertelde je over een leven in digitale brieven officieel verzonden door het moraal van mensen in een keurslijf een ingeblikte zon en zwermen vogels rond de schemerlamp iedere avond voor de beeldbuis een vreemd en wild verlangen Soms stond je stil bij de schaduw die waanzin vertolkte dan was je even…

Tongen in een keurslijf, krijg ik landkaartrimpels van. Neem me in je armen – smelt acht winters in mijn pan.’ ------------------------------------------------------- uit: onderdeel van een vierdelige cyclus voor het project 'De glans' van Koen Peeters, DW B 2009.…

Veilig weggestopt: het keurslijf en de gulden bril de handdoeken voor later de troep die niemand hebben wil door moeder nagelaten. Een zolder vol geschiedenis geschreven zonder platen het zijn de dingen die het doen, de spullen die hier praten.…

Wil je nu al het rijgsnoer lospulken De strik van dit keurslijf Door een gure winterkoning geknoopt Zie je dan niet hoe hij reutelt en treuzelt Nauwelijks wijkt van de troon De laatste trots Gun ons een voorschot De milde spoeling van jouw meisjes Week onze wangen in het lengend licht Want geef maar toe De bevrozen aarde houdt een belofte…

Op een boogscheut van de Notre Dame Priemt de toren van de Saint’Chapelle, gevat in ‘t keurslijf van de Cour de Mai. Een eerste stap in de kapel beneden zuigt je mee in ‘t middeleeuwse streven te reiken naar de sterren en daar ver voorbij- de eeuwigheid gevat in steen en gulden ornamenten.…

Nu is de dag begonnen, een uitgestrekt gewelf vol dichte mist, een keurslijf van peilloze muren. Bebloed ochtendgloren door nevelheid, uren turen naar geblakerde valwinden omarmd door zichzelf. Hij gaat de ochtend gevlochten en verwrongen te lijf, koortsmandala’s mijmerend; het wiel snakt naar uitvinding.…

motorsnel mee door jouw dromen waar te maken voorbij de spanning van de twijfel vind jij steeds weer een betere ik mooier dan wie jij ons toch al bent de willekeur van meningen voorbij kies jij voor het maken van keuzes door het onverwachte toch te doen gemotiveerd voor de volgende stap door de oude deuren dicht te doen die jou als een keurslijf…

Toen sloeg zij haar witte bedsprei open - Wees mijn gast - zei Mária Lécina En zij haakte haar zwart satijn keurslijf open - Eet het hart uit mijn lichaam - zei Pepita ¿Porqué, Mária? De witte zeehavik stort in zee neer uit de witte wolken voor Corsica, zo als de wilde zeehavik in zee stort omhelst Mária Lécina ¿Porqué, Mária?…