Alle inzendingen over lentewind

De eerste, groene lentewind. Onopgeloste dissonant, onstoffelijk. Mijn prinsenkind, door u, in u ben ik gebrand en weet niet of ik schrijven moet: mijn levenslicht, mijn woedend bloed, jij schrijnt in mij als eb en vloed en hebt in mij de dood gewoed.…

Ik vulde de nacht met dromen voor jou plukte sterren zodat jij de weg in donker zou vinden alleen voor jou lief brak ik dagen in stukjes nacht schreef ik woorden in zilvertaal maar je bleef onderweg duizend nachten met lege gedachten alleen voor jou lief ving ik lentewind die de fluistering herbergt van het nevelland…

Sterren en bloesems, en het zoele suizen Van lentewind; en, uit de wijde nacht, Langs kleine tuinen tussen stille huizen, Geur van belofte voor een hart dat wacht. Rijk hart, in 't eeuwig keren der getijden Eenzaam wellicht, maar wonderlijk gerijpt, Dat, lijdend al wat Leven géeft te lijden, Nochtans zijn grootheid, in geluk, begrijpt.…

avond grijsblauw het wild dat onder bomen lacht eenzaam de vijver glinsterend in de nacht Stil wordt de vlucht van vogels nog gehoord als een zwaarmoedigheid die wenkbrauw kroont ironisch is de grimas die het leven hoont God heeft de tijden naar Zijn wil gebogen waar sterren zoeken naar het goedevrijdagkind en ik jouw leven in de vroege lentewind…

je had de bloesem hoger ingeschat bij het loslaten van jouw jongste tak haar veerkracht groot met volle kleur van wit naar rood tussen het prille groen zij wiegde op warme lentewind keerde naar licht en mooie ogen gaf gevoeligheid aan woorden die haar vrouw-zijn zomers wogen dit onbezonnen zaad gaat geen vruchten geven realiteit…

mijn vingers nog een streling vlechten doorheen de hartslag van een dag de nacht weet niet hoe jij mijn ogen vangt in zachte, stevige handen wij elkaar mateloos bestelen in elke speelse, roze lach ik wil wachten dichten onvertaalbaar beroeren als een windekind zomerstormend in je stromen met de tintelende gloed van mijn lentewind…

ik steek narcissen in je haar en blauwedruif je kuifje je tulpt rood je mond het groen streelt zacht je vormen rond in het samen wiegen op een zoele lentewind gaan we de winter eindelijk bedriegen ik krokus jou in pril ontplooien mijn warmte zal de sneeuw ontdooien kleur met mij het voorjaar in winters wit komt tot…

zilver kleeft fijn rag aan mijn vingers, de rond gesponnen kleine zwarte vliegjes trillen mee op de adem van lentewinden arachne strekt subtiel haar poot, de fijne haardraden raken de spandraad, registreren genadeloos elke trilling van teergazen, onbezorgde vleugeltjes, tot een brutale mus zich vertoont op dit koninklijk balkon, zonder…

de schrijfpen trilt op het papier aanblaast 't gedicht hier-en-nu mijmeringwoorden druppelen waaien open aan de linkerhand (doet mij de wintersneeuw, de kou vergeten op de achtergrond) zucht ik naar de eerste Lentewind als klankgazelle aan m’n rechterhand dat ik bemin, vol lichte geluidjes puur en pril op de wijzers van licht dag…

in de frisse ochtendlucht zweven lichte klanken lieflijk, helder hoog als blauwe regen ranken kringelen zij omhoog over het stille water suizelt een lentewind bespeelt de lange stengels van het riet, en zingt zacht deinend, een wiegelied hoe zoet vlijt de zon zich rond de ranke berkenboom speels zijn de jonge katjes hangend in de groene…

De zoele lentewinden, ze koestren, onder feestgezuis, de zanger in zijn groene woon, het kindje, sluimrend onder 't kruis. Zo brengt ze, de milde natuur, vreugde nevens bittere nood ; het schaterend nest bij 't zwijgend graf, opbloeiend leven naast de dood.…

De zoele lentewinden, ze koestren, onder feestgeruis, de zanger in zijn groene woon, het kindje, sluimrend onder 't kruis. Zo brengt ze, de milde nature, vreugde nevens bittre nood ; het schaatrend nest bij 't zwijgend graf, opbloeiend leven naast de dood.…

koester de zachtheid mijn klein kind zoals de lentewind de kersenbloesem streelt de roos zachtmoedig geur afgeeft en teer zich steeds laat plukken de broze bloemen fijn en zoet zich ruiken laten en voorzichtig tasten zoals voor jou mijn huid en haar opnieuw ontdekking zijn als het aaien van de poes het volgen van de vogel naar waar…

De dagelijkse rituelen, de geluiden van elk uur, de kleine kamer boven. ’s Avonds hoor je de lentewind stemmen van buurtende boeren verwaaien met geruis van blaren, hoor je geritsel van muizen en moeder die rustig zegt: ‘De kat deugt niet.’, hoor je het schuiven van de grendel en vaders stem: ‘’t Wordt fris vannacht.’…

Wacht je tot het ijs gaat smelten tot langzaam de dooi begint wacht je, eenzaam wintermusje op de milde lentewind. Wacht je op het nieuwe voorjaar op het lengen van de dagen droom je van een warmere wereld vol van licht en welbehagen...?…

Ella, Ella, O bella bimba, nieuw mensenkind, fris als lentewind, helemaal zonder zorgen, heerlijk als paasmorgen.…

Je droeve ogen zeggen mij: "Mijn bedelkind, mijn lentewind, mijn labyrint in droeve dagen. Waar was het nou precies alweer? We horen samen onze vragen. Of er antwoord is komt later." Je gesnater maakt me ziek en evenzeer vraag ik me af: waar ben je nou met al jouw zielen- zeer? Mail me gauw en snauw niet meer!…

ik voelde al aan de voorzichtige vlucht van je handen de zacht tedere lentewind in zijn prille vleugjes vaak lichtten in vervreemding de eerste kleuren op waar de zon haar koesterende warmte geeft daar geuren plotseling lieve orgastische feesten die de boodschappen van steeds grotere evenementen delen hangen seizoenen hun wassen…

De opruimwoede is in mij gevaren, ’t gebeurde met de lentewind die daar zo vrij en vrolijk wist van geen bedaren en die me daardoor bracht in groot gevaar.…

zacht gleed vlak de wereld mij voorbij rust en stilte brachten in de lichte lentewind het ultiem geluksgevoel steeds dichterbij een reiger wiekte traag en zelfs de meerkoeten hadden nu geen haast poetsten veren terwijl wat eenden hun kroost de mooiste plekjes leerden een bankje lonkte met een warm uitzicht op de plas…

de zon scheen op terras waar de ober nog het zwart aanhad van deftig jij op je gemak de stilte genieten van de service in pak nippend aan de cappuccino zonder vervelende bambino's ook bij de buurman vlaagt de lentewind in extra knoopjes los lange benen bruinend in te korte shorts studenten die bedienen een lach als fooi verdienen…

Ik draag het donzen masker aan de eerste lentewind. ---------------------------------------- uit: 'Ovensnijder, tulpensnijder', 1975.…

Plotseling zijn de straten in een stralend zonnelicht gevangen de gezichten van de mensen glimlachen door de zachte lentewind het groen knopt sneller dan verwacht overal is het lentegroen als stille hoop aanwezig, terwijl een kind roept om snoep de bomen zwijgen, nu eindelijk geen regen een moedereend praat tegen haar kuikens in een ietwat…

De vlier draagt een gordijn van witte bloemen Dat zacht bewogen door de lentewind Een keur van honingzoekers aan zich bindt Die hogelijk haar zoete nectar roemen De meidoorn heeft dit jaar haar bloei verzwegen En 't bijenvolk heeft haar dus niet gemoeid Omdat haar bloesemkleed is uitgeroeid Door snijdend koude wind en kille regen Toch biedt…

In de elzebosjes aan de kant der sloten, Doorgeurd van honingklavers en kamillen, Hoor ik de lentewind zijn liedje trillen Met lang-gerekte, zangerige noten. Op halmen wieg'len statig korenaren Hoog boven paarsig-blauwe korenbloemen; De koekoek zit zijn eigen naam te roemen, Zich diep verschuilend in de dichte blaáren.…

Het is een korte weelde als de bomen in mij slapen en met de wortels reiken tot aan mijn schedeldak tot de bottende knoppen in mij ontwaken als de lentewind klopt aan de deuren van mijn vezelpak.…

sleet dat speelde met de wind een ongelijke strijd met tijd als ongeboren kind wanneer de vlaag ten einde raad zich nog een enkele keer te buiten gaat in loos geklepper en irritant geklop is zijn geduld nu uitgeput en zoekt hij rust en luwte op waar stilte overheerst is al de hartslag van de nieuwe aarde voelbaar in een frisse lentewind…

Vol ongeloof ritselend en dwarrelend Jaagt de herfstwind de gevallenen voort In het zachte mos lag zowaar ‘t end Opeens was daar de hemelpoort De zomerwind had speels aan ze getrokken En nooit hadden ze vermoed Dat ze spoedig zouden ontvallen Om gedragen te worden in de stoet De lentewind had mooie beloften gebracht en ’n ruisend…

vluchtig ontmoette ik een tere bloem wiegend op lentewinden die op weg door krimpend weideland een fris koele winter ontvoerden ze leek op een mens in doorbijtend streven vroegere tijden, drang naar lenteleven doch ter plaatste verbonden aan moeder aarde alsof het levensvuur in haar zichzelf reeds bluste terwijl ze naar elke nieuwe dag…

En dan denk ik maar, schijn bedriegt Want in de bomen zit nog volop leven Straks worden ze weer met blad omgeven En door de zachte lentewind gewiegd. Dan staan ze weer trots in volle pracht En kunnen de vogels hun nesten bouwen Waar ze hun jongen mogen aanschouwen Waar ze al zolang op hebben gewacht.…