Alle inzendingen over lokroep

wat de dennen fluisteren bij het wiegen op de wind in treuzeltoon getint onder jagende maan het klagend ruisen van eeuwenoude verhalen uit zure zavel gezogen over soortgenoten al lang vervlogen die nog spraken van doksalen in verzonken kloostergezang het vreemde licht boven kruisende banen met de lokroep van heidense nazang wijdste…

weigerde de schroeiende pijn te stillen en het besef van je verraad te smoren in oeverloze vergetelheid gelaten liet ik me zinken: verdrinken is een zachte dood op het dieptepunt en tegen beter weten in ben ik beginnen zwemmen, maar houvast bleef me ontzegd nu verlamt me de kilte en in de verte hoor ik donderend de lokroep…

het licht dat lonkt in een krimpende nacht de lokroep naar de weg, het opgeheven handje een wandeling in allenigheid met zacht vertraagde stap het inhalen van mezelf en het negeren van de regels de geur van vers brood, er is niemand die ik ken er is niets wat nog moet in deze plotse regenbui hier stap ik in een plas op de harde blauwe weg…

In de gotische kamers van het Goudse stadhuis ontwaar ik een trollenfeest en in de priemende ogen zie ik de lokroep van de hel bij regen in een stad die vervalt terwijl mijn sigaar in rondjes draait voorbij de etalages van de schijn.…

Twee vliegen breken het raam, weten dat het je de das omdoet als je voorgoed je lijfs- behoud aan gene zijde ervan zoekt rommelt de lucht nabij, stommelt een vrouw op de trap geur van lokroep verlaten vlinders bijtijds onderkomens om vogels, naar vlinders op zoek. Gevonden ben je allang.…

De stem van het mangrovebos lispelt steeds haar oude lied als een mantra door mijn ziel in ‘n branding van verlangen spoelt ze al m’n zorgen weg als ik toegeef en moe zeg: ik kom naar huis… misschien al morgen Want ik ben het moe jouw lokroep aan te horen elke dag….,elke nacht och, ik weet dat jij niet stopt met roepen dat je op me wacht…

De lokroep van haar gemaal klinkt vurig en vitaal. De warme klanken galmen luid en krieuwelen op mijn huid. Zijn dartel en speels vocaal, vloeiend aan elkaar geregen tot een heilige avondzegen stokt abrupt in zijn keel en klinkt als “tsjink! tsjink! tsjink"! Een krijsend pijnsignaal.…

ik ben dood ..ik word levend want de natuur leeft in mij, speels de overgang als de lokroep van de havik, die niet durfde, in zijn habitat en stil bleef zwijgen, ziek en achtergebleven als kunstwerken gedetailleerd, aan de rand van het prachtige Friese merengebied na acceptatie krijsend hoog cirkelend in de lucht ..over waar…

De zon draalt laag stralen breken in het loof tot gouden twinkelingen dansend op een vleugje wind namiddag leunt zwoel tegen de avond glooiend rust de heide in haar purperen pracht tot onverwacht de stilte scheurt door ‘t burlen van een edelhert de lokroep troont bronstige hinden voor de toekomst naderbij en als het woud in mijmer zwijgt…

Als een vogel, gevangen in wrede onderdrukking, snak ik naar de zon, de wind en de wolken, mijn vleugels zijn verlamd van niet-begrijpen, mijn geest gebiedt te vluchten: sla je vleugels uit en snik je doodskreet langs de vredig-blauwe lucht, opdat de zon haar voedt tot storm en de wind haar uitstort over de slapend in niet-willen-weten…

Het is in de stille, eenzame nachten dat ik soms de lokroep van een vogel hoor. Buiten, in de zwartfluwelen winternacht omringd door een fluisterende wind bevroed ik voor even, het geheim van dit voorbijgaand korte leven.…

vandaag loop ik achteruit terwijl mijn voeten rusteloos de wind volgen besta je nog nu alles stromen zal of ga ik enkel door een schaduw van tijd en licht ik wil je meenemen, denk ik dan stilte met jou maken, sporen diep verzonken zodat ik elk moment kan voelen, veel meer dan zien veilig in verdriet de lokroep van het samen reizen…

Ik kan wel rijmend gaan springen en zwaaien op mijn eiland met lokroepen 'houd van mij dan doe ik dat ook' maar het gebeurt al want jij komt naar me toe en je zult me heerlijker kussen dan ik heb gefantaseerd, ja zo lief als jouw woorden, jouw lichaam zal me laten voelen wie ik ben jouw Honinglief jouw nectarkelk wil ik zijn ik…

er was teveel fluweel ineens de zachte vleug van thuis gaf chaos in je huis het timbre in een stem lokroep van het onbekende streling die je huid verwende de zachte veiligheid van hem nog is er angst om alles los te laten het oude is vertrouwd daar is een leven opgebouwd je zweeft in uren die niet passen in de dag weet de vrijheid…

Cernunnos, Ik rijs met U, nu ik steeds Uw lokroep hoor.…

soms hoor ik nog zijn liefdeloze woorden die als donder van de kansel daalden ach… de blinde stakkers die verdwaalden wee… de doven die zijn stem niet hoorden wie tot de kudde van zijn kerk behoorden en zich tegen goddeloosheid staalden de lokroep en de antichrist vermaalden waren schapen die de heer bekoorden ik heb mij van het hemels juk…

verlangend naar stilte in tinten te vangen dient zij zich aan in groteske amorfie geen heimwee naar verre verlokkingen en ik - begerig - koester haar totdat de lokroep van de wereld haar laat ontsnappen vanonder mijn pen krachteloos tussen vinger en duim spinselen van hersenen en gedachten voeren oorlog in mijn borst moorden…

Lokroep van vogels van krielkip tot de voorste haan zet de muziek maar in. Ik tel de stilte in lengte van dagen maan in het water. Goud heerst in stilte zilver laat steken vallen brons wacht op een vonk. De zon stijgt omhoog de rivier spreidt haar armen mijn deur wacht op jou.…

Bij arme onderwijzers en onderwijzeressen, meesters en bovenmeesters, juffen en directeuren, rectoren, rectrices en directrices, de meeste te laag ingeschaald en sowieso onderbetaald, ruist het bevrijdende woord na de (eind-)examenperikelen als een lokroep door hun aan burnouts bijna bezweken gestel...Vakantie!…

hun tempel in goud temidden het bruin der bergen schittering onder loden zon op haar lokroep tot over de horizon miljoenen uit hun schulp ter openbaring hunner wereld haar ingewanden opengesteld consumering binnen haar muren het hoogste goed der net gehuwden met menig zaad geplengd voor ‘t eerst op koud plavuis onder 't oog van niets gezien…

Spookschepen doemen dreigend op hun lokroep als vergane glorie de touwladders die ze toewerpen als moeilijk te negeren tentakels As van verbrande schepen verstrooid op het water vormt een macaber spoor naar een onbekend zwart gat In het duister klinkt het ruisen van het wilde water Het diepste wezen van de vis is zoeken naar stil…

Toch heeft hij een mythische uitstraling, die mede te danken is aan de legendevorming: het verhaal van de schippers die op de onweerstaanbare lokroep van de nymf die op de rots zetelde afkwamen en een treurige dood in de golven vonden.…

Op straat de lokroep van de haat langs gelaten tralies, ineengedoken Vietnamezen, de slagregen van de skins. werkeloze fietsen op naar de failliete villa's der gevluchte vaderen.…

lokroep als een bronstig hert, vertrouwen riek de essence welk haar corpus biedt als schone nimf zal zij zich ontvouwen…

Maar waarom zou je ernaar luisteren als de lokroep van verderf harder klinkt en je meesleurt naar de afgrond, wie zijn wij om je te stoppen, waarom zouden we? Omdat we van je houden misschien?…

meanderende lokroep van rode aarde ontsproten uit jouw schoot land van wanhoop en van hoop onder medogenloze zon ben ik de mankepoot die struikelend en dansend naar ebbenhouten heupvleiende geoliede vrouwen haar melkwitte stijfgeslagen lichaam in stinkende stoffige stad de ruimte laat terwijl sabar en djembee onbehouwen opzwepend ritme…

Mistwolken vormen schaduwen tot aan de ochtendrand tot ondefinieerbare wezens, vermomde beelden die mij bezoeken de kieren van de nacht in het vizier om zelfstandig de juiste stand te vinden die alles vastlegt in een keer, die de angst verkommerd wanneer de mist de keel schraap van de dageraad de lokroep van de toenemende zon ontwaakt…

vinken zijn als vrouwen een internationaal verschijnsel veeltallig bij de trek overal stuwing aan de kusten krek dezelfde lokroep herhaald en helder 'pink' ook 'wiet' en 'tsjwit' maar in vlucht en trek een zacht 'tjuub-tjuub' zij zingen hun hoogste lied met de oogjes zo lief geloken in hunne met lakens afgedekte kooi 'tsitsitsitsitsitsitsi-tjoe-ie-ò…

bussen waar je armoekoffie kreeg van paarden en geen rijbewijs van zakken met ijzeren ringen en dat het jute, zwaar, zo stonk en een schouder die droevig droeg waardoor jaren moeilijk leken ook vertelde je van elke ochtend vroeg uit de veren en duiven opgedoft met kleurrijke ringen van mannenkoren en samen zingen van zaterdagochtend de lokroep…

een ogenblik Dit achtergelaten lichaam van de zee Omsingeld door koude voren klei Ontlokt aan mij een gevoel van heimwee Mijn jeugd is nabij Hier viste ik als kind Aan de rand van de kolk gezeten Een oog zo zwart en blind Het heeft de zee vergeten Omringd door de republiek van het graan Ver van mijn moeder verwijdert Leerde ik de lokroep…