Alle inzendingen over meeuwen

Branding De zoute branding komt aan land Met schuimkoppen in het volle licht De golven rollen over het strand Waarbij ze het mulle zand verdicht De waterlijn, ligt bezaait met wier en restanten van wat we hier laten De zee brengt ze met de vloed naar hier tot ze met eb ons weer gaan verlaten Het paalhoofd is bevolkt door meeuwen enkele…

de wind op de tuinaarde was neer gewaaid na een verfrissende douche stapte ik verkwikt in mijn kleding deed mijn schoenen aan en liet de deur achter me in het slot vallen de intensiteit van het prille het net ontwaken voelde aan als de kus van zon en maan, op mijn nog slaapdronken wangen overal het gejubel van vroege vogels nu de meeuwen…

Als een meeuw in de lucht zal ik zoeken, naar de vissen van hoop en geluk. Tot die tijd zal ik lopen op blaren, blikken negeren en weten dat dit pad mij leidt naar een pijnloos bestaan.…

IJle vogelvluchten rissen Achter weemlend twijgenweb: ’t Zijn de meeuwen die gaan vissen Met de wederkeer der eb... Ieder jaar wordt sneller ouder, Vroeger avondt elke dag,– Maar mijn hoofd ligt aan uw schouder En ik hoor uw harteslag.…

strand Heuptas op je dij De zee die overmant Isis aan je zij Blote voeten op ’t strand Broekspijp omgeslagen Zachtjes kietelt het zand Antwoord op je vragen Blote voeten op ’t strand Fluist’ren doet de wind Met je hakken in het zand De golven worden bemind Blote voeten op ‘t strand De zee kolkt heel gedwee Ver weg is het land Meeuwen…

En als ik ga gehaast, Genaderd en genaast Door de jagende dood, Hoor ik de troost Van 't eendre golfgeruis, Dat is als het vermengd gejuich Van al haar schipbreuklingen, al haar meeuwen, Aanbreken over de eeuwen, Die mij verzwijgen en verteren.…

Het gekrijs van zijn luitenant klonk als een meeuw. Een fluitende kogel langs zijn wang, een koele bries. Doch plots veert hij op, een luide knal en hoorngeschal met schrik overziet hij terstond zijn fikse verliezen. Zag er slecht uit, zijn paard met bebloede snuit. Een soldaat lag kermend op de grond dood te gaan.…

vragen zij liet de huisvogels weer los om te ontsnappen aan de wildernis van haar geprevelde woorden die ergens vandaan leken te komen tijdens het nog prille begin van mijn jeugdmoedig bestaan hadden mijn onbestemde dromen zelden vleugels ik zag de huismussen vliegen ik zag de gevleugelde huismussen gaan ik zag mijn moeder in een meeuw…

Ze lagen altijd bij elkaar naast de vijver achter mijn kasteel, gebroederlijk, gezusterlijk, en altijd voor elkaar op komend, wanneer gewone eenden hen bedreigden of kraaien of meeuwen of meerkoeten. Soms zag ik ze verderop vertier zoekend en ik groette hen altijd met diep respect, alsof ik hen ken uit een ander leven.…

De woorden berg ik op in een kleine dichtersdoos, die sluit ik in mijn hart met wat zand en zeewierkroos, wat schelpen en een tand van een overleden haai, een meeuw die overvliegt, de herkenning, en ik zwaai.…

spatten een kladje smaragd en azuur subtiel over de schouder om ook het water te kleuren tot tegen de scherpe kliffen flanerend door de smalle steegjes waar tussen huizen wasgoed droogt als het maar even kan de zee in pizza eten we uit de doos met een brilletje kijkend naar de vissen dus zo voelt een kwallenbeet zon gaat onder, hoor de meeuwen…

mijn lief, er ontgaat mij vanwaar ons oorsprong uit de lente is ontsproten, madeliefjes en sombere vergeet-mij-nietjes krioelen als jonge vaarsen voor ‘t eerst in vrije veld door de verse aarde kuieren het dak van zon en maan; vandaag slechts licht gesluierd laat de meeuwen dansen en ganzen door het luchtruim in een grote V van moedeloos…

weer een dag in het rood geschreven dagen verspillen, daar ben ik onderhand heel goed in geworden ondertussen gebeurt er van alles kinderen ontkinderen de aarde draait zijn as rond een boom valt om in de nacht vederlicht gekraak, niemand lag wakker ik loop naar buiten, een nieuwe stoet staat in de rij de kreet van een meeuw uit het niets…

Bevroren takken van struiken, zwarte kraai kijkt uit op dak van elektriciteitshuisje, een opvliegende meeuw, twee eenden achter een sluisje.…

gevraagd Een wolk van somber zwijgen hangt de zware tongen open Blootshoofds iets getuigen van een noeste drang naar zwart Afkeer van de luiheid en een eerlijk oog naar boven Faro’s volk een enakskind, het harde hart verhard Als koren op de libanon, mijn hart zal hem nog loven Een rijnaak maakt een trage bocht, de zon stroomt in het klei Meeuwen…

Mijn vuurtoren, ik mis je zo, gauw zal ik mijn hand weer plaatsen op jouw koude rug van ijzer, en dan gaan we weer naast elkaar staan in de krachtige wind, en kijken samen hoe een grote witte meeuw door de avondzon vliegt.…

snuiven en slikken tasten naar onze hals met wanten aan gezicht verborgen in sjaal en capuchon Thuis zijn wij hier, halen diep adem conserveren wrakhout gedachten in zout Je pakt me vast als ik struikel de linkerhand om mijn rechterpols hijst mij omhoog van het koude zand ik zie bezorgdheid in je meerminnen ogen wijs losjes boven ons op de meeuwen…

Plotseling voelt hij haar koude hand Die voorzichtig zijn wang raakt De hand steekt hem in brand Met gebogen hoofd blijft hij staan Met trillende stem spreekt ze zijn naam uit En hij kijkt haar onwillig aan Ze herhaalt haar vraag zonder woorden Dat hoeft ook niet Hij leest het in haar gekwelde ogen Eén moment lang is het stil …het water…de meeuwen…

des morgens toch ook de witte raaf ze leest ook geen boeken van den ander die zijn toch van den ander en die is weer van zichzelf zodat ook een kwiek soldatenlied haar niet bereikt haar paleis is van ongebroken ijs haar woede en verdriet begeer ze niet ze komen wel naar buiten liefst met noorderzon aan de lange einder van de zee waar meeuwen…

Wij zien hoe de Hagia Katastrophi daar voor anker ligt, langzaam helemaal wordt bescheten door de meeuwen, ligt te wachten op passagiers. Hoe lang al, onze geschiedenis wordt hoe langer hoe vreemder.…

liefde op een middellijn van amper maar een meter innig en woest verkennen knorren grommen pijn met wilde hartstochten alsof varkens vochten met refrein fortissimo al knorrend ging dat zo op achtergrond gekrijs van meeuwen op het ven voor de verliefden was het prijs maar wel een beetje eng stekeltjes prikken vol venijn nee nee mijn…

bikinilijn De zwoele zee trekt voor mij Golfjes in het dampend zand Een strakke lijn door bruinwit branden Een wuivende hand tekent de zon Een glimlach met parelwitte tanden De spanning die ik nog net verdragen kon De zee neemt zand en vuil van mens en dier En jaagt gewassen zand hoog op de stranden Zeepieren en garnalen gepikt door meeuwen…

overzien van Eems tot Zwin en dat kan als ik vleugels huur en mij verhef In het noorden stuiten de Hoogovens mijn blik en de rook van hun pijniging stijgt op in alle eeuwigheid Op de vlakte in het zuiden aan de Maas één hoge schoorsteen – Schwarze Milch der Frühe drijft mij in gedachten In het westen slierten boven de golven gretige meeuwen…

Voor de muziektent aan de Paktuinen 1950 De kleine haven ligt vergeten in't onklaar worden van de dag door aan de einder aangemeten zwart wolkendek als rouwbeklag de zwermen meeuwen krijsen dronken hun cirkels tot een vlucht aaneen en muzikantentrommels bonken hun ritme uit de stad hierheen veel mensen zijn te hoop gelopen 't gehoor…

oceaan de Apollo 12 landde op de maan de tonijn hoort tot de familie van de makrelen in Griekenland ontstonden de Olympische Spelen Boedapest ligt aan de Donau en ik, ik hou van jou onze hersenen bestaan voor 80% uit water een mannetjes kat is een kater in 1945 viel de eerste atoombom bananen zijn wel degelijk krom de Friezen noemen een meeuw…

Aarzelend volg ik de meeuwen, daal de marmeren trappen af en luister zwijgend naar de stemmen van mijn innerlijk beraad. Roerloos wachten hier de schepen aan de rand van zekerheid, Stom en Doof zijn mijn bemanning Duisternis heerst in mijn hoofd.…

De zieke man sprak met rappe tong over zijn land dat hij verliet, het lage winterlicht, meeuwen en luchten, een besneeuwde dijk, de open zee, snelle grijze wolken, hoge ganzenvluchten, zompen en zand, duinen en dorpen en de blonde wind over het verre wad, eb en vloed in hun eeuwige getijdenspel.…

Ze zijn niet alleen en worden vergezeld door onder meer ekster en meeuw die nabije omgeving met al haar verandering en veranderlijkheid ook willen aanschouwen Zo zie je maar weer dat ik me blijf verwonderen om de natuur en wereld om me heen.…

Geel bruin koren wuift blaast de wind stuifmeel stuift zee in verte duin en dal weidelanden koe met stal bloemen bomen vogel meeuw tijd staat stil voor jaar en eeuw boeren-huisje akker ploeg kindje speelt plaats genoeg ouwe ezel hinnik lacht vrolijk rustig dag en nacht boer boerin beide buiten lapjeskat vogels fluiten blauw…

is de zomerdag weer vol vrijheid en ga ik opgelucht de horizon tegemoet landschap komt kleurig tot leven rivieren stromen langs groene oevers zwaluwen vertellen van zomer foerageren in de blauwe lucht maar het zomers landschap blijft een schilderij in toevalligheid van tijd vol zomerse kleuren met melkwitte koeien en zeegrijze meeuwen…