Alle inzendingen over meeuwen

Neergestreken meeuwen op een veld gegroefde aarde, springende stippen van lijn naar lijn, als muzieknoten die afhankelijk van een notenbalk zijn en het azuren hemelblauw als klankbord aanvaarden.…

Ergens zweeft een meeuw opvallend raar wat heeft haar vandaag meegevoerd, kan zij ons met bepaalde angsten troost geven het mooie en mindermooie nu verweven. Ik ruik nog even aan de violen in de bak, denk bij mijzelf hoe vind ik dat ze ruiken, ondanks de schoonheid van deze zomerdag zo omringd door die fleurige berkenstruiken.…

Meeuwen soppen, meerkoeten deinen mee op ook deze aanzwellende februari zee. Wordt deze strijd weer de onze. Vouwen we straks overdag lakens over samengevouwen handen uit, bedekken wij menige te jonge spruit. Wordt deze strijd opnieuw de onze.…

Nachtrust voorbij, eksters en meeuwen verlaten en brengen vliegtijden door in een opklarende hemel zowaar een tussenlanding maken op een bladloze tak om de omliggende wereld te verkennen of lopen voorzichtig en vrijmoedig over de straat.…

als zandsteenbandage Bronzen mensen door tijd in hun drukte vertraagd Alom zang’rige taal die de eilandwind draagt Blinkende branding als een lang snoer van kralen Tussen messcherpe rotsen en Helios stralen Eucalyptus, olijven, vallend licht waaiend zout Waaiers van puin tussen stug kreupelhout Hoog boven het land doorschreeuwen meeuwen…

vloedlijn Vaders scheppen vrolijk met hun kinderen mee Hier en daar hoor je een mobiele telefoon De reddingsboot vaart weer eens uit Vliegtuigen met reclame vliegen voorbij Een moeder vindt opgelucht haar verdwaalde spruit Mooi weer en allemaal zoeken we de zee en zon Hutje mutje naast elkaar als mieren op een hoop Een vlieger zweeft met de meeuwen…

Het noordzeestrand ligt gerimpeld en kaal Tussen de tippelende meeuwen dans jij vrieskou tussen onze kleren. Uren zijn onze bondgenoot. En toch druipt het beton in mijn voeten Voorbarig daver ik voor de ramp die een ander zal treffen. Luister naar het verzoek van mijn bloed: Spoel mijn gehemelte met jouw gloed.…

niets rest mij dan mijn val, laat mij te pletter slaan en kermen als een meeuw tussen het zwarte wier; die eens als zon in 't zenith heeft gestaan, zal bijten in het zand als een kreperend dier."…

De zwarte raaf vliegt hem vooruit, Met haar de witte meeuw; Hij volgt hen traag, en treurt en troont Er op een berg van sneeuw. Daar slaapt hij in de grote nacht En droomt dat hij zich wreekt, Dat hij de Lente nedervelt En hare schichten breekt. -------------------------------- gestopen: gedempt…

vloed werkte heel rustgevend op mijn gemoed intuïtief luisterde ik naar mijn gevoel mijn ogen zochten telkens hetzelfde doel daarginds aan het einde van water en lucht zag ik donkere strepen van vogels in hun vlucht mijn gedachten zweefden vanzelf naar de horizon het leek alsof ik met hen méévliegen kon laag over de branding scherende meeuwen…

Schelpjes fraai geschikt als in een schilderij kleuren samen even mooi en prachtig parelmoerwit, lila, zachtgrijs gestreept in een goudgele achtergrond Een meeuw stapt parmantig over de kuiltjes in het zand gele snaveltje recht vooruit, kopje eigenwijs geheven vleugeltjes keurig glad gestreken op de rug staartje fier omhoog Een vriendje…

De meeuwen heersen schreeuwend over dit verlaten strand, waar kilometers zand worden bedolven door de golven. Aan ’t einde van de verte vinden zon en zee elkaar en zorgen voor het allermooiste schouwspel, waar ik met immens ontzag naar kan verlangen, dag na dag.…

En overdag hoor ik de meeuwen schreeuwen - soms zwiert een vleugel langs de vensterspleet. Ze klagen in de nacht, en, luistrend, weet ik: Vogels zwierven hier door alle eeuwen.…

Wij allen zijn als die daarboven: Wij leven zelden hier beneên; Wij zien de volle korenschoven, Geblakerd bouwland om ons heen; - De blauwe lichtpracht van rivieren, De gele bloemen aan de kant, De vlucht van reigers en plevieren Langs drassig moer en zandig strand; - De meeuwen op de brede wieken, Boven de duinpan, verontrust,…

Op mijn dooie gemak, zeg maar dooie akkertje, struin ik langs het water kijkend naar de schepen, de vissers, de meeuwen, de golven. Op mijn rustige dooie gemak vervolg ik mijn akkertje.…

Dit keer ging het in een rolstoel, ik duwde, jij zat, ik praatte over hoe we altijd liepen in bossen, op paden, nu keken we naar meeuwen die op een hekje, op en af, vliegend naar het water, op het hekje, in het plantsoentje, voorbij bezette bankjes door dronken mannen die vrolijk groetten Op een lege zat ik nu, tussen zwerfafval en steunde…

en het hangend groen gebladerte ervaar ik op balkon met koffie en gebak het zweven op een zalig’ zondagmorgen totdat opeens het luiden van de klokken door keurig katholiek en precieze protestant het zwaar gedreun van het geloof met golven draagt naar rustend recreant en dwarsbomend demonstrant het krijsen van de kraai het gegil der meeuwen…

maagdelijkheid de door meeuwen bezongen schoonheid van gedachten, geringd door vrijheid van het land onafhankelijk als het water van de zee uitnodiging voor iedereen tot het minnekozen, de liefde met de poëzie te bedrijven.…

over fossielen uit de ijstijd Het strand uitkamt, en stijf Van zenuwen, zuchten, zand Het juichend vee, het feest mijdt Ruw als roestend ijzer Statig als gegoten brons Is de matroos die vele dagen, mijlen wijzer Luistert naar het gegons Van de klok, de klepel, het raderwerk Zijn hart wordt een kalme spons Hij werpt een muntstuk naar een meeuw…

De zekere gedaante in optrekkend gaande mist glijdt als vanzelf blind - varend door de bocht, zwervend krijsende meeuwen zweven over zijn vrachtkist, hij alleen weet waar het vroege klimaat voor vocht.…

schuimend zingende waterslag suizend door oren, flitsende reflectie op mijn brilglazen hangend tegen onzichtbaar tastende straffe tegenwind soms kerend op mijn weg die ik schoorvoetend ga zie in mijn ziel,het zwartwit beeld naar bruin toe verkleurd een niet verleden oorlog de golven als mortieren denderen door mijn lijf schreeuwende meeuwen…

gedachten waar onrust toeft aan dezelfde oever (waarin jij met kleuren speelt zwart, altijd alleen dat zwart die niet de mijne zijn) heb ik blij gedacht in groen en rood met geuren van lente aan de wind die voort stroomt zo ook mijn woorden aan diezelfde oeverkant van ‘t leven onder een blauwe hemel keer ik terug naar daar waar de meeuw…

ze trippelen rond zoekend naar voer schichtig kijkend, de dood ligt op de loer een koolmees klemt zich vast met dunne poot pikt driftig in pindadop voor wat noot onder de tuintafel die eenzaam buiten staat vechten merels om orde, de minste gaat damp verheft zich boven water, en de zwaan met donker wiekgeklap zal eenzaam gaan net als de meeuw…

zeilen rennen vol langs touwen gehesen ontluikend op de wind vleugels van ganzen die opstijgen eenmaal de haven verlaten verdwijnt het land met klaagzang van meeuwen die boven het wijde zog zweven na het vertrek niet rijker noch wijzer de harten gebonden in de lijven van schepen van hout en mannen van ijzer het dek rijst op een golf de houten…

wolken op straat gaan auto’s aan een onzichtbaar snoer gedreven niet spreken het is al benoemd het gaan regelmatig overslaan van een spatie stilte en dan de vloed van grommend geroes donkere ramen weerspiegelen het verloop alleen gestoord door studenten in een rondvaartboot over het plan van de stad kruisen lijnen water en brug waar meeuwen…

Meeuwen scheren over `t water of stijgen op met zacht geklater in deze rust hier om mij heen denk ik terug aan het geween. Aan de doodsstrijd die velen voerden, aan de golven die hen ontvoerden medogenloos hadden zij toegeslagen met een kracht waarin zij niets en niemand ontzagen.…

hoe jij bent ontvreemd van schelp en zee geraapt wordt van het wad, waar dolende prielen jou voeden met het deels gezouten water en scherpe messen je delen tot een tweedelig wezen zelfs de meeuw onthecht jouw huis van ’t weke vlees waaruit je bent ontgonnen, zijn snavel zonder vrees je snuit bevuilt met harde halen van zijn kaken verhalen…

Ik sluit mijn ogen, luister naar de meeuwen boven de branding. Zij voeden zich met vissen, maar die voeden zich met wat er op het land onder de zee groeit. Wind waait water op dat mijn eelt verweekt, wind waait zand op dat de oude huid van mijn lichaam schuurt.…

Ik wil genieten van vogelpootjes in de sneeuw en hoe ik vogels zelfs een meeuw voeren ga. Van pinda's rijgen naast ook vetbollen maken genieten van gevederde die kreetjes slaken. Van het dagelijks strooien van een handvol kruim zodat al dat gevogelte tevreden kan zijn.…

Je verpulvert het brood en de meeuwen lachen. ‘Durvers worden beloond.’ Huiverend klem ik de reling vast. Nee ik verdraag de afstand, de grijze toon van havens niet meer. ‘Ik vertrek’ zeg ik en blijf en denk: ‘laf!’. Woede vertekent de mondhoeken. Nu waan ik me bewaker van een schroothoop. Kan ik de mist wegblazen? Het moet.…