Alle inzendingen over niet blijven treuren

waarom is afscheid zo moeilijk als je weet dat er een volgende keer komt als je weet dat we elkaar gaan zien onze zielen elkaar gaan ontmoeten en we weten dat we elkaar begrijpen waarom is elkaar zien zo makkelijk als je weet dat er een tot ziens komt en je weet dat we het gaan zeggen elkaar omhelzen, elkaars zielen gaan voelen en we elkaar…

Wat zou ik moeten Als mijn weten Bij het sterven overlijdt Als persoon niet meer gespleten En mijn lichaam eeuwig kwijt Ga ik dolen als een wilde Zoekend naar een eeuwig doel Zal het vuur nog net zo branden Kent de ziel ook dat gevoel Wat zou ik moeten Zonder schrijven Zonder woorden als mijn deel Ach, laat ik er maar in blijven In…

Met tevreden handen maak ik gebaren die iedereen wenst als ik sta en blijf staan en niet meer weet waarom ik niet meer weg wil gaan.…

Dat “blijven” hè, dat blijft in ’t ongewisse. Wáár blijft hij dan ? Dat blijft voorlopig gissen. Maar ja, zo’n schrijver vindt het blijkbaar leuk. Zodat hij vlijtig aan het schrijven blijft en speedsonnetjes over blijven schrijft.…

Met het `blijven` dat je op fluistertoon gebood na het van mijn kant vragen of ik gaan moest of zou blijven leek een eind te komen aan wat een julimaand lang schrijnde. Zo blij was ik met je weer terug te zien, dat het voor ons weer open lag en toch nog steeds verwoed van slag.…

wolken vol leugens passeren langszij dreigend hemelwater kleurt donkergrijs speelse spreeuwen walen om de hete brij die voorlopig onaangetast blijft ze blijven de waarheid voor die zich schuilhoudt langzaam rekt de ochtendzon zich uit…

Op mijn grote bed vraag ik je tot dageraad bij mij te blijven.…

alles ademt rust lucht en water in deze ommuurde kiezelsteen tuin een verdwaalde boom de enige die blijft staat dichtbij de oorsprong de kosmopoliet woont geworteld thuis en reist oneindig met de elementen als een waaier van liefdes beweegt zijn wuivend bladerdak onder de verzengende zon de storm beproeft teisterend de…

In Sesamstraat zijn rellen uitgebroken ‘Wij weg voor een of andere ouwe taart?’ ‘Dat nooit!’, zegt actieleider meneer Aart Met volle mond zei Koekie: ‘ Mooi ge-ssprroken.’ Ook Ernie vindt het reuze achterbaks ‘Hij krijgt van ons de kieteldood, die MAX!’…

zon verschiet in kleur laat stofjes dansen in willekeur van lucht geur van lang geleden herinnert weer aan vluchtig ziekverdriet zijn stil gevangen in broos lijden lippen smakken in het delen van de dorst een zuster drenkt met afgelegde trots we zien haar bidden kaars en handen klaar middaglicht laat zacht haar ogen breken wij blijven…

de verschrikking is een ongelaagde vormeloze klomp een amorfe massa vijandig onooglijk ongenaakbaar je voelt het ongemak de pijnlijk stilte en je weet niet of het ooit genoeg zal zijn je blijft desondanks de klomp valt in duizend korrelige stukjes uiteen je bent gebleven…

de aarde draait de regen druipt de drinker drinkt een moeder draagt de plicht die drukt de dromer draalt een dichter droomt een wolkje drijft de schrijver blijft…

is er een seizoen dat zoveel stilte in zich draagt dat het tumult binnenin hoorbaar wordt een landschap waarin zoveel liefde groeit dat de dode niet verdwijnt haar tot leven roept…

In de duizeling van vrijheid waagde je de sprong. Slaap, slaap nu maar voorbij de moeite, de nood. Zweef nu maar voorbij de pijn, voorbij het zwart. De raaf zal je in kneedbare ruimte en tijd beschermen. Hij koestert de herinneringen en gedachten. Als niets meer vanzelf spreekt, niets meer hetzelfde is. Als ik je het meeste mis.…

aan de rand van de nacht tussen kogels en oorlogstaal wortelt een boom in het bergravijn achter de binnenkant van de buitendeur danst rouw zijn staccato dans in onbuigzaam verdriet boven de huizen sluiert de meedogenloze geur van verbrande schoonheid aan de rand van de nacht slapen de mannen in watten van duisternis begraven…

treuren Maar als je daar doorheen bent probeer er dan voor haar te zijn Als zij dat dan ook voor jou doet bespaart dat heel veel pijn Tenslotte heb je van haar gehouden en heel veel moois samen meegemaakt Als je zo'n vriendschap kunt behouden ben je toch niet alles kwijtgeraakt…

Komt straks de herfst met bonte kleuren, met dagen die wat korter zijn en naar het afscheid geuren..., toch wil mijn hart niet treuren maar hoopvol blijven tot het licht weer daagt.…

ik kan je in deze vervallen kamer tegen het licht houden in het zwijgen fluisteren dat je de terugkeer kan omhelzen je kan ook blijven schuilen in de donkerte van november, treuren omdat je alleen maar de stilte hoort die jou berooft van vlinders zoals een weeskind, op zoek naar verbinding kan je niet een beetje bewegen naar leven…

wanneer in het duister mijn tranen treuren dringen de herinneringen van de momenten samen als zonnestraaltjes daar doorheen…

willoos rond zonder te weten wat de waarde is van graan Hij voelt de halster schuren in de wond en denkt er niet aan stil te blijven staan.…

Er brandt weer vuur in open haarden maar linden bij het vallen van hun blad zij treuren niet zij tonen geen verdriet…

Bloemen krijg je aangeboden met goede bedoelingen Zij laten het na een week afweten in mijn hart hoop ik dat de vriendschap blijft.…

Zijn er mensen die lachen, terwijl hun harten nog treuren. Zijn er mensen die zingen, omdat de stilte hun kwelt. Zitten er mensen gevangen achter potdichte deuren, omdat ze 's nachts in hun oren de schoten nog horen en zo slachtoffer blijven van zinloos geweld.…

Ik zag vlinders vliegen hoog in de lucht een van die vlinders is stiekem gevlucht Hij heeft zich genesteld diep in mijn buik en heeft daar mijn lichaam stil in gebruik Soms dan kan ik hem voelen ik voel 'm dan fladderen mijn buik door krioelen Het vreemde is het beestje ontwaakt alleen als JIJ mij stiekem aanraakt…

Eigenlijk, zei ze troostend toen ze me de bons gaf, moet je niet treuren. Want jij hebt verdriet om te koesteren, maar ik heb niets: ik zal je zelfs niet missen.…

Mijn gouden trofee bracht ik bij je argeloos maar trots je sloeg haar mij uit handen onwetend maar genadeloos ik treur om jouw karakter....…

De lucht is een mysterie Een wereld heel apart Met slagroom overgoten Bewogen en verward Soms zie ik silhouetten Een heks, een koe, een paard… Ze blijven maar heel even Verbrokkeld en vervaagd De zon is hun grootste vijand Hij schijnt met volle kracht En heeft mijn beste vriendje Plots om ‘t leven gebracht Nu treuren ze natuurlijk…

O schrijver klein, treur niet te zeer en voer uw pen met ijver. Op 10 december is ´t al weer ´Dag van de kleine schrijver`.…

Laat me toch niet blijven steken in wat pijn doet, wat me raakt; mocht er nieuwe kracht ontluiken uit blijmoedigheid gemaakt.…

Doch staan de struiken weer in volle knop Belooft het zonlicht ons weer nieuwe rozen Dan leeft er weer een nieuwe toekomst op Dan wordt er weer voor zang en dans gekozen En jonge rozen kleuren nieuwe perken Zo blijven we steeds aan vernieuwing werken.…