Alle inzendingen over nood

Nu sterft ze een langzame dood Geen nood Ze blijft leven gedroogd Netjes opgetrokken aan een koord Hoofd omlaag En het licht gedoofd.…

" zonder mijn ogen te openen heb ik met 2 voeten tegelijk geremd de banden gilden als gekken, toen ineens doodse stilte mijn motorkap zat totaal onder de vrachtauto de laadbak was 2 cm van mijn voorruit verwijderd mijn schaduw had mij gered van een wisse dood hij is en blijft mijn redder in nood lieve schaduw vertel eens even ben jij…

Een woord en woord Maar de ogen Geen contact Klik geen geklik Geen verstikkend gevoel Bij het gedacht Dat het binnen de minuut voorbij is Een lach en daad Maar het lichaam Geen contact Zo ver weg Veilig en intact In het hoekje Terwijl ik zeg De nood en drang Houdt mijn snelkloppend hartje in bedwang Het willen van iets echt Het…

Zij glijden door sloten de wereld in, in lekke boten vol hoorngeschal, stuift zand in rauwe stemmen, lichamen te groot voor peddels waar zij mee roeiden, werden intieme vrienden in de woelige wateren van een gezamenlijke nood.…

" zonder mijn ogen te openen heb ik met 2 voeten tegelijk geremd de banden gilden als gekken, toen ineens doodse stilte mijn motorkap zat totaal onder een vrachtwagen de laadbak was 2cm van mijn voorruit verwijderd mijn schaduw had mij gered van een wisse dood hij is en blijft mijn redder in nood lieve schaduw vertel eens even ben jij…

Slechts Éne weet, daar andren op mij staren, Meelijdend, met mijn eenzaamheid en nood, Slechts Éne weet wat heuchnis ik mocht garen, Wat gouden oogst dit gouden jaar mij bood.…

zo noodloos in de onverschilligheid der dingen, bestendig draaiend in hun vast omschreven kringen en zielloos hangende in die eindeloze nood van wat?... 'k en weet niet wat... en boordevol is 't herte, onledigbaar, - en staat het vol van vreugde of smerte? - 'K en wete.... en zielloos drukt de hemel, zwaar als lood...…

O, mensen, wij leven niet slechts van brood; En, is de honger de hoogste nood, Daar is ook honger aan kennis. Heil Den lande, waar weelde niet boven uw peil, O wetenschap, klimt; waar elk bewust Voor de levensstrijd staat toegerust; Waar het boek is arbeid, de hamer eer, En de koeherder rijst als kamerheer.…

heus gratis al die woorden dus gebruik de schrijfsels ongevraagd  vertel het door aan vele luiden of ze nou luisteren of niet doe ze dat weinig euvel duiden want niet, dan niet, mij echt 'n biet massale reeks aan pennenvruchten toekomstig, voltooid, verleden tijd papier als lijdzaamste toehoorder kan 't gêne-loos wel aan heur kwijt node…

geven blijft zij zorgzaam wakend in stilte huilt het lief hart de tranen die roodomrand haar ogen schaduw geven als de strijd verloren wordt kalmerend zijn de woorden die zij zacht maar heel beslist als een moederkloek hoedend spreekt tot zieken en naasten met haar altijd nijvere aandacht urenlang en altijd bij de hand voor wie nood…

Binnenkort wordt het boek Esther weer voorgelezen, hoe zij de Joden behoedde voor een collectieve dood, nadat sluwe Haman koning Mordechaï erop had gewezen, dat een Joods complot noodde tot een code rood.…

vrouw jij mag het op mijn buik schrijven als echtgenoot speel ik soms het lijk maar ik heb een alibi mannen hebben een soort magie noem het speelgoedgeluk ik gok en waag jouw vrouwelijke noden in de schaal van intieme gebaren en corps bij de ringen ‘k kan niet dollen geringeld in ‘t gareel ik zeg het niet gauw als ’t zo is zij het met de…

Zolang is de reis naar Bethlehem Vol gevaren en moeilijkheden Gehoor gevend aan roepende stem Komend uit verschillende steden Hoever is de reis naar Bethlehem Wie wijst de weg vanuit Nazareth Door dorre vlakte vol noden Heeft ons het goede pad uitgezet En ons alle hulp daar geboden Hoever is de reis vanuit Nazareth Hoe gaan wij, vanaf…

'k Had zózeer nog van node zijn liefde en zijn steun. 'k Riep, toen 'k hém niet meer had: — ‘Is er géen, die mij mint?’ En ik tastte, in het donker, naar d'arm, waar 'k op leun. Wel waren wij stil, voor elkaar wat schuw.…

‘t Welig vee op zijn grazige zoden, O mijn min, ons te bruilofte noden. Al haar gezicht, haar gebaar en haar spreken, Lopen in ‘t end van de minnelijke treken. Op, op, op, eer de zon in de dauw schijn’. Laat ons alle gedierte te gauw zijn.…

In de tuin van mijn Jasmijnallee kent de lente een tweede gang na de vroege golf van zwoelte in een benauwde atmosfeer, ons voorjaar nam dit alles in alle vroegte mee, met weinig gevoel voor de nood aan koelte Er volgde een tijd, het duurde te lang met veel water, wind en hagelstenen de seizoenen leken de kaarten te hebben geschud, vroeg…

nu wij jou node maar dankbaar uitzwaaiden opent ons zich in ieders eigen hart bewaard een kleurrijke encyclopedie aan momenten die ons jarenlang het hoofd in stilte vergaarde elk moment is een foto vol van herinnering met een persoonlijke kleur en perspectief van en op de gedeelde dromen en avonturen die wij als kostbaar goud koesteren blijven…

Ze zeggen nog wat, Ze zeggen nog wat, Ik heb zo vaak aan mijn hart gehad Als trage brand die node verging, Het hoofd van een mens, dat te sterven hing. Uit de smeulende as van z'n brekend oog Sloeg er bijwijlen een vlam omhoog, 'n Vlam als een vraag. Want ze vragen nog wat, Ze vragen: Wie heeft er mij liefgehad?…

Rode neus hoog in de lucht Felgekleurde haren Botsen, vallen en met een zucht Tracht de clown zijn evenwicht te bewaren Reuzenvoeten, reuzegroot Bemoeilijkt het lopen De clown roept hulp want zit in nood komt kruipend aangekropen Na een lang gevecht,staat hij weer recht Maakt een leuke vreugdesprong Struikelt weer, komt op de grond…

de opstand van het vlees komt langzaam van de grond het beest loeit knort vergadering uit niets gaan er stallen in de hens de oorzaak ligt weer bij de mens insecten virussen bacteriën nog nauwelijks met het oog zichtbaar geven infectiekans tot de dood volgt remedie is nog niet gevonden geen winst bepaald dus behandel- nood niet…

leven wil een oord vol huiskamers met stoepen onder de stoelen en een lach voor iedereen die net de hoek komt omgewaaid een stad vol van A en plaats voor het hele alfabet waar zwart niet de toon bezet maar onderstreept hoe kleurrijk anderen elkander kunnen maken met een beetje goeie ouwe wil de handen kunnen reiken aan al wie daartoe nood…

Maar, schoon 't zo vluchtig, Zo ras ontwijkt, Geen nood, als 't hierin Naar damp gelijkt, Dat zich de golving Ten hoge richt, Dat in 't vervliegen Het stijgen ligt.…

dat moet behoorlijk worden gelift voor hetzelfde geld –gewoon als gift – verwijder ik ook dat junglehaar laat mij aandachtig verder kijken oh jee, uw borsten zijn te klein daar duwen we wat plastiek in zijn joekels F wel naar uw zin dan gaan we verder met uw lijn de bilpartij is nogal breed die puilt buiten de spiegel uit maar geen nood…

Ik daag de schrijver gaarne uit om helder uit te leggen, waarom hij zulk een woordenbrij van node meent te hebben, terwijl hij met die veelheid toch zo weinig weet te zeggen.…

Schreeuwende zeevogels lokken me naar de kliffen Het zwarte lavazand steekt schril af Tegen het bijgekleurde blauw van de oceaan In het noorden stoeien fotogenieke watermonsters Terwijl ze flirten met de poolcirkel Op het land ademen of spuiten de fumarolen en solfatoren Hun stinkende adem uit en lavakraters bekomen van hun laatste eruptie Node…

alleen en ook 'één' met z'n allen in het donker, maar ook in 't licht beseft ons, ook wij zijn aller zielen en aan doden ben je iets verplicht soms wat langer, soms wat korter stil te staan, bij wat was en is want wat is, dat kan je voelen en dat is missen, das niet mis herinnering aan toen, aan vroeger verzacht andere levenszorgen, noden…

Er gaapt een afstand, de krant met nieuws is weer in tel, zij het digitaal in opgaande koers geland vaarwel de oude keurs, vertaald op de schaal van Richter, Noden met hun symboliek in nieuwe taken, tekens van een hoger bod, opgesloten in één unieke code, de ultieme gang naar beurzen, waar het lot nooit kieskeurig is en biedt…

Lippen nopen tot pillen monden noden de maan te zwijgen in stilte. Laten we punten slijpen de polsbanden doorknippen die slippendragers van uren. Konijnen bij de vleet sterven het geworden leven ontwortelt de grond begraaft zichzelf. Telkens als stenen tekens slaan en plots planeten vervagen vervelt de zon als een slang.…

de tijd versmalt verspringt verzoekt de goden, de tijd versnelt beweegt met maagdelijke trots het schrijdt het heelt, keert huiswaarts na verveling en raapt de kiezels van de straat, de tijd een drenkeling in nood de tijd een reiziger, een tijdslet die zich voortbeweegt die het sterven in mij – ons doet rijpen, die herinneringen laat vervagen…

Niets kan van u ontluistren Mijn overvloed en nood, O ogen niet te duistren Door 't leven en niet door de dood!…