Alle inzendingen over ochtendmist

wolkjes adem achterna in de vrieskou auto’s met veel tinten wit het is ochtendmist flarden levenslied uit een café over een moeder hoog in de hemel kijk toch even omhoog onderweg naar vak D707 twijgjes treurwilg plukken vlecht een bezempje ermee veeg de geboortedatum schoon van vijftien jaar denkbeeldige resten vuil negentig…

Die stad heeft moeite met het ontwaken dus sluimert zij zachtjes voort, tot het verkeer op drift gaat raken dan is die sluimering verstoord maar pas als de laatste flarden ochtendmist in het niets zijn weggedreven, is deze stad, wel zeer beslist, weer terug gebracht tot leven.…

ze vraagt hem wie hij is en hij hij noemt zijn naam, een stad, een baan het weerzien met zijn zoekgeraakte beer dag één op school, zijn eerste zoen oma's lach, de cowboys in zijn kamer groene zee met moeder, vader, broer zijn mooiste goal, gesnik in ochtendmist de blik van hem die weet wat oorlog is zijn droom om ooit, om ooit een keer…

Ik heb gehoord dat er een man bestaat die woorden zo prachtig kan uitspreken zwevend als herfstblaadjes door ochtendmist vanaf het einde van zijn lippen tot de eerste aanraking Zo prachtig dat elke jonge vrouw bij het uitspreken van haar naam zichzelf direct aan hem wil geven Als ik ooit verlamd naast je lig onze lippen door stilte overschaduwd…

De ochtendmist trekt langzaam weg van de heide. Het zonlicht breekt door als een zachte hand die voelt als zijde. De nachtdieren kruipen weg, de dagdieren worden langzaam wakker en bevolken de heide. Het belooft een mooie dag te worden. Een soort dag zoals Shakespeare het eeuwen terug met zijn scherpe dichtersogen al zag.…

De kou kwam voor de regen uit bij heldere nacht en volle maan een lied op de achtergrond plaats viel niet te bepalen Het meisje met de naam Berk ze was zo willig en zacht als ochtendmist met ros erboven een eenheid met haar paard Een boom omarmen, sappen voelen stromen van blad naar wortels en de weg terug een schimmel met ruiter…

schepen liggen in de haven onbeweegbaar aan zware ankers vormen eentonig geborgen in de misthoorn van de morgen zelfstandig getekende kranen helpen de wachttijd dragen huizen op de wal hebben de diepgang van roerloos verleden masten die in de ramen opsteken een havenstad waar het gerucht in een schelp wordt geblazen tritons onder bruggen…

vocht in scherpend zicht winter helderde hoog in het diepe blauw waar kou nog amper condenseerde het wit van wolkjes verdween en in de legitieme uitstraling verscheen de eerste vorst hij ijsde zijn doorzichtigheid dicht bij de grond waar dauw zijn druppels vond nu kraakt en krast het als een lieve lust in ochtendmist…

opnieuw rijmt zonneschijn niet op venijn schuilt in luwte, in lagen eerder herfstig, ontdaan van pijn leeft enkelvoudig voort, geknarst door grind verdund door vergeten niets is afwezig als de som der delen een ziel van steen doorleeft haar ogenrood smoort in weerwil zacht als ochtendmist en dagelijkse dood niet anders dan vroeger zoals…

Met half geopende ogen ontvang ik die melodie en accepteer ik de ochtendmist in mijn hoofd om de geïnhaleerde energie te besteden.…

Kamer in schemer Licht ontstoken Ochtendmist Voorjaarsbloemen Snel Ontloken Scherm op muur Lichamen naakt Ochtendzon Mystieke mist 't Prille voorjaar dat Ons raakt Warme handen Strelen verblijd Masseren Kneden zacht Terwijl de ochtend van Jouw schouders glijdt Vingers glijden Zacht. 't Schijnt Naar de bron.…

Zacht geel zonlicht in de ochtendmist, kleurt de klimopstruiken van de dromende, stille Palatijn. Slakkensporen glinsteren langs verbrokkeld puin, vertragen het verleden. Heel ver in de verte, hoor ik hoe Cicero, fel en overtuigend Catalina vernedert.…

als wolken langs de wind gaan buitelen met een vlakke onderkant zullen bloemen snel hun harten sluiten dan strakt de nachtelijke kou en houdt de ochtendmist het veelbelovend blauw langdurig tegen vogels groepen samen in grote getalen bevolken bomen langs landelijke wegen zwermen ter voorbereiding op de trek nog kleurt een warme zon…

het zal lang duren maar de tijd zal komen die tevergeefs om zachte woorden smeekt een taal waarvoor geen teken is in dit heelal verstond ik voor de laatste maal wat zijn dat toch voor waanideeën je verlangt naar een wat naar een waar iets misschiens iets dat je nooit hebt begrepen de regelmaat ontroert meer dan de flarden ochtendmist…

Vele vrouwen ik ben ze allemaal geweest nee, ze bleven niet om ter langst hebben zich maar even in mij verschanst ze kwamen en gingen als de seizoenen soms ijl en vluchtig als ochtendmist dan weer nadrukkelijk luidruchtig aanwezig, hier of ginder zoals stemmen klinken op een zomeravond laat dan weer langoureus verstrikt in de nostalgie…

bereikte het rijke volle veld, rijker als elke andere druiventeelt, voor de wijnbouwers, een behoorlijke zoetheid de brave paarse landelijke schapen wisten het wieden net niet te halen, dankzij het speciaal afwezige microklimaat omdat de wijngids de bevallige concurrentie, de aanwezige schimmel moet laten begaan, persen zij er bij ochtendmist…

een vrouw de vogelsporen waren het bewijs van afwezige vogelpoten die verder waren gegaan,zo duidelijk je hoefde slechts te volgen wat je las en die afwezige vogelpoten waren natuurlijk aanwezige vogels die veel latere geschiedenis dat we door hetzelfde schrift zouden verdwalen was nog ver weg toen was het slechts de ochtendmist…

de klok verslaat de tijd al trager leven krimpt tot een gebaar en blik langzaam is er rust gekomen als stilte in de ochtendmist huizen dromen tegen heuvels onder hemels wit en blauw zachte flarden ruisen uit het dal vermengd met geuren van verval water kabbelt litanieën pluizen dollen in de wind kleuren delen groenversnijdend schilderachtig…

Draag mijn dierbare doden voor u uit Draag mij in de schemering Van't alledaags bestaan Draag mij, als ik dans in licht en schaduw van voorgoed verloren jaren Wij zien malkander terug Boven het water, op de brug Wie weet waarheen de wolken waaien? Het Leven is een lange omweg naar de dood....…

De rivieren kruipen door het land als een waterslang Het aflopende land brengt het water terug naar zee dijkhuisjes staan tegen de uiterwaarden in het gedrang en uit de ochtendmist verrijst het silhouet van een boerenstee langzaam komt het leven weer op gang na de nachtrust gerammel van melkbussen klinkt over het koren in het ochtendgloren…

De ochtendmist versluierend als een burka de benevelde schoonheid buiten en de wind licht de sluimer- sluier op om de zon het land te laten kussen. De vogels zetten zacht hun aubades aan de morgen in als antwoord op het ritenuto van de nachtegaal die fluit- fluisterend de vogels het oud verhaal heeft voorgezongen.…

onverlicht en uitgeblust Alleen gerammel van het lege fust En ’t kuchen van een vroege kastelein ‘t Gerinkel van de tram hoor je haast niet Een laatste klant schuift langs De Oude Kerk De vuilnismannen gaan straks aan het werk Van fietsers is de schim al wat je ziet Een junk die van de brug de gracht in pist Da’s Amsterdam (in ‘t kort) bij ochtendmist…

Een vader fietst door 't boerenland in de vroege ochtendmist en hij heeft achterop zijn fiets een kleine houten kist. Daar ligt de nieuwe wereld in waarop hij had gehoopt: zijn zoontje dat gestorven is voordat het werd gedoopt. Vader begraaft het kereltje in ongewijde grond.…

Ik droom aan de oever van een beek om bloot te staan aan tijdloze gedachten, wat eerst nog helder leek onder de bedauwde varens in de aardse dalen, daar werd de stroom herhaald verlegd, de ochtendmist kuipt door een vertrouwde kier van de ondeelbare dageraad.…

In de trouw gezworen ochtendmist hoorde hij gehinnik. Het was zijn oude vriendin, dat's wat hij wist. Verward maar toch heel blij keek hij rond. Zag haar weldra staan in de naaste wei. In vroeger jaren, lang gelee, hadden zij verkering waren zij smoorverliefd die twee.…

in vage ochtendmist dool ik rond op de altijd stille akker van de dood een buitenplaats vol marmersteen met daarin toegenegen gegrafeerd de namen van vele beminde mensen die naar de eeuwigheid verhuisden de koud en kille sluier van het gemis verdunt het zoute verdriet met tranen met de herinneringen aan de belofte dat wij het leven graag…

zacht is de nasmaak van het eikenhouten vat waaraan zij zich rijpte tot rond in fles gebotteld als de zon aan de horizon is de atmosfeer gloeiende waar brandend haar beleving zich in mijn gorgel welt ik proef de ochtendmist die als sluiers geslagen de schotse hooglanden als haar wieg openbaart soepel walst zij de weg via de nippende…

ik zoek je in de ochtendmist die alles wist van gisteren ik ben je kwijt geraakt in de tweestrijd van je hart je kon het niet meer aan en moest me laten gaan ik wacht op je bewegen in flarden grijze kou je jas van bont omvat het lijf waar ik van houd handen die me warmte geven ogen die me weer doen leven lente bracht wat bloemen in…

In de vallei klopt ochtendmist zich boven de rivier op. Verlangen in iets te verdwijnen wat er altijd zal zijn. Het gras is hier zo anders. Hoe moet het verder met ons? fluister je. Bloemen met verglaasde kelken. Ik ga met gespreide armen op sterrenmos liggen. Hoe zou jij dat noemen, verlangen naar iets moois? Je schudt je hoofd.…

alles herbeleeft belandt in een volslagen nieuw of gedeeltelijk oeroud verhaal en als je wakker wordt soms best wel wat verward en soms heugelijk verwonderd want het was weer heel apart besef je de samenstellers van je dromen hebben je bedonderd en het geweten o zo lekker getart maar vaak slechts even later wordt als een optrekkende ochtendmist…