Alle inzendingen over ommuurde

er zijn soms geen woorden in gedachten die lichtslierten laten stijgen in de dag of in het avondzwijgen nauwelijks zichtbaar in die diepe stroom beeft zacht en in zichzelf verloren een tengere vogel nog diep gebogen met angst om haar vleugels op een traag windblad te laten drogen en ook al breekt haar schaduw nog door een ommuurde…

ik heb wijsheid in een zinkput laten stikken zet nu mijn sluizen open voor alle erbarmen om te stranden waar vloedlijnen mij schikken misschien dat ommuurde trots mij zal omarmen zodat ik schuilen kan in de vesting van geduld waarbuiten zich de werkelijkheid ontvouwt op papier zijn alle dromen nu wel vervuld het gaat toch om de beleving welbeschouwd…

Een stenen muur is dat een reden om ommuurd te zijn, de angst om bang te zijn is dat genoeg voor nieuwe moed?…

hoek zit alles tegen en in de regen voelt mijn vel niet goed ik wil die spanning breken door alles te vergeten schilder dus een lief tafereel onbewust gebruik ik te veel geel haat mezelf nog het meest omdat de uitweg die ik spon met draden fantasie niet om de werkelijkheid heen kon paden waren afgesloten als in beton gegoten ommuurd…

Scheepsrol Athene - Menestheus met vijftig Galeien Salamis - Ajax met twaalf van hun Schepen Tiryns - het geweldig ommuurde - zendt ons Diomedes, Sthenelus en Euryalos met hen: tachtig donkere Schepen En van Konosso, Gortyns en Phaìstos van ‘t honderdstedige Kreta, komt Idomeneos. Met hem: tachtig donkere Schepen.…

je hebt mij alles laten zien soms teveel misschien leerde mij kijken in samen reikten wij naar verbondenheid die in horen het begrijpen haalde uit gebruikte woorden ieder eigen taal en kleuren die karakters lokaal geurden langs de weg gezeten overspoelde ons het uiterst gastvrije leven juist voor de hekken van de ommuurde…

Weg, ver weg uit de kelder van de ziel met de vrijheid van het lichaam naar feesten van alledag door onbeschaamde tuinen, felverlichte etalages langs de stilte van het ommuurde bed op de fiets, voorbij het uitdijende heelal met de scheur door het servet dat geen laken kan zijn met het vliegend hert naar het land van de timmerman, bij wie thuis…

statigheid van zwaargewicht de geur vertelt per deur verhalen passanten moeten tol betalen ramen geven slechts een vluchtig zicht generaties hier zijn voor het geld gezwicht bomen dromen langs de grachten vogels zitten op de zon te wachten die gaat spiegelen langs de boten ik woon al lang in deze buurt de gevels heb ik met mijn geest ommuurd…

De gevels heb ik met mijn geest ommuurd. Dit plaatje heb ik in mijn hart gesloten.…

alles ademt rust lucht en water in deze ommuurde kiezelsteen tuin een verdwaalde boom de enige die blijft staat dichtbij de oorsprong de kosmopoliet woont geworteld thuis en reist oneindig met de elementen als een waaier van liefdes beweegt zijn wuivend bladerdak onder de verzengende zon de storm beproeft teisterend de…

´ ´Een muur rondom, is dat een reden om ommuurd te blijven?…

schoot omzwachteld in gebroken wit laat het prille leven niet gaan nu wanhoop uit de hemel stort begraaf het kind niet in haar laatste slaap we willen het wiegen in onze armen in het open veld onder de zwarte hemel in het hoge gras zullen we naar de sterren kijken de laatste lente is gekomen laat ons met haar zitten in de ommuurde…

zinnen Vonkt extase en beurtelings spijt Een haveloos hart als hete radiator Jaagt meer dan lucht in stelling Zo ziet mijn radeloze commentator Elke beweging gemeten in spelling Autoriteit blijft wit En aan de zijlijn op verzoek Geen vlam raakt aan de pit Een verhaal is ook niet het boek Schemerend in het najaarsspoor Rust de tuin ommuurd…

Als in een droom zweefde jij voorbij een droom die enkel eventjes duurde Jij morste een druppel liefde voor mij en kroop terug achter het ommuurde Als in een illusie laveerde je langszij een illusie dewelke iets utopisch had Je fluisterde stil wat woorden tot mij en ging met al dat ik aan liefde bezat Als in een visioen wist ik jou vlakbij…

Jij leerde mij leven, liefhebben, voelen Een vrouw met ongekende innerlijke schoonheid Heeft mij bevrijd van mijn eenzaam ommuurd bestaan Voor eeuwig in mijn hart en in mij ziel.…

Ik ging geloven dat ik nu zou rusten, De winter in 't ommuurde stadje blijven, Een huis bewonen, klare zinnen schrijven En voor het eerst wat langer voortgekuste Vrouwen hier bij mij hebben en, ter ruste Met hen gegaan, lang in omhelzing blijven.…

Hoe vaak heeft niet haar blik zich blind getuurd naar 't strookje blauw - de hof is hoog ommuurd -! - ‘Die blijde vogels! hen kwelt boek noch les!’ Daar klinkt haar naam: ‘Aan 't cijferbord!’ Zij richt zich op en wankelt, blozend en verward. Heen is de droom! haar wekt verzuimde plicht.…

ik ben tot bitterheid geworden en dwing mijn zelfspot tot een grimlach die droevig naar je lippen droomt vanavond heb ik om de hunker zitten drinken en om de weemoed in je ogen toen wij afscheld kusten er was zoveel dat ik had willen zeggen hoe oeverloos ik van je hield en woorden die ik niet kon spreken uit angst voor een ommuurde morgen…

als tederheid is uitgeteld in de goed ommuurde hof en de man zijn vonnis velt huilt de vrouw van Willendorf zetel van de ziel is zij nu gaat hij alleen op pad speer en roede houdt hij bij wie heeft haar ooit lief gehad?…

Ik zeg u nu mijn diepst geheim: Het schijnt dat ik gevangen ben, Maar ik ben zelf 't ommuurde heim Dat alles insluit wat ik ken.…

de poort ik slenter langs het stenen perspectief met rood gelakte luiken, rode deuren mijn oog getrokken naar het felle licht in de door mensenhand gebogen opening oude masten kijken vlaggend over de kade met zijn bemoste voeg volop genietend van het fraaie zicht op de strak ommuurde haven het is hier zalig toeven tussen de statige…

Ik bemin, ik schrijf en onderga de vriendschap Maar als een metselaar, vrij en ommuurd Voltooi ik de tempel waarvan de laatste hoeksteen Mijn einde zal betekenen.…

gedeeltelijk geland daar waar het ooit grauw was ommuurd geriemd met oog en mondsnoer aangedraaid wie zoet is krijgt lekkers behoeft niets te vrezen wie stout is de roede: niemand wist wie vijand was onwennig in een bange droom verzorgd van de wieg tot het graf aan het zwijgtouw van uitkijktorens die groeten met schoten in de aanslag…

ongeëvenaard Zij zijn niet zichtbaar maar ik zie door hen mijn emoties herleven een sprankje eigenliefde ontstaan Als ik naar je kijk kan ik dingen doen die onmogelijk leken Mijn vrouwen herinneringen met schuld en schaamte Ik was een wrede man een heb ik kapotgemaakt de ander toonde ik geen ware liefde Zo was het Dat geloofde ik in mijn ommuurde…

Hij kneedde jou in zijn poëtische taal, glad als een aal en somtijds banaal, totdat jij voorgoed de deur uitliep en zijn ommuurde fort opnieuw blauw en zwart vereenzaamde en hij geen touw meer aan zijn leven vast kon knopen.…

men een ode aan die creaturen Een avifaunaubade van drie uren Als live concert van hun gekwinkelei... ........................................................... ...Aurora trekt gans Azië door Dat wijd en zijd door horizon Van zilte zeeën wordt omzoomd En waar langs vlakten der woestijnen Bergruggen en woestenijen Dichtbevolkt ommuurde…