Alle inzendingen over ontworteld

Hier in de oase van het hart in melodie van verlangen waar heimwee als jouw stilte is neemt fantasie de overhand nu ik dwaal in dwaze somberheid voel ik de kou als droeve klacht van bladvallende bomen waar jouw wortels diepte zoeken raak ik ontworteld overmand door diepzinnig leegte voelen in het stille duister van de nacht.…

Ik ben een ontwortelde die haar beeltenis wil bewaren. Gevangen in een zomerbos ontdek ik hiervan de gevaren.…

Ik voel mij een ontwortelde tussen al deze hoge bomen. Haar beeltenis is mijn droefenis in dit grote bos van al mijn zomerdromen.…

Vervlogen herinneringen bewaarde graven achter elke lach bevuilde tranen Ik heb er vele met je gedeeld maskers heb ik gedragen Ik heb hardop geweend ben te moe de dagen braken glazen jaren Foto's zijn genomen ontwortelde beelden mijn ogen gesloten Machteloos verstild mijn tranen zijn gebeiteld mijn vleugels versteend Ik…

in de nacht heb ik strak van ongemak op de slaap gewacht ik open het verleden dat zich vloeiend vermengt als een aquarel met het heden van alledag wat laat ik zien waar toon ik me de meester van de afgewende blik waarom kijk ik schuw achterom het lichaam omarmt sluimerend mijn ontwortelde ziel ver weg diep achter me vliegt een zwerm…

bestaan Ik weet het nodige maar doch vooral onnodig Waarom niet ontdoen van die veel te zware mantel, aangeschaft omdat koude leek Verkoop hem, zet hem in de etalage, te kijk voor de lichten van aard Zij zullen vinden wellicht een sprank mededogen, welk ze ontberen Een teveel aan last kan mij doen vellen Berk met witte stam Ontworteld…

het groene Laagland gaan rijen migranten uit and’re culturen maar ook ontheemden van hun trots ontdaan en tussen die menigte schuilt daar verzonken de terrorist met koran in de hand vrouwvolk dat loopt er verborgen onder boerka of sluier door het natte land de lucht is lichtgrauw en terreur wordt er acuut in deze ontwortelde…

afgebrokkeld vreet elke minuut zich vast in de aarde grijze sporen stijgen weerloos tot stuurloze, ontwortelde kreten in een effen blik vol regenslag uitgeteerde wangen kronkelen in vergane dromen schuren langs meedogenloze bomen wanneer tussen morgen en avond de dood waait in verzegelde ogen en zich opsluit in een droge mond…

stralend in de zon het eerte daglicht vang ik op dit was hoe het begon uit de grond ontworteld de zon brengt mij groot mijn leven zal niet eeuwig voortbestaan uiteindelijk moet ik toch dood maar ik geniet grote voeten komen op mij af mijn blaadjes krimpen in ik ben bang voor mijn graf ik leef nog maar net..…

dat geboren is Uit de schoot van de moeder Wordt weer teruggegeven Aan de schoot van moeder aarde In diepe angst geworteld Niet wetend wat zal gaan komen Glijdt het lichaam langzaam Door de sluiers van de dood Ogen vechten tegen het zwart De dood sluit geduldig het licht In diepe stilte gehuld Laten tranen zich ontladen De angst is ontworteld…

De zonne-uren waarin ik me weelderig baadde laten me ontworteld los Voorbij, de tijd gaat aan me voorbij Het vuur laat zich niet veroveren.…

van houdt Mijn land Waar ik mijn hart aan heb verpand Is dat er nog Wagen wij nog Worden wij uitgedaagd Vechten wij Voor dat waarvoor gevochten is Wat was Wordt verder verleden Nieuwe mogelijkheden Of dieper verdriet Het is de jonge generatie Die het opnieuw beziet Vragen in een nieuwe tijd Vraagt een nieuwe visie Op de waarheid ontworteld…

Ontwortelde bomen liggen als gevallen vorsten op het pad, na eeuwen grootse dromen één ongehoorde dreun. En ach, de woest omhoogstekende splinters van wie niet toegaf en werd gebroken, gekraak in de nacht. Wij kijken - houden ons vast aan onze handen in onze handen, de storm voorbij, niet gevallen, niet gebroken.…

Tijdelijk was ik mijzelf voor ik opkrabbelde afklopte en het recept op de stoep schreef met kleurkrijt en zweven kon, gekwetst als ik was, zwemmen en vliegen door de laan met haar dubbele rijen linden, trottoirs ontworteld, met haar funeste oranje lantaarns. -------------------------------- uit: 'Witte adel', 1991.…

als ik opbreek en wakker word in een nieuw maar ontworteld bestaan, zal de schaduw weer naast mij staan en ook onder de zuiderzon zal het hart weer te rade gaan met wat het ervoer en misdeed.…

werpt zich vanzelf voor je voeten als je haar laat en slechts bewondert weldra zal je vurig wensen: kon het maar altijd lente zijn zoals ze lacht, zoals ze praat haar aard een beetje grillig zoals ze naar de hemel reikt met jou in haar vizier gisteren pur sang een lentebode stort ze vandaag als een gevallen vrouw ter aarde ontworteld…

in het heden passeerden wat hun gedroomde toekomst was die eens hun verleden ook zou zijn plots blijken eens zijn dagen geteld door de eigen kracht is hij geveld wordt zijn grootse kroon te dragen voor zijn stam te machtig en te veel waar hij geboren wordt sterft hij ook als na stil gestreden verloren strijd zijn hart gebroken de ziel ontworteld…

ik, ik ben net zo dakloos als jij, net zo vervuild en hongerig met de meest afstotelijke zweren op mijn vermoeide gelaat, ik heb ook niet echt het middel om mijn hier-zijn te kalmeren, een plek om mijn vervreemding in te helen, laat ook mij maar ronddolen op de straten van kwetsbaarheid en dreiging, immers, ook de dromen van een dichter zijn ontworteld…

nog pas gisteren voorjaarshelder stralend in tal van tedere kleuren verwachting van toekomst hoe kort dan ook is dof nu de stad en kil oogt onherbergzaam ontwortelde bomen, ontdaan van bladeren, vogels stratenloze grijze vlakte met bewoners noch hun huizen door nevelflarden omlijst nauwelijks nog leven onder oneindige dreigdonkere en…

toch gaat je hand het doek bewerken ik ben gevangen in jouw ban het landschap wordt voor mij steeds vager wat overblijft ben jij de lucht het schilderij het neergelegd gevoel mijn fantasie streelt jou en plotseling ga je beginnen kleur na kleur je kijkt verrukt ontspannen ga je door een vlucht de wereld wijd jezelf gegeven ontworteld…

adem van fluor het zicht onttrokken in alle geuren het orgasme in verse ontlichaming het oog de hoeksteen van religie nu al reeds in High definition Mars en de Maan delven verruilbaar voor een koeienplaneet met het teveel aan Methaan maakt men Hi-Tech composieten zichtbaar amusement nu al op hun gepersonaliseerde Discovery kanaal het ontwortelde…

Ik zal geen kwaad doen, noch verderf stichten Geen heilige berg is mij onbekend, Ik zal mezelve beterschap toewensen, en vredig De levenslijnen der herinnering volgen Naar de puinhoop van mijn verleden dat nog slechts smeult, En stuiptrekkend in mijn ontworteld landschap Zal ik de hand uitstrekken naar de sluier van de diepe slaap Zachtjes…

met de lieve geur zo zoet van de kersenbomen lang vergeten, klein, ontworteld en ontheemd; ja, toen wel..... maar niet voorgoed..…

staak het spelemeien, Ga 't beschreien: Wat ge ontwortelde is verdord.…

een willig spoor waar bleke lippen teder proeven in besloten mijmering toevend in de fuik van aangescherpt verleden sleetse draden reiken langs gepinde ledematen opwaarts naar de almacht van het kruis, marionet als schamel figurant in een vervlogen schimmenspel gebogen silhouet gevangen in de nagalm van verstomd applaus roofdier in het ontworteld…

Voor en na-jaarstormen Ontwortelde afgeknapte bomen Watervloed ,stormvloed, Keerkring,vloedgolven, De koeien zijn reeds gemolken. Watervlakten in een jaarkeerkring Donkere dagen waar het licht wil uitbreken Het waterzonnetje zit te bleken Het lengen van dagen Het klokje dat tikt Tegendraads in een Tegen-wijzer-zin.…