Alle inzendingen over onwrikbaar

Zij blijven onwrikbaar als absolute waarheid. Er komt een zuchtje voorbij... Die zuilen verbrokkelen opeens bij het geringste zuchtje liefde. Zij storten in als een kaartenhuis bij het geringste zuchtje wind. Dit jaar vieren wij het laatste kerstfeest als van oudsher.…

Van kindsbeen af de onwrikbare zekerheid bijgebracht: het begin der seizoenen valt op de 21ste dag. Nu aan het wankelen gebracht. Wetenschappers, berekeningen, evenaar, zon, onbegrijpelijke dierenkeerkingen: zij brengen me niet van mijn stuk. Kleindochter roept gedecideerd: 'Opa, jij bent verkeerd.…

Zelf sta ik op de rand van een innerlijke beschaving verklaart zich het onwrikbare van deze telg, hierin zijn de melancholieke glitters niet weg te denken verstrooiing heeft zich in formules vastgelegd.…

huilen zeeën van beloften alles is beschreven, en die liefde vergaat tot stof emoties anders gevormd, tenzij anders wordt bewezen in de bundeling van kleine zielen, dekens mist om in te schuilen slaan hun watervleugels uit in de nevels sluipen onvoltooide verhalen, soms hoopvol en soms ontluisterend verhalend leggen fantasieën onwrikbaar…

lijf en leden op te heffen en als we kussend één adem zijn zijn we ook nog één geest geen verschillende gedachten één hartstocht, niets dat ons scheidt eens met elkaar en met onszelf compleet in grenzeloos Maar waar ruimte is, komt aanwezigheid, stilletjes sluipen er gedachten binnen, hand in hand bouwen ze een dikke muur als een onwrikbaar…

De ijzingwekkende gevoelskou houdt mij in haar ijzeren greep, onwrikbaar. Vingers met tintelingen royaal bedeeld, ik fiets uiterst moeizaam huiswaarts. De kracht van de dichte noordooster trotserend klagen neus en voorhoofd steen en been. De wielen draaien klein versneld.…

zoveel liefde Blind van betovering en de ring aan je hand zwaait getoonde glinstering Als ik er niet tegen kan dat je me kietelt met je spel Als ik niet weten kan dat je me iets leren wil Als je me ziet zweten om je vleugelvingers zacht te laten landen (op mijn liefdeslente lichaamshuid) Die wederom sluiten en aarzelend een onwrikbaar…

Ik geloof in een soepel 2021 met een onwrikbare zekerheid dat het beter zal worden.…

" Steeds vorsend en onwrikbaar blijft de troon, waar sterren helder of verborgen schijnen, sprekend over de genade van Gods Zoon. Veel kwaad bedreven? Gewetenspijnen? Voornemen verdrijft het op nieuwe toon. Blij en verlicht voor de Heer verschijnen!…

Zelf sta ik op de rand van een innerlijke beschaving verklaart zich het onwrikbare van deze telg, hierin zijn de melancholieke glitters niet weg te denken, verstrooiing heeft zich in formule van de taal vastgelegd, Het zwijgt, maakt stil, de duisternis wordt diffuse en is mij kwijt, ik zie de schaduw die met zijn ego vecht en bedriegt…

In een vermorst land tasten reizigers in het duister, ze wassen hun handen in een grijze zon en dekken hun vermoeide sporen toe, papieren grenzen rotten in het raamwerk van tevredenheid en overvloed en blijven stromen hangen een onwrikbaar taboe, het ontneemt de intrinsieke ruimte van ziel en geest, het autonome recht van mobiliteit…

Gij had geen woorden en gebaren, Het licht, dat fonkelde in uw haren, De glans die in uw ogen lag, Uw klaarheid wàs: de nieuwe dag, De milde zon, de frisse winden, 't Onwrikbaar aan elkaar verbinden Van morgenkalmte en avondvreê, Van stervens- en geboortesteê.…

witte kleden op hun rug, gehuld in frêle sluiers en afhangend kant van vallend water, staan onwrikbaar de hoge bergen. de weg krult zich intussen vergenoegd met aan zijn zij het huppelende water van de gletsjerrivier, tussen de groen-grauwe bergen.…

Lom en Luster daartussen de smalle weg hoog op de kille ongenaakbaarheid in de breekbare ademlucht van de koude bergen zomer en herfst daartussen witte kleden op hun rug gehuld in frêle sluiers en afhangend kant van vallend water staan onwrikbaar de hoge bergen de weg krult zich intussen vergenoegd met aan zijn zij het…

moeizaam tegen waterbergen stijgen daarbij steeds weer neervallen tenslotte vertoont zich een hechte klip geeft nieuwe moed en veilig oponthoud de sterke rots is vol belofte van trouw en sterke bescherming stervend schuim spoelt tussen de blokken baart behouden rust - lijdzaam afwachten maar boze rollers duwen je hardvochtig tegen de onwrikbare…

Een door de wol geverfde president Aan het roer van een onwrikbaar land Die als geen ander haar geschiedenis kent Poneert omstandig als een schrandere vent Dat Oekraïners Russen zijn van de rand En verband leggend tussen de zijden Van ons in tweeën gespleten brein Waaraan wij als wereld lijken te lijden Zit hij transatlantisch uit te wijden…

in onwrikbare gewoonte dragen de gordijnen diep het kroos. het is de late nadronk van de dag in een droesem op de kozijnen gezakt. dromen gaan hun slinkse weg. een late stap raakt verloren op de stenen van de straat alleen de stille booglampen raden hoe laat het is. ze weten dat het doel steeds verder ligt.…

Maar dàn ook: als gij d i e gevoelt, Dan staat ge in stormen en bezwaren Gelijk een Rots in 's levens baren Onwrikbaar, hoe het bruist en woelt: Sta dus vast in pret en pijn, Neêrlands Mannen! - Z u l k e Jannen.... Och! mocht ge dàt altoos zijn!…

Hij zocht al veel te lang en veel te fel en hij scheurde plotsklaps door de zes steunmuren van zijn skelet; gebouwd naar het model van de onwrikbare Adam. Nu had hij alle logica bespot en de gewelven van de menselijkheid ondermijnd. De werkelijkheid leek te grijnzen in brokkelende zinnen van zinledigheid. 'Hij is gek!'…

Het leeft onwrikbaar tussen het openlopen van de morgen en het slapen van de avond. Bij het eerste licht klinkt een echo, kraakt de derde trede even als voorheen. De leegte geurt vol koffie. Stof in verre hoeken draagt de kleur van eer en leed. Het knarst in zijn gewrichten, ademt enkel op het trage ritme van wie hier niet is.…

Diepgroene dalen met loofrijke hoven Wormstekige rotsen verminkt onbewogen Stenen verspreid als een hellingguirlande Geossificeerde vulkaancontrabande Verbrokkelde huizen, misplaatst welgelegen Onwrikbaar vergaan langs de bochtige wegen Rietzomen, kruid, vermiljoen emballage Tressen van plastic als zandsteenbandage Bronzen mensen…

- cel - wenende muren sporen in gehouwen steen van zilte eenzaamheid gestorven gedachten pulver onthecht in schrijnend wachten op een loze dageraad wenende muren voegen murw geplet gevangenen in zwaartekracht geloken venster traliën gelijk een stramme wacht onwrikbaar in hun kille kader wenende muren deur vergrendelde verrader…

Mijn lichaamssecreties zijn een voedselbron voor cactussen die hemelprikkend uit mij spruiten, mij onwrikbaar ongenaakbaar voor altijd wortelen op deze plek, waarvan ik de hoeder ben, die helder resoneert met de krachtlijnen van de aarde en de pulsering van de zon.…

aan en uitflikkeren - langer aan, korter uit en langer uit, korter aan - er is hier nooit iemand rond dit uur het slapen roeit de gehele mensheid 's nachts een aantal uren uit, wie alleen wil zijn en onaangeraakt wil blijven moet wel door deze donkerte dwalen die nog ouderwets gewoon van karton is gemaakt en er nu al eeuwen staat onwrikbaar…

Gij, ge bleef onwrikbaar trouw. Ja! uw trouw is mij gebleken meest in 't barnen van de nood: ach! ik was voor lang bezweken zo ge mij geen bijstand bood. Blijf het moedig met mij wagen! En... God! is 't uw welbehagen haar, die mij uw liefde gaf van mijn zijde weg te rukken... Brijzel dan mijn hulk aan stukken!…

pastoor Graaft vaandrigdrager met diens broeder zwager Het kostverloren melkpad voor de meid, Al zenuwslopend van 't manjuk bevrijd, Somtijds in kraag gevat door brom gendarme Als duvelstoejager in nor en lik De kwaadsteniet vroegindeweigeboren Met staat en bijbel kaarsrecht in de hand Waar woorden spijkerhard en hecht doortimmerd Onwrikbaar…

Moet ik verwoed het gesteente splijten en alles wat onwrikbaar lijkt voor je verzengend openrijten dooreen geschud, opgebouwd en afgebroken indringen tot je kolkende kern? Opdat je bewonderend naar me kijkt?…

een vluchtige schuilplaats waarin geheime gedachten wonen om en tussen de toppen zweven schimmige luchtwezens zowel vreedzaam als hevig twistend stemming beheerst door wazige vragen menselijke zoekersogen dwalen over dit woud heen treffen tenslotte de einder wijd en tijdloos glanzend rondom een paarsblauwe berg deze oogt vaag is echter onwrikbaar…

En hij zag zijn ankers stevig in het zand onwrikbaar vastgezet: Eén met het water. Eén met de bodem. Eén met de zee. Eén met de vissen. Eén met de stromingen: tegen en mee. Hij was blij met deze plek verbonden te zijn. Nu kon hij het touw eindelijk laten liggen, want hij wist inmiddels precies waar de bewuste plek zich bevond.…