Alle inzendingen over onzeker

Donkere nevel geeft beklemd gevoel van onzeker geprevel in ongekend doel energie gekregen vloeit weg als zandkorrels in de hand gelegen zee van zoute borrels het woord gesmoord in stille noodkreet die geest verwoordt in angstig verborgen leed hoe, waarom en schuld het noodlot dat jullie verguldt in eigen complot denk dan maar…

Mijn onzekerheden, mijn angsten en mijn pijn? En ook mijn verleden? Zou jij van mij kunnen houden zoals jij dat altijd hebt gedaan? Een ding is veranderd, ik kom nu achter het masker vandaan.…

Voel jij ook het lustig verlangen van kwetsbare voorjaarsbloesem op zoek naar onzekere schoonheid omdat de stad nog ligt te slapen ochtenddauw in het park parelt diep van binnen bloeit de lente nu je in jouw oude kloffie koffie drinkt en nadenkt over problemen in de wereld terwijl ik zorg voor zoete koffiekoekjes merk jij dat de mensen…

ik bied je vannacht mijn vuurwerk aan door bij je te zijn in een magnifiek gebeuren zullen stralen en bogen de hemel doen kleuren maar ook met de pijn en onzekerheden waaraan wij samen hebben geleden in vuurspuwers en draaiers dansen licht en beweging hun eeuwig komisch spel alles ging snel in een jaar vol hectiek over bergen door…

Ik ben je geheugen je houvast op Zn tijd Neem veel voor lief ben altijd toegewijd Ik ben je zekerheid in onzekere tijden Kus je tranen weg zal je angst bevrijden Ik ben je stilte je lach de arm om je heen Hart vol met liefde en toch soms alleen Ik ben het rechte pad tom tom van je leven Je nachten vol passie steeds weer verweven…

Maanden van onzekerheid, angsten en véél verdriet Ik heb het allemaal overwonnen, voel je dat dan niet? Slapeloze nachten, tergend langzaam kropen de uren Nu zit ik naar mijn hersenspinsels te gluren. En, ja, het werd echt lente in mijn hart Het zonlicht vervangt nu de vroegere smart.…

Wees gewoon jezelf Dat mag je zijn bij mij Wees jezelf, nu eens geen ander Het hoeft niet altijd blij Ontspan en laat het los Vergeet wie je moet zijn Toon dat kleine meisje Vol twijfels, zorgen, pijn Heel onzeker grootgebracht Bang in het leven en voor de nacht Wees jezelf, laat mij je helpen Toon hoe mooi je werkelijk bent Wees eens kwetsbaar…

De genegenheid is lamgeslagen ontwijkende ogen tot wij gaan slapen ineens de kunst om mij te plagen ik merk dat ik mij met angst bewapen Vertrouwen brokkelt langzaam af jij bent als vreemde nu herboren de liefde die ik ooit aan jou gaf gaat met gemak in verdriet verloren Onvermijdelijk volgt straks de knoop van onzekerheid tot aan razernij…

Als alles nieuw wordt wat bekend was en wie je dierbaar was nu vreemd, wanneer je meubels niet meer bij je horen ben je in je eigen huis ontheemd, dan is onzekerheid je lot zelfs als iemand je bij de hand neemt.…

gevoel van onbehagen aanvankelijk onbestemd verspreidt zich als een virus opgelucht wordt opgelost in bezorgdheid vol met weifel de ruimte die de vrijheid meebrengt om te proeven van onzekerheid wordt beperkt door opgelegde grenzen waarin het ideaal verdrinkt in te veel perfectie nagejaagd tot in absurd in de schemer gloort nog grijs…

onzeker alsof je vertraagd op te zware vleugels gaat en elke slag in alle vezels raakt pijnbewust en moeizaam bewogen behoedzaam alsof je gewaagd een verkeerde weg inslaat en elke stap zes prenten achterlaat doelgericht en beraamd gelogen ongeremd alsof je behaagd het hart zijn slagen laat uit elke zin de eigen vlammen praat aangezet…

hoe meer ik de chaos zie als opsomming van diversiteit waarin antwoorden uit het geheel liggen besloten is de weg die mij door onzekerheid leidt de juiste de gang naar ontspruitende loten als ik de massa een weg door de trechter gun en mijn ademen daar op richt dan zal een nieuw antwoord, ook al is de straal nog zo…

(Op de pianola*) Wij vertrokken toen de scheepstoeter klonk Lichtjes, met op de pianolamuziek Heel even stuurloos, maar toch zeker niet ziek Boven afgrond van onzekerheid dronk Wij wisten toen weer wie wij waren geweest Zonken in mangrovebossen van het feest * Speelautomaat waarmee pianomuziek ten gehore kan worden gebracht.…

polderen en samen zijn de steunbalken van de maatschappij niet meer ikke en het ego zetten liever op de deur een slotje meer voor het weekend vrij geen gezeur maar de tijd naar eigen keuze zonder verplichtging alleen het leuke werken is voor door de week met alle onzekerheid voor de carrière dus de troostprijs is de verte…

tijd is nu niet uitverkocht zij heeft haar waarde verloren Iedereen is gestationeerd op zijn eigen eiland sommigen opgeborgen achter plexiglas Er zijn mensen die smeken om adem onze vrijheid is onbewoonbaar verklaard en telkens plaatsen wij een deksel op wat weer achter ons ligt In het vacuüm van ieders alleenzijn cirkelen wij in een onzeker…

Ik voel geen onzekerheid; die heb ik reeds diep opgeborgen. Verwaterd zijn de twijfels door de tijd. Onbelangrijk zijn die oude zorgen. Wat zijn die muizenissen nog waard in die zaken waarop ik niet ben voorbereid. Waarin het nieuw geluk geborgen is; waarin ik in de poel van het ongewisse vis.…

In sluiers onzekerheid sta ik op mijn balkon de stenen verschieten vergrijzen achter een bui en zakken weg in de schaduw van zwarte wolken, ik wacht op dampende opklaringen die weer kleuren schieten in mijn stille huis De dag heeft veel tijd en al die tijd sta ik hier moe hard te werken, emoties heen en weer te kaatsen…

Chaos het volk is van god los onzekerheid armoede ongelijkheid treft burgers in hun hart Boos op straat tot het uiterste gedreven hier wordt geschiedenis geschreven De top bewaart afstand men wil geen chaos in het land De echte mens De echte arbeider vechten vanuit hun duurbevochten moraal tegen onrecht van het machtige kapitaal…

de antwoorden zwemmen voorbij want deze vragen verblijven in onzeker troebel water en dan rest er nog die ene: wie of wat of waarom ben ik nu en wie of wat word ik later?…

Kom geef mij jouw hand ik zal je leiden, door ’n land van onzekerheid. Waar witte rozen bloeien, die niet sterven in de strijd. Kom geef mij jouw hand ik zal je leiden, naar het vuur van de oneindigheid. Haar vlam zal altijd blijven branden, ook al komt ooit onze tijd.…

Laat nu maar gaan, je bent niet meer die je ooit was, door wat je omringt bewogen beweeg je je onzeker tastend voort, jouw stem wordt steeds minder gehoord. Laat het maar los, want hoewel zelf onvergetelijk, ben je bijna alles vergeten, je bent er nog omdat je in ons woont, ook dat zul je niet bewust meer weten.…

Je staat voorzichtig model voor mijn onzekere schaduw het vileine grauwe spook dat onder mijn bed slaapt ik wil niet dat je bij me blijft luisteren of dat je verdwijnt in het duisteren schreeuw alsof je een leeuw bent zwijg als de sneeuw in de bergen en laat me niet moederziel alleen sta niet model om me alleen te laten schemering…

Soms in het leven gaat het even niet dan zit alles tegen onzeker, stil verdriet verzonken in gedachten een vlak en leeg gevoel onrust diep van binnen even zonder doel Aan de hemel staat een zonnetje zij verdrijft de kou straalt haar warmste stralen vandaag, speciaal voor jou ze glimt haar mooiste lach de hele dag lang en drukt haar…

Weinig wit, heel veel zwart, het maakt mij onzeker, het maakt mij verward. Wil je diep in de ogen kunnen kijken, het liefste niet meer van jouw zijde wijken. Geef mij mijn verloren licht terug, dan geef ik jou, die steunende hand in de rug.…

rustig leken de dagen voorbij te glijden door een zachte traagheid scherpten kanten geen pijn het moet of hoort zo te zijn zonder irritaties maar het discontinue van de waarheid geeft onzekerheid in navraag en herhaling met handenvol twijfels steeds het ontbreken van verbindingen vergroot het gevoel van alleen…

Terug dat eindeloos wachten, onaf- gebroken, aan één stuk door, bang om je plotseling te verliezen zonder enig afscheid genomen te hebben; die gewéldig stoere grijns nog eens bewonderd te hebben en je geflirt knipogend op te nemen. Weerloos ben ik in jouw armen, dus: vang me als ik val, en niet één keer, maar telkens weer opnieuw.…

Onzeker brandende gedachtes voor altijd blussen, met alle liefde die ik voor jou heb. Mag jouw hart eindelijk gaan openen, dat lange wachten toch over zijn. Mag ik teder binnen komen lopen, en voorzichtig proberen de jouwe te zijn. Geluk in alles hoop ik te geven, wat je zo lang al naarstig zoekt.…

kijkend in de verte, is deze horizon dezelfde? de wind die ik voel, is deze wind dezelfde? Laat me dan meegevoerd worden om het zeker te weten om onze horizon dezelfde te laten zijn…

Dat het dichterbij kwam, daar waren we wel zeker van. Als duin zou het in ons huizen. En al vielen meeuwen vaak uit wolken, het was er, naderde en naderde. Zoveel wisten wij. Het pad, zeker, we tekenden het. Zo zou het zijn. Alles was in kaart gebracht en dan zouden we gaan. Veters gestrikt. Fiets mee. Naar zee, naar zee waar alles begint…

Ik schrijf aan tafel een gedicht alsof het komt uit mijn meest diepe gronden uit mijn verstand en eigen zicht en toch ik ben aan twijfel vastgebonden Ik word door vreugd en pijn bewogen en getroffen door het lot dat mij voorziet het blijft altijd mijn onvermogen de noodzaak van zware grieven, anders niet…