Alle inzendingen over oogleden

Zij zit verscholen in het scherm van haar gsm, benen over elkaar bezig te zijn, haar been wipt op en neer, met één toetst zij als Luky Luke met ’n vinger een shaggie rolt en sneller schiet dan schaduw valt Haar zonnebril trekt zij omlaag zodra zij ziet dat ik te diep in haar bruine ogen duik Zo kan zij weer koel, afstandelijk zijn haar oogleden…

Het was of hij zijn bril maar weer had op gezet: dwars door zijn gesloten oogleden keek hij naar de wolken. en naar mij. Al was hij toch al bijna 5 jaar dood, hij was nog niets veranderd, vond ik. Toen hij 84 was raapte hij staande op zijn handen met zijn mond een muntstuk op van de grond. Nu ligt hij eronder.…

een vergezicht bolle waterogen in slierten gespannen tussen daken van stilte vliegende bacillen van azuurblauw gehuld in grijze nevel als vruchtwater van ouderdom gestold braakselmassief in druipende grotten verborgen maar stinkend opkruipend in fluwelen gangen onder een hijgende wind de waker van de geboorte scheurt zich de oogleden…

wenkbrauwen wegen op mijn oogleden. rood is de rivier achter mij. bron blijkt monding. ik sluit mijn gezwollen symboolzoekers terwijl aan mijn mond het druppelen begint -------------------- uit: 'Waterloper'.…

ik duimnagel geïnkt de dingen zoals ze zijn kalm op jouw oogleden teer beschilder ik rood geroezemoes bij wie ik hoor in één lijn met jou naast elkaar wiek ik liefdeswoorden door zuchten gestreeld tussen ‘t naakte bewogen heel dicht bij jou die gedijen verborgen in diepe klanken bij elke voetstap voor je ogen als je lang kijkt naar…

Wat heb ik hier eigenlijk nog te zoeken Ik kan het met de anderen niet vinden Mijn liefsten ligt allen te ontbinden In graven, andere armen of in boeken Of zijn gewikkeld weer in bakerdoeken Mijn oogleden zijn als gesloten blinden Waarachter vraagtekens ’t waarom verslinden En uitroeptekens het gemis vervloeken Ik zag je en je wou geen…

in de schaduw van groen en blauw dineren zonnestralen gastvrij mee aan tafel op natuurgetrouwe wijze moet ik zeggen er broeden geen donkere stormwolken aan de horizon op het terras van licht is een en al leven onder dakplatanen dicht bij elkaar ik dacht, dacht zoete liefde door een naam om het licht te dragen op oogleden via diepte en…

Ik weet niet of er zinnen bestaan die de geur van je huid kunnen vangen, de bewegelijke spirit in je ogen, een bron die wordt verwend als de prille knoppen botten, het fluisterstille gebaar van mijn vingertoppen in je rulle haar, de koelte in de schaduw van je oogleden, die altijd te beminnen.…

weeën een vergezicht bolle waterogen in slierten gespannen tussen daken van stilte vliegende bacillen van azuurblauw gehuld in grijze nevel als vruchtwater van ouderdom gestold braakselmassief in druipende grotten verborgen maar stinkend opkruipend in fluwelen gangen onder een hijgende wind de waker van de geboorte scheurt zich de oogleden…

handen om haar gezwollen knieën duwt haar rug wat dieper in de genade van de zetel en glimlacht niet om een verdriet maar om een trots van het alleen gaan en de pijn die eindelijk uit haar botten zal teren zij zal zich kunnen wassen in het bad van de aarde misschien er is nog een belofte van het eindelijk weten ze wikkelt haar oude oogleden…

de koele morgen van augustus sluipt zachtjes naar binnen, jij draait je, zacht kreunend, op je zij, je oogleden trillen want vol van zoete dromen een zwartgrijze bromvlieg zoemt langs de gordijnen, onrustig zoekend naar de mooiste en helderste plek in het ochtendlicht ik leun op mijn elleboog, kijk op je neer en laat mijn ogen dwalen…

Zo precies blijft zij hangen achter de oogleden van de tijd. Een secondewijzer tikt gaten in een koffiebeker, terwijl de trein langs velden en wegen zucht en kraamt, omdat zij, achter haar stoel verscholen, oranje en groene tictacs eet. Gezegend is zij onder de vrouwen en gezegend haar vruchteloze schoot.…

op tijd recht de rug het verhaal dat bij nacht doorregen is van diepe wentelingen, repen van hangende dromen sloffen mee op de restanten van een late geeuw oogleden tossen om de wijn die als een surrogaat het laatste beetje rood weerkaatst aan het gehemelte dat de dag weerstaat met het ontkurken van alle beleden raad die weloverwogen werd…

mijn bestaan, eens was ik Neptunus die in droom mezelf verslond waar woord en daad het zilte nat bestreden met de zoetigheden van liefde liefde die kan smaken en raken doch wanneer ik naar de reling van mijn wieg grijp, wordt alle houvast weggeslagen door een wervelwind die niet van wanten wil weten en zich huwt met het water waar mijn oogleden…

oogleden trillen rond haar mond sluimert een lach in een open gezicht ik weet dat zij het licht heeft gezien in al zijn kleurige en uitnodigende verlokking de vragende hand voor een eerste ontmoeting in een warme begroeting het tasten en raken van energieën en info volledig verbonden niet te doorgronden er is overgave omdat de…

Vingers, papier en oogleden beven bij een vurige pen, die dansend waakt. Het hoofd verzint toverkunst, verlangt en blaakt om de jeugd wonderverhalen te geven. De schrijver beeldhouwt zoete verbeelding van prille lezertjes, schouwt verkenningslust der twaalfjarigen met spitse ontdekking.…

Gedachten haspelen vreugde lacht niet meer de hoeken van je mond zelfs je oogleden zwijgen. Ik kan vandaag geen lied zoeken geen woorden vinden over ook jouw kinderschoenen of grillen van het lot verhalen.…

wiegen zachtjes op de wind Je lichtblauwe ogen omgeven door lange zwarte wimpers, je maskara met tranen verweven Je ogen kijken me aan Je trilt Van de kou, of misschien omdat je weet dat ik nog steeds van je hou Het haalt niets meer uit Het bleek niet eeuwig Je wilt gaan, gaat weg met een ander en laat mij in de kou staan Je oogleden…

zonder schroom naar binnen je bezet zo zwanger het luchtruim dat ik het niet kan dragen en zwaar moet leunen in de nacht alles wil ik wel geven om de stoelen weer te passen mijn lichaam, al wat ik bezit waar ik ging en wie ik ben zonder aarzeling achterlaten bij je wil ik zijn dichter dan bij in de morgen bij het eerste opslaan van oogleden…

, Net als jij zullen ze me ooit verlaten of verdampen, Zie hier, dit zijn geen tranen van liefde en haat, Maar mijn bloed dat ongekleurd mijn oogleden verlaat, Om me heen heerst er een extreme kilte, Ach, niemand die het opmerkt, want ik huil in stilte……

Langzaam duw ik de oogleden naar beneden. Ik tijger nog een mijl, totdat ik in de armen van een non verwijl. Zij brengt mij zorgzaam naar de ziekenboeg, waar overal dood en verderf aan kleeft, ik ril als op Antarctica of Nova Zembla, zij schenkt mij haar borsten als kussen en ik waan me weer in een lome feestkroeg.…

De lucifers onder mijn oogleden breken continu weer af, hoe ik ook alarmblaf!…

Pinokkio hing houterig in de kramen Bomvol met allerhande souveniertjes Die wij, op hoop van zegen zijnde Kniertjes, Maar wat graag voor de kinderen meenamen We keken door getinte brillenglazen En knepen onze oogleden tot kiertjes Omdat het zout als bijterige miertjes Op onze arme oogbollen bleef azen Pisa vormde een schril contrast met…

De avond valt zacht sluit de oogleden van de stervende dag verbergt het tedere indigo van het zwerk Het grauwe lover van de abelen ruist zoet fluistert een verhaal gedragen op de ijle vleugelen van de koele westenwind, een betoverend, mystiek lied van vreemde eilandtuinen verloren paradijzen gebed in het broze blauw van lege oceanen…

Zij heeft oogleden als zalmen bepoederd met Rimmel nr. 35 Rich Sugarwhite. Wij zoeken de komkommer, snijden een stuk voor Sheila af. Zij neemt en eet, de ogen geloken. Minder hadden wij niet kunnen doen. Sheila weet genoeglijk te kijken. De koe kijkt genoeglijk toe hoe wij glimmend uit de weide verdwijnen.…

Als de lippen zijn verdroogd en de oogleden voorgoed zijn gesloten strijkt een zachte hand nog een laatste maal over het hart van het vergankelijke van een kostbaar leven Een leven dat geliefd en geleden heeft Tranen stromen haast woordeloos uit de zielen van de getroffen nabestaanden Er volgt een massieve, ondoordringbare stilte…

Als in de verte de lucht trilt ... wie roerde uw oogleden aan? Als de wind gaat door 't koren ... wie uwer is opgestaan?…

Als de vlinders komen die de zinnen van je huid mogen vangen, de zinnelijke spirit in de ogen, bron van dromen als de knoppen botten, fluisterend gebaar van vingertoppen in de ravenzwarte haren, de koelte van schaduw op de oogleden, sproeten op de wangen, bloesem van je jeugd in een zijden cocon te spinnen.…

loof tussen de vingers pas uitgerold voelde licht behaard als etherisch lief dons knoppen kleurden al lichtjes voorjaar zonder te openen in afwachting van warmte en licht het duurde allemaal veel te lang zo sloeg lamlendigheid de spirit uit de tijd moeheid was al structuur na corona maar gebrek aan perspectief liet de oogleden…

Misschien is deze muziek waar je naar luistert mooier geluid, als je straks je oogleden sluit ik laat je slapen. Ik zal je met licht bedekken, in de onbewerkte aarde.…