Alle inzendingen over priemende

schonkig vee vindt slechts gebarsten aarde waar zich de bron bevond Donkere dorstende ogen zien de geblakerde leegte op de plek waar zij zich laafden Gelaten door stofnevels omgeven treuren ze bij elkaar Het zwakste dier zakt door zijn hoeven zijgt snuivend neer Gekrijs vult de stilte in de dorre lucht Gieren azen De priemende…

over het hek van de dam en laat ze landen aan het stalraam waar alweer een zomer nadert hij ziet zichzelf, een broekie nog met bibberbenen, hij hoort het vegen van de wilg, onophoudelijk getik van regen op het golfplaten dak klompen op de stenen komen dichterbij hij was niet gek, het waren de ogen van de opgezette fazant ze keken hem priemend…

Maar om het vloeiende bewegende blanke kleed zal het omhulsel afbrokkelen en priemend zonnebloemenlicht zal de tere pit begroeten en haar eigen kracht in de kern ontmoeten....…

Nu spookt zij met haar priemende ogen in mijn zwakke aura, ik kan haar maar moeizaam losknippen. Ik zei niets, omdat ze na mijn stem allerlei nare toverformules op mij afvuurt, die minzame heks, als ik haar ergens weerzie zal ik haar nog dieper aanzien en de betoveringsrollen omdraaien.…

de wisteria beschermd niet meer genaakbaar voor alle priemende ogen ik hoor ze smoezelen; kijk, daar zit hij de zogenaamde rijgt wat woordjes aan elkaar waar niemand iets van snapt ze zeggen dat hij door lotje getikt is die rare kronkels vertolkt hij wij begrijpen hem niet kennen hem niet, hij is een bedreiging kijk, zo wij bloemkool eten…

over het hek van de dam en laat ze landen aan het stalraam waar alweer een zomer nadert hij ziet zichzelf, een broekie nog met bibberbenen, hij hoort het vegen van de wilg, onophoudelijk getik van regen op het golfplaten dak klompen op de stenen komen dichterbij hij was niet gek, het waren de ogen van de opgezette fazant ze keken hem priemend…

Ze zwijgen, en ze blijven zwijgen over de oorlog, de wrede zomer door de mobilisatie van jonge krijgers en alles wat je verkeerd formuleerde komt terug in de lucide gedachten onder de heldere zomerhemel de priemende zon en wolken alles terug in de gedachten ergens in het park ligt een condoom en is de pure waarheid zo ver weg waar de…

De priemende blikken veranderen cru... Ik ga naar mijn plaats, en start nu mijn zwaai mijn arm raakt mijn buurman gericht op zijn oog toch nog gelukt om er ééntje te temmen, anders was het voor niets, al dit rare gedraai....…

De mist vertekent het zicht in de schaapskooi van de verwachtingen, het priemend licht is in aspiraties opgegaan, uit de sikkel van de maan welt een overtollige traan.…

Er ruist een fijne regen langs de schaapskooi van mijn overtollige verwachtingen, priemend licht is schreiend heengegaan en uit de sikkel van de maan welt een wollige traan.…

Kluistergestraft aan de hartmonitor Gekneveld aan catheter en tube Ligt Levensnevelend in limbo De wrakende dupe En kind noch kraai bezet De ziekbedrand waaraan ik "de horror" Met stokkende lippen prevel Tot zijn duikerklokkig oog Het bolsegment priemend uit de kom Dat afgezonderd in een nopend noumenon Ik seuterig bij zijn…

aarzelend open ik mijn grote muil stem mijn lied in witgrijze damp grom mijn grieven tegen de lamp die helderheid brengt in beneveld gehuil verknipt toon ik mijn schaduwkant als silhouet in priemend blauw gelijst dat zielsverdriet naar boven krijst verkracht onteerd en aangerand lange halen smijt ik de argeloze hemel in woest roep ik de…

alle gaatjes vullen zich tot een kleine zwarte brij kennis het is als een nachttrein priemende zoeklichten en al je gewicht erachter om dan toch nog te arriveren in een donker krocht tevergeefs het verwordt zo het vergaren van rails naar een uitval van licht thuishaven of tussenstation wie weet houdt het ooit op het klossen van een…

Ruist de mottige regen langs de schaapskooi van mijn wollige verwachtingen, het priemend daglicht is schreiend heengegaan,uit de sikkel van de maan welt zijn allerlaatste traan.…

Kiezel met dromen, verlang naar het donker, gezeten op pluche, rood pluche Dicht naast haar, warmte van haar hand, langzaam omhoog langs je dij, steeds hoger, dichter en dichter naar je Kiezels, zoet en warm, jouw kiezels Een blik in haar ogen, priemend door het duister zegt ik wil ze, jouw kiezels, haar hand kruipt hoger, hoger, dichter, warmer…

En jouw naam duistert Koos in herinnering door heimwee een waas uit het verleden tussen jouw ooit zo zwarte haren boven blauw priemende ogen en die nog grappigere achternaam die ik hier liever niet wil noemen om geen vliegen aan te trekken in ondergrondse dromen begraven tussen de doden krioelt het van de wormen omdat jij niet gek was…

Laat mij wentelend schuilen in de armen van mijn dragende wieg tot de eerste zonnestralen van 't ochtendgloren priemend het gordijn doorboren en lonkend roepen: "Sta op mijn lief...!"…

In maart 1978 ontmoette ik DE MENS Simonis in de Doelen, in de pauze van de MP en ik dacht wat is dat een homo, dat dacht ik, ja ik, ook homo Simonis was alleraardigst op het vrouwelijke af kletsen, praten, gilletje, lachen en weer kletsen glaasje in de hand met priemende pretoogjes Simonis bereikte de top van de Katholieke Kerk het instituut…

II Het is het gestamel of het gehamer op goed fatsoen als Moeder zich geen houding weet Of het inktzwart in de priemende ogen van grootmoeders portret Moeder strekt haar rechterhand om te aaien wat zij zojuist met haar linkerhand doodkneep Het went niet om aan mijzelf te moeten ontsnappen En weer die druilerige hemeltranen…

wat er nog te wensen en te bieden is in het ongerijmde van een priemende vraag, de waarheidszin geketend uit de geschiedenis of hou ik mij te bezig met het voorlaatste uur maar of mij dat de waarheid verteld die ik mis.…

Vier voetjes en twintig nageltjes giechelen erg stilletjes Potjes vol intieme en lol zo vol geneugten, ik word haast dol; iets van boordevol Ik lik je neusje lief en schattig, voel me ergens een verwend klein prettig doetje en geniet te volle, fijner hoeft haast niet Ooit samen erg zwarte sneeuw gezien, priemend in onze halzen, foei ook oei…

flikkerende sterren zie ik als ik mijn ogen sluit wriemelende vlekken dansen alle kanten uit priemende pijnen pesten mijn kloppende kop stenen stapelen stevig zich daarbovenop zoveel zware vrachten til ik met mij mee van alles om mij heen zie ik er minstens twee een wankelend evenwicht dwingt tot stoppen mijn mankerende maag kan niets verkroppen…

hemelsbreed steunbalken in de wereld ijzeren nagels en winkelhaken bindmiddelen uit het binnenste der aarde sinds mensenheugenis ankerpunt van stoer huisjes bouwen bij uitstek timmersvreugd op het dak en een priemende zon horizondragende planken verbreden het luchtruim vierende lengtes maal nog eens vier meter, breed torenend een grijnzende…

over de okergele natuurstranden in de zompige zwerversvallei whisky drijft driftig naar de keel in alle omstandigheden te veel voor veelbelovende dwazen wijn en schuldgevoelens ankeren onder het schip van het geweten het onderbewustzijn ijverig zoekt naar de kurk maar vindt geen fles de laatste stappen voor de ochtenddauw in pril priemend…

Er ruist een fijne regen langs de schaapskooi van mijn té wereldse verwachtingen, priemend licht is schreiend heengegaan, uit de sikkel van de maan welt een rode traan.…

Wat er nog te wensen en te bieden valt in de bubbel van elke priemende vraag, als waarheidskwestie gehekeld vanuit de geschiedenis of hou ik mij te bezig in het voorlaatste uur die de waarheid verteld, in de spiegel die ik mis.…

En ik zucht want wou nou net iets knapperigs maar omringd door kanjers van kapers die ook happerig die turen met priemende kijkers misgunnend elkaar wie 't snelst en de eerste iets durven pikken zomaar nog dichter en dichter, wikken uit tas bikken, vlug slikken Ik voel me zo gierig als hen hun kwijnen en pijnen in hun schreeuw zijn mijn…

Verstokt de adem inhoudend, de snijdende pijn verbijtend, priemend door merg en been Dwalend door ultieme helrode landschappen; zwoel prachtig wel betraand doch extreem sereen.…

Uw weg is eenzaam en alleen, zelfs vrienden zullen U verlaten, vervuilde lucht is om U heen, de ademtocht van wie U haten, waar 't priemend oog U gadeslaat bent U de troost van hulpelozen in 't woord dat U hen horen laat tussen het snerend woord der bozen waar jaloezie en razernij zich fel en luidkeels openbaren, daar spreekt U openlijk…

ademloos luistert hij naar de man met de lange stok die praat, vraagt, wijst naar witte tekens op een groene plaat fiere wijsvingers gaan priemend in de lucht de kinderen zingen, dansen, tellen onder ritmisch geklap tot honderd en terug de meester zegt: kom maar binnen ik geef je een potlood, een schrift, een boek met letters en getallen…