Alle inzendingen over ranke hand

met haar ranke handen bootst ze vogels op de muur ze vlekken doffer nu bij maanlicht als bij dag ze vallen weg en komen op ik leer ze vliegen grijnst ze ik draai me om en sluit het raam de nacht is nog maar kort…

laat me nou niet nippen nippen aan die veel te zachte lippen daar er tranen vloeiden vloeiden van verdriet niet de jouwe waren wil ik me niet laten bevrijen door jouw ranke handen op mijn ronde dijen nee, voor alsnog maar even niet…

Je herkneed de klei, in verbaasde bewondering van haar gestileerde schoonheid, geroerd door een ranke hand, gereinigd in water uit een schaal van broosheid, verglaasd tot krachtig metaal, versteende onschuld, de vorm ontstijgt het verstand van de mens in het porseleinen werk, te zweven in haar breekbaarheid, om het licht een andere norm…

Natuurlijk zweeft je ranke hand boven dit witte dromenland. De dingen kleuren anders aan dan ze in werkelijkheid bestaan. Penselen zonder aarzeling dansen in een wilde duizeling. De ongetemde kleurenhoos die opstijgt uit de Pandoradoos. Doopt alledaagsheid in een tint. Een pasgeboren wonderkind.…

louter je naam al en de plek waar je spelen zou - den Enghel geheten - wekte ‘t vermoeden dat ons een bewogen avond te wachten stond vooral jouw jonge, ranke handen die dansend over de toetsen vlogen en de oude Chopin met sprankelende klanken adoreerden, laten zich niet vlug vergeten net als je Russische ziel die zich in onze harten…

Ze kneedt haar klei, in de ogen van verwondering, omlijst door een ranke schoonheid, polijst door ranke handen. Geroerd door water uit de schaal van broosheid, het aanzweet gestileerd tussen schuld en goedgelovigheid, in de creatieve verwachting te zwerven door haar onschendbaarheid.…

ach meisje van de foto, lachend voor de lens, ooit gedacht eens niet te lachen want zelfs in pijn verzonken, strijk je teder, je hartenzeer van je af spreek je zoete woorden, tot het avondduister, of prille bundels van de dag vaag je weg, met één veeg, je ranke handen, boze gedachten in de lucht en zal je eens in lompen gestoken…

Gebeden zijn als harpensnaren in de nacht die trillen onder ranke handen van tederheid en moed, van dank ook en verlangen naar wat zin. Hoe schuilt mijn hart zo binnenin dit broos bestaan, vol klein vermoeden want zekerheid is slechts in droom te vinden, elders niet en nooit.…

Gebeden zijn als harpesnaren in de nacht die trillen onder ranke handen van tederheid en moed, van dank ook en verlangen naar wat zin. Hoe schuilt mijn hart zo binnenin dit broos bestaan, vol klein vermoeden want zekerheid is slechts in droom te vinden, elders niet en nooit.…

Zacht en teder glijdt zijn ranke hand langs haar voorhoofd, wangen en haar kin. Ze schuift haar bandje willig aan de kant, stroomt nu al over van gemeenschapszin. Ze weten: dit is een subtiel begin van straks een lange nacht vol liefdesbrand. Maar ik zie al hoe straks het huwelijksleven zijn vet aan deze beide mensen geeft.…

Hij nam zijn hoed af en veegde met ranke handen denkbeeldige stof van zijn jas. Waarna hij de folder verscheurde, mij nog eenmaal doordringend in de ogen keek en verdween zoals hij kwam, zonder een woord. De lust om te vertrekken was me vergaan, ik pakte uit met een borrel tegen de ergernis.…

handen Wanneer voelen ze aan mij?…

Lonkende pracht in glorie der Perzische, als een gevangene-eis voor vrijheid In een oogwenk even subliem de prelude, van een nooit gesproken zwoelheid Robijnrood van lippen schittert en zwijgt, vreemd om het onbekende te plaatsen De ziel nieuwsgierig door afstand geneigd, in stijl al begonnen compromis te geven Courtisane met wit geweten en ranke…

Met haar gekleurde wangen slentert zij langs afgevallen bladeren Kastanjebruine ogen kijken mij vol vertrouwen aan Door lege takken ziet zij grijze luchten ’t weerhoudt haar niet om de zon te voelen Doorlopend wikkend en wegend maar zelf vederlicht bewandelt zij haar levenspad om onbaatzuchtig haar medemens de schouder toe te wenden Haar ranke…

Reikt al de hals je ranke hand verguld Wat van het allersmalste voorjaarslicht, Ontvang, maar sprankjes tranen witkristal. Versmolten kelkje bloem in blank gedrenkt, Vergaar vergauwd de flauwste zonnestralen. Van alles wat je wekt zo ongerept, Ben jij de wens, het onverwelkbare Schenken, maar de schoot verglaasd, vat mineraal.…

voor Amanda meneer Houtebeen rakelt het kind weer op dat tussen poes en hond en vreemde eenden bladeren naar beneden laat dwarrelen als vogelveertjes die zij volgt tot in de kelder van haar diepte om daar het geelste geel te vinden heel zachtjes tilt zij die warmte tussen ranke handen omhoog zo wordt zij 't maan-meisje dat probeert…

Hij weet haar te bekoren door zijn klanken te geven, in haar kleine ranke handen. Zij bekijkt hem met een gerust gemoed, een samenspel doet haar goed. Zijn klavier bekijkt ze met tederheid voor ze haar vingers buigt naar de toetsen. Ze droomt weg in haar hartverwarmend werk!…

Zoekend naar onze favoriete schelpjes, gleed een stuk krom drijfhout vanuit haar ranke hand soepel in haar diepe jaszak, haar creatieve ogen hadden alweer een plekje voor een nieuw kunstwerk in de smaakvol ingerichte woonkamer gereserveerd.…

moet steeds weer ontmoet, dan wordt de oogst oneindig goed, leef, jonge rank, op 't hartebloed.…

jij bespeelt mij als een gitaar legt jouw warme hand om mijn ranke hals plukt mijn snaren waardoor je ritmisch ten gehore brengt hoe jij mij liefhebt…

Oranje haar met dito strik de leden vederlicht en rank haar handen breed op het klavier. Haar bleek en blits geleend gelaat en blue de ogen bleu haar blik: mijn steels Heleentje van veertien.…

zie haar ranke silhouet afgetekend tegen de kleurrijke avondhemel ze staat stil te turen naar de zee de hand houdt de hoed vast de zomerjurk wappert iets op haar hele verschijning gewoon klasse…, top!…

een heilig getal draagt zij om haar ranke gebruinde vingers als teken van met deze hand schildert zij doeken vol verhalen die je kunt horen zij fluisteren gedichten van heel ver weg door haar vertaald vanuit haar ziel…

Gitaarheld met ranke vingertoppen die tokk'lend de snaren tot een lied verleiden, speelgrage handen die bekoorlijke klanken uit het instrument bevrijden, mooie maar trieste melodiën zingend van onuitsprekelijke smart, zeg mij, wat is't verdriet dat jij tracht te bannen uit je hart?…

Nu ik een man van bijna vijftig ben, En ’s ochtends ik mij naakt sta af te drogen, Dan sla ik soms de handen voor de ogen, Een dikzak? Nee, maar ook geen ranke den. Toch roep ik, vol met rimpels, grijs en kaal: “Lang leve, ’t Onbereikbaar Ideaal!”…

Nu er niets meer uit mijn handen komt en jij je hult in ongenoegen, kus ik vanavond eens te meer de schaamte van je lippen. Als vanouds stuit ik op distantie en strategie, de poortwachters van je ranke lijf. Je zegt weer niets maar in je ogen zie ik hem.. je man van mos die je ook deze nacht met bekwame spoed het riet in sturen zal.…

Jouw gezicht, dauwende bloesem op de kroon van mijn handen. Ik dorst; zo zondoorschenen glanst je mond uit rozenblad gekerfd. Verstrik; om je ogen, groen, spelen de ranken van je haar. Jij bloemige, aan je zoete kelk wil ik me laven, vruchten wil ik in je zetten en je bladen strooien op zonbeschenen paden.…

Ik zie de zon het blad verzilveren, van de ranke, slanke berk, achterin mijn tuin. Die ranke, slanke berk waarin een zwarte merel, melodieus, zijn eeuwenoude lied vervolgt, als een rhapsode.…

Een traan biggelt naar beneden, via mijn luchtpijp naar mijn longen, en van mijn longen naar mijn hart. Dan ben ik verdrietig maar tevreden, het lied vol lof luidkeels gezongen, klaar voor een hele nieuwe start. Maar de strijd is nu verloren, hard gespeeld altijd geweten, dat gelijkspel nooit een optie was. En toch zal jij bekoren, dat…

Elke dag dan kruipt de tijd, Van s'ochtends tot s'avonds snel voorbij, Maar als de maan dan aan de hemel staat, Dan ligt de tijd stilletjes aan mijn zij. Want als ik dan weer terugdenk, Aan de mooiste tijden van mijn leven, Dan lijkt het echt net gisteren, Onze liefde had geschiedenis geschreven. Zonneschijn verblindde ooit, Onze twinkelende…