Alle inzendingen over rest

Wat rest is, de left- overs wat rest is een restant wat rest zijn de brokstukken van wat eens een geheel was, wat rest is de hond in de pot, de deksel op de neus.…

Het is een grote stap voor mij te nemen maar ik wil je bij me in me leven en als het even kan de rest van mijn leven…

De kleine aarde, ik en de rest. Het mannetje leeft. Heeft zijn plaats van gewest tot gewest. Het vrouwtje zorgt zoals zij al eeuwen doet. Het bestaan smaakt naar meer en vraagt maar door Ik en de rest, de kleine aarde heeft er niet meer de middelen voor.…

ze zegt dat ik haar pijn niet kan voelen zij wijst me hier de grens van haar honger naar kaalte het schrale overleven ze lacht dat het schalt leeft liefst in oude kleren wijst naar strepen op de rots hoe hoog het water was een licht gebaar naar het verlaten huis ze wijst naar de vervallen schuur aan het einde van de slechte weg…

van Heilig Moeten en Groot Verlangen afdalen naar Wilskracht en Strijd maar nee ook die kosten teveel energie wat rest is echt alleen wat is en stroomt en poëzie (met dank aan Emily Dickinson, gedichten nr. 536 + 569)…

tussen de resten van haar leven vond ik brieven zonder woord boeken die niet zijn geschreven vragen die nooit zijn gehoord tussen de resten van haar leven vond ik beelden uit haar jeugd liefdes die niet zijn bedreven kinderjaren zonder vreugd tussen de resten van haar leven vond ik foto’s zonder kleur dromen die niet zijn gebleven rozentuinen…

moederziel alleen het leven voor haar schatten eindigt nooit sprokkelt splinters scherven snippers in haar kinderen verstrooid…

vergetelheid dimt elk licht er ligt een mist in je ogen blikken vinden niet meer wat jij ziet is geweest en verweven met de jammer van gemis er is geen morgen in jouw toekomstbeeld van leegte vergeven rest je geen streven dan iets te beleven nog even…

benen lopen verder mijn tijd ver vooruit ogen kijken terug zien geen toekomst in verleden mijn mond valt open en woorden gaande weg mijn rest sterft stroom afwaarts na een volgende bui verteren naar ontstaan…

Als kersverse vader op weg naar huis opgepakt tewerkgesteld in Duitsland daar leiden de laatste sporen naar de Gestapo die jou verdacht van afgevoerd naar Lahde waar jij nog geen maand later het leven liet al wat rest is 'n 'Sterbeurkunde' ~ IM Opa Kees ~…

Wat ons verbindt, maar ook scheidt, wat ons ontvlucht, maar ook zoekt, wat ons kwelt, maar ook omhelst, wat ons rest na de echo van de schreeuw - stilte.…

het huis van zand spoelde weg toen handen met gieters naderden het schip bracht zichzelf tot zinken toen het voor even de wind zag liggen het schelpdier werd een kraal verloren verhaal toen zand haar bedolven had het vloeibaar goud stolde kreeg de vorm van een kroon de liefde die een treurspel werd…

tasten, en blijft in feite vervolmaakt, wat hij in het ziellespel durft aan te raken, te delen met z’n handen die de muzen strelen, is hij tot stomheid geslagen, schuilt achter spiegels waarin hij beeld en alter ego herschikt, likt de tijd uit wonden die hem naar het licht hebben gedragen verbaast door de maakbaarheid van de muze,wat rest…

reeds tot het verleden hoort een laatste diepe ademtocht de afstand wordt al groot wat doet het ook terzake het is het eind van de wereld niet al werd de laatste weerstand gebroken door de onafgebroken schreeuw in mij een opflakkerende herinnering al is niemand aansprakelijk het is niet eerlijk de pijn gaat niet meer voorbij al de rest…

na, als spinrag in de kamerhoeken, het web waarin de glinstering van tranen zich edelstenen waanden, alhoewel ik in het heden al voorgoed vertrokken ben, in dat bed hoeft de tijd mij niet te zoeken, op de spiegels van het verleden hangen nog de druppels wasem van mijn stem, één goede schoonmaakbeurt en de ruimte is weer vrij van resten…

nauwelijks keien uit het zand het witte schuim dat kraagt al jaren de bleke schelpen op het strand toch proeft zij keer op keer zijn diepe sporen van weleer aan de zoute waterkant zijn uitgeraasde stormen waren teveel voor een rechterhand zijn witte haren dragen jaren van noest werken op haar land wel spoelt zij keer op keer de bleke resten…

In de woestijn van Nevada haald hij vanonder het zand de radioactieve resten van een gokapparaat, waarmee hij het bewijs leverde dat Las Vegas inderdaad heeft bestaan.…

Naar onderbuikgevoel zoals ooit tijdens biologieles, een kikker gepind voor mij op de onderzoekstafel onder ether, de longen bewogen nog en een klein hart stierf, langzaam voor mijn ogen,toen droeg ik geen helm, nú is het verplicht, want wie kan tegen zo veel stoffelijke resten op zijn hoofd?…

Geen kop of staart meer te zien: een hoopje veren Geplet als deeg in een wafelijzer. Er is amper iets dat een weinig aan de dood doet denken, De naam oproept van een duif zo dun als een hostie. -------------------------- uit: 'Blind Vuur', 1995.…

Zelfs met hen die mij verstaan kan ik dit geluid niet delen alleen, volkomen aangedaan roep ik mijzelf tot helen doof voor het kwade schikken van jouw stoffelijke resten blijf ik tot mijn laatste snikken hardhorend buiten westen.…

morgen valt de zee achterstevoren drinkt eb vloed vaart zonder aankondiging de hemel los blijven we achter op het zand engelen zonder draad engelen zonder passe-partout andersdenkend morgen draait de wind zonder mededogen kapseist drijfhout niets grandioos voor de boeg blijven we achter op het zand met geschilde lijven dijen bezoedeld…

iets laten schieten kan de rest van je leven totaal verpesten.…

de hunebedbouwers van weleer dekten zich met zware stenen toe ze leviteerden in deze dat het een ware aard had en lieten de wetten der zwaartekracht in de ruime mate links liggen het resultaat hiervan treft men vandaag de dag nog af en toe aan in verschraalde landschappen te Drenthe achteloos achtergelaten als in een uitverkoop: late…

Ooit, lang geleden, plukte ik voor jou de sterren uit de hemel. Je moest mij soms temperen en zette mij telkens weer met beide voeten op de grond. Maar nu help je mij omhoog, wanneer ik bukkend tracht op te rapen wat jij liet vallen. Er is nu niets meer over van de fysieke kracht waarmee wij eens elkaar behaagden. Misschien,…

Had ik Uw stof niet gevoed, Nù met het merg van de man, Nù met de klop van mijn bloed, Zuster, wat restte mij dàn? ------------------------------------ uit: Opvluchten (1922)…

Hij schilderde een lam zoals jij het ooit in je armen droeg achter het huis dat nu weg is zijn lam was opgebouwd uit figuratieve resten, vlekken, boven de letter N die zijn poten vormden, links en rechts een vlammend angstig duister waartussen het lam AG N US aarzelend en teder naar voren kwam, met hangende oren, bedreigd door AG en US langs…

Het enige wat ons nu nog rest, is iets te maken van zijn stam of tak. Een stoel een kruk of tafel, dat kan nog best. Er is genoeg voor iedereen, dus pak. Dit had hij zeker goed gevonden... Zo blijf je hem gedenken. Wat van hem maken, heelt straks alle wonden, iets voor in huis, of om te schenken. De resten liggen nu op aarde.…

Wat een pijn ik moet verdragen Hoe koud en leeg mijn wereld is Iedereen had zijn mening Over ons en ons bestaan Maar nu ik je heb verlaten Staat er niemand voor me klaar Misschien is dit voor hen dan wel het allerbeste Maar ik verlang nog steeds naar jou Tranen lopen uit mijn ogen En niemand die me troosten kan De dagen die me resten…

ik zie de dauw zweven boven het gras voel mij er mee verweven tijdens mijn ochtendpas mijn hond nog aangelijnd is op zoek naar smaak en geur om later in alle vrijheid te sprinten naar het struikgewas; het openbaar toilet waar de aarde zich ontfermt over zijn poep en plas zelfs mijn darmen nog amper met het heden gevuld laten mijn…

de krullen in haar haren weerstaan moeiteloos de daden die hij onbeheerst stelt telkens zij samen zijn en hij haar heeft verteld over haar wijze draden gesponnen over zijn wilde jaren ze zeggen dat ze samen horen bedingen een bezoekje thuis om mee te kunnen proeven van hoe het warm kan zijn zonder altijd het overtroeven in de duurste pels…