Alle inzendingen over rosé

wanneer het lawaai van buiten verstomt treedt je binnen schemer vermolmde geur strijkt over hout kaarsen en stenen eeuwen hebben een traditie opgericht zacht gemurmelde gebeden naar hoge schouders van de muren opgeheven het ronde venster stort een roos kleuren waar stralen op de vloer stil staan je kunt niet wankelen in dit licht…

Voor harde verf of bruine kuif; De lof der bleke roos klinkt toch uit duizend monden, En zoet is 't blinkend sap der muskadellendruif; De zachte perzik is het sieraad van de hoven, Zij wint het van de kers in geur; De lommerrijke linde, in blonde tooi, praalt boven De hagedoren, bruin van kleur.…

(Versvorm: Sonnet Synoniem) Hoe fijn is het te gaan door duin en bos Gezeten op je stoere stalen ros Al trappend tot je aankomt bij de zee Wie doet je wat op de velocipee. Het geurt in de natuur naar den en spar En jij voelt je Wout Wagtmans op die kar Of anders wel een beetje Pietje Pelle Al rij je ook een Fongers, geen Gazelle.…

Van de bemantelde nacht daalt een ijskoud paard; de ruiter voorovergebogen houdt zich in de stijgbeugels staande, het jagend ros hinnikend in de bijtende lucht aan een rinkelend bit van sterren.…

vriendschap gelijk kinderen klautert de horden vallend en opstaand roetsjt zij geluk van samen zijn vriendschap grift zich herinnering van ruiterlijke ridderlijkheid die zich klonen laat zoals een paardenbloem haar nootjes blazen laat vriendschap deelt en speelt gunt elkaar de bal ravot zich een stalen ros stift het leven gelijk…

Ik zag haar Ietwat gebogen gaan al zoekend langs de rosse beuken van ’t oude kerkhof naar een naam… plots bleef ze staan en tastte met een gerimpelde hand over de letters van een kruis dat was het graf van haar zoon de verf was afgeschilferd en het onkruid stond welig tussen de zoden verwilderd en gaf de indruk dat het lang niet meer…

Een ritslend kleed van rosse blaadren dekt De weke wegen, waar 't geplet fluweel Van plekken mos, smaragdgroen, zichtbaar bleef. De hoge bomen, zwart en bladerloos, Wie grijsgroen mos de ruige stammen dekt, Herdenken, droef, de zoete zomertijd, En schudden zacht de wijze kale kruin. In de oude toppen klaagt de winterwind.…

De harp zingt terwijl we slapen en doet een roos ontkiemen maar ze heeft ook dorens en prikt de dromen stuk die we bouwen. Kan dankbaarheid nog een schuiloord vinden in ons hart als we te gehaast zijn vanaf de morgen die gloort?…

de bloemen en planten kreunen en klagen al wekenlang valt geen drup regen op hen neer hoe kunnen ze nog bloeien en vruchten dragen de droogte verschrompelt hun harten meer en meer het juligras verschroeit door een brandende zon; waarlangs hydrangeas weelderig met witte trossen nu verdroogde stengels tonen met rosse koppen alleen de akkerwinde…

als ik mijn tijd meet met die van menigeen dan heb ik het niet te breed heb mijn koffie nog lang niet op het gaat niet om koud of heet, ik zit tegenover een prikklokstop op de flexplek voel ik de druk, de volgende staat al in de rij het gebeurt mij immer vaker dat de klok in seconden versnelt en ik kennelijk vertraagd de oude ros van mijn…

ik sluit vriendschap met mijn veer glanzend room witte crème met een roos als weleer op mokka bruin papier de periode van het zonnige zuiden met de pijn van de zeis die door tarwe maait onder de stekende zon van het zuiden en wat de ene mens de ander onnodig aan kan doen herinner je mij ?…

hun groen het zicht op vogels in het licht daarboven is het open speelt de wind met wolken die zij vindt ik zie gezichten op de boom vermoed beweging onder donkere struiken ik weet dat er geen geesten huizen in het trage ruisen er is alleen het sprookje dat gevangen zit in mij door kussen komt het vrij je lippen zijn mijn roos…

Op de fiets van hier naar Tolstoi blijkt alles anders te zijn Opgetild uit alledaagsheid uit de raderen van de tijd De fiets wipt uit de groeven weg van de wereld die ik ken Peddelend op het stalen ros van oorlog naar vrede. Van kindertijd naar de mazurka met eerste liefde Sonjetska. Denkend aan Anna K.…

En rose en witte blaadjes Die daalden traag en zacht, En sierden blanke paadjes Met schoonheid zonder pracht. Daar liep een heel klein meisje, In zilver-wit gekleed, Zij speelde een fluitewijsje Van vreugde en dàn van leed.…

Het breed gewelf, door rosse gloed beschenen Is ruig van stugge pegels, grauw en goor, Die wenen, wenen, duizend eeuwen door En tot het eind van duizend eeuwen wenen. En 't kromt zich over warrelrotsen henen Waar elke traan, die viel, een traan verkoor Om tot albast te worden en te schoor Aan nieuwe smart, die kegels wordt en stenen.…

Toen ik met de pizza op mijn linkerhand en twee erg volle fietstassen op mijn tweewieler wilde stappen, begon het ros te steigeren. Het voorwiel ging de lucht in, boog naar links, fiets naar rechts. Ik stapte met de pizza op mijn hand tussen de stangen, wankelde, maar wist uiteindelijk fiets en toebehoren onder controle te krijgen.…

De vedel zingt, waar roos en wingerd-ranken Verliefd omhelzen 't huis des akkermans, En gloeien in de avond-purper-glans, - En twintig menschen rijzen bij die klanken; Het avond-maal heeft uit: van dis en banken Verdween der jonkheid blij geschaarde krans, - De vlugge voeten reien zich ten dans, En de arm buigt om de leesten heen, de slanken…

Dan ben jij vervloekt en ik heel erg boos, dat komt niet meer goed met een digitale roos. Toch ben je gemakkelijk in het dagelijkse leven en kun je mij nog steeds veel voldoening geven. Maar ik zou je meteen inruilen als het moet voor een levend maatje van echt vlees en bloed.…

. ------------------------------ uit: 'Roos is een bloem', 1997.…

mijn liefste wandelt graag langs rosse herfst en ritselende voetstappen hij wiegt zo graag op wind die door de bomen vliegt en buitelt uit een tij dat langzaam sterft hij ziet hoe zoete zomer snel bederft een laatste liedje door de luchten driegt alvorens hij gehaast weer verdertiegt en herfst zijn klauwen in de aarde kerft mijn liefste…

Mijn hospita draagt haar boezem Al vijf jaar uit de rouw, Vandaag was ze in lichtlilablauw Met rose moerbeibloesem. Mijn hospita was vanavond Bijzonder sentimenteel: - Haar dode man gedacht ze veel, Vertelde ze hoogdravend.…

Bedwelmend geurt de ronde maankopdoos; ’t Kind gaat er langs en denkt: de doos is ronder; De sloot is zwarter, groener is het kroos, De tarw’ goudgeler, en de rogge blonder, De koornbloem blauwer, roder is de roos, En alles mooier, al wat leeft gezonder.…

Wie voegt het meest de hulde mijner noten: De ROOS? de HERFST? MARIA of de MAAN? Een min begaafde had al lang besloten. ’t Wordt toch hoog tijd, zo ’t ergens wil op slaan… Neen, ’t hoeft niet meer: ’t ding staat al op zijn poten!…

prachtig glanzen in de warme schemer van de zomernacht Een geilheid vult zich in mijn lendenen Het is het moment waarop ik heb gewacht Je vingers dalen langzaam af naar je oase en laten zich hierin schaamteloos strelen Het aanzien van dit schouwspel is zalig Mijn lichaam wil zich met dat van jou delen Je laat je warme dijen openen als een roos…

Een blad… En weer…. door één streek, één veeg De bloei springt op en lacht uitbundig De lente is voor eeuwig vastgelegd Het doekvenster naar het leven staat open Kijk dan toch, …zie en juich Jubel mee, met de schildersGod De Roos ……zij IS geschapen…..…

D'horizont ziet scheel van de lavendel, de Mont Ventoux, een hoopje hel tot aan de hemel Grijns werd hier vlugjes weer tot lach, de stress verdween Onz' bleke huid pocht nu weer brons, Rosé à volonté! Ons hoofd staat bol van velo-dromen, zouden we volgend jaar nog komen?…

En de éne roos was blank als duivendons, Als maagden-onschuld – Jonkvrouw, bid voor ons! – Als sneeuw op aarde en vederig wolkje in ’t blauw. En rood was de andre als ’t vlammend hart der vrouw.…

Een vrouw liggend in het warme zand, wandelt over zachte heuvel en lichte huid in de virtuoze zetting van haar hand, voor roos en rozengeur, melk en honing waarvoor men nooit de neus en ogen sluit.…

gast moet je wezen mag je gratis nog een keer hou ik je suikerspin wel even vast touwtjetrekken, ballengooien eens even zien, alle blikjes om een knuffel, nee toch een horloge beetje stom, zo’n beest, ben al tien vader aangeschoten, weer een gulden losgepeuterd, mamma’s wangen kleuren bessenrood, zij geniet kom pappa, schiet eens in de roos…

Losliggende eilanden die een geheel vormen, waaruit een ongekende roos opbloeit; Afrodite, verlokt door de blik van Sapfo, evenals Gongula, tedere vriendinnen, wellustig opgaand in hun zoete liefde. Nergens bang voor een driedimensionaal schaamtebesef. Alles is weg.…