Alle inzendingen over rouwen

Tot rouw het huis omhult en ook de berk niet meer wapp’ren wil, maar ik zie het niet. Pas als het in mijn tuin flink stinkt, zoek ik, ruik dat hij het is: aan de achterkant traant zuur sap. Vingerdikke wormen doorboren bast. Hij wordt brozer met de dag. Ik vrees dat storm hem breken zal, onverwachts op de parkeerplaats smijten.…

Weg moffelpracht de banden zacht de waarde krap oud-ijzer-vracht waar zelfs de lorrenbaas om lacht slechts rouw wordt er betracht gebroken is zijn kracht ’t is afgelopen, eeuwig nacht. Dan fluistert er bij beide wielen de laatste lucht uit de ventielen . . . Pfffffft…

dan had ik meer begrepen waarom je soms wat minder om me gaf het open boek van nu hadden we samen moeten lezen liefde tussen ons was dan misschien een leven lang gebleven jullie tranen als een laatst refrein de melodie wordt afgebroken hand in hand gaan ze nu staan de laatste groet wordt uitgesproken ik glimlach als ik jullie zie rouw…

'N ieder heeft tijd nodig om soms te huilen of te worden getroost als te lang "rouw om verlies " in welke vorm ook ongevraagd in het innerlijke van ook jou als mens verpoosd.…

Verlichte geesten rouwen niet. Zij lijden, dus overlijden, niet. Daarom scheppen ze paradijzen. Tuinen in de tuin van Eden. Bevrijd. Zij die licht in duister durven zien geven dagelijks hun geest. Dagelijks vieren ze bevrijdingsdag op oud- en nieuwjaarsdag rondom de bron die lijden heet. Voor hen is leven alle dagen feest.…

blijven Een ieder het gevoel te geven van uw interesse in die mens Uw gevoel van oprechte belangstelling, zal mij altijd bijblijven U beleefde andermans geluk en verdriet zo intens Nu heeft de tijd u de jaren doen vergeten Maar wij sloten u in ons aller hart Misschien heeft u het vlak voor het scheiden nog geweten Hoeveel wij van u houden en rouwen…

O droevig klotsen en somberder botsen rondom mijn dromenden voet - o bloemfontein van rouw, roerlooze droom van vrouw, witschitter en somber als roet. Ik kan dromen van 't bij u komen ik kan wenen, bij u verschenen, gij zijt zo rood in mijn ziel - gij zijt mijn gloênde, mijn eeuwig woênde vulkaan waarin ik viel.…

Verdriet en tranen, gezinnen in rouw dat zullen we niet trekken en hoeveel ik ook van je hou dit moeten we niet rekken. Een toekomst samen, van ons twee we zullen het niet weten één ding neem ik zeker mee: ik zal je nooit vergeten.…

En Leonid, Leonid hield veel van Leningrad, maar hij koos anders, anders dan wij hoopten, wij, zijn lotgenoten in diepe rouw. Verban hun vervloekte gedachten, muilkorf hun bekken vol pus en gal. Hel, open de poorten voor die mismaakte ellendelingen, zend hen de mooiste bloemen.…

bedacht met woorden uit een and’re taal Ze praat van Schiphol en ze wou dat hij daar met haar samen was Ze praat en dan bedenkt ze pas dat dat niet past nu daar zijn vrouw… bij wie hij tot het einde bleef, dat zij dat altijd vreesde, wist Dan loopt ze langzaam langs de kist en voelt met blijheid dat zij leeft Als cake de plaats inneemt van rouw…

En eerbiedigen we nog zeer die enkele in zwart geklede vrouw, immer in de rouw vanwege die geweldig mooie mens.…

Eén hoop doorlichtte nog haar rouw; Nog sterkte één doel haar wankler schreden: De wil, na wat ze had doorleden, Dat ze eens haar jongen weerzien wou.…

Gevoelige reus vol geluk, kracht en wijsheid bescherm ze altijd Al wandelend in een oase van rust hoor ik steeds dichterbij komende huilende klanken die almaar opnieuw in mijn hoofd dwarrelen tot zelfs blijven hangen op een stukje gevoel Een diepgeworteld verdriet die mij doet denken aan afscheid, rouw en verlies.…

Ik ben met mijn haat door het leven gegaan Een mantel van purper had zij aan En onder die mantel een kleed van rouw Als het slepend gewaad van een weduwvrouw En een kroon van robijn op haar lokken blond En een bittere lach om haar trotse mond En een levende slang om haar middel heen Als een goudgroene gordel van edelsteen Zij droeg in de rechter…

Al is ‘t bedrog, het zal mij nog Verkwikken in mijn rouw. Ga hene, ga hene, wat heb jij nog al praats, Misschien zal u een ander afwinnen nu de plaats En ’t meisje ook daar bij: Ik dank u zeer van al de eer, Die gij bewijst aan mij. Helaas Prinsesje! helaas waar zijt gij nu? Helaas mijn leven! wat ben ik zonder u?…

Ja Hij de Heer zal al hun tranen drogen, en dood en rouw en moeite zijn gedaan, want d' eerste dingen zijn voorbijgegaan. Hun lied zal 't Lam, dat voor hen stierf, verhogen.…

en meer nog op de dichters, en de vrouwen om wie wij nimmer rouwen, tast toe, op de dood u wrekend, en voor de eeuwigheid het laatste glas nog brekend, en neem de sikkel - niet de zeis - en sla het rijmend ongeluk zijn tanden uit zijn muil, verhang aldus de kleine dood en ga met brede lach, al Lucebert citerend, naar de kuil waar al uw vrienden…

Twee dagen hebben wij bepaald om te vieren en te rouwen, maar vrije gedachten bepaalt ieder zijn leven. Voor allen die ons hoop gaven om op te bouwen, Kennen wij de verplichting om dát door te geven.…

Vleermuisvleugelige vrouw, Die mij eeuwig jong, 't Eeuwig oude lied van rouw Vaak te voren zong, Tot ik in de maneschijn Zacht heb meegeschreid Met het eeuwenoud refrein: 'Alles ijdelheid.' Hebt ge hier op mij gewacht, Denkend, dat ik sliep?…

minnaar wacht een devote goudsbloem in zijn late bloei versierd door restanten oudjaarsvuur blinkt als het opgepoetste voornemen uit een vergleden jaar goudgeel vergeten figurant een minuut slechts lijkt de wereld brandhaard, smidse van de menselijke geest maar doven zal ook deze stookplaats zieltogen in haar eigen koude as, diepgrijze rouw…

Ik kan nog steeds vertederd kijken naar voeten tenen zoals ook wilgen ze omhoog steken en rouw aan randen tonen met al wat rest toch weer groeien bij bedden die water kunnen verdragen.…

Heel lang dacht ik: ik kom er nooit overheen en eigenlijk is dat ook zo, want: je komt er nooit meer overheen alleen: 't rouwen is overgegaan in berusting. Zo'n vriendschap tref je eenmaal in je leven zo'n zielsverwantschap die eeuwen duurt tot de dood roet in 't eten gooit en de ander alleen is achtergebleven.…

En al lieten anderen de dagen niet slinken in rouw en verdriet de ware beelden zag de wereld ten tijden van dit drama niet. Zelfs de dromers zwegen, ze droegen vliezen voor hun ogen. Laten we niet vergeten, zeker ook deze groepen niet vergeten.…

Zonder huid slechts bijeengebonden door een strak gesponnen dun vlies terwijl daar buiten de winter van de lente verliest ik hoor het zachte zingen van de putter een kalm en lief geschutter O raak me niet raak me niet aan alles raakt me zonder huid zelfs het geluid van een onschuldige roodgewangde zachte putter…

Had jij ooit die aanhoudende neiging steeds die dwingende aantrekkingskracht haar vest of jurk te willen dragen vol met vragen. De tas herinneringen van jullie geheel onaangeroerd te beroerd van verdriet dat men wellicht niet zag of ziet met rede potdicht te laten om de gaten in jouw ziel. Onopgemerkt om wat is geweest werd een en ander het…

Ik liep 's avonds door mijne stad, Het water zwartvloerig, elk huis had zich van boven tot onder met rouw behangen, dat was zo mijn verlangen. En voor alle ramen zaten mijn onderdanen naar me te zien, ze hadden het donker gelaten om me te beter te kunnen zien.…

Och, het radeloos kind dacht te stikken van rouw: haar hart was bij Oene van Sneek. ‘Zeg Griete, wat zucht gij zo diep en zo bang? Lief bruidje, wees lustig en blij! Uw bruigom heeft knechten en schatten en rang, Geen wees heeft een voogd zoals gij! Mijn Gijsbert is Grietman van Dantumadeel en Heer van Engwierumerbeek!’…

Kleine garnaal, lispelde jij, dit gaat niet gaan, je wordt te glad, ik kook je, pel je uit, deze rouw siert ons niet. Pièce. Wij werden gerookt in lucht, in as gegaard, in aarde bewaard. In dagen van het zilte oesterwater schroeiden onze rauwe monden aan elkaar. Thans roep ik u aan. Tien oesters slechts.…

noch kerk kan verhinderen Gods werk O God de listige vijand heeft zich opgesteld het zijn Uw geheiligde kinderen die Schuilen onder Uw vlerken behoed ons Goede Herder stort over ons uw Heilige Geest in nagedachtenis Van brood en wijn het lichaam en Uw bloed dat verdrijft het beest van leugen en bedrog zo zwart als roet In rouw…

opdat ’s mans hoop vroeg zou bezwijken de hitte is hun zegen Gods tot de sukkel’s moegetergd afgrijzen : de grond versteent tot op de rots ; dit zou weldra een tol gaan eisen zijn hard gevecht met de natuur valt hem nauwelijks te benijden ; hij wordt onwel en gauw slaat 't uur van zijn plots schielijk overlijden het jong gezin, in rouw…