Alle inzendingen over sappen

Liefde wie wil dat niet Met één woord of blik elkaar snappen Alleen jij en ik geen wereld om ons heen Jij en ik samen zijn Lust waarvan je samen geniet Zweet beweging en sappen Passie verlangen een borst en een been God wat is dat fijn Liefde en lust die hand in hand lopen verliezen in elkaar tegen jou aan gekropen Naar je verlangen ik…

Zinloos geweld perst verwachting en schrale hoop tot bittere sappen. Vrouwen, kinderen weven dromen, waarover de wereld struikelt. Religie wentelt zich in ethiek, haalt haar vangst op, oogst is ondermaats.…

De jonge klimster hielp hem ’t leven wat te rekken, gaf hem een jeugdig aanzien, maar zijn hart ging dood: haar vrolijke oranje dekte wel zijn kale plekken, zoog óók de laatste sappen op toen ze ’m omsloot.…

Door terugtrekken van levens-sappen binnen wintervast boombast verandert bladgroen in gouden herfstkleuren de natuur valt in winterslaap Zonnegloren in aura der dageraad meldt komst van de bron van 't zien verjaagt angstdemomen die zwerven in de schaduwen van de aarde In 't Oosten verraadt 'n oranje wolk komst van de zon als de grote bol…

hij plantte een zaadje van verlangen in vruchtbare grond koesterde het voor droogte en kou zorgzaam beschut het groeide voorzichtig doorstond de sei- en andere zoenen werd trotse jonge boom de kruin vol sappen bruisende belofte van schaduw en oogst lente verraste met bloesemkroon en zomer bracht licht het najaar een korf vol ideeën…

als bomen naar me kijken ik hun houten ogen niet meer kan ontwijken word ik panisch bang voel de takken komen die eerst nog naar me reiken maar me later onverbiddelijk grijpen in het raken van de bast hoor ik het kraken van hun knoesterige lach waarin de sappen stromen las de oudste jaarringen in het diepgewortelde bestaan door…

zich op mijn schoot genesteld ik ruik haar geurenpalet dat mij doet zweven door ongekende sferen mij doordringt met scheppende beelden ook al blijft haar tastbare nabijheid onverlet het aardse wil ik niet onteren ik zie in de glans van haar blikken de rozenperken bloeien haar lippen vormen de grenzen van het heelal waaruit zoete sappen…

We zijn de wortels van één boom die diep in 't donker leven en sappen trekken uit de stroom ons onverdiend gegeven. We zijn de klanken van één lied dat helder klinkt of klagend het heimwee van de ander ziet en stilte wordt, verdragend dat ik nooit jou kan zijn, nooit proef de bitterheid die jij moet drinken.…

Werd je wakker in de sappen die je had laten ontsnappen buiten westen naast de plee zet je leven op fb.…

De pen is vol, maar wacht dat die ter hand genomen wordt om het maagdelijk wit te ontroeren met zijn zwarte inkt-sappen. Wat er nog ontbreekt, zijn woorden. Ze zijn nog zonder betekenis en niet talrijk, van een volgorde ontbreekt nog elk spoor.…

de wijn was zuurder dan de druiven oogden in hun glans de schrale grond gaf hen geen kans te zoeten in de zon koude nachten zetten zwaar bevochten sappen niet in suikers om groene bladeren tierden weinig zomer, het scherpe vocht ontwaakte zelfs de dromer maar in de nasmaak proefde je de strijd der elementen het donkerrood…

De sappen stijgen in elk leven Dat zich voor Uwe drang ontsluit. Heer! Zie uw dienaar! Zie Uw bruid! Bereid, hun volle bloei te geven. Bloeien wij, Heer, alleen gelaten Met schaduw en met spiegelbeeld? Al wat ons pijnigt en verveelt Aanzien zij lustloos en verwaten.…

Opgestaan uit het rustveld der dood verrijst een moordmacht helsoldaten zielloos marcherende ledematen vleesloze botten, tanden ontbloot twaalf slagen verbleken ontstoken rood dat zich hecht aan angsten in straten waar het leger als duivelsfanaten stramme gelederen gulzig vergroot met sappen die van rijtwonden druipen in gapende muilen…

Genietend van geestrijke sappen doet innerlijke naaktheid ontluiken, het warme licht streelt haar vormen rond tijdloze uren van genoeglijk samen zijn. In mijn adem fluister ik hem : "winter bewonderingen op z'n mooist.."…

De wind duwt wolken naar hun bestemming, Want als het regent, proef ik de sappen van de horizon, bomen dansen, schudden takken droog en gaan, de wereld luistert hoe vogels spreken en smeken om verlichting Het is zondag, ik ben hier, maar waar vandaan ?…

In ’t duister diep van omgeploegde grond lig jij te sterven aan die nieuwe plant die uit je openbreekt naar hoger land, zich voedt met alle sappen uit je wond. De vraag is : draag je leven in je pit of ben j’als zaad niet meer dan poederstof waar hoop noch droom, maar enkel dood in zit ?…

Ik slikte haar intieme sappen als honing, vloeibare heroïne. Ik verslikte mij. Ik kotste mijn darmen eruit en mijn maag bleef steken in mijn verkrampte keel, waardoor ik stikte en in die ademloze momentopname lachte ik stervend al mijn kennis weg, niets wetend als een pasgeborene werd ik herboren. Lachte God mee.…

Dat je mooi kon zijn als een zomermiddag maar herfst komt met rijpende appelgeuren regen trekt nat in onze droge kleren verdrijft van het gezicht de bronzen kleuren Het land verlangt naar zachte sneeuw en ijs om de wortels van 't leven te beschermen de wegen tegen schade te behoeden kracht in trage sappen te laten schuilen Maar jij bent…

Waarna zoete sappen als een eruptie weg spuien. Met blinde kracht, meters hoog om zich heen sissend. Niet nadenkend over eventuele consequenties van zijn daden, gewoon ontladen. De rest komt later. Om na deze ontlading weer eens te meer te worden geschud.…

blijven staan zonder wortels de grond is te rul en boven haar kruin staat een hemel die enkel Magritte zou kunnen schilderen ze rookt graag pijp en houdt van appels op haar hoofd ooit speelde ze piano, nu geniet ze van Vivaldi wanneer de noten door haar takken gaan haar bladeren beroeren en haar nerven doen trillen ze zoekt een uitweg voelt de sappen…

"beste Vic" zei de dokter tegen mij "we kunnen na dit onderzoek gevoeglijk constateren dat u heel erg anders bent dan de meeste Hollandse heren ik kan u zeggen en het is voor vele heren een ultieme wens u bent namelijk een uniek mens'' ''van al uw sappen zijn monsters genomen en die hebben we met veel verbazing keer op keer opnieuw…

Neem mij in je armen, verlangde zij en laat mij van ons tweetjes dromen Voel hoe ik tegen jouw borst aan vlij laat mij het bloed onstuimig stromen Neem mij in je armen, verlangde zij en laat mij ‘t diepst in je ziel komen Knijp mij maar zachtjes bij mijn dij; laat onze sappen maar ineen stromen Neem mij in je armen, verlangde zij laat mij…

Gods eigen krijgers na zijn koude donderpreek voor zover ik zeker weet wil ik pennenstreek kwatrijnen vol van wendingen in lijnen terzinen met een hartenkreet daar zoek ik graag naar de patronen naar de diepgang in gedachten die soms tussen regels wachten om de lezer te belonen scherpe beelden zou ik willen beschrijf me lyrisch zilte sappen…

Gods eigen krijgers na zijn koude donderpreek voor zover ik zeker weet wil ik pennenstreek kwatrijnen vol van wendingen in lijnen terzinen met een hartenkreet daar zoek ik graag naar de patronen naar de diepgang in gedachten die soms tussen regels wachten om de lezer te belonen scherpe beelden zou ik willen beschrijf me lyrisch zilte sappen…

met vrouwelijk geduld dat niet alleen de baarden maar zelfs hen met zalige borsten, onbelast met bevruchtende sappen, werden omhuld met eeuwige schuld; haar superbe grootsheid te aanvaarden…

Ik ben een golvende zee, mijn buik kronkelt van genot, jij duikt van mijn gestegen kittelaar in de warme sappen, in het pikkedonker. Kom in mijn vesting, dan sluit ik de poorten.…

dat met half-ontvouwde bladen, Veelkleurig, door het groene omkleedsel breekt, De tengre knop begerig opwaarts steekt Om vroeg zich reeds in 't zonnelicht te baden: Zeg, vreest gij niet, als zich de winter wreekt, Dat hij, met sneeuw en stollend ijs beladen, De sappen stremm' der pas ontloken bladen, Wier tederheid een milder pleging…

neem nu een boom, een heel gewone geen eik, beuk of lork, maar doodnormale wilg met treurig lange, harkerige takken aan een verre, mistige waterkant even later een glanzende vrouw aantrekkelijk gezicht en mager lijf en grote, hele grote kanovoeten zij wacht op jouw oor tegen haar bast zij kraakt, wiegt en perst sappen van worteldiep naar…

De wortels van Antwerpen liggen desondanks gegroefd in je gelaat en de sappen tussen het duistere wraakgebied ( het hing gewoon in de lucht ) heb jij omgesmeed tot woorden van smaragd, uitdagende borsten in opvallende snit.…

Ik proef jouw sappen in mijn mond Je kijkt me vol verwachting aan Ik voel mijn lichaam branden Traag kijk ik op, en zoek jouw ogen, Je mag je laten gaan. Zoete geuren hangen ik ons nachtverblijf. Jij bent hier meester, ik jouw slaaf.…