Alle inzendingen over schoot

Glazige bellen ballen ontsproten uit een schoot van zeep deukbaar en vervormend geblazen en dansend in de wind kleurig als de regenboog reuzen bel in hoepel sluit mij in je bellen sap verklein me tot een foetus ontploft en overlevend blaas me in je bellenspel spat uiteen in treurnis wachtend op een nieuwe bel bellen vlucht in wording…

vol van genade de Heer is met U Gij zijt de gezegende onder de vrouwen gezegend is Jezus vrucht van Uw schoot heilige Maria moeder van God bid voor ons zondaars nu en in het uur van onze dood leegte en uitzicht drachtige boomgaard magere koeien prikkeldraad spert haar tranen wees wees gegroet zonder vader moeder,…

krijgt samenhang ten langen leste in het zicht de overhand als goudgerande cumuli waar het late licht op brandt wordt het oude zeer vergeten van opgekropte vrijheidsdrift waaruit bitse schichten schoten toorn gericht gehoor bestookte geselend met woedevlagen plots gebraakte donderslagen klarend is de wolkenlucht vergeven van doorbroken…

Het krioelde en het wemelde van dwaze dorstelingen die -gezeten aan de toog hun onkruid schoten in het nat waar ze gestrekt en scheef gebekt hun smart aan lappenlaarzen hingen en genoten van de labbekak die dronken iets vergat Ze hadden voor de maan gedanst in grote lanterfantenkringen want ze bleven zonderlingen die hun lol hadden gehad…

Jij sprankelende woestheid dat eerder onbesuisd dan genadig de aarde kust tot ze blauw ziet, mijn ogen vurig doen glimmen alsof het niet genoeg is, druppels geschenken uit jouw schoot mijn gebarsten onderlip doet prikkelen met bijna snode speelsheid en ongemak dat vragend naar boven pruilt raak me waar je me raken kunt en ik…

Ik ken je tranen al schrei je nooit al toon je nooit verdriet doelloos dwaal je door met sfeerlichten versierde straten je ogen te neer geslagen voor jou geen kerstdiner op het menu geen geluid van welkome stemmen in de kamer een bord op schoot wat kaarsjes en wat foto's met kerst ga jij vroeg slapen doe je de gordijnen dicht ik had…

zorgeloos en onbevangen met een warm welkom blij totdat het vlekje kwam het verkeerde plekje dat snel groter werd een tsunami van angst overspoelde de wereld onderdrukte het eigen gevoel met de hemel als troost leren mensen hun kroost te leven in kuddes als volger niemand is vlekkeloos maar het eigen geloof leidt tot een genadeloos schot…

En op de achtergrond een prettig kwetterkoor van vogeltjes, de naklank van een schot, midden in de roos (of kraakbeen van een vluchtend dier), een juichend stadion plus het voortdurend beuken van de golven op de rotsen.…

Ze glijden van mijn schoot het ruime water op in boten waarvan de kiel al vroeg werd neergelegd, gebreeuwd, door nieuwe tijden, het geluk gekozen waarop de scheephoorn door mijn leven weg zal vloeien, hun lichamen schieten weg als mijn vermaledijde schaduw te dichtbij komt, verstomd de stemmen als ware het bevriende mensen, sinds zij…

kan het zijn om de verzen van je hart te lezen en te verdwalen in de tuin der lusten Er was slechts één zomer zonder zwaluw waarin ik blauwbekte van de kou Je kwam onkruid wieden, zei je, maar een dag werd een jaar, een leven lang van omploegen en opnieuw zaad verwaaien Tussen sterrenstof en nog te ontdekken zonnestelsels Mijn schoot…

Wilde hij beroemd zijn, berucht tot na de dood, schoot hij daarom al die mensen dood? Wilde hij stralen in de eeuwigheid zonder geweten, zonder spijt? Waarom bleef hij niet in leven zodat wij hem zijn verdiende straf konden geven?…

nu nog vallen ze soms als rijpe vruchten in mijn schoot dan proef ik: mijn vader is ooit wel gestorven maar voor mij is hij lang nog niet dood. mijn vader had niet alleen wijze woorden maar maakte die ook waar met de daad. daarop mag ik nu veilig verder bouwen ook als dit voor mij , soms toch, aartsmoeilijk nog gaat.…

Draag me weg naar het wonderlijk licht in verzachtende toverogen Weg van kermende hartenpijn in nieuwe jaarringen Gelijk zeven sloten de tijd verdichten in kruisende hemelbogen Waan me ver over de rivier van het sonore en geef het gezicht aan mijn lief die de schoonste droom verwaait in mijn verlangende schoot als de zwellende…

Boven mij gaan de dag en de nacht, de zon rijst uit mijn schoot, de wolken zijn mijn sluier en ik behoed de maan voor de dood. Je kunt in mij verdrinken, verdwijnen voor de eeuwigheid. Maar ik zal altijd blijven, ik heb de tijd van eindigheid bevrijd. Alle dromen voeren met mij mee, onvindbaar, daarom ben ik de zee.…

Doe uw geesten mij bouwen een woning diep in uw schoot, waar ik zingen zal als barenkoning tot mijne dood. Want geen keel die aan wal uwe zangen ooit navertelt, en geen mensenbrein ooit zal vervangen uw effen geweld. ---------------------- uit: Verzen (1934)…

het zingt in mijn hart het straalt in mijn ogen dat jij mijn moeder bent een uitzonderlijk lieve zo geweldig en wijs ook   als ik slapen wil dan droom ik mij jou die vol vervoering in de schoot omarmend mij steeds nog koestert   als ik aan jou denk jouw liefde die nooit sterft dan straalt mijn dag van de vroege morgen tot in de late…

Onnavolgbaar ogenblik waarin sterren hem te binnen schoten en de uitgesleten drempel vonkte onder zijn allereerste stap: hij was alleen en de ontsluiting vond plaats. De hand van de uitgedreven geliefde cirkelde boven het pasgeboren lijk. Hij was gesloten. ---------------------------- uit: 'Niemand wint', 1992.…

Ik zag een meisje mutsjes maken: Zij hield, op hare malse schoot, Een mutsenbol, zo zwaar als lood, Mismaakt van mond en neus en kaken, Een kunsteloze beeldtenis, Gelijk dat goedje doorgaans is.…

houten tol kwamen de bakker/verzekeringsagent binnen met een koordje hangend door een luikje uit de deur verhalen bij koffie/thee ontzettende lol zij droeg schorten om kleding te besparen wasmachine was er toen nog niet kinderen opvangend uit school beschuitje/kaas luisterend oor over vreugde/verdriet bij pappa op schoot…

Nog onbelast, zo komen wij op aarde, vers uit een schoot de harde wereld in met hoop daarin te winnen aan waarde, rechtop te staan, te zijn met iets van zin, omhoog te gaan vanuit een laag begin. Soms zit het mee. Geboren voor ‘geluk’ zo lijkt het dan. De ladder gaat niet stuk. Zo’n mens klimt op, geniet de gunst van macht.…

De voor is getrokken, het zaad is gezaaid; Bride, laat het liefdevol ontkiemen in de Aarde haar diepe schoot; laat het uitlopen, groeien, opdat het straks zal bloeien; kleuren en geuren zal geven aan de komende lente. Bride, uw sneeuwklokjes luiden ’s winters einde in.…

Je buik en schoot zijn donzig zacht, je lijfje is geurig en teer.. Geef deze krijger, vermoeid en bekaaid voor één keer waar hij naar smacht. Zodat hij niet langer in rondjes draait, verlos hem van het kwade vannacht. De port is oud en maakt me roekeloos toe laat ons nu maar klinken.…

Eens geborgen in hun malse schoot dacht geen sterveling meer aan zijn nakende dood. Jouw sombere buien zijn enkel te verklaren door het eeuwige vallen van kleurige bla’ren. Bij jou loeit september, al is het hoogzomer. Leg je hoofd nu maar neer, mijn herfstige dromer.…

nu nog vallen ze soms als rijpe vruchten in mijn schoot dan proef ik: mijn vader is ooit wel gestorven maar voor mij is hij lang nog niet dood. mijn vader had niet alleen wijze woorden maar maakte die ook waar met de daad. daarop mag ik nu veilig verder bouwen ook als dit voor mij , soms toch, aartsmoeilijk nog gaat.…

in een gewone stoel op het toneel te praten tot zij haar hand had uitgestoken en wij hem hadden gepakt om met haar mee te gaan naar ver onbekend zeker als het om van binnen uit gaat dat liet zij zien in blik en lichaamstaal zij regisseerde ogen hand en stem wij spoorden dezelfde richting rangeerden scheef en schots…

Als leider opererend in een motorbende zweef ik langzaam door de bergen schoonheid op schoot langs vulkanen glijdend de nacht te gemoet een kampong vol ellende Geschreeuw angstkreten en gillen doen ons motoren heimelijk stillen twee politieauto's zien wij staan het is weer zo ver om toe te slaan Onder schot door een medeagent verkrachten…

Droom weg in vlagerige zonstrepen onder de appelboom van vorig jaar in de geborgenheid van mijn schoot Hul je in zomergekleurde tuinkleden tussen coulissen van lavendel en lavas op het toneel van je wonderlijke leven Hoor het hart van moeder natuur kloppen van lichtblauw naar donkerbruin meerstemmig doorjubelend in je wezen Voel je vrij…

gerimpeld als oud linnen wenkbrauwen getekend twee dunne lijntjes licht ovaal en zwart lippen donkerrood dochter van de dood Als een schilderij was zij antiek innovatief een waar gebeuren de morgenstond die de avond zag vevuld van zinnen als het maanlicht rijst het lot berekent de schaduw fijntjes toch radicaal apart handen in de schoot…

leven door warme veiligheid omgeven en kussen heelden mijn klein verdriet Ons gezin was een kalme haven waar onze bootjes lagen gemeerd hier werd ons het varen aangeleerd voordat wij ons op zee begaven Nu is mijn verlangen groot naar thuis voor boot en zeilen zoveel reizen, zoveel nood, doet mij in aller ijle weer verlangen naar jouw schoot…

Ik gooide mijn haar los en mijn wilde krullen, Die de vrijheid vonden in de eindeloze lucht, Krulden en kleurden de hemel lichtoranje en Droom en werkelijkheid werden in aquarel verzacht In mijn dromen schoot je mis deze nacht, maar Je had me reeds geraakt in de zwakte van mijn hart Met vingers op de duizenden haartjes op mijn huid En woorden…