De wereld was net zo klein als ik
Destijds kende ik de wereld niet
je liet mij nog een sprookje leven
door warme veiligheid omgeven
en kussen heelden mijn klein verdriet
Ons gezin was een kalme haven
waar onze bootjes lagen gemeerd
hier werd ons het varen aangeleerd
voordat wij ons op zee begaven
Nu is mijn verlangen groot
naar thuis voor boot en zeilen
zoveel reizen, zoveel nood,
doet mij in aller ijle
weer verlangen naar jouw schoot
voor rust bij tijd en wijle
Geplaatst in de categorie: familie
de tweede strofe vind ik prachtig !
is het zo, dat men, hoe ouder men wordt, met het schrijven ook terug gaat in het verleden?
heerlijk gedicht/sonnet om te lezen !