Alle inzendingen over schrijnen

ach oude stad, je ademt nog er ligt een zonnevlek rond waar de tranen van de dageraad het kwaad wegwassen elke straathoek lijkt te passen in een kleine schrijn vol eer vergeten soms, maar lief staat links en rechts een kleine vrouw het daglicht op te vangen in haar haren hangen trouw tienduizend wensen, uitgedragen leed van mensen en…

Die de dalen uwer stilten Bedt temidden van de stormen, Die de schrijnen uwer heemlen Boven ons verlangen opent, Stem ons dagen en ons nachten Tot éen biddend ademhalen, Maak ons steeds bereid en waardig Zoals nu in ons te ontvangen Van uw lijf en bloed de zegen Uit uw schaduwloze handen.…

lachten Terwijl zijn zonen dieren binnenbrachten Hanteerde hij nog driftig pek en kwast Ik ben hier bij geschiedenis te gast Hoor weer het beitelen van arbeidskrachten De hemel in willend, De Vader nader Hun werk vanwege geld of strijd vernield Werd later weer hervat, vrijwel non-stop Wanneer ik in mijn lettervoorraad blader Vind ik een schrijn…

Een lief gelaat in tere lijnen Een stille lach om jonge mond: Zo schreed zij daar; en de eigen stond Voelde ik een leegte in mij schrijnen. Zag zij mijn blik bewondrend schijnen? De lange wimpers zonken blond Op de ogen; 'k zag haar lach verkwijnen En voelde schaamte om wat ik schond.…

slechts nog Een wazig matte schijn Wat niet was Niet zal komen Wat veel te vroeg begon Geen schijn van kans Van slagen Een ondergaande zon Een zon die niet meer opkwam Een nacht die donker bleef Geen sterren En slechts antwoorden Die ik mezelf schreef Wat niet was Niet zal komen Niet bedoeld was te zijn Het blijft soms nog schrijnen…

Waarom getroost ik mij zovele pijnen te midden van de muren, die zo schrijnen en laat ik mij hier in een dwangbuis wringen? Ik voel de wanden om me heen. Ze schijnen zo vastberaden, nu ze mij omringen. Ze lijken tot een soort sonnet te dwingen. Welja, hier heb je al de twee kwatrijnen. Slechts moeizaam komen thans de twee terzinen.…

Met 't vlossig deksel was de wind aan 't spelen; En nu de weefsels losgeplozen zijn, Wijs ik je met mijn stok van zonneschijn Dwars door de ring van drijvende kastelen, Hoe 't vasteland ligt als een open schrijn, Vol blauw gefonkel van gletscherjuwelen, Behoedzaam vastgelegd in groen-fluwelen Kussens met stralig zilverfiligrein.…

Soms is er woede in je hart Soms, al is er drukte om je heen, voel je je zo bar alleen Toch werkt er op de achtergrond Het weten dat je de vreugde vond In het onbegrijpelijk duet van de liefde, dat je vleugels gaf en vliegen deed waardoor je pijn dan weer vergeet De nevel van het misverstand Het verlangen om niet hier te zijn Het schrijnen…

tanig eelt in palmen van handen herbergt korrels zand al jaren aangedroogd in plooien vastgeloogd verjaren gaat per dag steeds korreliger tijden troebel lijfljk ingeteerd traan zout hand op lijnen vingers aangebrand onthand tasten mis mens in 't verband hitte heilig vuur de doofpot schrijnen de ziel de strot zachte lach ogen glinsteren…

Bekoort als beeld, de nerf uit een oudere schrijn wellen opnieuw dromen van een serafijn uit deze frêle aardkleuren waar Alpen geuren zie ik opeens alles, 't ooit hernieuwd gebeuren.…

Er waait een wind van verre zuiderkust strelend en zacht, Warm en zwoel, Die bij pozen fijngeurig draalt; De gulden kever rust in het fluwelen schrijn der rozen. Het haverveld is van papavers rood, Van korenbloemen blauwt het hoge koren, De ijsvogel flikkert over gracht en sloot waar hennephaar bloeit, Gele naast de ivoren.…

de laatste jaren hebben je traag vermaakt en het mooie klatergoud werd helemaal uitgeloogd maar wat er overblijft dat hoeft geen wrevel want die groene velden van het eerste ogenblik dragen tere bloesems naar het avondland ik weet het van de pijn om het trager worden en het vage zoeken naar de overkant ik ken ook dat schrijnen…

Waar mijn stralen de ochtendstad strelen waart mijn zachtste licht over pleinen en het wekt de torens, kantelen van ‘t kasteel wiens jaren al schrijnen. Mijn rijk duurt kort maar schenkt hoop aan de mens met zijn lichtloze brein, hem houd ik de dag graag ten doop en open zijn hemelgordijn.…

er is nog bewijs, een lichamelijk deel van jou stil bewaard, als een rond de vingers gedragen relikwie de kleine schrijn glanst zilveren gedachtes ze reflecteren stil dat lieve monogram, nooit verjaart jouw naam als ik buiten kijk en vogels beven in hun vleugels dan weet ik dat de kou slechts winters baart, maar nu verlang ik naar de…

je telt tegels tot oneindig wilt verdwalen in de zon schrijnen doet de pijn verdwijnen je mag niet weten wie begon vandaag is gisteren vergeten alleen maar morgen telt je ogen hebben het geweten zijn handen hebben jou gepeld je haat het stomme hijgen doet alsof je er niet bent je maakt je los uit deze lijven wil niet dat hij je zo kent…

Altijd zal het blijven schrijnen, nooit tot bloedens toe, dat niet. Altijd zul je hem toch missen, nooit zit je zonder dit verdriet. Maar er komt een tijd, dat je ermee omgaat, er komt een tijd dat je denkt, die Pap, die had hierom gelachen, want de band die je als dochter had, was uniek.…

Vergeten is het schrijnen van de wonden, weggevoerd de doem van schuld en zonde. In streling, streling, mild en teer is heling, geen pijn, geen verleden meer. Traag openen zich beloften, rood en rond; een vleug van weemoed beroert je mond. In jouw ogen welt het groot erbarmen, in jouw liefde wil ik schuilen, warmen.…

Het kan zo onnoem'lijk schrijnen, als alles wat je bezat zomaar ineens kon verdwijnen. Men zegt: je moet weer vooruit, maar gaat dan vrolijk weer verder, terwijl jij je eenzaam voelt, een dolend schaap zonder herder!…

Waar de goden nimmer stierven in verhalen van de schrijnen van Dilmoen - een zon die onderging in wijndonkere zee zo zijn we zelf ons niet meer misschien een ander mens geworden in camee een zucht herinnering een hoorn die verging Ik droomde weg in overvloed zou er een witte kroon nog vangen ooit geweest van de Verborgene die in godskastelen…

Dit leven is een sprookje Van goed En te veel slecht Van mooie zachte tonen En van gebroken recht Van huizenhoge golven Onmetelijk verdriet Ik voel me haast bedolven In wat dit leven biedt De wanhoop in Parijs In Syrië de pijn Dit hele wrange leven Het hartverscheurend schrijn De stemmen van zo velen Zij, die vergeten zijn De doden…

Reizigers binnenin wachten onontkoombaar in het dalend licht, hun richtingsdoel verloren, laten ze traag de nek beschijnen, voelen in onwillige overgave de tijdelijkheid schrijnen.…

mijn hoofd - mijn hart die hele lange nacht wiegen wij elkaar tot nooit meer pijn - nabij beloven wij weer jij en ik tot ons - in eeuwig samen Jij bent altijd alles - zei je zoals toen bij 't bruisend opgaan in gedeeld verlangen en langs de muren van mijn twijfel projecteren zich jouw woorden een rekbaar begrip zijn wij ondanks het schrijnen…

Maar dan, wanneer ik binnentrad En 'k opende mijn schrijn, Daar lag, nog ongerept, de schat, Die ik vol vreugd verloren had, Al, wat ik gaf, bleef mijn. Wat baat mijn liefde God of vrind, Zo in mijn eigen cel Ik d'eigen gaven weder vind?…

De wijzers schrijnen verder, en de klanken bereiken hun grens, de tonen voor jou bereiken hun ouverture. Wanneer ik mijn ogen sluit voor de kou en de waarheid, zie ik enkel ogen, zomerlucht blauw, en zijn lach. De klok begint achter te lopen, mij laten wetend, vertelt me dat mijn herfst al voorbij is, en ik zag enkel blauw.…

Hier ligt als 'n juweeltje diep in schrijn zo menig pas, lieve, van u, begraven, ik ruik weer geur heerlijk zoete jasmijn! en lijsterzang krauwen de zwarte raven. Mijn lief, mijn lief hoe is ons lot verkeerd Gij zijt een dodend levend in mijn leven en ik ben, levend, tot uw dood gekeerd en weet niet of het leven is, wat mij gebleven.…

De stilte is nog vol van jou schreeuwt ons heftig tegemoet in de leegte die jij achterliet en in het schrijnen van ’t verdriet dat zich met pijnlijk missen voedt en ik...pak machteloos mijn pen kras zolang mijn vingers gaan jouw naam op vellen wit papier want dan ben je tenminste hier bij ons...in dit bestaan hulploos kijk ik wat er gebeurt…

Zijn wonden schrijnen En 't drupplend bloed Vergaart zich samen Aan 's kruises voet. Maar 't Hart des Heilands Het bloedt nog meer, Zijn ziele buigt zich Bedroefd terneer. Maar van Zijn lippen Ruist 't warm gebed: ‘Vergeef 't hun, Vader! O! Red hun! Red!...…

stem De motregen fluistert ‘enzoverder’ Op een toon die gemakzucht verraadt Ik hijg langs het dwaalspoor De mirakelsteeg die ergens doodloopt in de tropen Of op de noordpool waar motregen In zijn val kristal wordt Ik zoek ons Ik mis ons En gis naar jouw gewelfde lijn Die ik verstrooid uit mijn loonbrief knip En bewaar in een koperen schrijn…

In de gevangenis, bij 't stomp verkwijnen In 't dranklokaal, of op een kil terras, Voelde hij als wroeging vol verwondring schrijnen Waarom voor hem geen plaats op aarde was.…

Helena van Troje, Over jou als gewijde grond, waarop ik mijn voeten moest ontschoeien, In de minnezang die ik met een kus naar jouw oren bracht Transfiguratie Het loflied dat ik ooit voor jou ten gehore bracht Is veranderd in een requiem, het beslaat reeds mineur, Het lied van de nachtegaal, dat mij vervulde met lust, Is veranderd in een schrijnen…