Alle inzendingen over sikkel

‘k Loop mijmerend wat voor me heen te praten tegen de sterren en een sikkel maan; de Melkweg is de hemel aan ‘t bestraten en Venus heeft haar bruidstoiletje aan. Het Universum lijkt wel stil te staan, maar let ik op, verandert er toch iets: Zo af en toe zie ik een kunstmaan gaan; hij komt uit ‘t donker en verdwijnt in ‘t niets.…

In dons van wolkjens glijdt ginds De zilveren sikkel der maan; Die schijnt een gondel, een bootjen, Dat vaart op de blauwende baan. De wolkjens schijnen de golven, Witgekuifd, met luchtende tint, En de starren zijn zo schone leliën Als niemand op aarde vindt.…

de maan, slechts als een kleine sikkel, sluimert in haar glimlach tussen talloos twinkelend vertier hier, op deze koude aarde ligt het water onder vorst de bomen hebben zich teruggetrokken in hun schaduw, met schorsen als een harde korst op eeuwenoude wonden maar daaronder kruipt het leven zevenspikkelig omhoog gevangen door een wrange…

De mist vertekent het zicht in de schaapskooi van de verwachtingen, het priemend licht is in aspiraties opgegaan, uit de sikkel van de maan welt een overtollige traan.…

Er ruist een fijne regen langs de schaapskooi van mijn overtollige verwachtingen, priemend licht is schreiend heengegaan en uit de sikkel van de maan welt een wollige traan.…

De oude bereidingswijze van het dagelijkse brood is een bewogen reisverhaal vol toekomstvragen laat het rijpe koren zich vallen bij het zwaaien van scherpe sikkels geslagen danst het graan heen en weer op de dorsvloer molenstenen malen met scheppende vernielzucht de korrels tussen hen verwondend _ stichtend in de bakkerij mag…

Ruist de mottige regen langs de schaapskooi van mijn wollige verwachtingen, het priemend daglicht is schreiend heengegaan,uit de sikkel van de maan welt zijn allerlaatste traan.…

voor altijd overal aanwezig de hamer creëerde naar jouw beeld het land dat ruw ontwaakte door de kanonnen van de Aurora door de roep om vrijheid van hen die zich schaarden achter idealen paranoia vervormde je grilligheid verkilde je hart en vervreemdde je van de arbeiders en strijders die je verstootte als vijand van het volk - de sikkel…

Er raast een storm langs de schaapskooi van mijn verwachtingen, buiten wacht de wolf van emoties die eerder leken uitgestorven, ontdaan van alle overtollige vachten, er welt een traan uit de sikkel van de maan .…

zij twijfelt tussen naderen en wijken een bal in een boog rond een bal af en toe wat zee opzwepend in een schaduwspel schijnt ze net iets anders dan gisteren zij heeft last van dwarse grillen opduikend bij zonsondergang een sikkel in het westen die zwelt van week tot week meer en meer een bol gelaat keer op keer lost ze op een bruistablet…

Nu 't lichter wordt, zie ik iets blinken Als sikkels, opgaande uit de mist; En klokjes hoor ik droomrig klinken: De herder met zijn koeien is 't. En meer en meer komt 't groen der weiden Te voorschijn uit de morgendamp; 't Zijn bloemen, die mijn oog verblijden, Geel als een stralend helle lamp.…

Er ruist een fijne regen langs de schaapskooi van mijn té wereldse verwachtingen, priemend licht is schreiend heengegaan, uit de sikkel van de maan welt een rode traan.…

Hier misstaat nog steeds niet die rode vlag met hamer en sikkel op de eerste arbeider's dag. Het plein, de stenen en de brede straat; kennen de macht van het Kremlin wanneer die uit marcheren gaat. Een rode liefde zo vaak over Moskou bezongen voor een romance die hier ooit tussen twee mensen was begonnen.…

antiminachting, zo voelde jouw aanwezigheid in de glorie zoals liefde kan wedijveren met een flinke dosis “ dood “ ik mis de telefoontjes, slap geouwehoer doch met een diepgang die wij slechts verstonden van mond tot oor en andersom zelfs jouw verbeten angst om de tijdgeest die als een geslepen sikkel over de aardbol zwaait mis ik…

En 't koren dat hij zelf er zaaide, Een andre zal het rijpen zien; Een andre zal de sikkel zwaaien Op 't maatgezang der arbeidsliên. Toch zal hij sluímren zacht en dromen, Bij 't wiegend reuzlen van het graan.…

afgrijselijk lied wit blauw rood, deze vlag wappert als een altruïstische zwerver aan de rand van mijn goot, niet dat ik het aanbid, maar het zijn voor mij de brandende hooibalen op de snelwegen en de leugens over Corona en het vaccin wit blauw rood staat voor mij als het begin van een revolutie om het kwaad te verdelgen met zwaard en sikkel…

Gedijen in getijden Door het tikken van de sikkel Wiegend door haar rijs en dalen Omringd door klotsend gulg Alle kennis losgelaten Geketend aan het nieuw Drachtig onderdeel In een nieuw bestaan Door zintuigen gevangen Gebonden door verlangen Zonder weet van weten Wat geweten is en wordt Zinderend vertraagd geluid Doet horen voelen…

Neen, zo ver in ’t verschiet Uit de schouwen daar rookwolkjes rijzen, En ge sikkels in ’t graan Door de Eemnessers ziet slaan, Blijven dankbare harten hem prijzen.…

diepten huist wat gezonken en gebroken op mijn bodem ligt te roesten En ja, ik weet het wel soms storm ik schuimbekkend met woedende vloedgolven beukend op hun bange dijken zonder ooit te overtuigen Soms huil ik als een dolle hond naar een bleke, wassende maan mijn jankende jeremiades sneuvelen in volstrekte stilte hun sikkel…

schilderen ik knik, stomgeslagen we dwalen in een weidse, oneindige blauwe nacht sterren schitteren als citroengele zonnen zo groot dat ik ze bijna kan aanraken cipressen aals een fluorescerend oplaaiend vuur geluiden sterven weg alleen de krekels tjirpen tegen de avond gloeien de velden warm op de boomtoppen stralen zilver de maan, een kleine sikkel…

en meer nog op de dichters, en de vrouwen om wie wij nimmer rouwen, tast toe, op de dood u wrekend, en voor de eeuwigheid het laatste glas nog brekend, en neem de sikkel - niet de zeis - en sla het rijmend ongeluk zijn tanden uit zijn muil, verhang aldus de kleine dood en ga met brede lach, al Lucebert citerend, naar de kuil waar al uw vrienden…

Daar in de Donkerte Stadiglijk Valt er Niet dan de Klank van dit Ritme al- Leen: Klik klak klok Tik tak tok Dalen de vlegels; Zingt er het Hout op de Trillende Steen: Eerst op het Land stond de Tarwe te Wuiven Voor dat de Sikkel er Doorsneed met Lust.…

Hij kan niet scheiden, want hij ziet zijn mond Die, als een sikkel door het koren zwaait, Oogsten deed zinken, zoet-gerijpt en blond; Maar nu zijn alle velden afgemaaid.…

De zon genaakt de middagstee: In diepte van doorgloede luchtezee smoort de akker onder 't bare goud; de vonken sikkel snerpt door 't droge graan; de schaduw krimpt terug in 't hout; in hemel en in waterbaan geen wolken gaan, alleen de wit door-zichte maan blijft louter in het blauwe hemelvuur... Hoe laat is 't aan de tijd?…

En 't koren dat hij zelf er zaaide, Een andre zal het rijpen zien; Een andre zal de sikkel zwaaien Op 't maatgezang der arbeidsliên. Toch zal hij sluimren zacht en dromen, Bij 't wiegend reuzlen van het graan.…