Alle inzendingen over stilte onweer

de bliksem sloeg de wind uit je benen de kracht uit je arm de zin uit het leven je was pas vier groeien was pijn kijken naar afzien van maar binnenin onrust en honger innerlijk ongeschonden verbeten streven surrogaat leven maar iedere avond toch weer naar huis met je krachteloze benen je kromgegroeide arm geen zin meer in leven…

wat ik koesterde is niet meer voortaan loop ik alleen op het strand ook al heb ik dan last van onweer...…

Maken wij elkaar ontroostbaar hou ik mezelf als kind op schoot languit liggen op een draagbaar en even vrijen met de dood schreien wij dezelfde tranen zodra de zielen zijn ontbloot ver van huizen en van banen hou ik mezelf als kind op schoot onze weerzin tegen onweer dat valse lucht met water hoost spant regenboog als ommekeer naar diepe…

bomen van de regen komt eraan haal de was nu snel naar binnen hou de plu maar paraat het kan nu elk moment beginnen je weet wel hoe dat gaat als je toch de sprong gaat wagen ondanks gerommel in de lucht is dat om moeilijkheden vragen zelfs de vogels zijn gevlucht hoor de druppels eens kletteren kijk ze springen zelfs omhoog en het onweer…

Het onweer dreigt maar slaat niet toe op deze warme dag, waarop ik in je ogen zag dat liefde wisselde voor haat. Woorden zijn zo duur vandaag dat zwijgen nu wel alles zegt. Ik heb me er op toe gelegd, eelt te vormen, laag op laag.…

schitterend schouwspel in de donkere lucht waarbij anderen soms wegkruipen en ik weer ademloos toe sta te kijken natuurgeweld in alle kleuren energie die loskomt en stroomt, regen valt stromend naar beneden veegt straten schoon laat het stof dalen lichtflikkerend schouwspel in het buitentheater met donderend geweld laten de natuurgoden…

In nachten van zinledigheid toont god zijn pinksterdrift de hand van zijn aanwezigheid: vurige vingers in het zwart gegrift De wind slaat in de tuin, papieren waaien weg, waarheden vervallen De geest, in hart en nieren vuur, brandt in ons allen Hij dringt door in keel en hand Daden lichten op bij het spreken Harten zullen zinvol breken…

Ik hou van de hete zon die schittert op de rivier en ik ben gek op de eerste kou van de winter. Ik hou van de zon die ondergaat en zou, als ik de kans kreeg, ook genieten van een kort doch hevig bosbrandje. Ik hou van mijn moeder die oud is en na een godvruchtig leven niet weet wat het worden zal, de hel of de hemel. Ik lijk op haar…

moeder natuur bulderde vannacht van verdriet over wat de mensheid haar heeft aangedaan en achterwege liet tranen met tuiten liet ze volop stromen bleef dit langdurig uiten maar ondanks dat heeft ze toch ook altijd oog voor onze noden want ze weet dat door het uiten van verdriet en pijn vaak iets nieuws tot bloei kan komen wat tot troost…

donkere wolken ze komen steeds dichterbij gezicht op onweer…

Het onweer voorbij nu lammetjes aan de hemel vers gewassen…

ik wist de donkere luchten het zachte zuchten van de wind geruisloos nestelt stilte zich in bomen tussen blad hoor het vage breken van een tak door naamloze passanten zag de bliksem pas toen het donkere loof diep voor de regen boog de spanning die het onweer lading gaf is stilaan verdwenen zomer is in gouden luchten weer…

Regen en onweer de wind jaagt genadeloos op een natte krant…

Opa is zo streng: bij onweer dondert het nooit -- want vloeken mag niet.…

Oorverdovend gekletter Slippende auto’s Gillende kinderen Krakende bomen vechten Tegen wind en hagel Ben blij dat ik binnen ben Angstaanjagende donder Verblindende lichtflits Krijsende katten Een regen van vuur Slaat in door de schoorsteen Ik wou dat ik buiten was…

de lucht hangt trillend gevangen landerijen warmvlijend warmdroppels in verschiet een ver licht verlicht de einder, het knettert op de middengolf blikskaters, daar is het gedonder…

Een ballon zweeft vechtend tegen de storm naar het zuidoosten Ik zie jouw gezicht Ik zie mijn gezicht in het onweer Hoefslagen ... Een slanke hand trekt licht in de verlatenheid…

Heb je ook wakker gelegen van de herrie vannacht lag je ook te waken, in ’t holst van de nacht heb je ’t ook horen hozen, tot de straten blank stonden heb je ook aan ’t raam gestaan vannacht? ’t Bliksemde, ’t donderde met volle kracht ’t regende verschrikkelijk, lag je ook wakker vannacht? Als bij ’t aanbreken van de ochtend de nacht wegtrekt…

donder wentelt het mes op de wetsteen flikkert de wolk gedrenkt in voorgevoel van wat wordt voorgeschreven onder het soepel buigend lemmet keert een witte siddering runentekens heet staal ritst aan de donkere hemel voorteken dat de aarde moet lezen het brengt een kentering aan de lauwe adem van de avond het schrift scheurt…

Het rommelt in de verte 't komt steeds dichterbij ook schieten flitsen langs de donk're hemel voorbij. Het rommelen komt nader steeds dichter- en dichterbij nog heel even, dan knettert 't hier bij mij. Het rommelde in de verte nu spookt het hier enorm want wat net ver weg was is nu hier, wat 'k je brom. En als het eenmaal los is…

Zeppelins en loden luchtkastelen olifanten in hun hemelvaart echo's dreunen zonder te verhelen de donderslag der blauwe walvisstaart grommend drommen robben op een eiland ivoren torens flitsend als flambouwen fakkels drijven wiggen in hun flanken een schuilplaats! wie durft wat nog te vertrouwen echo's dreunen, lucht komt tot ontlading…

Het onweert, bliksem boven me, diep gerommel -- onder mijn voeten.…

De stilte zwelt uit de ingeslapen nacht En zuigt ons gans en onweerstaanbaar binnen. Een hoornstoot gilde alsof een wilde jacht, losbarstend als een onweer, zou beginnen - En toen niets meer: de ondragelijke vracht van tè veel jaren, 't koele en donkre linnen van de eeuwge stilte op onze wankle wacht.…

Afstand in stilte Geluid van water verder dan de horizon gebroken golven. Hondenweer Na hevig onweer verdwenen zelfs de katten maar de liefde bleef. Versmolten dagen Het jaar snelt voorbij weemoedige uitlopers waaien de uren om. De achtste dag Na zeven dagen zei god de achtste dag ik ben onzichtbaar.…

Het was oorverdovend stil tijdens de storm, geen beweging werd waargenomen, geen geluid eveneens. Het was oorverdovend stil tijdens je heengaan, niets bewoog nog, niemand sprak het was oorverdovend stil.…

zoveel stilte om van te houden als je vleugels krijgt je gehoord aangeraakt voelt zoveel stilte om te doorbreken als de bedreiging binnenin aanzwelt monddood maakt zoveel stilte om te aanvaarden als er niets is om mee te denken om van te houden…

Het weerbericht in mijn hoofd voorspelt, al vanaf het begin van het schooljaar, steeds : regen, mist, onweer en storm.…

Een kleine afstand naar het einde jouw woorden in mijn lege maag rommelen, onweer verwacht een statige ontvangst in de nacht mijn dagen zijn geteld de overige dagen ook met een staart tussen de lang ontlaste tenen beweeg je de stilte in ademnood, mijn lief ik adem jouw hart aan horizon en beter leven gezonder, aarzelend zal ik…

Door het zo sterk veranderde klimaat, Zeg ik: ‘De zondvloed komt, maar wel na mij! Ik vlucht voor zwaar weer weg’, waarna ik blij En met een goede bui het land verlaat. Wie nu asiel zoekt en hoopt op een wonder, Die weet al: dat geeft straks nooit meer gedonder.…

Een klagende viool In de decembernacht Een stem in de verte bezingt de wanhoop zacht Waar is het licht dat nu zou komen Waar is de hoop die werd verwacht De stilte verstikt De silhouetten van de bomen Er is iets op komst Al weet niemand wat Een onweer, een kracht De tijd is hier Dat ons onheil wacht Dominus illuminatio mea Want het donker…