Alle inzendingen over teloorgang

Als donk're watertorren liggen de duwbakken stil te dreigen in geslagen zilver voor het eiland bij de witte brug. Uit de waas van hoogbouw vloeit een schitt'rende kronkel; sleepbootje schuift eindeloos traag door het perspectief. Ze wacht, de stille oude rivier, tot appartemenbouw ook hier de oevers naar God heeft gebracht.…

striemende regen, genadeloos verstompen het opgejaagd dier verkleumd door dreigende teloorgang eens rijk aan golven gewonnen zilver kunnen niet meer schoon poetsen. Deze vuilnis verteert ie niet, nee alles verliest zijn glans met deze rampspoed.…

kerstmis was verdrietig niet meer de blijde boodschap althans voor de goede verstaander de enkeling hij zag de monddode beelden in de kerststallen en hoorde daarachter een zacht weeklagen van verbannen stemmen de anderen zongen nog een tijd lang hun liederen…

Voor J. 1967-1995 Jij was nog in woelige schemering waarin tijd versmolt met wat ooit gebroken werd Ontluikend als subtiel licht in warme ogen Op tere huid drogen tranen zich als fijn stof der herinnering Als een vervlogen zondagskind in pijn verdronken Zo een jong fragiel weerbarstig talent Jij was nog niet aan…

een gedicht schrijven over het verlopen van de tijd is nog zó eenvoudig niet er ging immers zoveel voorbij dus wanneer ik de tijd en de dingen die mij zijn gepasseerd in het kort zou moeten samenvatten zou ik ze willen vangen in de zin; "er is zoveel aan mij voorbij gegaan dat ik de tel ben kwijtgeraakt"…

als een orkaan giert de koude wind verwoestend een dolgedraaid systeem de teloorgang van een cultuur dat het naakte leven van mensen uitschakelt ik zag zwanen afgetekend tegen de blauwe hemel in de aardse woonsteden opgetild boven het grauwe water met warm kloppend hart vechtend tegen dat wrede ik zal zwijgen over dit thema…

ook de typemachines liggen onaangeslagen opgeslagen in het magazijn van de kringloop... men vertikt het…

De taal is haar lang lief geweest Maar nu ze ouder wordt, vergeet Ze hoe haar allerliefste heet Grijpt ze naar pop en knuffelbeest Merk je dat ze niet langer leest Vergeten is hoe of ze sneed Het brood, de groente, hoe ze leed Aan het verwelken van haar geest Teloorgang van een woordenschat Die groot en indrukwekkend was Ze schudde verzen…

enkele dagen per maand straalt haar lach op de aarde waar in gebekte heuveltjes het spoor te lezen valt van de opkomst van het tij en dan monkelt ze nog na bleke pretlichtjes rondom rond de sikkel harer bestaan voor hoe lang ook ze nog kan heersen in haar hemel onbetwist is er nooit sprake van verrijzenis of teloorgang ze bedrijft…

Met een beau geste Nam hij afscheid Van kamer en partij Buiten westen Met wind in de zeilen Steeds hoger te peilen Is het boegbeeld ten onder Door financieel gedonder Politiek sympathiek Met een plastic verhaal Als zonnebrandcrème Aan een aanmeerpaal Failliete speeltjesboel Teloorgang van een krant Vijftig plus of min Meer zat er…

twee torens gevangen in het licht vinden elkaar achter dikke muren aangetast door teloorgang van binnenuit met hoop aan ketenen gebonden, hun wereld is veranderd maar nog altijd onverdeeld het behoud van geborgenheid is de tastbare buitenkant, alleen op papier vergeeld.…

Als ijs adert in bevroren ogen en koude angst wurgend alle liefde dood Wanneer afgrijzen en weerzinwekkende voel brandt als vuur in een gesloten hart en prikkeldraad de huid omvelt Als haat opzwelt en de keel dichtsnoert Dan zie je beiden ieder een kant op gaan Was eens de liefde mooi en bloeiend Teloorgang gedoemd Zwarte bloemen ijzen…

hartstochtelijk de kleuren van kindergezichten terwijl een molen stil en star de uren naar de einder waait Alle dagen zijn daar deuren naar eindeloze wegen die zonder bestemming voort waggelen op weg van eergisteren naar de welvingen van 't onaantastbare Struikelend over gebalsemde lijken scheppen we een ondraaglijke lichtheid over teloorgang…

Arrogantie is als een verwelkte bloem decadent op weg naar de ondergang teloorgang van droevige dromen het leven kent voorspoed en tegenspoed tijd kent geen genade voor het noodlot samen kijken we uit naar het nabije einde wanneer de prille ochtenddauw de absurditeit van de wereld herkent in dwaze toespelingen van de ziel vergankelijkheid…

zie dan, erbarmelijke en temporeel beknotte wanstaltigen, hoe deze dagen die u prijzen zou als futiele barcodes plichten en doven. beluister het doffe ruisen van gindse stroken marmer één seconde na duizenden millennia van absolute stilte, het doffe stof ploft in stof. en zij, vergooide bloem, opschietende te midden het neerzijgende rot, zij voelt…

tegen het maagdelijk struisriet daar roept zij mij nader een fee in blauw gehuld kom, lijken haar lippen te zeggen ik, ja ik, ben met jou verguld hoezeer ik ook mijn passen wil versnellen en mijn armen nog verder doe strekken zij komt niet dichterbij ik schijn aan de grond genageld alsof het ongekende mij wil kwellen een teloorgang…

Op beslagen ramen verschijnt nog de wasem van mijn stem, nog één voorjaarbeurt en de kamer maakt zich vrij van stof of spoor waarin schaduwen verschenen, in aanwezigheid van mij, een tocht uit geordende vensters verdwijnt, teloorgang tussen avond en de nacht, ontsnapt uit beider mond en aandacht, benieuwd naar de bestemmingen die mij…

Slepend teloorgang volmaakte zinneloosheid, van uitgeleende tijd. In aardse spasme ruist de zilte branding na, in dwingend orgasme. Maangesmolten meer vertraagt in lichtend kwikzilver, in tempo geringd. Het laatste ballet grimeert de wereldstilte als ultieme beweging.…

zo makkelijk en los gezegd, gefluisterd, als door een vos Vol verleiding nemende handen de vrije wil, voorgoed aan banden Geworden tot iemands eigendom de gesel van eisen beukt je krom Gekooide geest verslagen identiteit onschuld en vertrouwen, voor altijd kwijt In leegte en angst dan vechten en strijden om weer te zijn en teloorgang…

neerzet aanklaagt goed versus het kwaad tekent hij met minuscule precisie ieder detail met evenveel liefde ondergedompeld in zijn fantasierijke wereld, waar staarten rijkelijk worden toebedeeld aan een ieder, trechters steevast op koppen zitten vissen al vliegend mensen dragen komen verborgen boodschappen tot leven evenals de lusten, de teloorgang…

Een vliegtuig kerft een snee in de bast van de lucht de hemel opent zich druppels vallen als tranen van bittere pijn de wonde bloedt door Zo sterft het gewelf Langzaam maar zeer zeker uit Ongeneeslijk ziek…

Zes makers van de teloorgang: de gebroeders Oud en Eenzaam, de b.v.…

Was ik maar het zijn zelf Dat dartel draaft in de koele weide En in het zand langs het onzichtbare meer Zich wentelt in de teloorgang der dingen.…

vloer buiten kraait de haan hij hield van ze misschien meer dan het hart dragen kon hij torste zijn geheim die logge loden last het onzegbare ontsnapte slechts een keer aan zijn lippen het geheim kroop zoals bloed onafwendbaar naar een donker doodlopend glibberig pad hij wist het: morgen komen ze monden ogen handen die zijn teloorgang…

Teloorgang, ondergang, slopend en ontzield. In naam van wat? God, Allah, olie of benzine? Never mind, let’s kill some more. En nu eindelijk zomaar vrede voor Israel en de Palestijnen? Die stijl behoort definitely niet tot de mijne.…

Ik slijp haar gratie in mijn hart van steen, ik ween haar naam in hout en de taal om die in haar geest voort te laten gaan tegen mijn beter weten in, ik spreek haar aan in een teloorgang, een plek waar hoop en in haar beeld volmaakt gedijt, zich als warme deken over ziel en aarde spreidt. Http://www.pamapoems.nl…

Teloorgang is regel, het herstel een zwanenzang zonder heilzaam licht dat mij ooit toescheen. Bang houdt het waarom mij in het gevang, mijn kloppend hart is immers niet van steen. Hetgeen door verrot merg en been verdween, jaagt mijn gedachten rusteloos op stang. Hoe lang duurt het om te sterven: één zucht en het is gedaan.…

Tijdens het nog prille begin van jouw moedige jeugdige bestaan hadden jouw onbestemde verlangens zelden glanzende vleugels en nog geen weet van ironie of de teloorgang van het noodlot je liet mij alleen achter tussen de bomen met steeds maar weer die dwaze dromen achter iedere boom afzender onbekend alsof de natuur door een vreemde god…

licht zij is de angst die op een zonnige dag in het heldere oog van het hert schijnt de achtergebleven woorden van de herder die vergeten zijn poëzie is een magische bezem die in het boek der tranen de boze geesten verjaagt zij is de taal die het raam openzet de bittere geuren binnenlaat om het zoete te proeven de rouw om de teloorgang…

geboren uit het paradijs van warmte en overvloed teloorgang van de wezenlijke verbondenheid ben ik afhankelijk geworden en gebakerd mijn ziel is gescheiden, de Heelheid kwijt hier is mijn eenzaamheid geschapen de mens eigen en zo fundamenteel de onvermijdelijke sterfelijke verlatenheid ik zoek vaak doch ben niet altoos…