Alle inzendingen over treurwilg

Het was de grote sprong, van bloesem; de droom in niemandsland en eeuwigheid die tekende voor afstand en spijt en bracht de treurwilg in ons midden. De drank van overmacht, voorbij van vluchten, door felle blindheid bedot lijken we thans van verre oorsprong zonder troost, droefgeestig lot.…

1 geef de hoop nooit op het was er al eer je werd geboren hoop opent ogen om opnieuw het verlangen te bekoren 2 ook al sterven wij iedere dag en is pijn en verdriet een hard gelag je kunt niet ontkennen dat je dan ook waarlijk leeft en gedwongen wordt nieuwe wegen te verkennen 3 ook een treurwilg wordt heel oud hij…

niet goed op de centjes gepast troubadour leek mij wel wat met zang en dans de mens vermaken liedjes uit het hart die de pijn vervagen van de lange werkdag dagelijks langs herens wegen gaan in zon en regen staan de herberg met een warm bed waarvan de waardin ondeugend lacht in de stilte van de nacht ik heb de lier aan een treurwilg…

De treurwilg is gestopt met treurig wezen, zijn slierten kleuren heel voorzichtig groen en rond zijn takken buitelen de mezen, zoals ze dat alleen in ’t voorjaar doen. De Kerria barst van de gele knoppen, de Prunus bloost zacht roze in haar kleed. De vlinders kruipen eerdaags uit hun poppen, geleden is weer alle winterleed.…

Maar ‘k wil even blijven stilstaan om te rouwen bij die oude treurwilg, ‘k wil niet altijd blijven voortgaan. Zijn stervende takken reiken niet over de muur naar morgen. Ze verdorren in het laatste licht. Ik streel een laatste keer zijn stam, raak zijn takken even aan en gaandeweg verdwijnen de muren uit het zicht.…

Liefde, sterk als het gras soepel en buigzaam bij elke wind - jij door mij zo bemind nimmer het gevoel van treurwilg jouw regen blijkt later een gouden - ik blijf van je houden zelden tijden van distels de nectar is dan al in zicht - mijn liefde is aan jou gericht wij, verslingerd als kamperfoelie met de zachtheid van mos - ik laat…

ontmoetten vele hoogtepunten als wel diepe dalen waar steeds moeizamer uit omhoog geklommen werd leken obstakels groter, valkuilen onoverkomelijk tot zij ongemerkt overstapte op een ander spoor kleurde onbegrip dieper daar stilte aanzwelde liet je jezelf meevoeren door de stroom die liefde heette spiegelde de bittere waarheid jou gelijk een treurwilg…

De treurwilg bij de rand van het eikenwoud heeft gekromde vingers, vol neerslachtig grijs. Door zijn reuzenhand ruist een trotse wijs, die op strijdbaar, toch vreedzaam voorjaar bouwt. Bladknoppen in het zwaar hangende hout zien neer op een klein bloemenparadijs, geboren uit modder, verdwenen ijs.…

In de avond verspreidden zich de geuren zoals de jasmijn van mijn geboorteland Jij was een zeemeermin pas aan land gekropen met gladde, nieuwe benen in plaats van een vissenstaart Ik mocht je leren goed te lopen van Lotje in de lange Lindenlaan In de schaduw dichtbij een vijver schuilden we onder een treurwilg vanwege de prikkende zonnestralen…

schaapje van de kudde op je hart gedrukt waarvoor je zorg moet dragen; en zorg dragen in gebed is een grote kracht in de duisternis van de aarde wonderlijk zijn Gods wegen waar liefde heerst geeft God zijn zegen de wereld is verhard de draden zijn verward het zonlicht schijnt de straten binnen en zag ik niet dat kind onder de treurwilg…

Onvindbaar waren we die lange dag: we waren de paadjes achterlangs en binnendoor, brandnetels en berkenstammen, de ondoorzichtige oude kas achter in de tuin van een van ons, hutten in de bomen, in de bosjes waren we, verstopt onder bruggetjes en laaghangende takken van treurwilgen bij de gracht.…

Op het dunne blad van een treurwilg drijf ik traag over de wateren van Schelde, Zenne, Nete, Leie... Het blad is smal, maar ik maak plaats voor mieren, vechtend voor hun leven, voor vermoeide bijen, oude vlinders, voor zielen van verdronken dieren, voor zielen van verdronken kinderen, in Schelde, Zenne, Nete, Leie...…

In ver-zicht een slapende zwarte brabander onder traag heen en weer wiegende slierttakken van een treurwilg. Zo eenzaam en verlaten in weiland. De vochtige ochtendkoude laat zich voelen tot op mijn huid, een rilling. Ver weg op d' achtergrond geroezemoes van verkeersgeluid.…

De treurwilg in mijn ziel is een beeld van marmer - onbeweeglijk. Ik volg de zwarte rokken in mijn drang naar veiligheid - onbekommerd. Bij klanken van Chopin breekt de stam in tweeën - bevrijdend. Domme slaaf van dikke torens en zij rijgt mij aan haar mes - genadeloos.…

Schaduw en rust vind ik bij de treurwilg en zijn verweerde bank in late uren die nog warm dragen van een snikhete dag tot ik vanuit de verte opgeschrikt door een ondefinieerbare klank zijn mij duidelijker bij vrienden en buren hun gebabbel en gelach.…

Is de aanblik van mijn trotse lier in de treurwilg te dragen? ik ben een stoffige ikoon in een donkere kapel, waar geen mens naar omkijkt of soms een oude priester met een bestofte mouw, wijwatertranen en geheime toverspreuken om god te manipuleren, wat al eeuwen mislukt…

Knerpend grintpad koud en kil Marmeren stenen verweerd en stil Treurwilgen langs een groene heg Gestorven geliefden voor altijd weg Rouwende mensen geheel ontdaan Gebogen hoofden de ogen betraand Eind van een leven het aardse bestaan Alles voorbij waarom moest het zo gaan Eeuwige rustplaats wachtend op niets een laatste groet of is er toch…

mocht ik bloemen zetten in een groene zinken vaas terwijl mijn vader knielde op een bankje waar hij eerst zijn zakdoek overheen had gelegd de wandeling tussen de graven duurde vaak meer dan een uur, mijn vader bracht bezoeken aan oude kennissen en besprak met de tuinbaas de verdere verfraaiing van het graf, de een voelde meer voor een treurwilg…

Deze maand herinner ik mij ook de treurwilg weer deze metgezel uit een van mijn vele verse dromen, welke ongevraagd vol met beelden langs komen, als tintelingen dan mijn ziel bewonen keer op keer .…

Alles is als het grote verstommen dat telt, alsof een grote Dordtse treurwilg het "nu" bepaalt, mij en ons laat zwijgen deze nacht nog wat na woelt en taalt maar kijk de musjes en roodborstjes genieten. De klimop oogt als een part van hun wieg zo'n warme plek gewoon in je eigen hart.…

Laat mij wiegend wiegen op de takken van de treurwilg tussen het ritselend gebladerte en het jonge groen van zijn lentekleed. Laat mij wiegend wiegen luisterend naar de taal van de licht wervelende wind en zijn eeuwenoude verhalen van moeder aarde en het Lentekind.…

lege venster waardoor geen bundel lachend ochtendlicht nog langer leven binnenwaarts tot aan de sponde loodst vergleden uren tellen kan in 't spieg'lend oog van de pendule voor de duur van een fluistering, een ademtocht zingt de dood en plooit zijn zware mantel rond de broze schouders van de gaande mens windstil - getemperd staat de treurwilg…

er heerst stilte en heldere rust, geen treurwilg, geen droefenis; een hof met donker kort gras, in een hoek een palm en een bron; en rondom streng, blinkend wit, overstraald door de lentezon de hoge mansdiepe muur met de doden erin, rij aan rij, naast en boven elkaar.…

windkracht 0 is nou dan voel je echt geen zucht De schoorsteenrook gaat recht omhoog in een strakblauwe lucht Bij windkracht 1 dan geeft de rook toch al de richting aan En 2 dat is de kracht waarbij de blaren ritselen gaan Bij 3 gaan er zo hier een daar wat twijgen heen en weer En 4 blaast langs de straten oude kranten op en neer bij 5 zie je de treurwilg…

braam die met zijn doornen een rode bessenbos innig omhelst ervoor er achter er doorheen seringen door bloeiend fluitenkruid omlijst een witte roos op voorgrond prijkt voor de wilde pruimenboom links een exotische berenklauw met daaronder in de sloot de gele lis pal tegenover de scheutige rietsigaar die nog peinst wat bloeien is een treurwilg…

Een nieuw lied voor de Heer die de vogeltjes schiep En hun wijzen van iedere dag Die de treurwilg tot eindeloos treuren riep En de vrouw tot haar eeuwige lach Een nieuw lied voor de Heer die de goudvissen goud En de roodborstjes rood heeft gemaakt Die de golven der zee, en de bladeren van 't woud Met zijn vinger heeft aangeraakt Die de kolibrie…