Alle inzendingen over urn

in Westerwolde golden niet boeren zwoegen op de essen ploegen voren en verstoren het bodemarchief urnenvelden telden niet hoe mensen in de Steentijd toegewijd hun doden begroeven interesseert hen niet ze ploegen voort, terwijl ze een pijlpunt, bijl nog wel oprapen bewaren zien ze geen reden de urnen te sparen ze hebben geen idee…

zwevend, dromend denken aan jouw huis daar aan de plas ik zou je al mijn liefde schenken als jij daar nog maar even was lachend, kussend spelen in die boot tussen het riet ik kan dit verlies niet velen de smaak van louter verdriet de wind waait over de plassen verstrooit het stof van jouw bestaan de urn waar ik op mocht passen verliest…

De urn van mijn Moeder, heb ik zelf begraven, in ons familiegraf, waar wij samen, rusten gaan. Zo kan onze levensenergie, die ook levensliefde is, onmogelijk doven. Niet ontbinden. Zo wordt overlijden overleven. In moederlicht geloof ik heilig. In haar licht heb ik mensen lief, en leer ik heilig zien.…

Er woont een nieuweling in haar Voor Kerstmis uit de dood herrezen Hersteld, geheeld, bevrijd, genezen Haar vaders urn kreeg voor elkaar Wat eerder aan haar werd bewezen Er woont een nieuweling in haar Voor Kerstmis uit de dood herrezen Ze is op tijd van zessen klaar Haar leven is zeer uitgelezen De dood hoeft ze niet meer te vrezen Bestaand…

was dat ene stukje grond Midden in ’t groene gras als niets de stilte schond Wat zijn fijn plekje was, was waar hij stilte vond Met goed geknoopte das verzorgde hij zijn wond Wat hem ’t mooist was, was ‘t steen dat er stond Met erbij dat plaatje glas dat hij zijn vrouw vond Wat hem het liefste was, was de plek die verbond In een urn…

Je mag best weten dat ik even aarzelde bij het openen van de urn het voelde zo onwerkelijk jouw lijf als as te zien maar nu rust je in de holte van mijn handen voor de laatste keer voel ik ons dichter dan bijeen ik laat je gaan lief als alles wat je was glijdend door mijn vingers in de stilte van voorbij en mijn adem geeft je vleugels…

Het antwoord als altijd een - vreselijke - stilte als scherven stekend in een gebroken urn.…

ik heb de graven bezocht urnen vastgehouden van hen die mij hun dood toevertrouwden in afscheid nemen hadden wij het steeds over leven het samen delen van tijd de herinneringen zijn gekomen heftiger dan ooit terwijl jij hier ligt te dromen in het jullie missen ben ik gaan gissen naar de zin van bestaan en weer gaan ik weet dat jij…

welke waarheid wordt gebeeldhouwd onderaan de urne terwijl onze handen wrijven over het gelaat van schaamte hoelang zal de trein blijven branden tussen losgehaakte windstreken die doorheen zwartgekalkte grachten de gruwel spoelen in de keel van menselijkheid en de vloed van vrede willen herwinnen zeg mij, wie richt het hoofd…

hoofd vol dromen zoals jullie op een dag een kelk met wijn zullen vasthouden op een zonnige plek ergens waar nog avonturen te beleven zijn en vreemde verhalen de ronde doen : er was hier eens een saxofonist die gedichten schreef over landschappen, kinderen en muziek, vooral muziek en ooit misschien zal een warme mond wat as uit een urn…

op het bereik waarvan ik mij in verdichtsels hulde, al voedsel verzamelend onder maar een voorwendsel: weggaan, uit mijn as treden, uitruimen de urn. of zo: vochten uit mijn slijm tredend, zwemen verspelend. maar zo, dat dit mij lokte als een voeder of oxigenium.…

in het tuinhuisje tussen onkruidverdelger en de blikken verf staat een aardenkruik het goedkoopste exemplaar een urn op de plank het lijk in de kast het verzwegen verleden een lijk in de vaas inktzwarte uren waarin het kind besmeurd werd in gestolen tijd waarom staat ze daar naast de onkruidverdelger wie wil het weten waarom…

zoveel tijd verdwaal ik aan zee geheel bewust een oneindige blik sombere dagdromen maken hun entree opvallend dat ik daar niet meer van schrik Golven deinzen nergens voor terug oneindig vertellen ze elk een verhaal avondwolken slaan een hemelse brug de zon spreekt bijna horizontaal Ik heb mijn gedachten in zee gestrooid zoals een urn…

ik stak kaarsen aan en wilde bidden maar de wind golft rook het licht speelt spook op zwart beroete muren mijn gebed is valse hoop de dag brandschildert licht in lood gezette ruiten leven speelt al eeuwen buiten binnen rusten zielen van hen die in de tijd ontvielen hun tempels zijn geplaatst in urnen aan de muur ze begraven was…

windrichting het incasseren zonder strijd wie danst mij als ik zoek achter klagende uitingen, de esdoorn vergeet te lieven de kreupele zijn veters strikken, van me houdt al was ik een kind groot in getal gezocht naar iets wat ik nooit kon vinden, ik wist maar het zoeken was zo bekend, twijfels in de ochtenduren verbrande knoken in de urn…

Eind oktober, stil op het terras Nu en dan de zon vanuit een wolk Schijnende voor vaderland en volk Glas geblazen urn waarin je as Wang aan wang, een allerlaatste zucht Krom gebogen treurt het najaarsriet Grijnzend de pompoen die alles ziet Makend van de dood een boerse klucht Niets dringt tot de tuinkabouter door Mos bedekt zijn muts…

ik stak kaarsen aan en wilde bidden maar de wind golft rook het licht speelt spook op zwart beroette muren mijn gebed is valse hoop de dag brandschildert licht in lood gezette ruiten leven speelt al eeuwen buiten binnen rusten zielen van hen die in de tijd ontvielen het eeuwig rusten is geplaatst in urnen aan de muur ze begraven…

neem mij mee van hier tot ginder neem mij mee naar jouw idee boetseer, kneed mij of beeld mij uit in zwart /wit maak mij de David van je ultieme dromen naakt en honderd op een rij genoeg om dagelijks klaar te komen stapel mij op in glazen urnen versier daarmee het eiken dressoir stof mijn potten dagelijks steevast af met…

Hij houdt het been stijf en andere diverse pluimagerijen Zijn woonst is een bakhuis van opslagverzamelplaatsen het dakgebinte zweeft boven zijn pompsteen daar stoot hij zich af en toe bij het afkoken van zijn maïskolven Hij houdt er een bijverdienste op na afgezien van het pijpen rollen snuift hij iedere dag een beetje uit de urne van…

heb de muur gezien waar kogels niet meer inslaan omdat de mens is weggegaan alleen zijn as leeft in bestaan jij staat er ook je glimlach danst nog in de naam onder het potje je blijft voor mij het lieve zotje je werd zo vrolijk zonder zorgen een kind weer opgaand in zijn spel blijheid was door je volwassenheid verborgen de urnen…

Eindelijk was het de dag je as uit urn leek vastgeklonken, (wou je niet weg of werd jij vastgehouden?) maar eenmaal verwaaid als glitter, één met de glinstering van water.…

trillend lied in flirten naar de warme zon omdat zij een nieuwe dag begon toen de nacht hen koud verliet Beuken lijken zich te strekken alsof zij met hun sterke armen de hemelboog in diep erbarmen naar de aarde willen trekken Daar stil gezeten in het gras bewonder ik de pure natuur maar treur bittere tranen zuur bij het zien van de urn…

De grafheuvel groeit tot piramide omrand met bomen van steen waarin ze tekens kerven Klank, beeld en zin verenigd in één oude stem die onvertaald bleef De barbaar werpt boeken in vuur Er bleven er drie gespaard van de tand het vocht dat geduldig doormaalt Drie hele en een handvol snippers en scherven van een urn bleven heel genoeg…

doden-huisje van mijn Liefde; En slag op slag, die dit mijn hart doorkliefde Is daar gegriffeld, aan de wand, in kras Bij kras van letters, die geen sterfling las Dan ik, - vreemd doden-boekje van mijn Liefde: Maar, midden in, prijkt hoog mijn Hart geheven, Glorie van doods-kou, met de haat en 't lieven Van ál dode uren, als een urn…

Slechts Af en toe klonk uit een urn een kreet. ------------------------------------------- uit: 'Alle gedichten tot gisteren', 1994.…

omgeving was het nauw’lijks te verdragen Hij deed niet anders dan de boel in treurnis jagen Door iedereen met zeikerijen te belagen Mijn Lieve God, hij was de ramp in zijn gezin Pas op het allerlaatste einde zijner dagen Toen Knoken Hein kwam om zijn pijp voor ’t laatst te ragen Was het gedaan met zijn gezeur en zure vragen Want in een urn…

Verdriet zo groot als een graf of volle urn. Ik heb menig boom aangeplant vanwege de slagregen die ons deel waren in leven voor even maar mij echt vervelen, dat gevoel ken ik niet.…

lijden Zijn dochter’s wonden zag hij niet Zij zal nu zijn fakkel moeten dragen zonder haar vingers te branden aan zijn verkoolde ziel als zij haar spiegeling terugziet in de dode ogen van haar vader * * * Geschreven n.a.v. tentamen suïcide van mijn vader in 1995 * * * Kunstwerk: ' Urn…

Op deze grijze dag het is bijna half elf verhuis jij van de boekenkast de vrijheid tegemoed de blauwkartonnen doos, waarin jouw as gevat is in een urn verpakt in canvas tas, wordt door de jongste zoon gehangen aan het stuur zo fietsen jullie samen nog één keer langs de weg die vroeger zo vertrouwd was wanneer het visseizoen begon…

Teveel om op te noemen Je had het kunnen weten Urn vol as met bloemen…