1301 resultaten.
Tuinfantasie - 9e tafereel
hartenkreet
3.0 met 2 stemmen 92 Een ekster plundert nesten, onverdroten,
terwijl een gaai pikt in vergane noten.…
Negentien ben ik
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 108 viaduct
Dat verbinding vormt tussen
Grootstedelijke waanzin
En het kalme platteland
Staat daar dat bronzen beeld
Van een verwrongen auto -
Wielen in de lucht,
Het dak op de grond,
Bouten en moeren zweven
Onbestemd rond en weten
Niet wat ze moeten -
In een flits zie ik
Hoe het leven hier in
Deze stad zijn zal,
Hoe het mij zal vergaan…
Weeffout?
netgedicht
5.0 met 3 stemmen 20 onbekende oorden reis,
verstrooi mij in de sporen
van de golven van een
oceaan, om daar te ontwaken
leer mij van de vruchtbare
grond te eten indien ik de
aardse armen ontstegen
in het oog van een argeloze
orkaan, die mij zwijgend aan
de blinde zwijnen voert,
niet te denken wat voor mij
eerder werd aangeroerd,
verteerbaar zal vergaan…
Kanarie
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 219 Een dag onder wolken
toen nevel boven het gras hing
met donkerbruin bier
en vergane glorie
onder de mystiek
van de oude stad
die verlangend
aan het water lag
je liep naar de vogel
in de zilveren kooi
die in de kroeg op tafel stond
je vroeg of de kanarie kon zingen
wist jij veel over liefde en klaagzang
er hing geen antwoord…
NATUURLIJKE MONUMENTEN
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 50 weg
en blijft altijd staan
bomen vallen om –
als ze goed ziek zijn
of slecht geworteld –
door de wind
leggen zich neer – alleen door
bekenden in het wilde bos omringd –
zijn zelf hun eigen monumenten
vermolmd en half bekleed
met mos
tot ze vele jaren later
net als die in de mens
zijn gedachten toch
ooit eens helemaal vergaan…
Sterren aan de hemel.
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 198 of niemand spaart,
als god of mens ook nu niet kon verhoeden
dat dwazen weer tot beulen zijn ontaard,
dat twijfel dan de blik niet zal verblinden,
dat angst noch haat de mensheid dan verdeelt,
dat 't hart zich met de rede blijft verbinden
en solidariteit de wonden heelt,
dat fonkelingen die zozeer verblijdden
en nu uit vele ogen zijn vergaan…
Geen titel (zei de...)
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 319 Zei de zandkorrel tegen de waterdruppel:
'De wereld kan vergaan
maar wij blijven altijd bestaan'.…
Winter sonnet
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 126 In veelvoud flonkert het licht van de maan
dat tot stralende sterren lijkt te vergaan.
Vogels en vissen en wat kruipt op de aarde
moeten hun levenslot tenslotte aanvaarden.…
VERSCHROEIENDE ZOMER
hartenkreet
4.0 met 5 stemmen 314 de droogte verschrompelt hun harten meer en meer
het juligras verschroeit door een brandende zon;
waarlangs hydrangeas weelderig met witte trossen
nu verdroogde stengels tonen met rosse koppen
alleen de akkerwinde die verzengende hitte overwon
tropische dagen hebben de zomerpracht verknoeid
en voor de bloei zijn vele kleuren en geuren vergaan…
Verlangen,
hartenkreet
3.0 met 2 stemmen 62 Zonder jou, een troosteloos leven,
Waarom moest jij gaan
Voor mij een eindeloos streven
van eenzaamheid vergaan
Zoals wolken drijven in de luchten
gaat alles, als een mooie droom voorbij
Ik zou uit die wereld willen vluchten
laten verdriet, miserie,
weemoed onder mij.…
De dood en de duik!
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 163 Als ik naakt een duik doe in het Marnix-zwembad te Amsterdam
fier, fris en frank warm voorgedoucht
ontdaan van stof en stoffelijkheid
denk ik aan mijn dood , mijn sterven
denk ik, zou het zo gaan, zal ik zo vergaan
zo aangenaam, zo warm, zo oerstil, zo behaaglijk
zo lief, zo mooi, zo blauw, zo schoon, zo fijn,
zonder pijn, verdriet, angst…
De zegeningen van de misantropie
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 269 Waarheen nu nog te lopen,ik dreig gauw te vergaan,
er is geen ander baken dan het schijnen van de maan.
Broeder kom me hoeden, de sneeuw bedekt mijn daken.
Het tocht in mijn vertrekken en de zoldering gaat kraken.
Is er dan geen afgrond hier, waar ik me in kan storten
Wat zou het toch een zegen zijn mijn leven in te korten.…
Cemetery blues
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 209 De klokken luiden, afscheid wordt genomen
Een korte plechtigheid, een vers, een lied
De gang naar ‘t kerkhof, nee, die is er niet
Ik zie de stoet vertrekken langs de bomen
De oude zerken staan hier schots en scheef
En ook de houten kruizen, half vergaan
Waarop al lang de namen niet meer staan
Daar weer en wind ze langzaamaan verdreef…
wat liefde was dacht jij verdriet
netgedicht
5.0 met 4 stemmen 576 ik heb de dagen omgekeerd
weken van het stof ontdaan
maanden kenden geen beweging meer
de jaren waren al vergaan
ik zocht je buitenkant
warmte zat van binnen
met schoonheid aan de hand
kon ik opnieuw beginnen
we hebben veel gepraat
verstonden ook dezelfde woorden
beseften later waar het echt om gaat
dissonanten maakten geen akkoorden…
LENTEVERLANGEN
hartenkreet
4.0 met 1 stemmen 134 nu d’ aarde ligt troosteloos en zwart
Ik verlang naar zachte en zoete geuren
die mij hoop geven en levenskracht
Ik verlang naar d’ eerste zonnestraal
die de natuur met warmte overspoelt
naar een hemel helder en klaar
die mij ’s morgens blijde begroet
Ik verlang naar vogelzang in de vroege
ochtendstond
en dat het winterleed vlug mag vergaan…
Wat echt telt
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 66 Het hevig bloeien in de bonte zomerkleuren
is tot een stil vervloeien in de mist vergaan,
en trager klopt het hart en kruipt het bloed in bochten
waar het de droesem van de wijn nu achterlaat.…
LEEUW van AZIE
netgedicht
1.0 met 14 stemmen 79 Het eed'le geliefde
maar gevreesde dier
van India's Gir woud
leeft tevreden en bewust
in zijn verkleind woonrijk
door de bescheiden manen
om de krachtige kop
waait vergane trots
die eens schrik aanjoeg
bij Perzen Turken en Joden
wier landen het tehuis was
van de koninklijke rover
zijn beminde gezellin
laat haar vrijer alleen
wijdt…
JUMBO 's STAP
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 51 Het welzijn der bedragen doet verstaan:
"Hier heerst stemming van geurig koffiehuis,
fijntjes en bescheiden, wil nimmer vergaan."…
KOUDE VLAM
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 46 het wil haar wereld zijn, vreugd’ én pijn,
het wil alleen in haar bestaan, het wil
alleen haar zoenend het nog zijn, het
wil in haar als het in haar vergaan.
de krullen van heur haren krullen in zijn mond.
de klanken van haar woorden zingen in het rond.
haar handen strelen het, het is als vuur en lont.…
GEBED
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 36 Goede stille Nacht, het wil in U vergaan.
Dit kleine zwart krijgt grootsheid in Uw haven,
dit git wordt stil en zachter dan Uw naam.…
HERBEGIN
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 39 Vergane Aarde werd tot leven gewekt,
wat heden, ja, in eeuwigheid door klinkt:
"Elke morgen is een reine schepping,
waarbij schaduw vlucht, verrassend licht gloort,
een frisse zon rijst vol bemoediging.
Vergezeld van het verblijdende Woord
de dag doorbrengen tot late schemering,
leidt helder schijnend door duisternis voort."…
Pamflet
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 53 hangt het daar
Om het kind terug naar zijn kamer te sturen
Maar in de late donkere uren
Waarin het voorbeeld voorbeeld is
Waar, in een tijd van duisternis
En er veel is te verduren
Daar broedt een vogel op zijn ei
En maakt wel zeven kinderen blij
Die wonen vreugdevol in zijn borst
En weten van de vredesvorst
Het bidden is hem niet vergaan…
Het Verdriet van Hama en Homs
netgedicht
3.0 met 19 stemmen 1.668 Hun vingers gingen vingervlug
door bakkersbroden die zij kneedden
Stookten kleine stukjes houtskool
shisha's appels uit de soeks
Hun haren glommen, ach zo mooi
door soenna's messen fijn gesneden
En zij lazen voor het theehuis
uit het theeblad van hun leven
Zag ze gaan ooit, dadeldragers,
broodverkopers nog van toen
Langs blauwgepuide…
Requiem
netgedicht
4.0 met 10 stemmen 480 #
INTROÏTUS
schrijd binnen tot stof vergane mens
leg je neder voor het altaar van het leven
ik zal je begroeten met wierook en licht
je zegenen met water uit de Jordaan
de Geest laat ik voor eeuwig over je zweven
en hier allen zingen over je levensgedicht
zij zijn rondom jou en met je begaan
vier je eeuwig leven
schrijd…
Herfst
hartenkreet
2.0 met 4 stemmen 458 Als een rookgordijn wordt opgeworpen
Om aftakeling te verhullen
Als takken verder spelen in mineur
Kaal en troosteloos in de wind
Als de schrale zon een schaduw wordt
Een schim van lang vergane glorie
Wanneer gure regen mijn gezicht teistert
Bergen blaren de weg onzichtbaar maken
Wanneer fluitende wind in mijn oren blaast
me influistert dat…
Zoals daar ginds, aan stille blauwe lucht
poëzie
3.0 met 88 stemmen 31.979 Zoals daar ginds, aan stille blauwe lucht,
Zilveren-zacht, de half-ontloken maan
Bloeit als een vreemde bloesem zonder vrucht,
Wier bleke bladen aan de kim vergaan, -
Zó zag ik eens, in wonder-zoet genucht,
Uw half-verhulde beelt'nis voor mij staan, -
Dán, met een zachte glimlach en een zucht,
Voor mijn verwonderde…
Niets
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 891 Zacht rust de aarde
waar nooit het graan vergaan zal.
Dan nader ik de kaars
als een verdwaalde vlieg.
Soms duik ik in de verlaten kelders.
Als voor de ratten strooien ze er hun aas
Maar ik ontwijk de val.
Buiten verstrooiing zoeken.
Soms struikelt hier een kleuter
Of een herderin blaat naar haar schapen.…
Naast mijn pendule zit, in koncentratie
poëzie
3.0 met 14 stemmen 1.551 Naast mijn pendule zit, in koncentratie
Vergaan, de ijsvogel van Van Hoytema:
Onwerklijk is de wereld - Ik verga,
Terwijl ik 't zie, ook zelf in kontemplatie.
Aan de and're kant, kruisbeens, zit Gotama,
Afwezig, de ogen dicht na revelatie:
Te boven is 't bewustzijn de adoratie
Door ondergang in de unio mystica.…
De stroom
hartenkreet
2.0 met 2 stemmen 349 Is wat ons rest niet lang vergaan
verwaait met winterregen
die al het dode vruchtbaar maakt
maar ook alles vernietigt
zo weergaloos, zo schuw
Zie, mijn lief, de zon kleurt zwart
ons leven is ten einde.
Wat hadden we nog meer gedaan
dan licht te absorberen
dat schroeide en de tijd vergat.…
Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten
poëzie
4.0 met 34 stemmen 9.267 En toch, zo eindloos smacht ik soms om rond
Uw overdierbre leên de arm te slaan
En luid uitsnikkende, met al mijn gloed
En trots en kalme glorie, te vergaan
Op uwe lippen in een wilde vloed
Van kussen, waar 'k niet langer woorden vond.…