Alle inzendingen over vergaan

Verzwolgen is het huis nu helemaal, vergaan met man en muis, zowaar. Gelukkig is verrijzenis in dezen zonneklaar…

En toch is het zo goed, - want nu geschiedt, De eeuwig nieuwe wording van het zijnde, Het bloeien en vergaan terzelfder tijd. Het onberekenbare wordt een feit, De kleur is klank, de stilte werd een lied, En vreugde wordt de smart, die zich verreinde.…

romantisch toch op groot scherm in close-up sharon stone ashly judd krijgen een vuurtje en de kijker staat in vlam zelfs modellen worden betaald om te roken verkocht op speciale video’s en ze noemen dit ook wel eens real life een ochtendhoestje gaat wel over neem nog eentje vlak voor het ontbijt dertig jaar later een vergane…

en meester ben jij kreeft van haar liefde echter niet het laatste vertrek een kist en wilde ganzen uiterwaardenwaarts hellouw door tot aan de waal waar de veerman niet meer vaart in de tocht een wak en wakend tweetal zwanen oogverblindend wit met trage zwier draaien ze in het rond en stelpen zwart je ligt verloren in kwelwater te vergaan…

Zoals daar ginds, aan stille blauwe lucht, zilveren-zacht, de half ontloken maan, bloeit als een vreemde bloesem zonder vrucht, wier bleke bladen aan de kim vergaan; zo zag ik eens, in wonderzoet genucht, uw half verhulde beeltnis voor mij staan,- dan, met een zachte glimlach en een zucht, voor mijn verwonderde oogen ondergaan.…

Voorbij de gedachte Aan de gediggelde toekomst Spiegelt mijn hoofd Zich Aan het verleden Voorbij de chantage Van een inktzwart scenario Verbeidt mijn zijn Zich Vergane delen Voorbij de beleving Van een gekenschetste glorie Prikkelt mijn zin Zich Naar jouw verlangen KUNSTGREEP (truc) Voorbij de kunstgrepen…

De dagen van de zomer zijn getogen De jeugdpracht van de blâren vergaan, Hun gouden tover is nog troost voor de ogen Maar weldra zullen naakt de bomen staan. Hoe is op deze dag mijn hart bewogen, Dat mart in ’t bos en wil er niet vandaan, Het weet de pracht dier zuilengang en bogen En uchtendlucht aan ’t einde van de laan.…

Mijn leven zij, zo ik mij tot u keer… - vergaan van u bedacht - en zacht de open droom te efemeer. Te zijn in ’t ongetijde, dit niet meer… - een schijn in stille pracht verragt - en dieper is het zinken weer.…

schuin als een zinkend schip zou ik vergaan en ik schreeuwde als een leeuw, helaas maakte ik de indruk van een windvaan. (een aasgier vloog om de mast heen, piepend en blééf er omheen vliegen...)…

een jaar hernieuwt zichzelf niet vadertje tijd doet dit voorwaar dus wensen wij dat iedereen geniet van veel gelukkige tijd in het volgende jaar de kleurklanken van het voorbije jaar vaal en in stilte vergaan schakeren nieuwe schitterende tinten waaruit geluk en gezondheid ontstaan de rivier 2009 leeggestroomd, verdampt verliest aan kracht…

wie zal het zeggen; zij is immers ongrijpbaar en bovennatuurlijk sterk of wist ik, als mens en betrekkelijk van aard in de vergane jaren, door navolging opgespaard, de waarheid niet meer te toetsen op zuiver goud niemand zal het weten wel leek het al jaren uitzichtloos koud…

het achter ons in de horizon schuift tot de verte een paar koffers meebrengt en wat beloofde toekomst uitpakt een handvol boutades en clichés die hun rechtmatige eigenaar terugvinden de stoelendans en een paar versleten schoenen die ons tot tranen dwingen en verder nog een trofee, getuige van sprekende delen wat rest residu van reeds lang vergane…

De lust om te vertrekken was me vergaan, ik pakte uit met een borrel tegen de ergernis. Bakte een uitsmijter en zette de televisie aan. ....door problemen met het besturingssysteem.... voor nabestaanden en familie....…

huiddiep en rimpelloos gelegd met sterrenspikkels op zijn tulen kleed baant zijn pad met staal van scherp geslecht door tunnels mensenpassen breed De dag van buiten rijmloos opgezegd draagt hoornhuid als een dure eed snijdt zich een weg door boeg en plecht als horizon het licht betreedt De avond neemt terloops de weg omhoog schurkt tegen de vergane…

is dat mooie meisje van mij en ja hoor, dat voelde fantastisch Zij aan mijn zijde, voelde dit ook getuige ‘t veel te vlot gezegde ‘ja’ Daar dit huwelijk naar liefde rook sprak ik haar dus even haastig na Nu al vierenveertig gouden jaren waarin tijd bijna leek stil te staan Altijd bleef ons bootje leuk varen en ‘t dacht zeker niet aan vergaan…

Die nietige, rode stip trilt, krimpt in een, verlangt tenslotte geheel te vergaan. Een blusgrage zucht blaast er over heen... Daar komt een genadevolle adem aan, glijdt haast ongemerkt voort, maar wekt meteen: doet oplaaien, - tot nieuw leven opstaan!…

Maar in de herfst Ben je al weer vergaan. Stil, muisstil als de wind. Maar dan plotseling Hoor je weer een kind Zoekend naar de ouders. Zouden ze daar ooit nog staan? Wachten of je ze ooit nog ziet. Je hart vol verdriet. En jij, jij bent nu alleen Met niemand om je heen. Zo eenzaam, Zo alleen. Denkend aan de tijd van voorheen.…

Vanuit de wolken oogt 's werelds bestaan als opgeblazen, kleinzielig festijn, dat -gelijk vluchtig licht- snel moet vergaan. Struiken blazen zacht, bloemen knikken fijn, zullen hun bestemming altijd verstaan: hier blijft Gods schepping eenvoudig en rein.…

Een stukje van mij vergaan, een stukje van mij naar de hemel. Ik weet dat je er komt, ik weet alleen niet wanneer. Ik zal je ontmoeten op een dag, die dag kijk ik naar uit. Ik heb je laten gaan, ik heb het geaccepteerd. jij weet wanneer je mij kan verwelkomen in de hemel.…

De Carpathia, vol opluchting en schrik, is een opbeurende taak beschoren: de helden van de vergane Titanic.…

Woedend was je baan maar oude sporen zijn vergaan. Schoonwassen is je passie en ik lach van oor tot oor. Regen je bent een vriend, gratis maar niet goedkoop. Ik heb je nodig op mijn nog te droge land. Waar vruchten zullen groeien en het mooiste nog moet bloeien. Hemelse regen stroom nu maar neer. Verkwik mijn aarde keer op keer.…

Nieuwe adem sluipt over varens, zoent bomen, verlicht heel het bos; de pas vergane regen stijgt geurend, verijlt glanzend.…

Als ik als nacht-receptionist ook mijn rondes loop over oerverloze uniforme gangen van mijn hotel in Rotterdam dan bekruipt mij de angst van het vergaan van de pluriformiteit van de intrinsieke eigenheid van al onze gasten achter al die gesloten deuren Angst voor het wegvallen van die veelkleurigheid van mens en samenleving vooral van…

De lente met haar licht zal weerom duren tot alle bloesems langzaam zijn vergaan. De mensen worden blij en zullen zingen en kinderen gaan buitelen in 't gras alsof er nooit een winter heeft bestaan. O mensen, laat ons hoopvol verder gaan herinnerend hoe 't voorjaar telkens was en dat de warmte allen wil omringen.…

En toch is het zo goed, - want nu geschiedt, De eeuwig nieuwe wording van het zijnde, Het bloeien en vergaan terzelfder tijd. Het onberekenbare wordt een feit, De kleur is klank, de stilte werd een lied, En vreugde wordt de smart, die zich verreinde.…

Je loopt verder,maar kijkt toch weer om naar zo'n boze onverschilligheid, het vergaan van een soort heiligdom dat moest wijken voor een nieuwe tijd.…

Ik stond daar op brandende kolen, En kon toch geen stapje vergaan. 't Hart poppelde mij van verlangen! Och God! wat de liefde toch is! 'k Vond woorden, zo schoon als gezangen, En toch bleef ik stom als een vis. Dan naderde ik zo maar gedurig. Zij spoorde mij aan met een lach; Mijn hart zong: ‘ik min u zo vurig!’…

gelaten De zolder stap voor stap toen opgegaan Je wilt niet weten wat ik daar zag staan In verre hoeken en verloren gaten Versleten schoenen in diverse maten Ze kwamen uit vergeten tijd vandaan De vlizotrap naar onderen gelaten Je wilt niet weten wat ik toen zag staan Een monty coat waaraan de motten vraten Wat studieboeken door de tijd vergaan…

Het is een vast gegeven en ook al vaak beschreven: er is geen weg naar wat eens was, dat is vergaan verleden. Al wil je nog zo graag het goed van toen weer eens beleven, er is een muur van tijd die scheidt en niets meer terug wil geven.…

En zingt de lijster weer uit volle borst, terwijl een gaai pikt in vergane noten, de reiger heeft gegeten als een vorst, een muisje vult haar buik met plantenloten, toch is ‘t je reinste zelfverlakkerij, maar mij maakt het wel als een kind zo blij.…