Alle inzendingen over verval OR verstarring OR verleden

Symbolen verstarren wat werkelijk is. Liefde doet ijskoud ijs smelten. Liefde maakt mensen wijs.…

bij de molen zonder wieken komt ineens de vraag is het onvoltooid verleden tijd of een kwestie van verval vooralsnog blijft het gissen doch molens moeten draaien malen en kreunen onder fikse wind een molenaar moet in de weer zijn met zeilen touwen en ander gereedschap geluk is een draaiende molen met wieken die dromen meenemen naar…

Men loopt zo gauw voorbij in herfstachtig najaar aan wat uitgebloeide takken in een groepje bij elkaar vergankelijk geworden kleur verliezen, broos staat het stil, wat triest komen uit de mist in zicht van zachte lichtval en zie.... hoe een spinnetje ontdekte de ragfijne takjes waaraan het zijn webje spon en kijk... naar de verdorde bloempjes…

de ontluistering ,door zijn kapotte darmen, laat hem schreeuwen als vloeibare ontlasting door zijn broekspijpen druipt de verstarrende schaamte lijkt onverdraaglijk als hij de benodigde stappen zet tot aan de voordeur trillend draait hij de sleutel om…

ode aan de doden uit een ver verleden onder grijszwarte stenen kolossaal de gele brem verbergend naar God zoekend dwaalt hun ziel boven korrelig zand de hei kleurt paars hun aura verdwaasd hun geur kwijt zonder lichaam verdoold vechtend vol afkeer tegen verder verval leven is zolang geleden Hun eeuwige vraag waar…

jouw hand glipt uit de mijne langzaam ga je op in de mensenmassa, op weg naar huis al twijfel je daar soms aan even daarvoor, vertelde ik je anekdotes uit een ver verleden die een glimlach op jouw lippen toverde zelf verval je in herhaling van hetgeen je net ook vertelde steevast luister ik omarm ik jou met liefde totdat het moment…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Een vurig bede klinkt vanuit het hart ontstegen 'Heer waar bent U, hoor mij roepen de wereld om mij heen verhardt er strijden allerhande groepen en het geloof in U verstart' Hoopvol slaat zij haar ogen op smekend hulp vragend van Zijn Hand maar al wat zij ziet is het trage bederf scheuren in het heilig beeld van stand getekend verval…

Ik ben nog even soepel als altijd, hoop ik, krachtig en onversleten. Maar als ik snel de trap opga zijn dertig jaren zo voorbij, wanneer ik bovensta - kortademig, klamzweterig. Wel ben ik onveranderd gaaf en glad, denk ik, en net zo slank als vroeger. Maar tijd en ondervinding strijk ik niet meer met mijn handen strak als ik in de spiegel…

Afgekalfd land, rotte palen en golven zonlicht opnieuw zichtbaar in spiegelend water; versprankeld onder een gebroken wolkenlucht Zwermen zilveren vogels bespelen een vluchtige harp, waar schichtige vissen spiegels verscherven; beelden verbrekend van dood hout half verzonken in moeras Ogenschijnlijk geruïneerd landschap, maar als altijd bij verval…

Afgekalfd land, rotte palen en golven zonlicht opnieuw zichtbaar in spiegelend water; versprankeld onder een gebroken wolkenlucht Zwermen zilveren vogels bespelen een vluchtige harp, waar schichtige vissen spiegels verscherven; beelden verbrekend van dood hout half verzonken in moeras Ogenschijnlijk geruïneerd landschap, maar als altijd bij verval…

Jij zit daar binnen en komt niet meer buiten bent met het huis gezonken tot het verval de deur naar onderhoud blijf je maar sluiten. Straks is er niemand meer die je vinden zal heeft jouw natuur je verhindert om je te uiten getuigen slecht de planten van jouw sterfgeval.…

natuurlijk wil hij niet meer zien hoe zijn zachte huid verrimpelt en plooien trekt over zijn lijf de spiegel toont meedogenloos donkere wallen onder zijn ogen de scheurtjes langs zijn wangen de blauwgeaderde delta stroomt binnenzijds langs beide de polsen, vertakt in doorschijnend melkwit zijn donkere krullen vergrijzen de roze huid…

vandaag zag ik het blad terugkeren naar de aarde frivool dwarrelend speelde het met de wind alsof het even nog het leven vierde vandaag zag ik het blad hoe het neer lag op de aarde de kleur verbleekt de randen door verlaten vocht verbrokkeld en al bijna stof de teloorgang al omarmd…

Steeds weer duidt het feest naar hopeloze gasten, boekbinders van de ergste soort die met valkuilen analfabeten weet te scoren we zeggen ongehoord verschuilen ons achter vodden wrijven met vinger kurkresten uit het wijnglas om het vervolgens in het geniep af te likken ze schreeuwen dat de nacht hun eenzaam maakt, herschrijven telkens…

Gedwee laat de verbrokkelde muur met zijn ronde ingevallen toren zich door harde wingerdranken doorboren. Dat grijpgrage lover bewaart liefdesvuur! Over verweerde stenen zing het uur van drifig minnende vogelkoren. Kleine holtes doen licht getrippel horen; krioelend leven heeft groot avontuur. Nachtwind fluistert om de schimmige bouwval.…

gebroken nachten schuren langs oude wonden dagen verslijten…

Een facelift kan ze wel gebruiken maar ja, zo’n liftboy is vals duur, niet getreurd, op naar het Kruitvat altijd voordelig in plamuur. De groeven dicht, de plooien glad als nieuw kan ze er tegen aan maar na thuiskomst en een bad staart ze opnieuw haar leeftijd aan…

het schrijnende verval van een boeket zonnebloemen moet van Gogh met een gevoel van melancholie hebben opgescheept doch dit weerhield hem er niet van dit tafereel met sublieme penseelstreken op canvas vast te leggen voor de eeuwigheid…

jaar dan komen de gebreken nou ik heb het al vijftien jaar zevenhonderd en tachtig weken Vijf en veertig nog volop in het leven ineens voorbij een ziekte beleven Jaar na jaar verminderd kwaliteit van het wie je bent nooit meer bevrijd Heb er mee te doen opgesloten in je lijf allerlei klachten maar vooral traag en stijf Het verval…

Langzaam wat beter zegt hij als je vraagt hoe het met hem gaat zijn beschermingsmuur is nog steeds intact Maar wij zien de scheuren de gaten, het verval hij sukkelt telkens weg als je met hem praat herhaalt zichzelf te vaak kan nog steeds niet lopen heeft met alles hulp nodig en ruikt naar oude pis De eens zo vitale man altijd vrolijk…

een lege tafel en vier stoeltjes symboliseren het verval van een verlopen seizoen zoals ook de bladeren op de grond getuigen van weleer met een gevoel van wat geweest is is geweest blijf ik toeschouwer in de kilte van de tijd...…

Terwijl de tijd door al je vingers glipt loop je steeds vaker achter jezelf aan omdat alles meer moeite kost sluipt dat wat je liever wilt negeren toch langzaam dichterbij voel je dat de wereld stilaan kleiner wordt omdat er meer mensen verdwijnen dan bijkomen zit je soms klem in die beklemming terwijl je van elke dag eigenlijk…

de schepping was voltooid overal waren de klokken gaan tikken op het uur nul omdat de mensen anders zouden stikken zonder zuurstof bomen zon en natuur het raderwerk was universeel onvervangbaar door de mens waren er ongewenste haperingen waarna verval was ingezet met kains ezels kakebeen dat abel had neergelegd…

Het verleden heb ik slechts in fragmenten, vervormd, vertekend en soms geladen met een grijs gevoel; wat ooit als verse sneeuw gevallen is, het blinkt niet meer, het zingt met valse tonen van verval, van ontoegankelijkheid. Het roept nog enkel om berusten. Wat heb ik wel?…

Het verleden heb ik slechts in fragmenten, vervormd, vertekend en soms geladen met een grijs gevoel; wat ooit als verse sneeuw gevallen is, het blinkt niet meer, het zingt met valse tonen van verval, van ontoegankelijkheid. Het roept nog enkel om berusten. Wat heb ik wel?…

de schaduw van gespreide vleugels komt dreigend op haar af haar blik en lijf verstarren dan vlucht ze weg van 't raam tevreden strijkt hij in de dakgoot neer niet elke vogel schrikt van groene ogen…

kleurige bloesems bloeiend verval vallende zaden zaaiende wind wassende groeisels bloemend gewas kleurige bloesems bloeiend verval vallende zaden zaaiende wind…