Alle inzendingen over vrede op aarde

Reik me je hand voor de vrede, er is al veel te veel geleden, teveel vernietigd en gemoord, teveel verkracht en verstoord. Ik rond Kaap de Goede Hoop, voor niemand meer op de loop, dit is waar ikzelf voor koos. Ik bied je hem aan: de vredesroos.…

mijn handen in de lucht spelend met een witte ballon wit vrede als een speelbal van de wind tollend alle richtingen verdwaald in de blauwe lucht een harde schok laat hem verdwijnen tussen de wolken alleen de wind blijft achter…

Hij zingt over vrede, over het geluk, en zijn dag kan allang niet meer stuk. Maar elders wordt er nog gevochten, en zaaien vreemde soldaten de dood. De mensen die in vrede leven mochten, liggen levenloos in een vreemde goot. Regeringsleiders zwelgen in hun wijn, en voelen geen angst en ook geen pijn.…

er om heen kijkend teder naar dat kindje zij zijn niet alleen Schaapjes in de weide de os en de ezel liggen daar een ster schitterend aan de hemel wachtend op het nieuwe jaar Stille nacht zal het zijn een stille tijd voor velen die sommigen worden gegeven in hun leven, in al hun pijn Het nieuwe jaar dat zal komen zal het vrede…

Toen ik vanmorgen opstond lag er ijs op het water lag er ijs op de auto’s en ijs op de straten De wereld was van ijs Tenminste, zo leek het Toen ik vanmorgen opstond lag er een glans op het water lagen er glitters op de auto’s en glitter in de straten De wereld was vol glans en glitter Tenminste, zo leek het Toen ik vanmorgen opstond…

De nachtwind streelde het waterdak. Gelijk een kam het kroos strijkt. Strak. Het oog verrijkt. De donkergroene en zwarte vullingpracht Van deze natte bosbonbon Verhult zilverkleurige larven van de nacht. Het maanlicht spiekte door het wolkendek. Zoals een knipoog de weg verkort. De waterspiegel lekte verrast, wat gek. De oever van de zomer…

En vrede waait naar binnen, zachte zoen van goddelijke wind die blaast voorbij gedachten in mijn moe-heet denkplantsoen.…

Is ruimte voor bezinning de dag ervóór of op 5 mei alleen of zijn er nog meer dagen om de wereld om mij heen in vrede te verdragen stapje terug neem ik wat afstand om die vrede te bezien vanuit een andere hoek kop in de wind die als een bries als storm misschien mij brengt waar ‘t vrije zijn begint aan de grens van elk ander…

Zoveel dat ik nu nog niet zie, maar dat gaat groeien en gaat leven; is ergens nog de droom gebleven van nieuwe hemel, nieuwe tijd, van nieuwe kansen, echt bevrijd de velen die naar vrede vragen... wanneer zal toch die tijd gaan dagen? Ik weet het niet, maar wil vertrouwen dat we hier samen toch aan bouwen.…

We mogen samen bouwen aan vrede, met veel moed, voor al die lieve mensen, slechts dàn is alles goed. We krijgen kracht van elders - alleen tot niets in staat - want liefde wil zich geven, is sterker dan de haat.…

het woord bezig van deze wereld te verdwijnen schijnbaar dood in winterslaap hapt in duisternis naar adem verbinding verbroken het woord valt in stukken uiteen in scherven gebroken op onverlichte plek in hoofden betekenis verloren het woord opgesloten bijna vergeten vrede! rammelt aan de poorten…

wellicht was het meer dan nostalgie bij de stal en de boom, waar ik mij ooit koning dan weer herder voelde rond de vertrouwde beelden immer vrede proefde, alsof hier alles klopte gehuld in meer dan licht alleen bij de kribbe mijn kinderziel verstilde de wereld vreedzamer scheen…

zijn we tot op heden overlevers van een oorlog nooit gevoerd maar wel verwacht geen overwinnaars geen verliezers overlevers zeg het zacht…

concentratiekampen binnen gingen Ik gun deze kinderen zo graag de vrijheid ook al heb ikzelf de oorlog niet meegemaakt ik ken en weet van de verschrikkingen door mijn vader verteld en daardoor zo geraakt Laat onze kinderen in vrijheid mogen leven geen oorlogen meer of haat en nijd laat ze opgroeien zonder zinloos geweld geef het ze, leven in vrede…

Al bijna tachtig jaar geen oorlog meer Een goede reden om te vendelzwaaien De wimpels waaien zachtjes heen en weer De zon schijnt en de vreugdevuren laaien Al bijna tachtig jaar geen bommen meer Sirenes, kelders om te bivakkeren Dank Tommy, Redtail, Yank en Poolse Beer Iwan en Aussi voor het vijand weren Al bijna tachtig jaar voorbijgegaan…

De oorlog moe gestreden, aan vrede toe.…

buiten treden het zwaard zit vredevrezend in de schede de laagste krijger waant zich generaal en speelt de ober met het galgenmaal hij wordt door god en vaderland aanbeden de haat beweegt het ware wapentuig dat onbewogen martelt en blijft moorden het laaiend vuur raakt nimmer uitgeblust vergeeft u mij, ik strijd niet meer, ik buig de vrede…

En komt die tijd, als niemand erop rekent, Dan is er een slimmerik die de vrede tekent. Dan worden wapens eindelijk neergelegd, “Er is vrede”, wordt door iedereen gezegd. Tot die tijd zit ik hier rustig wat te dromen, En ik wacht tot die nieuwe tijd is gekomen, Die tijd waarop een ieder van ons wacht.…

Verlichte veren van vrijheid voeren de vaandel van vriendschap en vrede. Vage vormen veranderen vliegensvlug, vanuit vensters vragen vogelogen bij vorst om voeding. Vogels voeden zich met veel, verhalen van vroeger verbinden zij met vandaag.…

Voorzichtig moet je wezen met de vrede: een kerstboombal die vaak voor onze blik uiteenspat in duizend doden min of meer.…

God, ik voel nu de vrede in mijn hart want u bent nooit bij mij weggegaan zelf heb ik een verkeerde keuze gedaan en verdronk gewoon in mijn eigen smart.…

De wereld is op oorlog ingesteld, Ze lijken al te weten wat gaat komen, De NAVO-tanks staan klaar om op te stomen, Op weg naar méér geschiet en méér geweld. Maar alle leiders schrikken zich vast lam, Als het weer oorlog werd en niemand kwam.…

Hoe kan je verder leven met die oorlog die je zo bewust hebt meegemaakt Hoe kan je verder leven na die oorlog zonder deze bewust te hebben meegemaakt Toch leven er mensen hier en nu en spreken zij verder over wat straks te doen is Wie bepaalt dan onze toekomst zij die weten en niets zeggen zij die spreken en niets weten of zij die…

waarover we praten, ieder jaar weer we wensen elkaar een fijne kerst, gelukkig nieuwjaar maar wanneer komt er eindelijk vrede Heer ?…

hoor de stilte ontwaar 't levenslicht streel de ijskristallen uit je lieve gezicht aanschouw de sneeuwvlokken schitterende winterpracht zwierend dansen in deze koude kerstnacht voel de liefde van mens tot mens werk samen aan wereldvrede dat is mijn diepste wens ~*~…

Soms komt tevredenheid in stilte in me op en verdwijnt zoals een zomerbriesje verdwijnt nadat het mijn gezicht heeft gestreeld. Maar soms als ik stil zit neemt tevredenheid me lange tijd mee alsof ik op een rivier zachtjes word meegenomen op de adem van leven met een glimlach in mijn vredige hart.…

maanlicht wiegt hemel open trilt mijn hart vol liefde sterren sterven vol vreugde het heelal is zwanger hoge bergen bewandelen diepe dalen gedragen door zee -het levenslied- kom zing met ons mee…

uren gunstig staan, werk ik een aan een symfonie, in een wervelende universele ouverture wat onmerkbaar de vervelling van natuur en de verveling van de mensen tegenhoudt, compositie uit de achterkant van mijn repertoire, noten van melancholie, ontsproten uit de couleur locale, een roes waaruit het onmogelijke mogelijk lijkt om vrede…

de gespen van gedragen sandalen hebben het vlees verwond, het schoeisel terzijde gelegd het bloed gedept met liefde zo ook verpleegd met bloemen doch de lucht klaart ook vandaag en zoek ik naar passende stappers waarmee ik de gaard kan bezoeken waar de al gestorven bloeisels zich rijpen naar de aard van appels ergens voel ik het weer…

Oorverdovend gekletter overstemt duidelijk de roep om kleuren straten rood de toon van onschuld hoorbaar in de wind zonen van moeders en moeders van zonen dragen hun klaagzang op aan de veel te duur betaalde vrede…