Alle inzendingen over welvende contouren

Het denken duidelijk vertraagd Het voelen is wat afgenomen De stem klinkt vlak, Kent alleen nog monotonen, Het doen blijft achterwege, En als hij al plannen In zijn hoofd had, Om ten minste nog Iets uit te voeren, Dan zijn het niet meer Dan hooguit een aantal Vage contouren…

ik keek en je was naakt maar zag je roze liefde sluieren ontbloot maar toch verhuld, in rood contouren van je schoot in maagdelijk geduld je wist dat ik je wilde weerstond de vingers op je huid met een blik die jaren honger stilde je ogen openen mij handen gaan het heden veel te snel voorbij laten toekomst zuchten ik ga in…

kindsoldaat verbruikt, enkel nog zijn contour en koude huid jong zonder dromen door haat en oorlog zijn ziel verloren…

de dag is licht naakter wit maakt kijken wat verlegener passie vrijt met donkere blik in de nacht brengen anonieme handen het verlangen naar het hoogste punt, uitstel is het duister wel gegund ogen volgen ronde bogen op de tast de tong is zonder mond te gast op lippen die zich welvend schikken licht sluiert geen lust geeft ruimte…

Zien oude mensen Herinneringen, De werkelijkheid met Een geschiedenis Verloren wanneer deze Afbrokkelt Personen vervagende Contouren De wereld wordt vluchtig…

vanuit mijn wens droom ik op een witte ondergrond helder is het zicht met kleuren van de dood contouren die mij vertellen over hen die mij dierbaar zijn en straks waren…

Nauw'lijks waarneembaar De vage contouren In de verte - En toch vertrouwd De toekomstvormen In de verte die Mij in dit lage licht het Vertrouwen geven om door te gaan…

de dag is licht naakter wit maakt kijken wat verlegener passie vrijt zijn donkere blik nacht brengt zachte anonieme handen het verlangen naar het hoogste punt is het duister wel gegund ogen volgen ronde bogen op de tast de tong is zonder mond te gast op lippen die zich welvend schikken licht versluiert lust geeft ruimte en…

haar lichaam nog een roerloos glooiend landschap vaag en zacht ontplooiend in het binnensijpelend licht zoals zij zich stilaan ontvouwt haar contouren krijgt mij zo nabij mij zo vertrouwd…

het voorjaar aarzelt in het onbestemde licht van deze prille dag een vogel strijkt neer op het brede pad naar het hart geen notie nog slechts contouren van wie we zijn…

Waar ben je nu als wat je bent Wat te zien is is niet gewend Vervaagd door het verdwijnen in de mist Misleid door je schaduw heb ik mij vergist Je contouren leken zo sereen En toch de wolf in schaapskleren als vroeger en voorheen…

Zo’n rug, in heel de torsie alles op zijn plaats, wervel na wervel, in het hoogste licht zo’n kont, bijna blank marsepein, de heupen welvend onder het middel een welig paar. Een moeder van haar leven nooit iets vond over haar bitterschone achterkant.…

hoog zwevend in alle overgave half gesloten ogen door invoelen violen welke de geest omwoelen gewillig zonder gedachte vragen willoos hangen aan ragfijne draden dromend wiegen bewegende zegen krul ik mijn lichaam in Mahlers negen- de teerhartige opus ontladen omvat dit paradijslijk begeven in welvende klank der schone tonen compleet zalige…

Hare buik is zo welvende en zacht Als van de wijde zee een ronde golf, Die een oneindige lichtglans bedolf Binnen zijn tedere en donzen vacht. Van uit die tedere en donkre nacht, Waarmee zij haar schatkamer overscholf, Zal stijgen, die zich zelf uit haar opdolf, Tot vrijheid ene lichte gouden vracht.…

je was een lichtflits op de blauwe zee een verpakt moment in grijze dagen verloren in de zon bracht ik je in mijn aura waar mijn contouren jou opnamen jouw zoenen mij versmolten maar de vrijheid van je ziel won het van de zachtheid van de lichamen de contouren van die decembernacht deden beseffen dat jij niet geklonken aan de ander je…

waar contouren kleur willen bekennen want hoe schilder je met woorden een vergezicht hoe giet je Oostindische inkt uit in vriendschap taal schiet tekort waar een penseel schittert…

Donkere contouren tussen dennentoppen Geleidelijk draait de zon aan de knoppen De rode gloed is geleidelijk verdwenen Een nieuwe dag voor jou verschenen Dankbaar heb je beelden aanvaart De regen heeft z’n krachten opgespaard…

Stil, zonder dorpen, weiden, watervallen, Ontzaglijk niets van kart'lig silhouet, Drijven onwerklijk, blauw op violet, Op nevelring vergletscherde Alpenwallen: Als had de vorst op welvend glas gezet Een wereldfantazie in ijskristallen, Staan in één vlak, één glorie over allen, De toppen, verste en naaste, zonder smet.…

je weet met je lippen mijn contouren te beroeren met zachte stem probeer jij mij naar het paradijs te vervoeren jouw woorden in mijn oren kunnen niet anders dan mij ontroeren graag wil ik mij door jou laten vloeren kom……

De zon glinstert kristallen in een wit kleed ze vormen een ander beeld over de vertrouwde contouren een nieuwe jas vlak voor de lente voetstappen knisperen en mijn adem dampt toch nog winter in ons kikkerland!…

de spoeling wordt dun ontwikkeld er een andere beweging onder niet- bindende vormen heden ten dagen tekenen de contouren zich af achter waterdragers wordt er gebouwd op minder vruchtbare gronden voor natuurlijke gezondheidzorg…

De nimf in al haar schoonheid In een erotische pose Een onschuld om te zien Profileert ongewild passie Teder als porselein Contouren glad gepolijst Belicht door het ochtendgloren Behoedt schaduw de verboden vallei…

Dat is een scherf zonlicht te midden de dance macabre van verroeste bladeren en vroege avonduren waarin wij zwijgen binnen onze contouren tot onze nachthuid plooit naar het donker zoetgevooisd.…

ik bewaar je tussen dwalingen bewaar ik je contouren, dieptes waar je mijn schaduw verlengt vertrekkende kleuren je omarmen het natuurgezang behangt je en de ogen van de nacht bewaken de verte waar ik je bewaar…

II Er is een poort - Twee kapen van koraal Zuilen omhoog: welvende bliksem spant Van top naar top zijn roodgetakte brand, Plots'ling koraal zelf, groeiend, straal na straal: Dat is de Lichtpoort Equatoriaal; Vlammende wonderboom aan elke kant En tovergroei van bliksem-slingerplant Strepen met rood het zeevlak, blauw als staal.…

In V-vorm vliegen twintig ganzen zuidwaarts ze vliegen over het westelijke havenbekken en over de welvende blauwe circustent aan de rand van de stad. Tartaarse ruiters dragen beige, suède mutsen met bont omkranst, ze laten paardjes dansen in de piste ze klimmen op elkaars schouders, vormen een toren.…

De watervlakte blinkt knipogend en rond, vraagt vrolijk welvend kleine zeilboten al deinend en zwenkend door te stoten: golven en vaart houden hun luchtig verbond. De bomenkring om het meer is een bond van wachters; ze waken streng, vergroten de opwekkende geest bij de stad Sloten en diens vertier op schepen, elke stond.…

In het archief van m'n ziel zoek ik naar antwoorden die ik niet meer wist maar nu zie ik de contouren in een helder profiel antwoorden gehuld in uitbundige pracht in m'n hart verankerd met verheffende kracht…

Gespeeld heb ik met de gedachte, 't idee het plan Jouw vingers streelden contouren en lijnen Jouw mond kuste liefde Het kwam ervan Doordat wellust 't won van de ratio…

heel zachtjes zo vroeg in de morgen hoorde zij een ochtendconcert vogelkeeltjes jubelden ontroerd hief zij haar hoofd van het kussen waarop nog de contouren van haar natte wangen sporen achterliet lente fluisterde de wind…