Alle inzendingen over winter OR troost

Is het met je borsten mis? Treur dan niet, want weet je, Als je een bh een A-tje is, Dan heb je toch een beetje.…

ik zou mezelf wel willen troosten maar ik heb vooral warmte nodig en mijn handen zijn zo koud stralend weer buiten maar ik zit binnen voel me lusteloos alle waarschijnlijkheden leg ik op een hoop wat een berg onzin plots stollen woorden worden weggespoeld in een vloed van regen kom ik mezelf tegemoet of heeft er egens iemand een…

Wanneer mijn verdriet 't verre sterrenlicht streelt en ondragelijke herinneringen de dagen opsommen wanneer ik denk hoe de mens is, alleen mengsel van geuren, dromen en kleuren snel vervagend in de stroom van de tijd en zonnebloemen, zwart, naar de grond staren met honderden vragen verzwaard, wanneer de maan als vergeten parel in een juwelendoos…

O, hoe kan ik je nu troosten bij je oneindige verdriet? Stil stromen droeve tranen om wie jou hier achterliet. Toekomst lijkt zo grauw en donker, de zon is weg, het gras verdort. Doch na weken, maanden, jaren staat vast dat het weer lichter wordt. Want de tijd heelt alle wonden, alleen littekens blijven bestaan.…

De troost verraste mij vannacht. Ik trof haar aan terwijl ik sliep. Het was al wekenlang dat’k dacht, dat iemand mij heel zachtjes riep. Maar in een wereld vol lawaai, versta je zulke klanken niet. Pas als het stil vanbinnen wordt, dan lijkt het of de troost dat ziet.…

Dag mensje, al ken ik je niet Weet niets van wat er speelt in je hoofd. Het is mogelijk een wirwar in je denken Zoekend naar een evenwicht Zwevend gevoel: tussen zalig en gebroken Dan zeg je, mensje: "waarom?". Nu pijn, dan weer vreugd Soms echt euforie Van een dip tot diep dal Tot diep in een kloof, Een gevoel dat er nooit mocht zijn Dan…

rust in mij gij oude mens verlaat u op mijn dragende troost voel mijn warme hand het verzacht uw pijn door scheiden overmand houdt mij nog even vast dicht mij uw gedachten toe ze worden nog enkel gedragen als een angstige last ga nog even mee langs mooie levenslanen ik weet u bent stervensmoe doch laten wij nog even dralen en ons…

als ik er strakjes niet meer ben zegt zij terwijl ik luister dan zal ik jouw kerstster zijn die licht geeft in 't duister…

Waar kleurrijke bronnen zich openbaren en eeuwige rust de gemoederen sust, wordt het einde een nieuw begin.…

Rouw even om mij, als je echt rouwen moet En laat je dan troosten door mijn groot vertrouwen, Dat wij slechts tijdelijk gescheiden zijn. Geniet van de beelden in je hart, Ik ben niet ver weg, het leven gaat door, Als je me nodig hebt, roep me, dan kom ik. Al kun je mij niet zien of raken, ik zal er wel zijn.…

Soms is een snauw genoeg Genoeg om me dat ene zetje te geven Soms is het iemand die net teveel vroeg En ik denk; laat me maar even Ik zoek troost en vind die niet De tranen die ik lopen liet Het is alleen mijn kat die het ziet En mij met een kopje zijn troost aanbiedt…

aangedaan voel ik je pijn daarom omarm ik fijn mijn blik over je schouder kijkt hulpeloos en kouder dan ik voor jou wil zijn emoties mee willen voelen doet mijn hersens krampend woelen toch blijft niet jou zijn mij beperken voor mijn gevoel met grove vlerken omarm ik je vol goed bedoelen maar blijf je bergen in mijn armen laat me jou…

nog, ik word juist met de menselijke onmacht meegezogen ik ben van stof ondergeschikt aan de natuur in mij brandt de vergankelijkheid dat dooft na korte of lange duur wat rest is mijn dodenhof zie hier wat ik deel met al dat ademt het is ook het vertrouwen dat over alles asemt mijn leven past in het Geheel het blijkt soms een troost…

troost zoek je in koffie, niet in mensen in de zwarte smurrie, niet in de grijze massa wanneer komen de inspirerende dampen aan in het gecondenseerde brein van het bestaan?…

Ik veegde mijn verdriet weg omdat jij liever Dr. Phil wilde kijken jij had al genoeg te doen met andermans leed daar kon ik echt niet bij dat zou zelfs jou te veel worden…

nooit iemand die het kan verklaren telkens op oudejaarsavond zijn ze allemaal echt even rond onze vette en magere jaren…

Eenzaam in de duisternis, bij het licht van de maan. Schreeuw en Sla ik, alle woede uit mijn lichaam. Een vernietigende oorlog, die diep zijn sporen achterlaat Ik gil en huil, bij het besef dat het zo niet langer verder gaat. Een hopeloze strijd die ik vlug verliezen zal Als ik uitgeput en verdooft in de onbekende diepte val De kleuren verdwijnen…

raad, waarom ben ik geen troost voor jou, er is niets wat ik niet doen zou, maar toch kan ik niets doen, het doet me echt heel erg zeer, toch zal ik er voor je proberen te zijn elke keer weer.…

soms wil je niet wil je niet getroost worden wil je huilen alleen in verdriet om wat je niet hebt wat niet meer is languit met opgetrokken knieën schokkend en tranen die vloeien lig je huilend met een stem die breekt een lichaam uiteen een naakte ziel die hunkert naar dat wat niet meer is alleen alleen zijn om vandaar uit op eigen…

huil niet hoop treur niet verlang denk niet droom vind geluk in boom of plant zon en maan weer en wind en vergeet me of niet kijk maar…

Wordt u door een oor geleld en geslagen door een klepel, door het leven dus gekweld: "zoek uw troost dan aan een tepel".…

Laat dan mijn ziel maar rusten dicht bij U en kijken met de ogen van een kind omdat ik nieuw besef door U te zijn bemind. Laat alle dof verdriet genezen in Uw licht omdat mijn diepste wezen weer door U wordt opgericht.…

troost is ook herinnering de foto van voorheen de warme liefde van weleer die zo plots verdween troost is de herinnering van het prentje aan de wand jouw naam die ik ginder schreef in het toen nog warme zand...…

Troost, een zielekus die als een zachte deken het koude hart warmt…

Moet ik je dan vertellen dat ik je troost was? Dat mijn liefde jou had kunnen omringen? Ben ik zo argeloos dat ik niet door heb dat jij hetzelfde bij mij wil doen?…

als tranen wellen en blijven steken is al wat ik bieden kan een druppel ogentroost…

Ik zoek mijn troost alleen bij jou want niemand heeft zoveel begrip Jij reageert ook niet bepaald lauw als ik om hulp even bij je aanwip Jij bent die enige die mij begrijpt, mij altijd door rottigheden sleept ‘t Leven heeft jou volledig gerijpt bij jou word ik nooit afgescheept Ik zocht je reeds sinds jaar en dag totdat ik je eindelijk…

nog strekt je huid tot ver voorbij de nacht waarin geuren grenzen aan geborgenheid weet je mij te vinden zonder zoeken als vlinders elkaar zomaar en eenmaal in handen spiegelen harten dezelfde maat ademloos is de tijd eeuwig raak ik je niet kwijt…

De koffie uitgeprutteld, stond hij op, om me vlak erna te wekken met een geurende bak troost. Een goed begin van een dag, met zon, met regen met onweer, maar de start was goed, want zachtjes, om me niet te wekken, troostte hij me al, voordat ie wist dat ik me slapend hield.…

Het zijn de woorden niet die troosten maar ’t hart dat erin spreekt; verbondenheid verdraagt vaak stilte want veel gepraat verbreekt wat opgebouwd werd al die jaren, wat bindt en doet tezamen staan; Zo laat ons dan het laatste stukje van heel die weg maar samen gaan.…