Alle inzendingen over zandkastelen

de herfstwind haast zich door de brede boulevard trekt een wervelend spoor in het verlaten afval schuurt meedogenloos langs huid en opengewaaide jas knarsend, razend, oogverblindend slaat hij een bres in gedroomde zandkastelen over de barre vlakte hinkelt een opgejaagde plastic stoel het kind snakt naar adem zijn schreeuw bedolven…

Vakantie aan zee Vergeten zeewater spoelt zandkastelen weg de zon geurt naar jou. Tijd is haast Tijd is als haastig water dat zich een weg baant tussen wel en wee. Nattigheid Na tranen kwam regen wanhopige schaduwen zoeken naar de zon. Schuim Hoofd boven water zeepsop tot aan de lippen de afwasbak glimt.…

“O weet je nog het zandkasteel toekomst” zegt zij, en hij: ”er zijn te veel ratten”. Hij bibbert en slijmt. Te hevig de zomer komt klaar, zon angelt stevig in ’t Avondland zijn gif van de hitte. De wet bliksemt neer. “Maskeer het”. Vredig verdwijnen zij in het reine melkwitte.…

Wandelen met jou is het einde weer naar het begin brengen praten over kwaliteit van leven wat zo heerlijk is op een Noordzee strand tijdens een regenachtige zomerdag terwijl wij maar geen afscheid kunnen nemen nog eens terug gaan naar toen we in bomen konden klimmen en zandkastelen maakten we naderen het einde van het verhaal en komen…

dat wat rest, ligt in mij opgeslagen geborgen in mijn dunne handen verankerd in mijn hart bij vlagen vloeibaar maar steeds warm het zandkasteel, de parelmoeren schelpen het zachte van je wang zo ver als ik maar kijken kan, wil ik je volgen, tot ik enkel nog een stipje zie samen met het witte van de wolken verdwijn je aan de horizon jouw…

Zee te zien als kind zee te zien Het schuim van branding van schelpen zilte smaak Eb en vloed vloed en eb dat zich als vastgrijpt Aan nat zand wij schepten wij schiepen Zandkastelen met onze handen, schep en emmer Wij zagen een zwemmer,dood drijven tegen het basalt De zee neemt en geeft het zout aan m'n bestaan.…

Zonnetje aan blauwe lucht Zwaluwen in vogelvlucht Zandkasteel door kind gemaakt Moeder Natuur is ontwaakt!…

de meeuwen plakken vast op witte zeilen het waait op Westkapelle als hij zijn armen rond haar middel legt valt er geen zeester te betrappen Ze zegt dat ze de geur niet meer herkent en dat het licht verandert is hij schopt een steentje weg draait om zijn as Ze droomt haar kind weer op de pier met gepenkoppen in zijn hand het laatste zandkasteel…

Wordt het weten later weer gewoon een morgen, weer de dag om er in te berusten, om zandkastelen of woorden in regels op te bouwen. Deze weg is niet lang met vrienden langszij, dit is een beloopbaar pad.…

Steeds opnieuw bracht de vloed de golven omhoog tot ze de zandkastelen bereikten van de kinderen, die joelden toen het water ze uit hun kuilen spoelde en over hun slotgracht sloeg.…

Er is een drempel die verzakt is tot een kloof een berg die een kuil wil zijn een strand dat uit het water rijst geef maar een schelp voor de zee een hand om het zand te lichten een zandklont om de kloof te dichten bouw maar een zandkasteel in de lucht of spoel de muren en de trappen glad tot de kloven elkaar langs het water ontmoeten…

jarenlange liefde die mag zijn Van broekzak, hoed en rand, haver tot gort Waar je spitsvondig, kalm en wijs in wordt Met rozengeur, zonne- en maneschijn Een goed beveiligd, warm privé domein Waar helemaal niets aan mankeert of schort Een jarenlange liefde die mag zijn Die voedsel is, verjongend medicijn Er is genoeg en je komt niets tekort Geen zandkasteel…

het begint met een golf en met jou er middenin of ben ik gewoon verliefd en doe jij mij nog meer dromen dan alle duinen waarrond een warme damp hangt je glimlacht nog hoger dan de horizon ik geef je een naam en wijs naar het zandkasteel waarin ik raadsels schrijf over stof en zand, zevenkleurige garnalen en hoe het voelt om vol…

zij liepen de muziek achterna die hen bracht naar het strijdtoneel al werd er niet gestreden maar er werd poëzie gevierd het behouden huis de leidraad welke op velerlei manieren de passie had aangewakkerd evenals het opgestookte vuur één voor één namen ze de vloer en lazen hun pennenstreken voor over liefde, intens gemis zandkastelen…

De sporen die we trokken in het zand Waren steevast voorbestemd om weg te spoelen Op de vloedlijn staan weer jongelui te joelen Ze claimen onze plek daar op het strand Ons zandkasteel met zijn robuuste toren werd weggeblazen door een drieste golf Zoals het schaap wordt gegeten door de wolf Geen mens leeft eeuwenlang, is uitverkoren Burchten…

Ik zal een nieuwe toren bouwen desnoods op strand met zandkastelen, hoe die dan bij vloed weer instorten, één worden zal met dat waar alle gedachten vandaan, en hoe elke gedachte opnieuw een bouwsteen, edelsteen, misschien zelfs diamant zal zijn die tomeloos energie geeft op te bouwen kleurrijk en schitterend.…

ik had vroeger al mijn eigen stek een plekje waar ik speelde het liefst bouwde ik mijn zandkastelen gevuld met fantasie pas jaren later ging me dat vervelen keek ik peinzend naar de lucht voelde me als vogel in een vrije vlucht wolkte weg in dromen bevolkte mijn luchtkastelen met kamers vol verhalen legendes in mystieke talen…

Kleine kindjes bouwden zandkastelen. Ik keek om me heen en zag er velen. Jongetjes die met hun vader aan het voetballen waren, En moeders met hun dochter in bootjes aan het varen. Zo stom vind ik het van mijn ouders, Dat ze gingen scheiden. Ik kan er niet meer tegen, Maar ik zal het moeten overwegen...…

Morgen schijnt de zon die het donker zal verjagen voelen we weer dat het zomer is de wind ruist het lied van de hoop dat zingt in parelmoeren schelpen op het rulle strand het verliefde paartje al wandelende op de vleugels van het Woord gaan hand in hand zegevierend voort kinderen spelen hun spel bouwen torenhoge zandkastelen…

Wandelen met jou is het einde weer naar het begin brengen praten over kwaliteit van leven wat zo heerlijk is op een Noordzee strand tijdens een regenachtige zomerdag ratio in een oase van rust gedachten in een zomers verlangen terwijl wij maar geen afscheid kunnen nemen nog eens terug gaan naar toen we in bomen konden klimmen en zandkastelen…

Wandelen met jou is het einde weer naar het begin brengen de deuren eindelijk weer open een heldere horizon tegemoet praten over kwaliteit van leven wat zo heerlijk is op een Noordzee strand tijdens een regenachtige herfstdag terwijl wij maar geen afscheid kunnen nemen nog eens terug gaan naar toen we in bomen konden klimmen en zandkastelen…

Afijn, het was best een eindje lopen, Maar ze heeft daar een zandbak kunnen kopen, Zij verhuurt nu via het internet, Zandkastelen zonder waterpret.…

de zee bracht je aan mijn oever sloot met haar binnenste, de ogen van de nacht op diezelfde oever zal ik op je blijven wachten, de dagen doorbrengen in zandkastelen tot jij weer terug bent, om met kinderhanden de klanken van mijn ziel te leiden naar onschuld waar zij nu breken op de branding van het leven en stilaan de botten van ons…

Nawoord bij een fotoboek Vakantie in zeeland Een puntje in de tijd Jullie hadden plezier Vertrouwen Onbevangenheid Springen, spelen, Scheppen in het zand Draaien aan een skelterstuur De wereld bestaat alleen uit zandkastelen.…

En een zandkasteel bouwen langs de vloedlijn. Hij wil later met de juf trouwen... zegt hij. Zó klein, vijf jaar nog maar. Met zijn blauwe ogen, z'n blonde haar zit die daar in het zand. Nu nog een kind, later een man.…

een luttel dier probeert kieren te dichten verkoeling naar binnen te metselen in de gangen van zijn zandkasteel zwaluwen vluchten in cirkels jagen hun stem na in de wind de lucht, een verlengstuk van weids en helder water als een kind met een spiegel en de ogen van zijn moeder evenzo sprekend en blauw het zindert verderop hier kan een steen…

de banden mochten opgepompt we gingen fietsen met dat kind de dijken over dwars door groene weilanden haast was geboden de dag diende geplukt en weken bbq nog in te halen Terrasstoelen stonden verregend in de tuin het zwembad was allang geleden opgeruimd en iedereen zei niet klagen We zwommen maakten vrienden dronken bouwden we zandkastelen…

heel netjes ze kijkt haar moeder aan luistert, is heel gehoorzaam haar onschuldige onbevangenheid ontwaakt de herinnering aan mijn kindertijd heimwee naar dat pertinente rotsvaste geloven in alles wat volwassenen je beloven ach, was ik nog maar dat kind van toen wat zou ik dan allemaal nog doen dagdromen nemen me ijlings mee ik bouw zandkastelen…

elk seizoen mijn vriend viert de voortgang maar ook nestelt twijfel zich in de kruin van onbesef terwijl het waarlijk besef in ieders bezit een balletje mee speelt waar is het moment gebleven dat akkers werden geploegd en hoge vorens de wallen waren van ons zandkasteel ergens huilt de wind, dezelfde wind van toen alleen het spreken…

Zij geloofde je oprecht toen je in heimwee van de nacht vertelde dat er geen vlinders aan te pas kwamen in de liefde dat het er in het dagelijks vertrouwen op aan kwam dat je op elkaar kon bouwen geen zandkastelen op drijfzand of luchtkastelen in de ijle lucht.…