Alle inzendingen over zwanenzang

verbitterd keilde de dichter zijn veer en laatste sonnet in de puilende mand poëzie bekoorde niet langer het land verlaten door recensenten van eer wie durft zich nog wagen aan dicht en spraakleer aan eerlijke verzen waarin ‘t beeld zich brandt gekruid met wat humor, subtiel of saillant in lyrisch extraverte of ingetogen sfeer ? kringetjes…

Als de liefde lacht keert het binnenbeeld naar buiten.…

wat schuilt er toch in mijn gedachten wie stuurt de stilte in mijn hoofd hoe komt het, dat je blijft verwachten wanneer wellicht alle antwoorden reeds zijn verdoofd zwijg ik de stilte aldoor omdat mijn tong is verdroogd en schreeuwt een hemels koor, dat alleen mijn zwanenzang nog wordt gedoogd het is raden in een doolhof met steeds…

Het is kil versteend luister ik andermaal haar zwanenzang als refrein in gedachte neuriën we samen bij sluiten van het gordijn. Uniek mens mijn warmte bron die de wolk in mij condenseert voor mijn laatste woord aan jou zij die ijs smelt in een ijzig atmosfeer.…

Mijn moeder leefde voor zichzelf te lang; Vandaar dat zij haar laatste grijze dagen Veelal verdeed met mopperen en klagen, Een vruchteloze, zure zwanenzang. Toch schepte zij een kinderlijk behagen In onze dagelijkse ommegang Als ik weg uit het huis, uit haar gevang Haar rondreed in haar invalidenwagen.…

vermogen een trede omhoog in verder in kleur en bruisend werk zo doorgaans sterk daar zal ze aarden zonder achterlating, hier, van waarden mijn binding was van geringe omvang woorden, beperkt telkens tot een nieuw begin daar gaat ze dan, kim achter de kim van het dorp ze is niet mijn laatste rijm, maar voor haar, toch een zwanenzang…

voeren slechts een achterhaalde droom wat futen drijven slaperig en loom een rietkraag lispelt treurig een ballade de avondzon belicht met veel genade de knekels van een jonggestorven boom je houdt de bedding keurig in bedwang het wassend water zal geen mens verrassen je hebt geleerd je golven aan te passen van verre oevers klinkt een zwanenzang…

onweer verwacht een statige ontvangst in de nacht mijn dagen zijn geteld de overige dagen ook met een staart tussen de lang ontlaste tenen beweeg je de stilte in ademnood, mijn lief ik adem jouw hart aan horizon en beter leven gezonder, aarzelend zal ik jouw oevers kussen de zee liefhebben drie kilometers lang tot droevige zwanenzang…

blozing van een omhelzing, kom in de armen van het windekind wat tussen witte donzen en naar naakte wolken voert zich tot een speelse lichtval om de monden spreidt, de bron van oorsprong tot een brede glimlach heeft geleid en naar de vlinders in mijn buik, die paren onder de morgendeken, hun vleugels verleiden en ontvouwen tot een zwanenzang…

Zij schreef haar zwanenzang doorheen de jaren van groeiende leegheid waar eerst nog ruimte werd geschapen in samenhang der dingen Zij dreef af in een oceaan van een voor haar en mij onpeilbare diepte dan wel oploste in een onmetelijke heelal.…

Jouw zwanenzang, jouw preuts gespin, jouw dansen op het ijs van middernacht, had je van een sprookje meer verwacht? Je bent een blinde op een uitkijktoren, je baadt in weelde, paart in kikkerdril. Vergeet wat je zo graag vergeten wil: het glazen muiltje en de vlekken van verschoten bloed.…

door een blinde gang eindig weten mensen denken veel zinloos ook als eigen ritueel nog vaak te horen als ganzenzang oude stappen echoën partieel deelgenoot in heugenloos gedrang smal en toch te breed voor samenhang slechts goed voor dwalen in zijn geheel alle gangen duren levenslang blijven binnen muren ideëel ze klinken hoorbaar in zwanenzang…

Zijn vleugelslag wiekt hoog boven de huizen de nek ver uitgestrekt aan kop Voorlopig nog geen zwanenzang als de verre stemmen in zijn oren suizen Een ogenblik kijk ik naar boven het lange witte lijf in zicht Traag maar soepel in het ochtendlicht bewegen vleugels die goden loven Dan ontnemen daken mijn staren Voorbij is de getergde vogel…

de nesten in zijn takken waren pleisterplaatsen voor vogels van divers pluimage ze kwamen en gingen hingen hun buidels vol hoop en zegen onder zijn oksels groeven zich in onder zijn schors terwijl hij een zwanenzang componeerde hij spande zijn netten tot ver buiten de bebouwde kom van heinde en ver kwamen ze om de jaarringen in zijn…

Maar omdat ze hand in hand rap na het zingen een kerel zijn geloft' gestand de kerk in gingen was ze getrouwd nu nooit meer bang vertrouwd met zin en zwanenzang.…

Grijp het lokfluitje, stem hem ferm verleidt het trekdier met luidjes zacht schenk de migrant je kermende jacht tot je bedolven bent onder een zwerm Blaas op het tuitje maar kauw geen noten want je blijft achter buiten zacht-te veren het ganse feest zal langs je hene migreren zonder ooit te zijn beschoten Werp dan niet plots een zwanenzang…

maar mijn gemaar werd luchtig weggewoven ik had geen kans en moest eraan geloven de achtergrondmuziek werd zwanenzang zij handelde met forse dadendrang gedraai, gewrik, gesjor, gevolgd door kraken de tandarts kweet zich kwellend van haar taken het viel wel mee toch, vroeg zij, ietwat wrang ach, sprak ik na de helse martelgang we moeten maar…

6 mei 2000 daags na het herdenken Prins Bernhard al weer weg uit Wageningen Nog een warme dag en de terrasjes vol muziek lawaai en metalen klanken veroorzaakt door buizen van tribunes, op een hoop gegooid, afbraak is in volle gang de zwanenzang van Feestgedruis 2000 Weg spanningsboog die dagenlang de harten bijna barsten deed herinnering…

kijkend naar de stille zwanen hen benijdend om hun kalmte Ze lijken even verontrust door de dolende vreemdeling die hun ochtendrust verstoort Als blijkt dat die slechts kijkt hervinden ze al weer snel hun gracieuze harmonie onvindbaar voor sommigen altijd aanwezig bij anderen Hij vervolgt tenslotte weer zijn pad met in zijn hoofd geen zwanenzang…

schilderswijk alsof het was en zou moeten zijn zoals de toekomst die vreemdelingen toeliet in "mijn wijk" wij konden er toen heel goed mee samengaan en verder geen gezeik , geen blaam nu geen stoeltjes meer voor de houten huisdeur nu geen paardjes meer door de lange gang het is spitsroeden lopen te kust en te keur en iedere schilderswijker zingt een zwanenzang…

Stromen Fados en brakke tranen glijden langs haar wangen, vloeiend goud van de Taag, druppels gloeiend klaaggezang verheffen zich in het hart, laat het sneller kloppen aan de oevers van mijn zwanenzang en in de snaren van de ziel, door de magie van klanken van alledag tot elkaar verbonden.…

De kapel Johannes zong in 't laatste uur van het fel bezuinigingsvuur uiteindelijk toch haar zwanenzang. En wij, dakloze Lutheranen gaan uit, de wijde wereld in als nestvliedende zwanen. Laten iets van Luther merken in zoveel andere kerken. Zingen in de wereld wijd ons lied, aan God gewijd.…

spiegelbeeld een dromennacht tikt al op het terugkaatsende venster het duister likt late geluiden weg als troost beslaat het schemerglas al mijn contouren van jarenlang passeren liggen verborgen in de spiegel een raam zonder uitzicht op wat komen gaat of gepasseerd en vergeten is alleen dit magische moment kaatst in mijn gelaat terug mijn zwanenzang…

De oude prins zal pas sterven Bij zijn laatste zwanenzang. Zwaan kleef aan, Alweer een jaar er aan. Witte zwanen, zwarte zwanen, Zij reikhalzen bij het hoogste lied. De diva van de opera zingt over sterren, Die je zo zelden lachen ziet. De oude eik tussen de olmen, Is pas geveld bij de laatste slag.…

Voor sommigen een trieste zwanenzang Voor anderen een uitgelezen kans Hun vleugels uit te slaan naar nieuwe oorden Een onontdekt terra incognita Dat op hen wacht 'Komaan, haast u, treed aan!…

Maken van illusies 's zinloos ONGENEESLIJK maakt mij KANSLOOS >>><<< Daarom ben 'k boos op God die niet is Om wat niet meer is, ben ik kwaad 'k Kan het slechts ervaren als gemis Hierbij bent u noch ik gebaat 'k Ben psychisch veranderd, sinds ik weet Dat reanimatie mij niet vergeet Echter wel de tijd, net te lang Net op tijd voor mijn zwanenzang…

En rein als de engel, die de vleugelschacht Hem had gelaten, in die lentenacht, Bleef 't lied des dichters, heel zijn leven lang, Van 't eerste kwelen tot de zwanenzang.…

Opnieuw een zege, weer proficiat We zullen thuis geen wedstrijd meer verliezen Ik dank u Heer, ik kan nu rustig slapen Bedankt dat u het kunstgras hebt geschapen 13- FC Utrecht - ADO Den Haag 3-0 Naar Galgenwaard, ik zag de bui al hangen En niet alleen de bui maar ook het hoofd De Haagse vlammen werden snel gedoofd Op vreemde bodem dreunen zwanenzangen…