Alle inzendingen

Nog één keer is het afsteken legaal Dus koopt het vuurwerkgekke deel der natie Dit jaar wat extra knalwerk uit frustratie Het wordt een ledemateloos kabaal Zo tonen de vasthoudende fanaten Dat vuurwerk wijselijk wordt losgelaten…

Oude films kijken Je weet al hoe het afloopt Lekker gezellig Geknal van buiten Hopelijk dit jaar voor t laatst Raam dicht, muziek aan Het jaar afsluiten Achterlaten wat klaar is Nieuw avontuur wacht Geknal van binnen Kurk van een feest fles bubbels Traditie die blijft En ja natuurlijk Gevulde oliebollen Oerhollands…

terwijl waarheden ontvouwen onder ede verklaard het evenbeeld dooft luwte hoorzaam blijft het idee nestelt schijn bedriegt we ons in kielzog vervoeren men voorouders herdenkt waarmee woorden uitdrukken oren zich vullen dagen zich stapelen vulkanen slapen de straat, het park zolang ik luister…

Trouwe gelovigen zijn beducht voor Gods vijand die griezel van een duivel doodslager of woeste leeuw klaar voor de aanval om een ieder af te kraken dan is hij licht herkenbaar maar ik vrees veel meer de Boze zich voordoende als een stralende engel omgeven door schone lichtglans prachtige beloftes brengt mijn ogen vorsen en priemen…

Ik ben de steen waarop stormen slaan, de rots die weigert ooit te gaan. Zelfs als de zee mij opslokt en vreet, blijft mijn hart stil, mijn ziel incompleet. Ik ben de deur die altijd dicht blijft, de adem die nooit een naam prijst. Een zware stilte, een kamer vol pijn, waar verloren dromen verdwijnen. Ik ben het mes dat weigert bot te worden…

Bekende namen komen in beeld van hen die de vergetelheid voor nu hebben weerstaan sluiten aan bij onze dierbaren die ons vertrouwd zijn als sneeuw op rijp geworden herinneringen dwarrelend over gelukkige tijden bij een warm en teder moederhart dat vanaf het eerste begin met moederzorg en bescherming haar hoop doet koesteren op…

Ze zullen altijd wel blijven praten Maar ze zijn gewoon jaloers Heb je dat nu in de gaten Ik draag alle schade op mijn schouders Ze hebben je eerder afgebroken dan opgebouwd Ik reageerde alles af in het verleden op mijn ouders Het zijn allemaal haters maar van binnen zijn ze fan Populairste Dichter van de Benelux Niemand kan dat zo beschrijven…

Al een poosje...al een klein poosje zit ik hier.... nou ja, eigenlijk twee poosjes of eigenlijk....eigenlijk .........al een hele poos plus 2 poosjes zit ik hier te zitten. In subtotalen gerekend zit ik hier een poosje plus een poosje zijnde één plus één qua poosjes & zit ik hier in de orde van de hele poozen een hele poos Zoals uitgerekend…

hij woont in Herpt een stip op de kaart maar in zijn hoofd staan alle luchthavens van de wereld gewoon naast de dorpskroeg hij is nooit zomaar ergens hij landt zet zijn glas neer schuift een stoel bij en voor je het weet is je leven een verhaal waar je zelf verbaasd naar luistert hij kent zalen van binnen van gordijn tot nooduitgang…

De tafelnijd piekt: gul gelach weerklinkt elders. De kreeft smaakt niet meer.…

Maanden, komt, brengt bloemen aan, De lucht is bleek met de laatste maan, En het jaar, het jaar is dood! Het jaar is een koud, dood man in huis, En ik wil het begraven met zang en geruis Van vallende bloemen... Het jaar, ach 't jaar is dood!... Blijde maanden van 't dode jaar, Volgt zachter achter de baar Dan toen gij volgde na elkaar,…

Hier ligt het grafje met de zoden glad. Het is het sluitstuk na een kort ontwaken: een meter aarde om gelijk te maken, wat voor een ogenblik verheffing had tegen een moederarm, niet meer dan dat. En beide armen langs het lichaam slaken en denken, denken: waar moet ik geraken met kinderstoel, commode, wieg en bad? Ruimteverlies in rekening…

Hij blikte in de verte, Gedachteloos gleed zijn blik Tot ver achter de kim, In bleek maan en sterrenlicht. Vanuit ’t duister kwam ’n stem, Die riep zijn naam, Hem trof gelijk ’n bliksemschicht, Stokstijf deed staan, ’t Bleke licht van de volle maan, Tekende hem in ’t licht, Twjiflend hij ’t juist had verstaan. ’n Wolk duisterde ’t licht…

Vlak voor het nieuwe jaar geen spijt Vlak voor het nieuwe jaar geen enkele Vlak voor het nieuwe jaar Ach laat ook maar…

Aan de overkant van het Torentje, daar gebeurt altijd iets: of zijn er twee stoelen of staat er – geparkeerd – alleen maar één fiets Twee lege stoelen in stil gesprek tegenover elkaar Ooit zaten er twee mensen op Tijdens hun avondwandelingen langs een rij straatlantaren haalden twee schaduwen hen herhaaldelijk in Héél benauwd…

Meisjes van het gymnasium Lezen alles van Homeros en Vergilius En als het niet uit de Oudheid is, Dan toch wel van Hermans en Mulisch O, ze zitten pas in de brugklas? Dan lezen ze op zijn minst een goede jeugdroman Van een alom geprezen schrijver... -Door volwassenen, wel te verstaan Nee, nee, niet Carry Slee! Die vinden critici maar niets…

Het jaar strompelt naar het einde, strijkt de kreukels uit zijn onguur gelaat. De natuur waakt over hem, deze dagen, terwijl strenge vorst zijn zege kraait. Zijn handen breken de doodse stilte, de samenkomst bij vaderssteen, waar eiken en beuken musiceren en gebeden zich vormen tot een graf. De laatste dag ligt tussen dekens, nog egaal,…

Europa opende gesloten grenzen Massaal migreren heeft zo zijn gevolgen Veel mensen zijn dan ook terecht verbolgen En de EU begint te laat te drenzen 't Is eigen schuld en dikke bult, wie billen Gebrand heeft blèrt, maar moet op blaren zitten Niet desperaat aan eerdere redders klitten Erkennend dat de golf niet valt te stillen De mazen hebben…

Wat een zegen dat de wereld weer draait zoals hij hoort: kapot, maar strak geformatteerd. De bommen vallen consistenter dan ooit, zelfs de doden zijn inmiddels professioneel genummerd. Oorlog is nu ook content — livestreams, droneshots, sponsors erbij. Menselijk leed, maar dan schaalbaar, en gelukkig zonder storende context. De leiders stralen…

Steeds weer huil je En denk je na over het verleden Wat de mensen je hebben aangedaan Je kan het nu nog steeds niet geloven Steeds weer huil je Ooit worden die mensen gestraft Want er zit iemand hier boven…

martelzintuigen verraden schrijnende nachten met afgrijselijk kwaad- makende gedachten elke speling van licht als contrast met verhardende duisternis schreeuwt over regels en afstand heen waarvan elke betekenis ontbreekt wat steekt zijn niet de pijnigende vlagen maar venijnig opkomende vragen geluidsgolven snijden treiterende…

Nu schrijf ik over iets dat wat ik niet begreep met opgeraapte woorden alsof het heel wat leek Een gedicht van mij met veel moeite ontstaan te kort en te krom geen mens vond er wat aan…

Het is stil, niets te horen, alleen mijn hart bonst oorverdovend. In de stilte overstemt slechts mijn ademtocht het dreunend bonzen van mijn hart.…

zij draagt dezelfde wrok, al daagt de hemel haar uit om deze waarheidsvinding in te vullen met gehuisveste woorden zelf zocht ik naar gepolijste daden die ik als boreling in mijn eerste teugen lucht zou kunnen vinden, doch het licht was gebroken in de schaduw van haar moederschoot met het vernix nog op mijn huid voelde ik haat dat tegen…

HEMELGELUK Er is veel post voor de hemel Hemelpost woorden vol passie en met warmte geschreven in de Kas van Rouwen en Vieren door honderden alhier op aarde daar laten we nu het vuur op los zodat het opgaat in de hoogte en ver stijgt boven de wolken en wie goed kijkt en fijn voelt voelt geluk neerdalen uit de Hemel Hemelgeluk De…

Ballonnen zweven vredig de muren over -- Schieten niet terug.…

Er kwam een moment dat de wereld te luid werd en tegelijk te klein. Woorden stroomden door me heen alsof iets ouds eindelijk zijn stem terugvond. Ik sprak vanuit mijn hart en merkte dat niet iedereen oren had voor die taal. Wat ik bracht, werd gezien als te veel, te diep, te vroeg. Handen sloten zich waar ik open was gebleven. En zo…

in deze doolhof van letters zoek ik naar een gaatje om u een stukje buitenlucht te tonen of een kinderhandje dat hoepelt. ik kan wel schrijven akst mik strlos en bedoelen dat ik niet te spreken ben maar men zal toch binnenkomen ik moet verstaanbaar uw werkelijkheid ontvreemden als een zakkenroller. oh ik geniet als ik u wanhopig naar het…

De tuin is toegesneeuwd; 't gazon Ligt onder 't hoge witte duin bedolven. Maar veilig in hun warme strooien kolven Wachten de rozen (en mijn hart wacht ook) de Zon! 't Is late nacht, de lamp brandt laag, De ruiten glinstren van de blauwe koude, En koel is 't hart, dat gaarne branden zoude Van ongeduld naar Uwe komst. Vandaag? O, nacht…

Te veel woorden die ik herhaal, of worden ze herhaald? Kan je ze eruit halen, ze uitlaten, ik wil ze achter me laten. Maar ze net niet verlaten. Laat het, het is al laat, dus we kunnen niet wachten. Verwachtte je iets, iemand of een emotie op voorhand, dat je een traan gaf? Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wat wordt er vandaag van me verwacht…