Alle inzendingen, jaar 2008, week 25

een gedicht is pas een gedicht als het niet geschreven is in je hoofd een rondzingend lied…

Je rent weg, je vlucht weg: een lange loopbaan die je aflegt. Je probeert te ontsnappen aan de pijn die je niet wilt voelen, niet wilt aanraken. Een deur staat voor je open met duister licht. Je loopt naar binnen. Deur wordt afgesloten en gaat dicht. Een ruimte vol pijn en verdriet die je niet wilt voelen, niet wilt aanraken. Geen…

Lees mij, sprak ik vragend En hij daalde af in mijn ogen, dwaalde tastend over mijn huid met zijn vurige tong proefde hij het zoet dronk het van mijn lippen en ademde het vuur van mijn hartstocht maar de gesluierde taal die verscholen op verborgen plekken in mijn hart en in mijn hoofd bereid was om het licht te zien verstond…

Elk mens ontmoet wel eens verdriet, En niet dat een ander dat altijd ziet. Verdriet gaat altijd samen met pijn, Maar het maakt ons tot wat we nu zijn. Verdrietig zijn heeft altijd een reden, Uit ons verleden of ons heden. Het is hoe we het verdriet verwerken, En hoe houden we het binnen de perken. Verdriet maakt ook dat we emotioneel groeien…

De aarde draait. Zoals een hart blijft kloppen. Zoals een klok ritmisch blijft tikken. Zoals ik van je blijf houden. En het zal niet zomaar stoppen. Maar zo klopt het niet altijd. Soms is het niet te verhelpen. Verdriet groeit. En ontstaan scheuren. Niet alles is te genezen. Hartstilstand. Lege batterijen. Zomaar opeens, Totaal onverwachts…

ze glimlacht net genoeg om er gelukkig uit te zien het loof van de bussel wortelen die ze draagt wiegt zachtjes als het mooiste boeket in de wind ze trekt weer het park in een wapperende rok achter haar aanslepend als een speels kind niet beducht op kuilen of valstrikken aan de rand van de vijver plukt ze een papaver en gooit hem naar een…

Ik mis opa. Mist opa mij? Hij is dood, niet meer zoals wij.…

Ik schaamde me terwijl het gras rondom groende en de tekenen van de schemer mij in gedachten verdoemde God mijn vader de molensteen en de wiek de griffier van de vrije val de zoon de vader en de heilige geest De gebeden gesmoord terwijl het omen zich aan mijn zij flankeerde had ik Gods woord gehoord Nu blij ik mee met de vogels het…

Tot morgen mijn liefje mijn hart is van jou Terug zal ik komen man van wie ik hou Tot morgen mijn liefje kus me teder zacht Voer me maar mee in je droom vannacht Tot morgen mijn liefje ik koester het moment Dat ik jou weer voel jij weer bij me bent Tot morgen mijn liefje de leegte lijkt zo lang Zonder jouw warmte waar ik zo naar…

bladeren vallen wiegend langs grauwe grijzen en dreigend blauw een wind als koude hand op de arm uit de mouw een vogel trekt zich schetterend terug niemand ziet de pad onder de houtstapel het huilen van de lucht de verstilde salamander de vlinder die niet vliegt wie kan het water nog ruiken het getij nog keren de krant ongelezen…

Zonnebloempjes Rénaissance Verdroogd en uitgeblust; het kopje hangt, ze lijkt zó klein en zó intens fragiel. In dorheid geslagen, een eenzame ziel, die enkel een beetje stralen verlangt. Dan hoort z’ in de verte een heerlijk geluid, het ritme van de regen zingt haar wijs. Ze kijkt , ziet het spectrum door luchtig grijs en kruipt voorzichtig…

Er is veel moois te zien als je langs de weg loopt laat de weg met je meelopen zal jij jezelf niet ontzien. Luister naar de klanken die je in het leven hoort vanzelf ga je God danken geen noot die je stoort. De lucht geurt heerlijk een vlinder lacht je toe deze weg is onontbeerlijk hier word je nooit moe. Hier is de schepping mooi…

Ik voel me soms verdrietig, wat 'down' en voorgelogen ... Niet serieus genomen maar aan de kant geschoven. Beseffend: ik heb mezélf er wéér in gemanouvreerd. Van mijn lesde laatste keer dus mondjesmaat geleerd. Mijn ziel en zaligheid heb ik in jouw schoot gelegd. Me nu afvragend 'waarom ben ik zo?' en 'heb ik niet tevéél gezegd…

Terug op aarde peins je waarom de maan koud licht vals schijnt De zon al weer lang verdwenen lijkt Geluk smeult in ballingschap slechts bereikbaar op termijn…

mijn ogen zijn blind zoals de steen waarop het afscheid staat van een blij gedicht mijn oren zijn doof zoals de duinen van een zongezeilde zee, het troostend gezang te donker en waar ik ook heenga, mijn handen schuiven nooit de zwaluwen dichterbij, gestapeld langs ruiten lieg maar niet, dat is de reden waarom ik deze bladzijde voor…

Ze zijn zalig, jouw woorden, die zachte akkoorden. Was alles in de wereld maar zo mooi zoals jij het benoemd. Jij brengt me troost, hoop, lust en inspiratie. Kom in mijn armen, ik maak je beroemd! Ik dank je, voor die mooie woorden, die zachte akkoorden. Maar één vraag die rest me: Wil je me alsjeblieft niet vermoorden?…

Je lag daar in dat veel te grote bed Jouw handen waren daaraan vastgebonden Zo bang dat jij jezelf nog zou verwonden Maar al je kracht was toen al stilgezet. Jouw lege ogen waren al gebroken Ik keek naar je en zocht het beeld van toen Hoe graag zou ik het nog eens overdoen Maar het verleden had zich al gewroken. Ik streel je wang; het is…

Trots op mijn eerste oogst van deze Koninklijke vrucht hier op mijn hofje in de zon. Niets roder en eeuwiger dan een versgeplukte aardbei van eigen land in je hand. (The Beatles - Strawberry Fields Forever) http://www.youtube.com/watch?v=Ywg-PdeGVL0…

Mijn beul kwam mij halen een straf als in een nachtmerrie we troffen elkaar in een onstuimige omhelzing schokkend, je hand op mijn schouder ik draaide mij om, je was al niet meer een krankzinnige droefheid borrelde naar de oppervlakte je beloofde mij ooit de mooiste toekomst ik voelde die belofte ontsnappen totdat ik deze niet meer kon…

klare bolletjes van glas eeuwig al op bodems van oceanen die zonnestralen weerkaatsen zijn uiteraard exclusief te plaatsen voor liefde die nooit beantwoord is nu kan vastgesteld hoe vaak hoop en verwachtingen bedrogen op jaarbasis zijn uitgekomen waar de zin van één kant kwam we zitten in de maag met de vraag wie is die kwelgeest met…

Arpaillarques 28-05-'08 (le pain les cerises et le palmier) een stilleven maar wel één met een vleugje van hier zoals je het eigenlijk verwacht in het zuiden Lejo van Kuijeren…

Hoe het ene woord spreekt met het andere zich verzet tegen de zwaarte van het schrijfpapier hoe de zin spreekt tot het punt of net erover in het niet gezegde zo willen mijn gedachten vloeien van mijn pen op het blad en terug in mijn ogen waar ik ze als mijn eigen jong liefkoos en verorber soms terug uitbraak. © Rudi J.P. Lejaeghere…

Het is tegenwoordig alweer licht als ik naar bed ga. En het is al bijna donker als ik dan weer opsta. De nachten zonder jou, daar komt geen einde aan en thuis, daar hou ik het niet uit. In de middag sigaretten koppen koffie. Bij de bakker zijn de broodjes vaak al op. Als de mensen vanaf hun werk naar huis gaan, trekt bij mij de mist…

als hij als tiener het alfabet leert vindt hij de letters ongrijpbaar hij kijkt naar de bladzijden en opgejaagd duikt hij in de zinnen scherpe woorden zijn gestrikt ik laat hem gaan,maar hij wil niet meer lezen,opgeven dan? zal ik hem op de goede weg helpen? langs de weg een veld van leestaken waar bladzijden zijn omgord waar regels zijn…

mag ik de stapsteen leggen in de waterval die al klaterend haar regenbogen laat verschijnen wij droogvoeten langs gordijnen kleur zie ze in je ogen stralen in trotseren kunnen we het pad over de stapsteen naar ons eigen hart vertalen…

Angst Voor de angst Bang van het verleden Na het nu Zoeken in zelfhulpboeken Bruine onderbroeken Witte hemden vol bloed Nooit is het schoon Altijd vlekken Gekke gekken Steken af tegen de norm Zoek de vorm Om mezelf te zijn…

Toen ik werd geboren was het hoog seizoen voorbij maar op de zolder lag het graan in korrels bij elkaar zo weet ik dat het ooit bestond het koren. Wat van papavers overbleef werd gloed bij avond, vroeg ging ik houden van rood nog eer ik wist dat deze kleur zou kleven aan mij zoals ze kleeft aan vuur en dood. Want allen zijn gegaan…

De nacht is een warme boodschap van momenten en schaduwen die voorbij gaan en mijn dromen laten ontwaken om kleuren te stelen waar ze de werkelijkheid achterlaten zoals ik haar teken en vergeten wil. De tijd geef ik momenten die beginnen met dezelfde boodschap en wensen die ik verzamel omdat ze de stilte niet verjagen.…

Ik heb veel meegemaakt. Vanaf mijn eerste dag zocht ik mijn ouders in mijn ouders tot hun oogopslag vanmorgen. Ook leefde ik veel levens tussen vrouw en kinderen kreeg steeds kennis aan de vrienden die ik had. Onderwijl bereisde ik de halve wereld in mijn land, verhuisde aldoor in mijn stad en zwierf door de vier tuinen van mijn tuin.…

Wij waren op de camping met de kids Al vele uren onder zeil vannacht, Maar toen werd onze voortent onverwacht Van buitenaf geopend met de rits En bij het schijnsel van een zaklantaren Ontwaarden wij twee leerplichtambtenaren.…