Alle inzendingen, jaar 2012, week 13

Tuinman handen in mos groene dagen dromend van geel en wit zit terneergeslagen in een boek gedoken een zachte, lieve, gedachte aan heupwiegen en bladernat. Zingt met duivelsverzen tot een ongenoemde goddelijke schoonheid die hij, vanwege tijdsverschil, niet bellen mag. Regen maakt de paden nat. De tuinman zat.…

gravend naar pijnen uit een ver verleden struikel ik onvoorzien over mijn eigen graf dat me even stil doet staan, stamp 't nogmaals aan daar deze gevoelens zorgvuldig leken weggeborgen en nu veel te dichtbij willen komen grijpt het mij onverhoeds naar de keel waardoor mijn schreeuw wordt gesmoord evenals al die anderen die schreeuwen…

ik wil iets schrijven dat tussen regendruppels schuilt zich droog door buien danst maar met gewicht je aankijkt in een leeg hoofd als het mijne blijft zo’n gedachte hangen weerkaatst weerkaatst vergeet tot hij zich niet verder weet en instort stop een storm in mijn hoofd voor een spelletje pong de gedachte die droog blijft, heel blijft…

Over de bergen, waar ben ik vergeten, Woonde het kind dat geen pap wilde eten. Wie was haar moeder? Een wolvin. Ging zij uit jagen? Alle dagen. Ving zij het korhoen? Vele malen. Wie vertellen dat? Oude verhalen. Wie waren haar makkers? Regenvlagen. Had zij een huisdier? Ja, een spin. Hing zij zijn spinnenweb vol met robijnen? Dat deed de…

oranjebloesems en jasmijn een geurige verwekking van wat lacht zonnig, als de witte buiken van een vlucht vol hoge ganzen de lucht gebroken door hun kracht en taal, voor altijd in mijn oren buitenland je roept jouw warme naam door ieder open raam dat wind vangt, na de morgen al mijn zorgen waaien mee……

In het ochtendlicht vangt een houtduif de dag aan met verliefd koeren…

Zonder klank Pech Zwaarder dan het geluk Ja dat is mijn pech…

waar vrome lieden zich verzamelen in devoot weten galmt de echoput zijn afgodskreten de vingerwijzing is niet meer steeds sneller knalt de hand zijn rechters oordeel op de wang agressie kent zijn hoogtijdagen weer gepeupel gaat zoals vanouds tekeer ooit zal een sterke man met veel magie en warm elan zijn bannelingen vragen hem…

Rode tulpen, nog in knop of uit Een mooi en sprankelend voorjaar Laat maar toe Hortensia's knoppen Narcissen In een gebroken wit of geel Hoog. Fier. Rank De krokus in het geel Lacht ons toe Daarom ben ik voorlopig niet Voorjaarsmoe…

De baby trok meteen al een grimas. Hij was teleurgesteld, dat kon je horen, Omdat hij merkte, toen hij was geboren, Dat in het ziekenhuis geen Wi-Fi was. Nog op dezelfde dag heb ik gebeld, En hem bij de Steve Jobs-school aangemeld.…

voor niemand hoef ik me nog druk te maken aan niemand hoef ik nog verantwoording af te leggen of vergeving te vragen niemands uitzichtloze positie hoef ik nog ter discussie te stellen in niemands leven hoef ik mij nog te verplaatsen. de eerste voorboden van de dood maken hun opwachting en het lichaam glijdt als zand tussen de vingers door…

O, gij voor wie de driften zwijgen Wanneer de droppels door uw borst Als door een doek der liefde zijgen Ter lessing van des kindjes dorst, Wat zijt ge schoon en opgetogen, Iets zoets ontstraalt uw dromende ogen. Iets, dat getuigt hoe gij geniet, Iets, als in ‘t oge der gazelle, Wanneer zij in de klare welle Met lust zich rein weerspiegeld…

De stilte rond het Catshuis is totaal Journaille staat gekluisterd aan de hekken Maar er wil nog geen enkel nieuwtje lekken En daarom haal ik binnenkort verhaal Want mijn beroepsgroep zit het reuze hoog; Wij staan als versjesschrijvers kurkdroog!…

flarden opgaande zon in de mist als ik op weg ga naar torenhoge gedachten en woorden in mijn hoofd herinneren aan onze nachten zonder gedachten en nooit echt bestaat…

Meer dan twintig jaar geleden zat ze daar al twintig jaar misschien liet ze een stoel bekleden of verplaatste er een kandelaar nee ze was niet erg gesleten al was ze verder uitgedijd want naast zitten wou ze eten altijd was het etenstijd ze heeft me daar voorbij zien lopen een doos gebakjes en een vent ze groette niet, hoe kon ik hopen…

Een breed wit meer van nevelig koud zweet uit slapende spoken doorzichtige zeiltjes zonder boot of mast zweven wiegend in wijde kringen rond mijden angstvallig het diepe midden waar een eenzame boom schuilt kaal _ plomp _ gedrongen... zijn bultige stam streng als een ridderburcht torst knoestige takken de stramme kroon vat stijgende…

Handen hielden elkaar vast, vonken sprongen over, en weer, ratelend waren de harten, sissend toen het gedoofd, werd, alsof, ze het er niet mee, eens was, toch bleef het, Kloppen.…

Je kon het lezen op full colour raambiljetten 'De thuisclub na een gouden wissel stukken beter Ons dorpje maakt met Roozenwater korte metten Het slangenmens bewijst zich in de zestien meter' De hooligans van Labbertong, nou ja, de nette Trakteerden alle kroegbezoekers op een biertje Maar gaven aan om heel goed op te blijven letten Want…

Burgemeester Annemarie Jorritsma van Almere was in de auto op weg naar een 100-jarige om die te feliciteren. De reeds aanwezige fotograaf belde op met de mededeling dat het feestvarken een maand daarvoor was overleden. -------------------------------------- Als je de honderd jaar bereiken mag, Dan komt de burgemeester in Almere Je met een welverdiend…

kan ik alles achterlaten nu ik eenmaal weet heb van verleden, dagen aan nachten keten met niets dan adem tekens verdwijnen, de kiem van glijdend geluk wanneer ontkenning breekt in assen doorheen het geweld van vuur kan ik, beroofd van verlangen, liefde in oprechtheid leggen of ben ik al te diep door het gestreepte sterven bevangen…

mijn ogen rustten op de bank lang, en met gemengd gevoel toen stond zij op en ging op weg naar wat zij had als doel wat was haar naam, wie kon zij zijn naar wie had ik gekeken? zíj was het niet, ik wist het zeker op haar had ze geleken mijn droeve ogen keren om en richten zich naar binnen zij zien een dorre open plek eens bron van teer…

de lijn waarover hij balanceert voelt flinterdun geconcentreerd zet hij stapje voor stapje armen wijd gespreid blik gericht op de toekomst die zienderogen wordt geschilderd met grote kwasten voor het hemels blauw dat dik wordt opgezet hier en daar een verdwaalde wolk tot penselen het doek detailleren contouren verfijnen al dat denkbaar…

Betula lenta, ook al ken ik geen Latijn, ik ben verheugd om al die mooie klanken. Gelukkig weet ik wie ik mag bedanken al is dat ook voor velen een geheim. Betula lenta, zon en licht die groeten, die tot de hemel iedereen ontmoeten, er is zoveel om blij over te zijn, al blijven last en leed en pijn.…

De mooiste benen heeft ze zeg je die kreeg ze van u alleen zij…

de vreugde, de melancholie van mijn geschreven woorden verloren zijn ze mogelijk nog niet ze zweven in windstreken graven zich ergens in de aarde als zaadjes in een akkerland misschien groeien ze als blozende bloemen in ’t zand waaraan vlinders zich letterlijk minnen of wie weet strijkt er een zweefvogel neer en pikt er de vruchtbare…

De schoonheid, die harten kon stelen, wierp slecht bij het strippoker spelen, zodat ze - 't ging klote - d'r inzet vergrootte en tevens de edele delen. Ook later bezat ze geen feeling. Ze dobbelde - zonder bezieling - ten hoogste drie heren. Ze wierp zonder kleren nog three of a kind. 't Was een drieling.…

Betreden paden verraden nog een verscheurde alledag. Het café op de markt is inmiddels gesloten, de bomen gesnoeid, de straat geveegd waar rommel lag. Het verkeer gaat voort, onverdroten. En de omwoelde grond is al met gras begroeid. Gaandeweg.…

onbegrepen kou leeft binnen haar verstarring een warmer hart beeft de kleuren van dit leven bekleden mijn buitenkant…

Als de blik van haar ogen de weerslag vormt van haar ziel, wat heerlijk is het dan dat ik in deze draaikolk opgaan kan en sprakeloos de woorden spreken mag ondersteboven te zijn van haar lach. Als drenkeling weet ik mij in haar ban, waart zij als schip rond in mijn hersenpan: redding gehuld in nevels van de dag. Gaat zij nu onverwacht snel…

ik zag de zon jij de halo en wist van de komende regen strak kleurde bloesem tegen het heldere blauw jij voorspelde die nacht vorstige kou ik schreef mijn woorden jij zong de tekst op een melodie die ieder bekoorde wij gaven elkaar onze liefde zagen hoe mijn ziel wonderwel met de jouwe naadloos samenviel…