Alle inzendingen, jaar 2017, week 45

Zie d’aarde de benevelde blauwe pupil het getroebleerde hemelsoog zij draagt haar bril voor ons bestwil, breekt het hardste licht in het glas tot een regenboog af en toe trekt ze haar vochtige ooglid dicht met vertoornd hart de overvloedige tranennevel wit en grijs soms crêmezwart, tot haar bloedvaten klaren de iris in blauwwitte levenskoralen…

O nevelnacht, waarin geen sterren stralen! O diepe, doffe stilte dezer stonde! Geen klokkentoon, die plechtig 't uur verkonde, Niets hoor ik, dan mijn eigen ademhalen. 't Waar zoet voor mij, de in 's levensstrijd gewonde, In 't rustig rijk der dromen rond te dwalen. Dan, ach! ik voel de fantasie mij falen, Die vaak mij leidde…

je ogen dansen schalks en blij kijkend handen spelen liefjes strijkend er licht een oase op van vrolijkheid jouw warmte dijt heel langzaam uit de kringen worden groter verkleuren grijs naar licht pastel stilte zingt al snel wij lachen zwaaien geestdriftig naar elkaar en in mystiek openbaren nemen we genade waar…

Om die miljoenen die hij had vergaard, het meest profijtelijk te investeren, liet zanger Bono zich goed adviseren, steeds zoekend naar het paradijs op aard'. Hij die tot hulp opriep met veel gevoel, ziet blijkbaar ook zichzelf als een goed doel.…

Aan Berta Bij Gordonsbaai voor de duisternis heeft ze kinderlijk gegist waar de leliebloem kon zijn die haar hart geneest van pijn. Zoekende raken haar handen aan het onkruid op de stranden wordt haar iris zacht en blind waait haar droom weg op de wind hurkt ze roerloos vastgerankt toegedekt door wier en zand. Vertaling: Gerrit…

Een kikker in een bloempot verscholen in donkere aard waar rotte wortels wachten op koude winternachten De wereld ging staan op zijn kop en het natte groene beestje viel erg hard maar niet gezond koelbloedig op de grond Net als de benauwde prinsen die crashten in Jemen’s buurt door de recente schone wind van een Arabisch koningskind…

Je bent zwart..... bent zwart gemaakt door gastheer en gasten Daarvan draag je de smart en lasten Maar.... heb je geen veren,vleugels? Op te vliegen het luchtruim te kiezen.... naar wolken die.. je beter pasten.…

achter de haag, en de struik zit de man bij een raam, dit laatste nog enkelvoudig van laag gevolgd door het voorhang de rookrijke vitrage, te lang vallend op het tapijt, die de vloer mogelijk behaagt hij is in zijn donker theater van de eeuwigheid in spe, wachtend daarop ruist iets gelijk aan tonen uit een zee dieper in de kamer…

Mijn kleine man, het is de laatste keer dat je kwam. De vrijdagen waren speciaal. Ik zie je zo graag mijn kleine spruit. Je kan zo hartelijk lachen om domme dingen. Je leert heel snel en brabbelt er op los. Je eigen taaltje begrijp ik niet, maar je bedoelt het zeker goed. Ik geef je kleine dingen mee, die je in het jonge leventje van jou…

nooit hoort de moeder een mooier geluid dan het zachte huiltje van haar te vroeg geboren kind nooit ziet de jongen zoveel van de wereld dan op een blinde wereldkaart nooit zijn onze hersenen zo druk in beweging dan wanneer we samen zwijgen…

De wereld ligt scheef en bergaf benepen met nadering in de einder de liefde een zwaar vehikel geworden wat nog rest past in mijn geklemde hand het schrijven het tasten naar kostbaarheden die zich onvermoed in mijn zakken verhullen plompe bewoordingen kervend op mijn kladjes met het definitief van een houthakker die een boom omlegt Met klompen…

Hoe je denkt, wat je bent, wie je wilt zijn, hoe je wilt zijn, waarnaar je streeft, hoeveel je geeft, waarom je geeft, waar je om geeft, zoals je leeft? Het heeft allemaal zin, er is altijd iets, iets dat telt, iets, iemand waarnaar je zoekt, soms ben je dat zelf, kijk in die grote spiegel, dat verlangen naar een hoger…

Levend in het grijze vlak Is noch links noch rechts Toekomst te bespeuren Een gang, een sleur, En buiten dat Zal niets gebeuren Geen wit, geen zwart, Geen zon of regenboog Geen nuances in kleuren Slechts regen uit grauwe wolk enkel treuren.…

samen zeilen op de boot van het licht niets dan het blauwe water gouden horizon in het zicht samen winnen van de spelende nijvere wind jou en mijn krachten samen gebundelde zonnestralen aan een lint samen op weg gaan alsof we het leven nog kunnen sturen elke schipbreuk kunnen weerstaan grenzeloos, jij en ik en duizenden uren samen…

Ik zoek in oude legenden, Ik speur in wiegendruk Naar beelden voor mijn ellenden En 't kleed van mijn geluk. Want als de dichters wenen Moet glanzen paarlenschijn, En lachjes willen ze er gene Die niet van zilver zijn. Wat mag zo heerlijk blinken Als eêlsteen en brokaat, En wat kan heller klinken Dan schild waar 't zwaard op slaat?…

vaag klokt de tijd verdwaalde uren zijn slagen ben ik kwijt verdwenen tussen onherkenbare stemmen die mijn stilte storen er lijkt gezelschap in de kamer want de tafel is keurig gedekt maar de stoelen die als garnering dienen zijn nog onbezet het donkert zonder het gezellig rommelen van bestek nog niemand heeft de kaarsen…

Saudade, voor altijd weten dat men nooit meer een kind zal zijn, eens van een adder gebeten en tot de dood brandt het venijn. Razernij, maar geen ontfermen en voor elke vreugde te laf; wel zingen, maar dierlijk kermen, en wel dansen, maar op ons graf. --------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1986.…

Heeft u die vrucht óók in uw hart gesloten Daar die zo zalig is én erg gezond? Dit laatste blijkt, las ik pas, ongegrond: De aardbei wordt riant met troep bespoten Het aantal giffen is een stuk of acht Hoera: dit heeft ons nóg niet omgebracht!…

In een vorig leven was ik getrouwd met jou In een vorig leven was ik gelukkig met jou In een vorig leven hadden we kinderen Waren we een gezin We hadden vrienden en vriendinnen, een poes, een kreeft, 3 hamsters, een vogel en 2 vissen Ik zonde in de tuin Ik fietste En had de wind mee Het leven was kleurig En het was goed voor ons twee…

jou vergeten omlijst het geheugen met kwebbelende lachspiertjes die iedere wond bedekken met de jaren die je bij ons woonde vandaag kwam de echte pleister, het hechtte aan de tijd die zich laat kennen in lange baarden en verdwenen momenten waarvan we dachten dat ze nooit zouden vergrijzen iets achterlaten in het vergissen in de daad van…

een zee van tijd de wekker weggedaan alle angsten voorbij verplichtingen gereduceerd tot pakweg 2 maal per jaar een bliksembezoek aan de plaatselijke tandarts doch vol blijven houden dat verveling niet bestaat hooguit het passief recreëren dat wil zeggen zwijgend met gedachten spelen…

Nacht loze nachten. De maan verlicht haar zelf niet meer. Dagen loze dagen, de zon verwarmt haar zelf niet meer. De harmonie is weg. Frustrerend en genadeloos in somber kleed gehuld. Onheilspellend afgetekend aan de horizon zonder begin.…

Ik denk soms ieder lied is schuifelbaar maar beter laat je het poplied liggen en verdiep je in het potentieel van de jazzimprovisatie dat vergroot enig mysterie in ’t leven de spanning gevangen tussen de tonica en de kwint valt alles plat als de rust voorspelbaar geef mij dan maar de koning van het contrapunt leunend op de verlaagde nones…

Een grootte winnaar daar is ie dan Ja, één die mijn liefde veroveren kan. Ik glans weer van liefde, van warmte en zijn gegevens zijn kalmte. Ik ben zat van mijn tranen nu tranen van liefde die een weg banen. Vol moed en sprookjesachtige gedachten is dit het waar ik nu zo op wachtte. Warmte, goedheid volle hoop kijk in de spiegel en…

Mijn hart gaat uit naar ’t ruime vlakke land Met langs verre horizon de boerderijen Waar langs paden populieren staan in rijen En ruisend riet op d’ oevers langs de waterkant Waar vogels vliegen langs de hoge hemelboog En witte wolken onderbreken ’t azuren blauw Het veld des morgens bedekt met parelend dauw Vanaf het water stijgt reeds vroeg…

Als zomerregen klinken zijn tonen, zijn akkoorden Begeleiden doet hij mij z'n vingers, wandelend over het zwart en wit van toetsen deze novemberavond windstil..... maar kil Hij binnen.... ik buiten als in een partituur met elkaar verbonden.…

ik lees in gedachtenspinsels woorden die hun karakterletters al hebben verloren hoor stemmen in mantra’s van stilte die het verleden hebben vergeten door herhaling in heden voel de emoties van de natuur in het seizoensgebonden zijn die nu alles geven om in vrucht en zaad te overleven ik open mijn handen en geest zonder god te…

Leer stil zijn en leer niets doen en leer wachten: 't geheim der sterken school altijd daarin, dat zij zich instelden op lange drachte' en intoomden d' ongestuime dadenzin. Niet 't wachten der praatgragen zij het onze, die, sprekend aldoor over wat zal zijn, intussen inslurpen als grage sponzen, met lijf en ziel de hete levenswijn…

Wij dronken onderweg in Portugal, per dag tenminste één fles Vinho Verde, maar meestal twee en doorgaans nog een derde, want drie is toch zo'n heerlijk rond getal. En daar wij dan pas werk'lijk dronken werden werd nummer vier besteld als spoedgeval - 'of is dit nu ons vijfde flesje al?' bracht een van ons, de tel kwijt, dan te berde.…

We zijn er volgend jaar alweer niet bij Ons spel is ook al lang niet meer 'totaal' Zelfs in Europa zijn we submodaal Talent? Het zwemt steeds trager naar het ei Het worden droeve jaren, al met al Voor wie graag kijkt naar mannen met een bal…